Стандартная адзнака чараўніка 5 страница
- Хлеба, мілы?
- Дзякуй, місіс Уізлі.
Яна нядбайна ткнула палачкай кудысьці праз плячо; вялікі кавалак хлеба і нож падляцелі да стала. Калі хлеб самастойна нарэзаўся, а рондаль вярнуўся на пліту, місіс Уізлі села насупраць Гары.
- Значыць, ты здолеў пераканаць Гарацыя Слагхорна вярнуцца ў Хогвартс?
Гары кіўнуў, з гарачым супам у роце казаць было немагчыма.
- Ён вучыў яшчэ нас з Артурам, - сказала місіс Уізлі. – Выкладаў у Хогвартсу з даўніх-даўніх часоў, пачынаў, па-мойму, разам з Дамблдорам. Ён табе спадабаўся?
Зараз у роце Гары быў хлеб, таму ён толькі паціснуў плячыма і нявызначана матнуў галавой.
- Разумею, што ты жадаеш сказаць, - з мудрым выглядам кіўнула місіс Уізлі. – Вядома, Слагхорн умее быць на рэдкасць абаяльным, калі жадае, але Артур, напрыклад, ніколі яго асоба не любіў. У Міністэрству кроку не ступіш без таго, каб не наткнуцца на каго-небудзь з любімчыкаў Слагхорна, ён заўсёды даваў ім усялякія патуранні, затое Артура амаль не заўважаў – відаць, лічыў, што той не здольны высока ўзляцець. Вось вам доказ, што і Слагхорн можа памыляцца. Не ведаю, ці пісаў табе Рон… гэта здарылася зусім нядаўна… Артура павысілі!
Было відаць, што ёй даўно ўжо жадаецца гэтым пахваліцца. Гары спешна праглынуў вельмі гарачы суп – горла як быццам адразу акрылася пухірамі – і прасіпеў:
- Гэта ж выдатна!
- Дарагі мой, - замілавалася місіс Уізлі, няслушна вытлумачыўшы тое, што на вачах у Гары выступілі слёзы. – Так, Руфус Скрымджар для дужання з цяперашнім становішчам стварыў новых дэпартаментаў, і Артур узначаліў аддзел па выяўленні і канфіскацыі фальшывых засцярог. Гэта вялікая пасада, у яго ў падначаленні цэлых дзесяць чалавек!
- А чым менавіта…?
- Разумееш, з-за Сам-Ведаеш-Каго паднялася такая паніка, што паўсюль сталі прадаваць розныя штукі, якія нібы абароняць ад яго і Пажыральнікаў Смерці. Думаю, ты ўяўляеш, пра што прамова: усялякія зеллі, якія завуцца ахавальнымі, а на самай справе гэта варыва з бубатуберавым гноем; інструкцыі па нкладанні ахоўных заклёнаў, пасля якіх адвальваюцца вушы… У асноўным, гэтым займаюцца ашуканцы накшталт Мундугуласа Флэтчэра, тыя, хто ў жыцці не займаліся сумленнымі справамі і нажываюцца на людскай бядзе, але часам сярод падробак трапляюцца і праўда вельмі нядобрыя рэчы. Толькі на днях Артур канфіскаваў скрынку праклятых гораскопаў – напэўна справа рук Пажыральнікаў Смерці. Так што, бачыш, праца вельмі важная. Я заўсёды паўтараю Артуру: дурна нудзіцца па запальным свечкам, тостэрам і іншай маглаўскай бязгуздзіцы. – Місіс Уізлі скончыла сваю прамову з вельмі суровым выглядам, нібы Гары настойваў, што нудзіцца па запальным свечкам вельмі разумна.
- А містэр Уізлі яшчэ на працы? – спытаў Гары.
- Так. Хоць, дарэчы, ён крышачку спазняецца… абяцаў вярнуцца каля паўночы…
Місіс Уізлі павярнулася і паглядзела на вялікі гадзіннік, якія крыва стаялі на грудзе прасцін у бялізнавым кошыку, прыстаўленай да стала. У гэтых гадзін было дзевяць стрэлак, па ліку членаў сям’і, і звычайна яны віселі ў гасцінай, але, судзячы па ўсім, місіс Уізлі здабыла звычку ўсюды насіць іх за сабой. Зараз усе дзевяць стрэлак паказвалі “смяротную небяспеку”.
- Даўно ўжо так, - з зробленай нядбайнасцю сказала місіс Уізлі, - з тых часоў, як Сам-Ведаеш-Хто абвясціўся. Мабыць, усе мы зараз у смяротнай небяспецы.. ці наўрад толькі наша сям’я… але я не ведаю нікога іншага з такім гадзіннікам, таму праверыць немагчыма…. О! – раптам выклікнула яна, паказваючы на цыферблат. Стрэлка містэра Уізлі пераскочыла на дзяленне “у дарозе”.
- - Ён зараз будзе!
