Герміёна прыходзіць на дапамогу 2 страница
Гары ўжо выпрабаваў некалькі заклёнаў: псуту, ад якой пазногці на нагах раслі страшэнна хутка (Гары выпрабаваў яго на Крэбу і атрымаў вельмі пацешныя вынікі); заклён, які прыклейваў язык да нёба (ён два разы наклаў яго на нічога не падазравалага Аргуса Філча, выклікаўшы ўсеагульныя апладысменты). Але самым карысным апынулася Маффліята – заклён, ад якога вушы людзей у самым блізкім асяроддзі напаўняліся невыразным гудзеннем, і можна было колькі заўгодна размаўляць у класе, не асцерагаючыся, што цябе падслухаюць. Адна толькі Герміёна ўпарта не ўхваляла гэтых забавак і наогул адмаўлялася размаўляць пад Маффліята.
Гары сеў у пасцелі і звярнуў кнігу да святла, каб лепш разглядзець інструкцыі да заклёна, з якім Прынцу, падобна, прыйшлося павазіцца. Шматлікае ён выкрасліў і пераправіў, але ў самым верху старонкі вельмі дробным почыркам упісаў:
Левікорпус (н-врб)
У шкло біў вецер і мокры снег, Нэвіл гучна хроп, а Гары не адрываючыся глядзеў на літары ў дужках. Н-врб… Мабыць, “невербальнае”. Наўрад ці ён зможа гэта выканаць; з невербальнымі заклёнамі ў яго па-ранейшаму былі цяжкасці, пра што Снэйп не забываў згадаць на кожным уроку Абароны ад Цёмных Мастацтваў. З іншага боку, Прынц паказаў сябе больш таленавітым педагогам.
Накіраваўшы палачку ў прастору, Гары злёгеньку падняў яе ўверх і ў галаве вымавіў: “Левікорпус”.
- А-а-а-а-а!
Шуганула яркае святло, і пакой напоўніўся галасамі: усіх абудзіў крык Рона. Гары ад жаху адшпурнуў кудысьці “Вышэйшае зеллеварэнне”. Рон вісеў уніз галавой у паветры, быццам павешаны за шчыкалатку нябачным крукам.
- Прабач – загарланіў Гары, пакуль Дыні Сімус раўлі ад смеху, а Нэвіл, які зваліўся з ложка, паднімаўся на ногі. – Пачакай.. я цябе зніму…
Ён у паніцы зашарыў рукамі, схапіў падручнік і прыняўся гартаць яго, адшукваючы патрэбную старонку; нарэшце знайшоў і разабраў адно з слоў, якое была напісана пад заклёнам. Молячыся, каб гэта апынуўся контрзаклён, Гары сканцэнтраваў волю і падумаў: “Ліберакорпус!”.
Яшчэ адзін выбліск. І Рон мяшком паваліўся на свой матрац.
- Прабач, - яшчэ раз пракрычаў Гары. Дын і Сімус працягвалі паміраць са смеху.
- У наступны раз, - глуха прамармытаў Рон, - лепш пастаў будзільнік.
Пазней, калі яны апрануліся, абараніўшыся ад непагадзі адразу некалькімі швэдрамі – тварэннямі місіс Уізлі, і ўзялі з сабой плашчы, шалікі і пальчаткі, узрушэнне Рона саслабла; ён ужо лічыў новы заклён Гары вельмі пацешным, настолькі, што, ледзь сеў за стол, распавёў пра здарэнне Герміёне.
- ….а потым зноў успыхнула святло, і я апынуўся на ложку! – Рон ухмыльнуўся і ўпіўся зубамі ў сасіску.
За ўвесь час гэтага вясёлага апавядання Герміёна ні разу не ўсміхнулася і зараз з халодным неўхваленнем звярнулася да Гары.
- А заклён, выпадкова, не з твайго знакамітага падручніка? – запыталася яна.
Гары нахмурыўся.
- Чаму ты заўсёды адразу думаеш самае горшае?
- З яго?
- Ну… так, а што?
- Значыць, ты вось так папросту ўзяў невядомы, да таго ж напісаны ад рукі, заклён і вырашыў паглядзець, што атрымаецца?
- Якая розніца, ад рукі або не ад рукі? – спытаў Гары, наўмысна ігнаруючы другую частку пытання.
- Таму што яно наўрад ці ўхвалена Міністэрствам Магіі, - адказала Герміёна. – А яшчэ, - дадала яна, убачыўшы, што Гары і Рон закацілі вочы, - таму што мне пачынае здавацца, што ваш Прынц – той яшчэ тып!
Гары і Рон адразу на яе зашыкалі.
- Гэта жарт! – выклікнуў Рон, перагортваючы бутэльку з кетчупам над сасіскамі. – Проста жарт, Герміёна, і ўсё!
- Падвешваць чалавека ўніз галавой за шчыкалатку? – удакладніла Герміёна. – Хто стане марнаваць час і сілы на вынаходства падобных жартачак?
