Стандартная адзнака чараўніка 11 страница
- Божа літасцівы, ты права! – адказаў юнак. – Мабыць, сынок; я ж казаў, у яго не ў парадку з галавой. Не глядзі туды, Сесілія, дарагая.
Цоканне стала выдаляцца.
- “Дарагая”, - прашаптаў Марфін на змяінай мове, утаропіўшыся на сястру. – “Дарагая”, так ён яе назваў. Значыць, усё роўна ён цябе не возьме.
Мярупа зусім збялела. Гары баяўся, што яна вось-вось страціць прытомнасць.
- Што такое? – умяшаўся Гонт. Ён таксама казаў на парселтонгу, перакладаючы погляд з сына на дачку. – Пра што ты, Марфін?
- Яна любіць узірацца на таго магла, - зларадна адказаў Марфін, гледзячы на сястру, якая аслупянела ад страху. – Вечна тырчыць у садзе, калі ён праходзіць, тарашчыцца скрозь загарадзь. А учора ноччу…
Мярупа ўмольна ўскінула галаву, але Марфін бязлітасна працягваў:
- Ледзь з акна не вывалілася, усё чакала, калі ён прыедзе дадому!
- Глядзела з акна на магла? – ціха прагаварыў Гонт.
Гонты начыста забыліся пра Огдэна. Той здзіўлена і некалькі агідліва сачыў за новым воплескам незразумелага шыпення і хрыпу.
- Гэта праўда? – памярцвелым голасам спытаў Гонт і зрабіў пару крокаў да спалоханай дачкі. – Мая дачка… нашчадак Салазара Слізэрына… сохне па бруднакроўнаму маглу?
Мярупа, не ў сілах вымавіць ні слова, адчайна затрэсла галавой і ўціснулася ў сцяну.
- Але ўжо я яму паказаў, бацька! – захіхікаў Марфін. – Падпільнаваў, калі ён праязджаў міма! З вуграмі ён ужо не такі прыгажунчык, так, Мярупа?
- Ах ты, паршывы маленькі сквіб, ах ты, брудная здрадніца крыві! – не валодаючы сабой, закрычаў Гонт і абхапіў рукамі горла дачкі:
Огдэн і Гары разам закрычалі: “Не!”; Огдэн падняў палачку і крыкнуў: “Рэласкіё!” Гонт адляцеў ад дачкі, зачапіў крэсла і зваліўся на спіну. Марфін з лютым выццём ускочыў з крэсла і кінуўся на Огдэна, трасучы скрываўленым нажом і палячы ва ўсе бакі заклёнамі.
Огдэну нічога не засталося, як ратаваць сваё жыццё. Дамблдор жэстам паказаў, што трэба ісці за ім; Гары падпарадкоўваўся. Ім услед несліся крыкі Мярупы.
Огдэн, затуляючы рукамі галаву, праляцеў па сцяжынцы, выскачыў на галоўную дарогу і сапхнуўся з ільсняным гнядым скакуном, на якім сядзеў вельмі прыгожы цёмнавалосы юнак. Ён і добранькая дзяўчына, якая ехала побач на шэрым каню, гучна разрагаталіся. Огдэн, з ног да галавы ў пылу, адапхнуўся ад конскага боку і панёсся далей. Ён бег, не разбіраючы дарогі, раздзімаючы крысамі сурдута.
- Думаю, на сёння досыць, Гары, - сказаў Дамблдор, узяў Гары пад локаць і злёгеньку пацягнуў. Яны бязважка праскальзілі скрозь цемру і хутка прызямліліся ў кабінеце Дамблдора. Там ўжо згусцела змярканне. Дамблдор узмахам палачкі запаліў лямпы, і Гары адразу спытаў:
- Што здарылася з той дзяўчынай? Мярупай або як яе там?
- О, нічога страшнага, - адказаў Дамблдор. Ён сеў за пісьмовы стол і жэстам запрасіў Гары рушыць услед свайму прыкладу. - Огдэн апарыраваў у Міністэрства і літаральна праз пятнаццаць хвілін вярнуўся з падмацаваннем. Марфін з бацькам дзерліся, але іх адолелі і забралі з хаты. Пасля Візенгамот прысудзіў іх да зняволення ў Азкабану. Марфін, за якім ужо лічыўся шэраг нападаў на маглаў, атрымаў тры гады. Нарвола раніў, акрамя Огдэна, некалькіх міністэрскіх службоўцаў, і атрымаў шэсць месяцаў.