І сапраўды, праз секунду раздаўся грук. Місіс Уізлі ускочыла і паспяшалася да дзвярэй; узяўшыся за ручку і прыціснуўшы шчаку да драўлянага палатна, яна паціху спытала:
- Артур, гэта ты?
- Так, - Гары ўслыхаў стомлены голас містэра Уізлі. – Але, дарагая Моллі, я бы сказаў так, нават калі быў Пажыральнікам Смерці. Задай пытанне!
- Ой, так, так…
- Моллі!
- Добра, добра… якая твая самая запаветная мара?
- Пазнаць, якім чынам самалёты ўтрымліваюцца ў паветры.
Місіс Уізлі кіўнула і павярнула дзвярную ручку, але, мабыць, містэр Уізлі моцна трымаў яе з іншага боку – дзверы не адчыняліся.
- Моллі! Спачатку я павінен задаць цябе пытанне!
- Артур, на самай справе, гэта проста….
- Як ты любіш, каб я цябе зваў, калі мы адны?
Нават у бляклым святле лямпы было відаць, наколькі моцна счырванела місіс Уізлі; Гары і сам адчуў, як зашугалі яго вушы і шыя. Ён прыняўся паспешліва заглынаць суп, імкнучыся гучней стукаць лыжкай па талерцы.
- Молліпопсік, - пралапатала цалкам знішчаная місіс Уізлі ў дзвярную шчылінку.
- Правільна, - сказаў містэр Уізлі. – Цяпер можаш адчыняць.
Місіс Уізлі упусціла ў хату мужа, худога, лысаватага, рудага чараўніка ў рагавых акулярах і доўгай, запыленай дарожнай мантыі.
- Не разумею, чаму гэта трэба пераробліваць кожны раз, калі ты вяртаешся дадому! – выклікнула ўсё яшчэ ярка-чырвоная місіс Уізлі, дапамагаючы містэру Уізлі зняць мантыю. – Бо Пажыральнік Смерці, перш чым прыкінуцца табою, спакойна можа выпытаць у цябе адказ.
- Ведаю, дарагая, але гэта прынятая Міністэрствам працэдура, а я павінен падаваць прыклад. Чым гэта так добра пахне – супам з цыбулі?
Містэр Уізлі з надзеяй павярнуўся да стала.
- Гары! Мы чакалі цябе толькі раніцай!
Яны паціснулі адзін аднаму рукі, і містэр Уізлі паваліўся на крэсла побач з Гары. Місіс Уізлі падала яму талерку супу.
- Дзякуй, Моллі. Ноч выдалася цяжкая. уяўляеш, нейкі ідыёт задумаў прадаваць метамарф-медалі. Надзенеш на шыю і па жаданні ператворышся ў каго заўгодна! Сто тысяч аблічча, і ўсё за дзесяць галеонаў!
- А на самай справе што?
- У асноўным, людзі афарбоўваюцца ў аранжавы колер, даволі адваротны, але ў парачкі небарак па ўсім целе выраслі бародаўкі, доўгія накшталт шчупальцаў. Быццам св. Мунга няма чым заняцца!
- Штосьці гэта вельмі нагадвае выхадкі нашых двайнят, - няўпэўнена вымавіла місіс Уізлі. – Ты ўпэўнены...?
- Вядома! – выклікнуў містэр Уізлі. – Хлопчыкі ні завошта не сталі бы займацца падобнымі справамі ў такі цяжкі час, калі людзі ў адчаю і не ведаюць, чым абараніцца!
- Так ты з-за метамарф-медаляў затрымаўся?
- Не. Да нас дайшоў слых пра вельмі непрыемны заклён Адскоку ў “Слане і замку”, але, да шчасця, атрад па расчараванню ўладзіў справу раней, чым мы туды дабраліся…
Гары асцярожна пазяхнуў, затуляючыся далонню. Але правесці місіс Уізлі не атрымалася.
- Спаць, - загадала яна. – Я прыгатавала пакой Фрэда і Джорджа, ён цалкам у тваім распараджэнні.
- Як, а яны дзе?
- На Касым завулку. Так занятыя, што начуюць у кватэрцы над крамай, - растлумачыла місіс Уізлі. – Павінна сказаць, я спачатку была супраць, але, здаецца, у іх ёсць дзелавая хватка! Пойдзем, мілы, твой куфар ужо наверсе.
- Добрай ночы, містэр Уізлі, - пажадаў Гары, паднімаючыся з-за стала. Касалапус лёгка саскочыў на падлогу і выслізнуў з пакоя.
- Добрай ночы, Гары, - адклікнуўся містэр Уізлі.
Выходзячы з кухні, Гары заўважыў, што містэр Уізлі паглядзеў на гадзіннік у кухне. Усе стрэлкі зноў паказвалі “смяротную небяспеку”.