- Фрэд і Джордж, напрыклад, - Рон паціснуў плячамі, - вельмі нават у іх духу. Або, э-э…
- Мой тата, - сказаў Гары. Ён успомніў толькі зараз.
- Што? – дружна звярнуліся да яго Рон і Герміёна.
- Ён карыстаўся гэтым заклёнам, - растлумачыў Гары. – Я… Мне Люпін сказаў
Апошняе не адпавядала ісціне; у рэчаіснасці, Гары сваімі вачамі бачыў, як яго бацька наклаў гэты заклён на Снэйпа, але пра гэтае наведванне Віра Памяці ён Рону і Герміёне не распавядаў. А цяпер яму ў галаву прыйшла адна выдатная думка: што, калі Прынц-Паўкроўка?...
- Можа, і твой тата таксама, Гары, - сказала Герміёна. – але толькі не ён адзін. Калі ты забыўся, нагадваю: мы калісьці бачылі, як гэтым заклёнам скарысталіся адразу некалькі чалавек. Яны падвесілі над зямлёй спячых, безабаронных людзей і прымусілі іх лётаць у паветры.
Гары з упалым сэрцам утаропіўся на яе. Цяпер ён і сам успомніў выхадку Пажыральнікаў Смерці на чэмпіянаце па квідышу. Рон вырашыў яго падтрымаць і палка заявіў:
- Гэта зусім іншае! Яны выкарысталі заклён у зло. А Гары і яго бацька проста жартавалі. Ты не любіш Прынца, Герміёна, - Рон сурова паказаў на яе сасіскай, - таму што ён лепш цябе разбіраецца ў зеллеварэнні…
- Якое глупства! – выклікнула Герміёна, счырванеўшы. – Але я лічу, што калі не ведаеш, для чаго прызначаны заклён, карыстацца ім безадказна, і перастань зваць яго “Прынц”, як быццам гэта тытул, я ўпэўнена, што гэта дурная мянушка, і наогул, па-мойму. Ён не вельмі добры чалавек!
- Не разумею, з чаго ты ўзяла! – прыснуў Гары. – Патэнцыйны Пажыральнік Смерці не стаў бы выхваляцца тым, што ён “паў”, дакладна?
Не паспеўшы скончыць фразу, Гары ўспомніў, што яго бацька – чыстакроўны чараўнік, але адразу адкінуў гэтую думку, пра гэта ён падумае пазней….
- Пажыральнікі Смерці не могуць быць усе без выключэння чыстакроўнымі, у свеце не так шмат чараўнікоў, - упарта запярэчыла Герміёна. – Думаю, што большасць – паўкроўкі, якія прыкідваюцца чыстакроўнымі. А ненавідзяць яны толькі магланароджаных і з радасцю прынялі бы цябе і Рона.
- Мяне? Ды ні завошта! – Рон абурана махнуў на Герміёну відэльцам; кавалак сасіскі зляцеў і патрапіў у галаву Эрні МакМілану. – Уся мая сам’я – так званыя здраднікі крыві! Для Пажыральнікаў Смерці гэта ўсё роўна, што магланароджаныя!
- А мяне, вядома, прынялі бы з распасцёртымі абдымкамі, - саркастычна заўважыў Гары. – Мы наогул былі бы лепшымі сябрамі, калі бы толькі яны ўвесь час не спрабавалі мяне укакошыць.
Рон засмяяўся, і нават Герміёна мімаволі ўсміхнулася, але тут іх адцягнула з’яўленне Джыні.
- Гэй, Гары, мяне прасілі ўручыць табе вось гэта.
Яна працягнула яму пергаментны скрутак, надпісаны знаёмым касым почыркам.
- Дзякуй, Джыні… Гэта пра наступны ўрок з Дамблдорам, - сказаў Гары Рону і Герміёне, разгортваючы скрутак і хутка прабягаючы вачамі ліст. – У панядзелак вечарам! – Яму нечакана стала лёгка і радасна. – Джыні, жадаеш пайсці з намі ў Хогсмід? – прапанаваў ён.
- Я іду з Дынам… можа, там убачымся, - адказала тая і памахала на развітанне рукой.
Філч, як заўсёды, стаяў каля дзвярэй і правяраў па спісу, ці дазволена тым, хто сыходзіць наведванне Хогсміда. Гэта займала больш часу, чым звычайна, таму што кожнага тры разы пераправяралі сэнсарам сакрэтнасці.
- Якая разніца, калі мы нешта ВЫНЕСЕМ? – абурыўся Рон, небяспечна косячыся на доўгі тонкі сэнсар. – Правяраць трэба тое, што ПРЫНОСІЦЦА!
За нахабства яму дасталася пара лішніх штурхялёў сэнсарам; нават выйдучы на вуліцу пад вецер і мокры снег, ён усё яшчэ хваравіта моршчыўся.