- Нарвола? - здзіўлена паўтарыў Гары.
- Цалкам дакладна, - Дамблдор ухваляльна ўсміхнуўся. - Рады, што гэта не выслізнула ад тваёй увагі.
- Гэта значыць, гэты стары…
- Дзед Валан дэ Морта, - кіўнуў Дамблдор. - Нарвола, яго сын Марфін і дачка Мярупа былі апошнімі прадстаўнікамі сямейства Гонтаў, вельмі старажытнага чараўніцкага роду, знакамітага рэдкай жорсткасцю і шматлікімі псіхічнымі хваробамі - следствам звычкі складаць шлюбы паміж кузэнамі і кузінамі. Адсутнасць разумнага сэнсу ў спалучэнні з вялікім любоўю да раскошы прывялі да таго, што сямейны стан быў прамотаны яшчэ за некалькі пакаленняў да Нарвола. Ён, як ты сам бачыў, апынуўся ў поўнай галечы - у дадатак да вельмі благога характару, фантастычнай ганарыстасці і самаўлюбёнасці ды парачцы фамільных каштоўнасцяў, якімі ён ганарыўся не менш, чым сваім сынам, і значна больш, чым дачкой.
- Значыць, Мярупа, - Гары прайшоў наперад і пільна паглядзеў на Дамблдора, -Мярупа… Сэр, значыць, яна… маці Валан дэ Морта?
- Так, - кіўнуў Дамблдор. - І нам пашчасціла мімаходам убачыць яго бацьку. Мне было цікава, зразумееш ты, ці не?
- Магл, на якога напаў Марфін? Чалавек на каню?
- Выдатна, - праззяў Дамблдор. – Так, то быў Том Рэддл-старэйшы, прыгажун-магл, які меў звычай праязджаць міма хаткі Гонтаў. Мерцпа сілкавала да яго таемны, пякучы запал.
- І яны пажаніліся? – спытаў Гары, не ў сілах прадставіць сабе меней падыходнай пары.
- Ты, здаецца, забыўся, - сказаў Дамблдор, - што Мярупа была чараўніцай. Наўрад ці яна магла выгодна прадэманстраваць свае чараўніцкія здольнасці ў прысутнасці тырана-бацькі. Але калі Нарвола і Марфін апынуліся ў Азкабану, яна ўпершыню за васемнаццаць гадоў адчула сябе вольнай і напэўна вырашыла скарыстацца тым, што ўмела, каб змяніць сваё няшчаснае жыццё. Здагадваешся, як Мярупа прымусіла Тома Рэддла забыць сяброўку-маглу і закахацца ў сябе?
- Заклён Імперыўс? - выказаў здагадку Гары. – зелле Кахання?
- Вельмі добра. Асабіста я схіляюся да зелля Кахання. Упэўнены, яна лічыла гэта больш рамантычным. Да таго ж, наўрад ці было цяжка смажаніным поўднем пераканаць Тома, калі ён праязджаў міма адзін, выпіць трохі воды. Так або інакш, ужо праз некалькі месяцаў пасля сцэны, сведкамі якой мы сталі, жыхары Малога Уісельтана горача абмяркоўвалі неверагоднае здарэнне - уцёкі сына сквайра з жабрачкай Мярупай. Можаш уявіць, колькі было плётак.
- Але ўзрушэнне вясковых жыхароў не ішло ні ў якое параўнанне з адчаем Нарвола. Ён вярнуўся з Азкабана, разлічваючы ўбачыць пакорлівую дачку і гарачы абед на стале, а замест гэтага знайшоў цалевы пласт пылу ды развітальную цыдулку.
- Наколькі я ведаю, ён з тых часоў не прамаўляў імя дачкі і нават не згадваў пра яе існаванне. Здрада Мярупы, верагодна, наблізіла яго смерць - урэшце, не выключана, што ён проста не навучыўся самастойна здабываць сабе пражытак. Пасля Азкабана ён вельмі саслабеў і не дачакаўся вяртання з турмы Марфіна.