Пакой двайнят размяшчаўся на другім паверсе. Місіс Уізлі паказала палачкай на лямпу, тая запалілася, і пакой адразу напоўніўся прыемным залатым ззяннем. Каля акна на пісьмовым стале стаяла вялікая ваза з кветкамі, але іх водар не мог перабіць устойлівага паху пораху. Значнае есца на палу займалі запячатаныя і не надпісаныя кардонныя скрынкі, сярод якіх быў і куфар Гары. У цэлым пакой нагадваў часавы склад.
Букля радасна завухала пры выглядзе гаспадара і прама са шафы вылецела ў акно. Гары зразумеў, што яна жадала дачакацца яго, перш чым адправіцца на паляванне. Ён пажадаў місіс Уізлі добрай ночы, надзеў піжаму, забраўся ў адну з пасцеляў і, памацаваўшы рукой, выцягнуў аднекуль ліпкую фіялетава-рудую цукерку – ванітавую ракавінку. Хмыкнуўшы, Гары перавярнуўся на іншы бок і імгненна заснуў.
Праз некалькі секунд – ва ўсякім разе, так яму здалося – ён прачнуўся ад гарматнага стрэлу: гэта з шумам адчыніліся дзверы. Гары рэзка сеў і пачуў скрыгат запавес, якія хтосьці рассоўваў; асляпляльнае сонечнае святло балюча стукнула па вачах. Засланяючыся далонню, Гары паспрабаваў іншай рукой знайсці свае акуляры.
- Што такое…?
- Мы і не ведалі, што ты ўжо тут! – гучна і радасна выклікнуў хтосьці і балюча пляснуў Гары па галаве.
- Рон, ты што, не трэба яго біць! - упікнуў дзявоцкі голас.
Гары знайшоў акуляры і начапіў іх на нос; урэшце, на такім яркім святле ён усё роўна амаль нічога не бачыў. Над ім, пампуючыся, навіс доўгі цень; Гары залыпаў, і неўзабаве убачыў Рона Уізлі. Ён радасна усміхнуўся Гары:
- Як жыццё?
- Лепш не бывае, - Гары пацёр галаву і зноў адкінуўся на падушкі. – А у цябе?
- Нядрэнна, - Рон падцягнуў бліжэй кардонную скрынку і сеў на яе. – Ты калі прыехаў? Мама нам толькі што сказала!
- Прыкладна ў гадзіну ночы.
- Ну, і як маглы? Не вельмі цябе нервавалі?
- Не больш, чым звычайна, - адказаў Гары. Герміёна акуратна ўладкавалася на краёчку яго пасцелі. – Яны са мной амаль не размаўлялі, але так яно і лепш. А як ты, Герміёна?
- Я? Добра, - сказала Герміёна, разглядаючы Гары так, нібы вышуквала прыкметы хваробы.
Гары адразу западозрыў, у чым справа, і, не маючы ні найменшага жадання абмяркоўваць згубу Сірыўса і іншыя няшчасці, спытаў:
- А колькі зараз часу? Я прапусціў сняданак?
- Не хвалюйся, мама зараз з’явіцца з падносам; ёй здаецца, што ў цябе не кормлены выгляд, - Рон закаціў вочы. – Ну, давай, распавядай, што было і наогул?
- Ды нічога асаблівага, сядзеў у сваячкоў.
- Кінь! – закрычаў Рон. – Ты жа дзесьці быў з Дамблдорам!
- Гэта не занадта цікава. Ён жадаў, каб я дапамог угаварыць аднаго старога настаўніка, Гарацыя Слагхорна, вярнуцца ў школу.
- А-а, - расчаравана працягнуў Рон. – Мы думалі…
Герміёна апякла яго строгім поглядам, і Рон сходу змяніў інтанацыю:
- …так і думалі, што будзе нешта ў гэтым родзе.
- Праўда? – усміхнуўся Гары.
- Ага… калі Амбрыдж больш няма, нам патрэбен новы настаўнік Абароны ад Цёмных Мастацтваў. А… э-м-м… які ён з сябе?
- Падобны на маржа, а раней быў завучам Слізэрыну, - сказаў Гары. – Герміёна, у чым справа?
Яна глядзела на яго так, нібы ў любую хвіліну чакала паяўлення нейкіх жудасных сімптомаў, і вельмі непераканаўча ўсміхнулася:
- Нічога, нічога! Значыць…э-м-м… на тваю думку, Слагхорн добры настаўнік?
- Паняцця не маю, - паціснуў плячыма Гары. – Але горш Амбрыдж ён па азначэнні быць не можа, праўда?
- А вось я ведаю хто горш Амбрыдж, - раздаўся голас з парога. У пакой з надзьмутым выглядам увайшла малодшая сястра Рона. – Прывітанне, Гары.
- Што гэта з табой? – спытаў Рон.
- Яна, - са значэннем вымавіла Джыні і плюхнулася на ложак Гары. – Зусім мяне давяла.
- Што яна яшчэ вытварыла? – спагадліва пацікавілася Герміёна.