Шлях у Хогсмід не даставіў рабятам ніякага задавальнення. Гары закруціў амаль увесь твар шалікам; адкрытая частка неўзабаве здранцвела і забалела ад холаду. Школьнікі натоўпам ішлі па дарозе, згінаючыся ледзь ці не ўдвая, каб выратавацца ад ледзянога ветра. Гары паспеў не адзін раз падумаць, што, магчыма, мела сэнс застацца ў цёплай агульнай гасцінай; калі жа яны дабраліся да Хогсміду і ўбачылі забіты магазін жартаў Зонка, ён успрыняў гэта як знак звыш: прагулка асуджаная на правал. Рон паказаў рукой ў тоўстай пальчатцы на “Салодкае Каралеўства”, да шчасця, там была адчынена, і Гары з Герміёнай, спатыкаючыся, увайшлі ўслед за ім ў перапоўненую краму.
- Слава Богу, - сцепануўся Рон, удыхаючы цёплае паветра, якое пахла цукеркамі. – Давайце тут увесь дзень прасядзім.
- Гары, мой хлопчык! – гучна раздалося ззаду.
- О не, - прамармытаў Гары. Рабяты павярнуліся і ўбачылі прафесара Слагхорна ў неверагодных памераў футравай шапцы і паліто з такім жа футравым каўняром. У руках ён трымаў вялікую сумку з ананасавымі цукатамі і займаў па меншай меры палову магазіна.
- Ты прапусціў цэлых тры маіх вячэры! – упікнуў Слагхорн і лагодна ткнуў Гары ў грудзі. – Гэта вельмі дрэнна, мой хлопчык, я цвёрда маю намер цябе займець! Міс Грэнджэр у мяне вельмі падабаецца, ці не так?
- Так, - бездапаможна пралапатала Герміёна, - у вас сапраўды вельмі…
- Так чаму жа ты не прыходзіш, Гары? – патрабавальна спытаў Слагхорн.
- Па першае, прафесар, у мяне квідышныя трэніроўкі, - адказаў Гары. Ён і праўда прызначаў трэніроўкі кожны раз, калі атрымліваў хупавыя, перавязаныя фіялетавай стужачкай запрашэнні Слагхорна. Так Рон не адчуваў сябе абыдзеным, і звычайна яны з ім страшна весяліліся, ўяўляючы Герміёну, змушаную трываць грамадства МакЛагена і Забіні.
- Значыць, ты абавязкова выйграеш у першым жа матчы, пасля столькіх высілкаў! – усміхнуўся Слагхорн. – Аднак невялікі адпачынак нікому не пашкодзіць. Як наконт панядзелку: Не будзеш жа ты трэніравацца ў такое надвор’е….
- Не магу, прафесар, у панядзелак у мяне… э-э… сустрэча з прафесарам Дамблдорам.
- Зноў не пашанцавала! – трагічным голасам ускрыкнуў Слагхорн. – Ну што ж, Гары…. Табе не атрымаецца пазбягаць мяне вечна!
Ён царска памахаў рукой і, перавальваючыся, выйшаў з крамы. Рон пры гэтым быў заўважаны не больш, чым вітрына з тараканавымі вусамі.
- Не магу паверыць! Ты зноў выкруціўся! – Герміёна пагушкала галавой. – Але, ведаеш, там не так ужо дрэнна… іншы раз нават пацешна… - Тут яна звярнула ўвагу на выраз твару Рона. – Ой, глядзіце – цукровыя пёры-дэлюкс! Гэта ж на шмат гадзін!
Гары ўзрадаваўшыся, што Герміёна змяніла тэму, выявіў падвышаную цікавасць да новых звышдоўгіх цукровых пёраў. Але Рон усё роўна дзьмуўся і толькі паціснуў плячамі, калі Герміёна спытала, чым бы яму жадалася заняцца далей.
- Пойдзем у “Тры мятлы”, - прапанаваў Гары. – Там хоць цеплыня.
Яны зноў закруцілі твары шалікамі і пакінулі краму. Пасля салодкай цеплыні "Салодкага Каралеўства" віскуцень рэзаў твар, як брытва. На вуліцы было не занадта людна; ніхто не спыняўся пабалбатаць, усе спяшаліся па сваіх справах. Выключэнне складалі двое мужчын, якія тапталіся трохі наперадзе, каля "Трох мёцел". Адзін быў худы і вельмі высокі; Гары, прыжмурыўшыся, прыгледзеўся скрозь залітыя дажджом акуляры і пазнаў бармэна з "Дзіковай Галавы", другога вясковага паба. Калі рабяты падышлі бліжэй, бармэн шчыльней захінуў плашч і выдаліўся, а яго суразмоўца застаўся стаяць, круцячы нешта ў руках. Літаральна ў фуце ад яго Гары раптам зразумеў, хто гэта.
- Мундунгус!
Камлюкаваты крываногі маляня з доўгімі рудымі кудламі здрыгануўся ад нечаканасці і выпусціў з рук бачыўшы выгляды чамадан. Той раскрыўся, і з яго вываліўся, здаецца, цэлы ламбард.