- А Мярупа? Яна… памерла, так? Бо Валан дэ Морт выхоўваўся ў прытулку?
- Так, - сказаў Дамблдор. - Вядома, тут мы ізноў звяртаемся да сферы здагадак, але ўсё жа наступны ход падзей не так цяжка вылічыць. Справа ў тым, што праз некалькі месяцаў пасля таемнага вяселля Том Рэддл вярнуўся дадому без жонкі. Папаўзлі слыхі, што яго "абдурылі". Думаю, ён ведаў, што нейкі час знаходзіўся пад уздзеяннем чараўніцкіх чар, але, адважуся выказаць здагадку, не вырашаўся распавядаць пра тое, што адбылося ў такіх выразах, асцерагаючыся быць прынятым за вар'ята. Але людзі вырашылі, што Мярупа зманіла яму, прыкінулася, быццам чакае дзіця, і таму ён на ёй ажаніўся.
- Яна ж сапраўды нарадзіла дзіця.
- Так, але толькі праз год пасля вяселля. Том Рэддл кінуў яе цяжарную.
- Што жа здарылася? - спытаў Гары. - Чаму перастала дзейнічаць зелле Кахання?
- Ізноў жа, застаецца толькі здагадвацца, - адказаў Дамблдор. - Мне здаецца, Мярупа так моцна кахала мужа, што не магла трымаць яго ў прыгоне з дапамогай чараўніцтва і вырашыла адмовіцца ад зелля. Яна была без розуму ад яго і, мусіць, пераканала сябе, што і ён закахаўся ў яе па-сучаснасці. Або лічыла, што ён застанецца з ёй дзеля дзіцяці. У любым выпадку небарака памылялася. Ён кінуў яе, ніколі не шукаў з ёй сустрэч і не папрацаваў пазнаць, што стала з сынам.
Неба за акном зрабілася чарнільна-чорным; лямпы, здавалася, свяцілі ярчэй.
- Мабыць, Гары, на сёння досыць, - ледзь пачакаўшы сказаў Дамблдор.
- Так, сэр, - кіўнуў Гары.
Ён устаў, але не спяшаўся сыходзіць.
- Сэр… а гэта важна – ведаць мінулае Валан дэ Морта?
- Вельмі важна, - адказаў Дамблдор..
- А гэта… мае стаўленне да прадказання?
- Самае прамое.
- Зразумела, - Гары, хоць і здзіўляўся, але ўсё жа супакоіўся.
Ён павярнуўся, каб ісці, але ўспомніў яшчэ нешта і зноў павярнуўся да Дамблдора.
- Сэр, а Рону з Герміёнай можна распавесці?
Дамблдор, падумаўшы, адказаў:
- Так. Лічу, містэр Уізлі і міс Грэнджэр даказалі, што ім можна давяраць. Але, Гары, калі ласка, папытай іх не распавядаць нікому больш. Нядобра, калі пойдзе слых пра тое, колькі мне ўсяго вядома пра таямніцы Лорда Валан дэ Морта.
- Не, сэр, толькі Рону і Герміёне, я абяцаю. Дабранач.
Ён амаль ужо дайшоў да дзвярэй, калі раптам убачыў на адным з танканогіх столікаў, застаўленае далікатнымі срэбнымі прыборамі, выродлівае залатое кальцо з вялікім, надтрэснутым чорным каменем. Гары, утаропіўшыся на яго, прамармытаў:
- Сэр, гэтае кальцо..
- Так? – адгукнуўся Дамблдор.
- Але няўжо гэта не… сэр. няўжо гэта не тое кальцо, якое Нарвола Гонт паказаў Огдэну?
- Тое самае.
- Але як…? Яно заўсёды ў вас было?
- Не, яно патрапіла да мяне зусім нядаўна, - сказаў Дамблдор. – Літаральна за некалькі дзён да таго, як я забраў цябе ад дзядзькі з цёткай.
- Прыкладна тады жа вы пашкодзілі руку. так, сэр?
- Прыкладна, так.
Гары замёр у нерашучасці. Дамблдор усміхнуўся.
- Сэр, а як менавіта…?
- Ужо позна, Гары! Ты пачуеш гэтую гісторыю ў іншы раз. Дабранач
- Дабранач, сэр.