- Так са мной размаўляе – можна падумаць, мне тры гады!
- Ясна, - Герміёна панізіла голас. – Яна такая самаздаволеная.
Гары быў узрушаны тым, як яны кажуць пра місіс Уізлі, таму не здзівіўся, калі Рон злосна кінуў:
- Слухайце, дамы, вы можаце забыцца аб ёй хоць на пяць секунд?
- Давай, давай, абараняй, - адгыркнулася Джыні. – Мы выдатна ведаем, як ты ад яе цягнешся.
І гэта пра маці Рона? Гары адчуў, што чагосьці не ўлоўлівае, і спытаў:
- Пра каго вы…?
Адказ на сваё пытанне ён атрымаў, нават не паспеўшы дамовіць. Дзверы зноў адчыніліся, і Гары інстыктыўна нацягнуў коўдру да самога падбародка, так рэзка, што Джыні з Герміёнай зваліліся на падлогу.
На парозе стаяла дзяўчына такой асляпляльнай прыгожасці, што дух захоплівала. Дзяўчына была высокая, стройная, з доўгімі светлымі валасамі; здавалася, ад яе зыходзіць лёгкае серабрыстае святленне. У давяршэнні да ўсяго выдатнае бачанне трымала ў руках паднос, нагружаны ежай.
- Хары! Колькі жа мы не бач’ілісь? – сказала прыгажуня грудным голасам і, пераступіўшы парог, кінулася да яго. За яе спіной паявілася вельмі незадаволеная місіс Уізлі.
- Навошта было цягнуць паднос, я сама магла аднесці!
- Мне зус’ім н’е тгудно, - адказала Флёр Дэлакур, паставіла паднос Гары на калены і кінулася цалаваць яго ў абедзве шчакі: ён адчуў, як успыхнулі тыя месцы, якія кранулі яе губы. – Я жа магыла яхо зноў убачыць. Хары, памятаеш маю сястычгу Габрыэль? Яна толькі і кажа, што пга Хары Потэра. Яна будзе шчасліва убач’іць цябе зноў.
-А Яна таксама тут? – зрывістым голасам спытаў Гары.
- Што ты, што ты, дурачок! – звонка, як званок, засмяялася Флёр. – Я пга наступна’йэ льета. Калі мі… але здаецца, ты нічога не в’едаеш?
Яе велізарныя блакітныя вочы пашырэлі, і яна з дакорам паглядзела на місіс Уізлі. Тая прамармытала:
- Мы не паспелі яму распавесці.
Флёр, адкінуўшы назад доўгія серабрыстыя валасы – яны хвастанулі місіс Уізлі па твару - павярнулася да Гары:
- Мы з Б’ілом збіраемс’я ажаніцца!
- А-а, - без выраза вымавіў Гары. Ён не мог не заўважыць, што місіс Уізлі, Герміёна і Джыні упарта пазбягаюць яе пагляду. – Выдатна. Э-э… віншую!
Флёр імпэтна нахілілася і зноў пацалавала яго.
-Б’іл зараз вельі заняты, вельмі шмат пгацуе, а я ўсяго на паўстаўкі ў “Хгынгаттсу” дзел’я англійскаха, таму ён пгывёз мяе сюды на пагу дзён пазнаёміцца з сям’ёй як трэба. Я так гада, што ты пгыехаў – тут асабліва няма чаго рабіць, калі не захапляешся хатаваннем і куран’ятамі! Ну… пгыемнага апетыту, Хары!
З гэтымі словамі Флёр грандыёзна разгарнулася і выплыла з пакоя, ціха прычыніўшы за сабой дзверы.
Місіс Уізлі выдала нейкі дзіўны гук накшталт: “Фу”!
- Мама яе цярпець не можа, - ціха паведаміла Джыні
- Нічога падобнага! – рэзкім шэптам запярэчыла місіс Уізлі. – Проста мне здаецца, што яны паспяшаліся з змовінамі, вось і ўсё!
- Яны знаёмы цэлы год, - сказаў Рон. Ён сядзеў з ачмуральным выглядам і глядзеў на зачыненыя дзверы.
- Год – гэта не так і многа! Я разумею, чаму гэта атрымалася. Усё таму, што Самі-Ведаеце-Хто вярнуўся, людзі баяцца, што ў любую хвіліну могуць загінуць, вось і прымаюць паспешлівыя рашэнні, калі перш сто разоў бы падумалі. У апошні раз было то е ж самае, людзі ажаніліся без згоды бацькоў….
- У тым ліку і вы з татам, - хітра заўважыла Джыні.
- Ну, мы з вашым бацькам былі створаны сябар да сябра, чаго нам было чакаць? – адказала місіс Уізлі. – А вось Біл і Флёр… х-м-м… што ў іх агульнага? Ён просты, працаіты чалавек, а яна…
- Карова, - кіўнула Джыні. – Толькі наш Біл не такі ўжо просты. Ён жа працуе Ліквідатарам заклёнаў, так? Ён любіць прыгоды, прыгожае жыццё…. Мабыць, таму і захапіўся сваёй Флегмы.