- А, Гары, прывітанне, - сказаў Мундунгус Флэтчэр з ненатуральнай патугай на натуральнасць. - Не буду цябе дарма затрымоўваць.
Ён зашарыў па зямлі, падбіраючы рэчы з выглядам чалавека, якому не трываецца хутчэй змыцца.
- Гандлюеш? - спытаў Гары, гледзячы на барахло Мундунгуса.
- А чаго, жыць-то трэба, - адказаў Мундунгус. - Дай-ка сюды!
Рон нагнуўся і падабраў нейкі срэбны прадмет.
- Хвіліначку, - павольна вымавіў ён. - Гэта нешта знаёмае…
- Дзякуй! – загарланіў Мундунгус, выхопліваючы ў Рона кубак і запіхваючы яго ў чамадан. – Ну, убачымся… ОЙ!
Гары схапіў Мундунгуса за горла і прыціснуў да сцяны паба. Моцна трымаючы яго адной рукой, іншай ён выцягнуў палачку.
- Гары! – завішчала Герміёна.
- Ты сцягнуў гэта з хаты Сірыўса, - працадзіў Гары. Ён стаяў практычна нос да носу з Мундунгусам і ўдыхаў малапрыемны пах застарэлага тытуню і спіртнога. – Там фамільны герб Блэкаў.
- Я… не.. чаго? – захлынуўся Мундунгус, паступова барвавеючы тварам.
- Ты што зрабіў? Забраўся да яго ў хату, як толькі ён памёр, і ўсё абчысціў?
- Я..не…
- Вярні!
- Гары, не трээба! – ускрыкнула Герміёна, убачыўшы, што Мундунгус пачаў сінець.
Раздаўся грукат, і Гары адчуў, што яго рукі самі сабой адляцелі ад горла Мундунгуса. Той, хапаючы ротам паветра і захлёбваючыся сліною, падхапіў упалы чамадан і – ЧПОК! – імгненна дэзапарыраваў.
Гары гучна вылаяўся і павярнуўся вакол сваёй восі, каб зразумець, куды дзеўся Мундунгус.
- ВЯРНІСЯ ЗЛАДЗЮГА!...
- Бескарысна, Гары.
Невядома адкуль паявілася Тонкс з мокрымі ад снегу мышынымі валасамі.
- Мундунгус, мабыць, ужо ў Лондану. Крычаць зусім не трэба.
- Ён выкраў рэчы Сірыўса! Выкраў!
- Так, і тым не менш. – Тонкс, здавалася, зусім не ўсхвалявала гэтае паведамленне, - не трэба тырчаць на холадзе.
Яна прасачыла, каб яны ўвайшлі ў “Тры мятлы”. Апынуўшыся знутры, Гары тут жа выпаліў:
- Ён выкраў рэчы Сірыўса!
- Ведаю, Гары, толькі не крычы, калі ласка, людзі глядзяць, - прашаптала Герміёна. – Ідзі, сядзь, я табе прынясу папіць.
Герміёна вярнулася з трыма бутэлькамі Слівачнага піва, але Гары ніяк не мог супакоіцца.
- Няўжо Ордэн не ў стане прыструніць Мундунгуса? – ціха але вельмі гнеўна запытваў ён. – Прымусіць спыніць красці з штаб-кватэры ўсё, што не прывінчана да падлогі?
- Ш-ш-ш! – у поўным адчаі зашыкала Герміёна, аглядаючыся, ці не падслухоўвае хто; побач сядзела пара чараўнікоў, якія з велізарнай цікавасцю ўтаропіліся на Гары. А непадалёк гультаявата падпіраў калону Забіні. – Гары, на тваім месцы я бы таксама абурылася, бо гэта, увогуле, твае рэчы…
Гары папярхнуўся Слівачным півам; ён зусім забыў, што валодае хатай на плошчы Грымма.
- Так, гэта мае рэчы! – выклікнуў ён. – Нядзіўна, што ён мне не ўзрадаваўся! Добра, пачакай! Вось я скажу Дамблдору! Мундунгус толькі яго і баіцца.
- Добрая думка, - прашаптала Герміёна, відавочна цешачыся таму, што Гары пачынае астываць. – Рон, на што гэта ты ўтаропіўся?
- Ні на што, - Рон імгненна адвёў вочы ад барнай стойкі, але Гары выдатна зразумеў, што яго сябар спрабаваў выглядзець пышнацелую барменку, мадам Размерту, да якой даўно ўжо быў неабыякавы.
- Наколькі я разумею, тваё “нішто” адправілася ў кладоўку за Аневіскі, - атрутна працадзіла Герміёна.
Рон не звярнуў увагі на калючасць і пацягваў свой напой, захоўваючы, як яму здавалася, годнае маўчанне. Гары думаў пра Сірыўса – ён усё роўна ненавідзеў гэтыя срэбныя кубкі. Герміёна барабаніла пальцамі па стале; яе погляд кідаўся паміж барнай стойкай і Ронам.
Як толькі Гары дапіў апошнія кроплі, яна сказала.
- Можа, на сёння хопіць? Пойдзем у школу?
Хлопчыкі кіўнулі, паход відавочна не задаўся, а надвор’е з кожнай хвілінай станавілася ўсё горш. Яны шчыльна захуталіся ў плашчы, абматаліся шалікамі і надзелі пальчаткі; затым услед за Кэці Бэл і яе сяброўкай вышлі з паба і па змёрзлым брудзе папляліся ўздоўж Высокай вуліцы. Гары увесь час вяртаўся думкамі да Джыні. Яны яе так і не сустрэлі. Зразумела: яны з Дынам, вядома ж, сядзяць у кафэ мадам Падыфут – гняздзечку ўсіх закаханых…. Ён нахмурыўся, прыхіліў галаву, ратуючыся ад мокры х снежных віхур, і закрочыў далей.
Праз некаторы час Гары заўважыў, што галасы Кэці Бэл і яе сяброўкі, якія данасіў да яго вецер, пачалі рабіцца гучней, пранізлівей. Ён прыжмурыўся, узіраючыся ў іх размытыя фігуры. Дзяўчынкі спрачаліся пра штосьці, што было ў руцэ Кэці.
- Гэта цябе не датычыцца, Ліана! – пачуў Гары.
Дарога павярнула ўбок. Густыя ледзяныя крупы білі насустрач, заляпляючы акуляры Гары. Ён падняў руку ў пальчатцы, каб працерці іх, і тут Ліана паспрабавала вырваць у Кэці скрутак; тая пацягнула яго да сябе, і скрутак зваліўся на зямлю.
У тое ж імгненне Кэці паднялася ў паветра, не камічна, як Рон, якога задрала за шчыкалатку, а грацыёзна, выцягнуўшы рукі ў бакі, быццам збіраючыся ўляцець. Але ў гэтым было нешта няправільнае, жахлівае… яе валасы паласкаліся на жорсткім ветры, вочы закрыліся, твар здаваўся адсутным… Гары, Рон, Герміёна і Ліана замерлі, гледзячы на Кэці.
Затым, футах у шасці над зямлёй, Кэці страшна закрычала. Яна раскрыла вочы, але тое, што яна ўбачыла або адчула, відавочна, прычыняла ёй невымоўныя пакуты. Яна екатала не перастаючы; Ліана таксама закрычала, схапіла Кэці за шчыкалаткі і паспрабавала вярнуць яе на зямлю. Гары, Рон і Герміёна кінуліся дапамагаць і таксама схапілі Кэці за шчыкалаткі, і тады яна звалілася ім на галовы. Рон з Гары здолелі злавіць яе, але яна так выгіналася, што ім ледзь атрымоўвалася з ёй управіцца. Кэці апусцілі на зямлю. Яна кідалася і крычала, нікога не пазнаючы.
Гары агледзеўся, вакол нікога не было.
- Заставайцеся тут! – загадаў ён, еракрыкваючы скуголенні ветра. – А я пайду за дапамогай!
Ён панёсся да школы; яму ніколі не даводзілася бачыць нічога падобнага, і ён не разумеў, што здарылася з Кэці. Ён імкліва загарнуў за кут і ўрэзаўся ў нейкага мядзведзя, якія стаяў на задніх лапах.
- Хагрыд! – хрыпла выдыхнуў Гары, выблытваючыся з жывой загарадзі, у якую яго адкінула.
- Гары! – выклікнуў у адказ Хагрыд, апрануты ў велізарнае і бясформеннае бабровае футра. На яго бровах і барадзе ляжалі мокрыя шматкі снега. – Я толькі што ад Гроўпа! Ты не паверыш, у яго такія поспехі…
- Хагрыд, там з адной дзяўчынкай нешта здарылася… яе ці то праклялі, ці то што…
- Што? – Хагрыд нахіліўся, з-за румза ветра не ўчуўшы Гары.
- Праклялі! – закрычаў Гары.
- Праклялі? Каго? Рона? Герміёну?
- Не, не, Кэці Бэл… ідзі сюды…
Яны разам пабеглі па дарозе і неўзабаве ўбачылі рабят, якія згрудзіліся вакол Кэці. Тая па-ранейшаму ляжала на зямлі, выгіналася і крычала; Рон, Герміёна і Ліана спрабавалі яе супакоіць.
- Адыдзіце! – закрычаў Хагрыд. – Дайце зірну!
- З ёй нешта здарылася! – усхліпваючы, паведаміла Ліана. – Не ведаю што…
Хагрыд секунду глядзеў на Кэці, затым, ні кажучы ні слова, згроб яе ў бярэмя і панёсся да замка. Праз імгненне крыкі Кэці замерлі ўдалечыні; засталося толькі выццё ветра.
Герміёна кінулася да сяброўкі Кэці, якая плакала, і абняла яе за плечы.
- Цябе клічуць Ліана, так?
Дзяўчынка кіўнула.