Гары з Герміёнай разрагаталіся, а місіс Уізлі строга сказала:
- Джыні, перастань яе так зваць. Добра, я лепей пайду… Гары ясі амлет, пакуль не астыў.
Місіс Уізлі з заклапочаным выглядам выйшла з пакоя. Рон па-ранейшаму сядзеў, нібы аглушаны і няўпэўнена матаў галавой, нібы сабака, якая спрабуе вытрасці ваду з вушэй.
- Ты што, яшчэ не абвык да яе? Яна ж ў вас жыве? – здзівіўся Гары.
- У прынцыпе, абвык, - сказаў Рон. – Але калі яна так нечакана накідваецца…
- Проста ганьба! – гнеўна выклікнула Герміёна, адышла ад Рона як мага далей і, толькі ўпёршыся ў процілеглую сцяну, зноў павярнулася да яго з перакрыжаванымі на грудзі рукамі.
- Ты што, жадаеш, каб яна жыла тут заўсёды? – Джыні вытарашчыла вочы на брата. Рон нявызначана паціснуў плячыма. Джыні сказала: - Ну і добра! Мама ўсё роўна паспрабуе гэта спыніць.
- Якім чынам? – зацікавіўся Гары.
- Яна ўсё зазывае на вячэру Тонкс. Калі Біл пераключыўся бы на яе… Я бы і сама яе ўпадабала.
- Разбегліся! – саркастычна кінуў Рон. Ды ні адзін нармальны хлопец не зверне ўвагі на Тонкс, калі побач Флёр. Не, Тонкс, вядома, нічога сабе, калі не здзекуецца над сваімі валасамі і носам, але…
- Яна значна больш прыемная, чым Флегма, - заявіла Джыні.
- І значна разумней, яна ж Аўрор! – падтрымала Герміёна.
- Флёр таксама не дура, яна ўдзельнічала з Турніры Трох Чараўнікоў, - сказаў Гары.
- І гэты туды жа! – адчайна пляснула рукамі Герміёна.
- Табе падабаецца, як яна кажа: “Хары”, так? – з’едліва сказала Джыні.
- Не, - прыняўся апраўдвацца Гары, даўно пашкадаваўшы аб тым, што ўмяшаўся, - я ўсяго толькі меў у выглядзе, што Флегма… гэта значыць лер…
- Увогуле, я бы ўпадабала Тонкс, - перабіла Джыні. – З ёй, прынамсі, весела.
- У апошні час не вельмі, - запярэчыў Рон. – Колькі яе ні бачу, яна падобна Плаксы Міртл.
- Гэта несправядліва, - абурылася Герміёна. – Яна яшчэ не ачулася пасля… сам разумееш… ён быў яе стрыечным братам!
У Гары абарвалася сэрца. Вось і да Сірыўсу дабраліся. Гары схапіў відэлец і прыняўся засяроджана набіваць рот амлетам, разлічваючы такім чынам пазбегнуць удзела ў гутарцы.
- Тонкс і Сірыўс былі ледзь знаёмыя! – закрычаў Рон. – Сірыўс амаль усё яе жыццё прасядзеў у Азкабане, а да гэтага іх сем’і нават не сустракаліся….
- Усё роўна, - адрэзала Герміёна. – Яна лічыць, што ён загінуў па яе віне!
- Адкуль яна гэта ўзяла? – супраць уласнай волі спытаў Гары.
- Яна дзерлася з Белатрысай Лестэйндж, памятаеш? І, мусіць, думае, што калі бы яна прыбіла Белатрысу, то Сірыўс застаўся жывы.
- Дурасці, - сказаў Рон.
- Тых, хто выжыў, заўсёды раздзірае пачуццё віны, - вымавіла Герміёна. – Я ведаю, Люпін спрабаваў з ёй размаўляць, але яна па-ранейшаму вельмі падушаная. У яе нават пачаліся праблемы з метамарфізмам!
- З чым?
- Яна больш не можа змяняць знешнасць, як раней, - растлумачыла Герміёна. – Мабыць, з-за шоку.
- Я і не ведаў, што такое бывае, - здзівіўся Гары.
- Я таксама, - кіўнула Герміёна, - але, мабыць, пры сапраўднай дэпрэсіі..
Дзверы зноў адчыніліся. Місіс Уізлі прасунула галаву ў пакой.
- Джыні, - прашаптала яна, - ідзі хутчэй уніз і дапамажы мне з абедам.
- Я жа размаўляю! – абурылася Джыні.
- Хутка! – прыкрыкнула місіс Уізлі і схавалася.
- Абы не заставацца сам-насам з Флегмай! – праварчала Джыні, адкінула за спіну доўгія рудыя валасы, па-белетнаму развяла рукі ў бакі і, удала пераймаючы Флёр, ганарліва сплыла з пакоя.