- Гэта здарылася раптам, або..?
- Калі разарваўся скрутак, - Ліана зноў усхліпнула і паказала на скрутак у змоклай карычневай паперы, які ляжаў на зямлі. З надарванага пакавання працякала зяленаватае святло. Рон нагнуўся і працягнуў руку, але Гары перахапіў яго запясце і адцягнуў назад.
- Не чапай!
Гары прысеў. У скрутку віднеліся вельмі прыгожыя апалавыя каралі.
- Я іх ужо бачыў, - сказаў Гары, гледзячы на ўпрыгожванне. – Даўным-даўно, у вітрыне “Борджына і Баркса”. На цэнніку было сказана, што яно праклятае. Кэці, мабыць, да яго дакранулася. – Ён падняў вочы на Ліану. Тая задрыжала дробнай дрыготкай. – Як яно да яе патрапіла?
- Пра гэта мы і спрачаліся! Яна прынесла яго з туалета ў “Трох мётлах”, сказала, што гэта неспадзеўка для кагосьці ў Хогвартсу, якую трэба перадаць. Але яна была такая дзіўная… Жах, жах, яна напэўна патрапіла пад заклён Імперыўс, а я нават не зразумела!
Ліана зарыдала з новай сілай. Герміёна спагадліва паляпвала яе па плячу.
- Ліана, а яна не казала, хто ёй яго перадаў?
- Не… адмовілася… тады я сказала, што яна дурніца і што ў школу яго браць нельга, а яна не жадала слухаць і… я паспрабавала яго адабраць… і… і… - Ліана у адчаі застагнала.
- Давайце лепш вернемся ў школу, - сказала Герміёна, працягваючы абдымаць Ліану, - і пазнаем, як яна. Пайшлі…
Гары, пасля секунднага вагання, сцягнуў з шыі шалік і, не звяртаючы ўвагі на спалоханы выкрык Рона, акуратна загарнуў каралі і падняў іх з зямлі.
- Трэба паказаць мадам Помфры, - растлумачыў ён.
Пакуль яны з Ронам услед за Герміёнай і Ліанай ішлі да замку, Гары напружана думаў, а ледзь ступіўшы на тэрыторыю школы, загаварыў, не ў сілах трымаць пры сабе свае думкі:
- Малфой ведае пра гэтыя каралі. Чатыры гады назад яны ўжо былі ў вітрыне “Борджына і Баркса”, я бачыў, як Малфой іх разглядае, калі хаваўся ад іх з таткай. Вось што ён купляў, калі мы з аім сачылі! Ён успомніў пра іх і вырашыў купіць!
- Я… не ведаю, Гары, - з сумневам адклікнуўся Рон. – У “Борджына і Баркса” бывае куча людзей… і потым, няўжо гэтая дзяўчынка не сказала, што Кэці прынесла яго з туалета?
- Яна сказала, што Кэці вярнулася з ім з туалета, але яно не абавязкова адтуль…
- МакГонагал! – папярэдзіў Рон.
Гары падняў вочы. Сапраўды, з замку скрозь мокры снег насустрач бегла прафесар МакГонагал.
- Хагрыд кажа, вы чацвёра бачылі, што здарылася з Кэці Бэл… прашу вас, неадкладна ў мой кабінет! – Што гэта ў вас, Потэр?
- Тое, да чаго яна дакранулася, - адказаў Гары.
- Святое неба, - устрывожана сказала прафесар МакГонагал, забіраючы ў Гары каралі. - Не, не, яны са мной! - паспешліва кінула яна пры выглядзе Філча, які радасна зашкрабаў да іх праз вестыбюль з сэнсарам сакрэтнасці наперавес. - Неадкладна аднясіце гэтыя каралі прафесару Снэйпу, толькі ні ў якім разе не чапайце, трымаеце ў шаліку!
Гары і астатнія ўслед за прафесарам МакГонагал падняліся да яе ў кабінет. Вокны, залепленыя мокрым снегам, бразгаталі пад парывамі ветру, і ў пакоі было холадна, нягледзячы на тое, што ў каміне патрэскваў агонь. Прафесар МакГонагал зачыніла дзверы, імкліва прайшла да пісьмовага стала і ўстала тварам да Гары, Рона, Герміёны і Ліаны, якая ўсё яшчэ плакала.
- Такім чынам, - строга загаварыла яна, - што здарылася?
Запінаючыся і змаўкаючы, каб зладзіцца з рыданнямі, Ліана распавяла, як Кэці пайшла ў туалет у "Трох мётлах" і вярнулася з загадкавым скруткам; што яна выглядала трохі дзіўна і яны спрачаліся, ці можна пранасіць невядомую рэч у замак; што спрэчка скончылася бойкай, а скрутак парваўся. Тут Ліана настолькі расхвалявалася, што больш не магла вымавіць ні слова.
- Добра, Ліана, - не без спагады сказала прафесар МакГонагал, - ідзіце ў бальнічнае крыло і папытаеце мадам Помфры даць вам супакойлівае.