- А вы, прыгажуны, таксама не затрымлівайцеся, - сказала яна ўжо на выхадзе.
Гары вырашыў скарыстацца цішынёй, каб даесці сняданак. Герміёна разглядала кардонныя скрыні, але ўпотай пазірала на Гары. Рон узяў з падноса тост і прыняўся жаваць, не адрываючы меланхалічнага погляду ад дзвярэй.
- Што гэты? – спытала праз некаторы час Герміёна, узяўшы ў рукі нейкі прадмет, які нагадваў мініятурны тэлескоп.
- Не ведаю, - паціснуў плячыма Рон, - але раз Фрэд з Джорджам гэта не ўзялі, то яно, напэўна, недароблена, так што паасцярожней.
- Твая мама казала, што ў іх усё добра, - успомніў Гары. – Што ў іх дзелавая хватка.
- Гэта яшчэ слаба сказана, - заявіў Рон. – Яны прама купаюцца ў галеонах! Мне так жадаецца паглядзець на іх краму, дачакацца не магу! Мы яшчэ не былі на Касым Завулку: мама лічыць, што для дадатковай абароны патрэбен тата, а ён вельмі заняты на працы. Хутчэй бы.
- А што Персі? – пацікавіўся Гары. Трэці па старшынстве брат Уізлі не меў зносін з сям’ёй. – Змірыўся з бацькамі?
- Не-а, - матнуў галавой Рон.
- Ён жа цяпер ведае, што твой бацька меў рацыю наконт Валан дэ Морта…
- Дамблдор кажа, што людзі лягчэй прабачаюць памылкі, чым правасць, - сказала Герміёна. – Я чула, Рон, як ён казаў гэта тваёй маме.
- Мудрагелістая фразачка, суцэль у стылі Дамблдора, - адрэагаваў Рон.
- Ён жадае займацца са мной індывідуальна, - згадаў Гары.
Рон папярхнуўся, а Герміёна ахнула.
- І ты маўчаў? – выклікнуў Рон.
- Я толькі што ўспомніў, - сумленна прызнаўся Гары. – Ён сказаў пра гэта учора ноччу ў вашым хляву для мёцел.
- Ух ты!... Заняткі з Дамблдорам, - узрушана пралапатаў Рон. – Цікава, а чаму ён…?
Рон спыніўся. Гары заўважыў, што яны з Герміёнай пераглянуліся. Гары адклаў нож і відэлец. Ён усяго толькі сядзеў у пасцелі, але сэрца латашылася як ашалелае. Дамблдор раіў ім распавесці… так чаму бы не зараз? Гары ўтаропіўся на відэлец, які ярка бліскацеў на сонцы, і загаварыў:
- Не ведаю сапраўды, чаму ён збіраецца мяне вучыць, але думаю, што гэта з-за прадказання.
Яго сябры маўчалі. Гары нават здалося, што яны скамянелі, але ён працягнуў, па-ранейшаму звяртаючыся да відэльца:
- Якое спрабавалі выкрасці з Міністэрства.
- Ніхто ж не ведае, пра што яно, - паспешна ўставіла Герміёна. – Яно разбілася.
- У “Штодзённым Прароку” пісалі…. – пачаў было Рон, але Герміёна адразу на яго шыкнула.
- У “Штодзённым Прароку” усё праўда. – сказаў Гары і высілкам волі прымусіў сябе падняць вочы: Герміёна глядзела спалохана, Рон – з цікавасцю. – Пабіты шкляны шар – не адзіны запіс прадказання. Я пачуў яго цалкам ад Дамблдора, яно было зроблена яму, і ён мне ўсё распавёў. Судзячы па яго словам, - Гары зрабіў глыбокі ўдых, я і ёсць той чалавек, які павінен забіць Валан дэ Морта… ва ўсякім разе, там гаворыцца, што выжыць наканавана толькі аднаму з нас.
Некаторы час яны моўчкі глядзелі сябар на сябра. Потым раздаўся жудасны грукат, і Герміёна знікла ў клубах дыму.
- Герміёна! – закрычалі Гары і Рон; паднос з сняданкам з шумам зваліўся на падлогу.
Герміёна, кашляючы, паявілася зноў – з тэлескопам у руках і барвовым сіняком пад вокам.
- Я сціснула яго, а ён… мяне стукнуў! – хрыпла ўскрыкнула яна.
Сапраўды, з тэлескопа выскачыла доўгая спружына, на якой боўтаўся маленечкі кулачок.
- Не хвалюйся, - сказаў Рон, прыкладаючы ўсе сілы, каб не разрагатацца, - мама ўсё вылечыць, яна выдатна спраўляецца з маленькімі траўмамі…
- Добра, добра, зараз гэта не важна! – нецярпліва перабіла Герміёна. – Гары, госпадзі, Гары…
Яна зноў апусцілася на бок яго ложка.
- Пасля выпадку ў Міністэрству мы думалі… вядома, табе казаць не жадалі, але… Люцыўс Малфой абмовіўся, што прадказанне пра цябе і Валан дэ Морта, вось мы і думалі нешта падобнае… Гары, Гары… - Яна доўга глядзела на яго, а потым прашаптала: - Табе страшна?
- Не так, як раней, - адказаў Гары. – Калі я толькі пазнаў, то так… а цяпер такое ўражанне, быццам я заўсёды ведаў, што ў канцы нам прыйдзецца змагацца твар да твару…
- Калі Дамблдор памкнуўся цябе праводзіць, мы вырашылі, што ён жадае распавесці пра прадказанне, або, можа, нешта паказаць, - з запалам паведаміў Рон. – І, увогуле-то, апынуліся правы, так? Ён бы не стаў даваць табе ўрокі, калі бы лічыў, што ты ўжо нябожчык, не захацеў бы марнаваць час… Значыць, яму здаецца, што ў цябе ёсць шанец!
- Дакладна, - вымавіла Герміёна. – Цікава, чаму ён будзе цябе вучыць? Мабыць, вышэйшай ахоўнай магіі… самым моцным контрзаклёнам… антышкодзе…
Гары амаль не слухаў. Па яго целу разлілася цеплыня, і зусім не ад сонца; пруткі вузел у грудзі павольна развязваўся.Ён ведаў, што Рон і Герміёна напалоханы больш, чым жадаюць паказаць, але яны ўсё роўна заставаліся побач і імкнуліся падбадзёрыць, а не кідаліся, як ад зачумелага або вар’ята. І гэта дарагога каштавала.
- …а галоўнае, выслізгвалым выкрутам, - скончыла Герміёна. – Цяпер ты ведаеш хоць нешта, чым будзеш займацца ў гэтым годзе, гэта значыць, на адзін прадмет больш, чым мы з Ронам. Цікава, калі прыйдуць вынікі іспытаў?
- Мабыць, хутка, месяц ужо прайшоў, - сказаў Рон.
- Пачакайце-ка, - Гары раптам успомніў яшчэ нешта з учорашняй гутаркі з дырэктарам школы. – Здаецца, Дамблдора казаў, што вынікі прыйдуць сёння!
- Сёння? – завішчала Герміёна. – Сёння? Але чаму ты… госпадзі… трэба было сказаць….
Яна ўскочыла.
- Пайду пагляджу, ці не было пошты…
Праз дзесяць хвілін Гары, апрануты і з пустым падносам, спусціўся ўніз і ўбачыў за кухонным сталом Герміёну. Яна была страшна ўсхваляваная і ледзь не падскоквала, пры гэтым паловай твару нагадвала нейкую панду. Місіс Уізлі рабіла ўсё магчымае, каб паменшыць гэтае падабенства.
- Без вынікаў, - заклапочана мармытала яна, стоячы над Герміёнай з чарадзейнай палачкай і даведнікам “У дапамогу знахару”, адкрытым на раздзеле “Сінякі, парэзы і ранкі”. – Раней заўсёды дапамагала. Нічога не разумею…
- Фрэду з Джорджам здаецца, што гэта смешна, калі сіняк не сходзіць, - сказала Джыні.
- Але ён абавязкова павінен сысці! – завішчала Герміёна. – Не магу жа я так застацца!
- Не застанешся, мілая, не хвалюйся, мы знойдзем проціяддзе, - сцішвала місіс Уізлі.
- Б’іл гасказваў, якія яны смешны’йэ, вашы Фгед з Жоржам! – Флёр ціхамірна ўсміхнулася.
- О так, я затыхаюся ад смеху, - адгыркнулася Герміёна, ускочыла і прынялася хадзіць кругамі, ламаючы пальцы.
- Місіс Уізлі, вы ўпэўнены, што раніцай соў не было?
- Так, дарагая, я бы заўважыла, - цярпліва адказала місіс Уізлі. – Хоць зараз толькі дзевяць, і наперадзе яшчэ шмат часу…
- Я ведаю, што заваліла антычныя руны, - ліхаманкава замармытала Герміёна, - Я ведаю… я зрабіла сур’ёзную памылку ў перакладзе. А вусны экзамен па Абароне ад Цёмных Мастацтваў… таксама нічога добрага не будзе… а пра ператварэнні я спачатку думала, што ўсё нармальна, а цяпер…
- Герміёна, заткніся, а? Ты тут не адна хвалюешся! – крыкнуў Рон. –Нябось атрымала адзінаццаць “пышна”…
- Маўчы, маўчы, маўчы! – Герміёна істэрычна замахала рукамі. – Я ведаю, я ўсё заваліла!
- А што бывае, калі і праўда правалішся? – спытаў Гары ў прысутных у цэлым, але адказала зноў Герміёна:
- Прыйдзецца абмяркоўваць сваю будучыню з завучам каледжа, я пытала ў прафесар МакГонагал у канцы года.