Калі Ліана выйшла, прафесар МакГонагал павярнулася да Гары, Рона і Герміёны.
- Што было, калі Кэці дакранулася да караляў?
- Яна паднялася ў паветра, - першым адказаў Гары. - А потым пачала крычаць і звалілася. Прафесар, прашу вас, можна мне ўбачыць прафесара Дамблдора?
- Дырэктара не будзе да панядзелку, Потэр, - здзіўлена вымавіла прафесар МакГонагал.
- Не будзе? - абурана паўтарыў Гары.
- Так, Потэр, не будзе! - адчаканіла прафесар МакГонагал. - Аднак усе, што вы жадаеце паведаміць пра гэту жудасную справу, не сумняваюся, можна распавесці і мне!
Нейкую дзель секунды Гары вагаўся. Гаварыць адкрыта з МакГонагал не жадалася; Дамблдор, хоць і выклікаў у яго больш нясмеласці, усё такі спакайней ставіўся да любых, самых дзікіх гіпотэз. Але зараз гаворка ідзе пра жыццё і смерць, дурна баяцца здацца смешным.
- Прафесар, мне здаецца, каралі Кэці даў Драка Малфой.
З аднаго боку ад яго Рон збянтэжана пацёр нос; з іншага, Герміёна затапталася на месцы, нібы ёй не трывалася хутчэй падаліцца ад Гары.
- Гэта вельмі сур'ёзнае абвінавачванне, Потэр, - ашарашана памаўчаўшы, вымавіла прафесар МакГонагал. - У цябе ёсць доказы?
- Не, але… - адказаў Гары і распавёў, як яны прасачылі за Малфоем да "Борджына і Баркса" і падслухалі іх гутарку.
Калі ён скончыў, прафесар МакГонагал паглядзела на яго здзіўлена.
- Малфой прынёс нешта на папраўку да "Борджына і Баркса"?
- Не, прафесар, ён жадаў, каб Борджын сказаў яму, як паправіць нейкую рэч, у яго не было яе з сабой. Але гэта ўсё роўна, галоўнае, у той жа самы час ён нешта купіў, я думаю, каралі…
- Вы бачылі, як Малфой выходзіў з крамы з такім скруткам?
- Не, прафесар, ён загадаў Борджыну захоўваць іх ў краме…
- Але, Гары, - перабіла Герміёна, - Борджын спытаў, ці жадае ён забраць гэта з сабой, і Малфой сказаў: "не"…
- Таму што не жадаў чапаць, няўжо не ясна? - зло кінуў Гары.
- Наогул-то, ён сказаў: "Вы што, з розуму сышлі, як я панясу яго па вуліцы?" - удакладніла Герміёна.
- З каралямі ён бы і праўда выглядаў балванам, - заўважыў Рон.
- Рон, - стомлена сказала Герміёна, - іх бы загарнулі, каб не дакранацца, і яго лёгка было бы схаваць пад плашчом! Па-мойму, тое, што ён пакінуў у "Борджына і Баркса", альбо вельмі шумнае, альбо вялікае, і прыцягвае ўвагу на вуліцы… А потым, - яна падвысіла голас, не даючы Гары перабіць сябе, - я жа спытала ў Борджына пра каралі, не памятаеш? Я жадала высвятліць, што Малфой прасіў захаваць, увайшла і ўбачыла каралі. А Борджын проста назваў кошт, не сказаў, што яно прададзена…
- Так, але ты так сябе вяла, што ён праз пяць секунд здагадаўся, што табе трэба, і не збіраўся ўсё табе распавядаць, і наогул, Малфой сто разоў мог за ім паслаць …
- Ну ўсё, ціха! - гнеўна прыкрыкнула прафесар МакГонагалл, калі Герміёна адкрыла рот, збіраючыся запярэчыць. - Потэр, я шаную вашу шчырасць, але мы не можам абвінаваціць містэра Малфоя толькі таму, што ён наведваў краму, дзе прадаваліся каралі. Там бываюць, мабыць, сотні людзей…
- І я пра гэта ж… - прамармытаў Рон.
- У любым выпадку, пры такіх строгіх мерах бяспекі каралі не маглі патрапіць у школу, мы бы пазналі…
- Але…
- А самае галоўнае, - выклала апошні аргумент прафесар МакГонагал, - містэр Малфой не быў сёння ў Хогсміду.
Гары разявіў рот і садзьмуўся, як паветраны шарык.
- Адкуль вы ведаеце, прафесар?
- Адтуль, што ён адпрацоўваў маё пакаранне. Малфой другі раз не выканаў дамашнее заданне па ператварэннях. Таму дзякуй, што падзяліліся са мной сваімі падазронамі, Потэр, - сказала яна і рашуча прайшла да выхаду, - але зараз мне трэба ў лякарню, праверыць, як сябе адчувае Кэці. Добрага вам усім вечара.
Яна адчыніла дзверы кабінета. Рабятам нічога не заставалася, акрамя як моўчкі выйсці.
Гары сердаваў на сяброў за тое, што яны прынялі бок МакГонагал, і ўсе жа, калі яны сталі абмяркоўваць здарэнне, не мог не падлучыцца да гутаркі.
- А як вы думаеце, каму прызначаліся каралі? - спытаў Рон на лесвіцы. Яны накіроўваліся ў агульную гасціную.
- Хто ведае, - адказала Герміёна. - Але яму або ёй буйна пашчасціла. Разгарнуўшы скрутак, ён абавязкова дакрануўся бы да караляў.
- Яны маглі прызначацца каму заўгодна, - сказаў Гары. - Па-першае, Дамблдору. Пажыральнікі Смерці Смерцю былі бы шчаслівыя ад яго пазбавіцца, ён, мабыць, іх галоўная мэта. Або Слагхорну - Дамблдор кажа, Валан дэ Морт вельмі жадаў займець яго, таму яны наўрад ці рады, што ён устаў на бок Дамблдора. Або…
- Або табе, - занепакоена вымавіла Герміёна.
- Толькі не мне, - пагушкаў галавой Гары, - інакш Кэці досыць было павярнуцца і аддаць яго, так? Я ішоў ззаду яе ўсю дарогу ад "Трох мёцел". Улічваючы праверкі Філча, было бы значна разумней аддаць скрутак па-за Хогвартсам. Цікава, чаму Малфой загадаў ёй пранесці яго ў замак?
- Гары, Малфой не быў у Хогсмідзе! - нагадала Герміёна, прытопнуў нагой ад прыкрасці.
- Значыць, ён дзейнічаў праз пасрэдніка, - пераканана заявіў Гары. - Крэба або Гойла… а калі падумаць, то праз іншага Пажыральніка Смерці, у яго жа цяпер куча сябрукоў лепш чым Крэб з Гойлам…
Рон і Герміёна абмяняліся поглядамі, якія ясна гаварылі: "спрачацца бескарысна".
- Лабардан, - цвёрда сказала Герміёна, падыходзячы да Поўнай цётцы.
Партрэт расхінуўся і ўпусціў іх у агульную гасціную. Там было досыць народа і пахнула волкай адзежай; з-за дрэннага надвор'я шматлікія рана вярнуліся з Хогсміду. Аднак ніхто нічога не абмяркоўваў; мабыць, навіна пра Кэці сюды яшчэ не дайшла.
- Наогул-то, напад спланаваны так сабе, - Рон паходзячы выкінуў з крэсла ў каміна нейкага першакурсніка і сеў сам. - Праклён нават не пракраўся ў замак. Ненадзейненька.
- Ты маеш рацыю, - адказала Герміёна, нагой выпхнула Рона з крэсла і зноў прапанавала крэсла першакурсніку. - План цалкам не прадуманы.
- А з якіх гэта часоў Малфой у нас галоўны стратэг? - запытаўся Гары.
Ні Рон, ні Герміёна не адказалі.
Невядомы Рэддл
На наступны дзень Кэці забралі ў бальніцу святога Мунга. Да гэтага часу вестка пра тое, што яна трапіла пад праклён, разнеслася па ўсёй школе, хоць падрабязнасцей ніхто не ведаў. Здаецца, толькі Гары, Рону, Герміёне і Ліане было вядома, што мэтай замаху была не Кэці.
- Ну, і Малфой, канешне, ведае, - сказаў Гары Рону і Герміёне, якія ўпарта трываліся
новай методыкі – прытвараліся глухімі кожны раз, як Гары заводзіў гаворку аб сваёй тэорыі “Малфой – Пажыральнік смерці”.
Гары непакоіла, ці паспее Дамблдор вярнуцца ў школу пад вечар панядзелка, але, паколькі ўрока ніхто не адмяняў, ён прыйшоў да дырэктарскага кабінета роўна ў восем гадзін, пастукаў, і яго запрасілі ўвайсці. Дамблдор сядзеў у сябе за сталом і выглядаў незвычайна стомленым, рука ў яго была ўсё такая ж чорная і апечаная, але ён усміхнуўся Гары і жэстам прапанаваў яму сесці. Вір памяці ўжо стаяў на стале, адкідваючы на столь сярэбраныя блікі.
- У вас тут хапала падзей, пакуль мяне не было, - сказаў Дамблдор. – Наколькі я зразумеў, няшчасны выпадак з Кэці адбыўся ў цябе на вачах.
- Так, сэр. Як яна?
- Усё яшчэ ў цяжкім стане, хоць ёй, можна казаць, пашанцавала. Відаць, яна зусім ледзь- ледзь кранула каралі, кантакт адбыўся на вельмі маленькім участку скуры: у яе ў пальчатцы была малюсенькая дзірачка. Калі б яна надзела каралі або хаця б узяла іх у рукі без пальчатак, наступіла б смерць – хутчэй за ўсё імгненная. На шчасце, прафесар Снэйп здолеў спыніць распаўсюджванне праклёну…