У Гары падвяло жывот, і ён пашкадаваў, што столькі з’еў за сняданкам.
- У “Шармбатоне”, - злічыла патрэбным заўважыць Флёр, - усё па другому. Па-мойму, лепш. У нас экзамены пасля шасці гадоў, а не пяці, і потым…
Яе словы патанулі у дзікім крыку. Герміёна паказвала на кухоннае акно. У небе выразна чарнелі тры кропкі, якія з кожнай секундай станавіліся ўсё больш.
- Гэта совы, - прахрыпеў Рон, падскокваючы да Герміёны.
- Іх тры, - Гары паспешна далучыўся да іх.
- Па адной на кожнага, - у паніцы прашаптала Герміёна. – Ой, маці… ой, маці…
Яна моцна схапіла Гары і Рона за локці.
Совы, прыгожыя, рудыя, падляцелі да Нары, спусціліся ніжэй і паляцелі над дарожкай, якая вяла да хаты. Стала відаць, што кожная нясе вялікі канверт.
- Ой, маці! – зноў завішчала Герміёна.
Місіс Уізлі адхіліла хлопцаў і адчыніла акно кухні. Совы, першая, другая, трэцяя, уляцелі ў кухню, стройным шэрагам расселіся на стале і паднялі правыя лапкі.
… Гары падышоў бліжэй. Канверт, адрасаваны яму, быў у сярэдняй савы. Ён стаў адвязваць яго сваімі пальцамі, якія калаціліся. Рон, які стаяў злева, таксама спрабаваў адчапіць ліст; Герміёна, справа, трэслася так моцна, што з-за гэтага дрыжала ўся сава.
Усе маўчалі. Нарэшце Гары атрымалася зняць канверт. Ён хутка яго выцягнуў і разгарнуў пергамент, які ляжаў унутры.
Стандартная адзнака чараўніка
Вынікі экзаменаў
Праходныя адзнакі:
Пышна (П)
Вышэй чаканага (В)
Добра (Д)
Непраходныя адзнакі:
Слаба (С)
Агідна (А)
Троль (Т)
Гары Джэймс потэр атрымаў:
Астраномія........ Д
Догляд за чароўнымі істотамі........ В
Заклёны........ В
Абарона ад Цёмных Мастацтваў........ П
Прадказанні........ С
Гербалогія........ В
Гісторыя магіі........ А
Зеллеварэнне........ В
Ператварэнні........ В
Гары перачытваў яшчэ і яшчэ. З кожным разам дыхалася ўсё лягчэй. Парадак! Было ясна, што ён праваліць прадказанні і не здасць гісторыю магіі: чаго і чакаць пасля непрытомнасці прама пасярод іспыту. Затое ён здаў усё астатняе! Гары прабег пальцам па сваіх адзнаках… “вышэй чаканага” па ператварэннях, гербалогіі і зеллеварэнню! І, што самае выдатнае, “пышна” па абароне ад сіл зла!
Ён азірнуўся. Герміёна стаяла да яго спіной, нізка нахіліўшы галаву. Рон ззяў.
- Праваліў прадказанні і гісторыю магіі, але яны нікому і не патрэбныя! – шчаслівым голасам паведаміў ён Гары. – Ну-ка… давай памяняемся…
Гары прагледзеў адзнакі Рона: “Пышна” сярод іх не было.
- Так і ведаў, што ты будзеш выдатнікам па Абароне ад Цёмных Мастацтваў, - Рон пхнуў Гары ў плячо. – Мы малайчыны, так?
- Малайчыны! – з гонарам пацвердзіла місіс Уізлі і пакалашмаціла Рона па галаве. – Па сем прахадных адзнак, лепей, чым у Фрэда з Джорджам разам узятых!
- Герміёна? – асцярожна паклікала Джыні, бачачы, што Герміёна не паварочваецца. – Што ў цябе?
- У мяне… нядрэнна, - ціха адказала Герміёна.
- Добра, годзе табе, - Рон падышоў і выхапіў пергамент у яе з рук. – Ага… Дзесяць “пышна” і адно “вышэй чаканага” па Абароне ад Цёмных Мастацтваў. – Ён паглядзеў на яе здзіўлена, але і з раздражненнем: - Спадзяюся, ты не засмучаная?
Герміёна моўчкі паматала галавой. Гары засмяяўся.
- Усё, цяпер нас чакае Ж.А.Б.А! – ухмыльнуўся Рон. – Мам, у нас выпадкова не засталося сасісак?
Гары яшчэ раз паглядзеў на свае адзнакі. На лепшае нельга было і спадзявацца. Засмучала адно: з марай пра кар’еру Аўрора прыйдзецца растацца. Ён не здолеў атрымаць патрэбнай адзнакі па зеллеварэнню. Вядома, ён і не разлічваў, але… нешта абрывалася ў грудзі пры выглядзе гэтага маленькага чорнага “В”.