I. Узвышэнне Цёмнага Лорда 5 страница
А потым, няясна чаму, боль у шнары дасягнула апагею. Калі Гары пацёр лоб і зачыніў вочы, у яго галаве раздаўся голас: “Ты казаў, што праблема знікне, калі я буду выкарыстоўваць іншую палачку!”. І ў яго галаве матэрыялізаваўся стары мужчына, які ляжаў на анучках на каменным палу, яго крык, жудасны, раздзіральны, быў крык невыноснай агоніі…
- Не! Не! Я парашу, я прашу…
- Ты схлусіў лорду Вальдэморту, Алівандэр!
- Я не… Я клянуся, я не…
- Ты намераваўся дапамагчы Потэру, дапамагчы выратавацца ад мяне!
- Я клянуся, я не… Я быў упэўнены, што іншая палачка дапаможа…
- Тады растлумач, як гэта атрымалася. Палачка Люцыюса знішчана!
- Я не магу зразумець… Сувязь падтрымлівалася…. Толькі… паміж вашымі двума палачкамі!
- Хлусня!
- Калі ласка… Я прашу вас…
І Гары ўбачыў, як белая рука паднімае сваю палачку. Ён адчуў гнеў Вальдэморта, убачыў, што слабы стары на палу крывіцца ў пакутках…
- Гары?
Гэта мінула так жа хутка, як і пачалося: Гары стаяў у цемры, яго біла дрыготка, яго сэрца выскоквала. А шнар дагэтуль пульсаваў. Усяго некалькі імгненняў таму ён усвядоміў, што Рон і Герміёна стаяць побач з ім.
- Гары, пайдзем у хату, - прашаптала Герміёна. – Ты ўжо не думаеш аб тым, каб сысці?
- Так, ты павінен застацца тут, прыяцель, - сказаў Рон, падштурхоўваючы Гары ў спіну.
- Ты ў парадку? – спытала Герміёна, узіраючыся ў твар Гары. – Ты жудасна выглядаеш!
- Ну, - заўважыў Гары, - я магчыма, выглядаю лепш, чым Алівандэр…
Калі ён распавёў ім аб тым, што ён бачыў, Рон выглядаў спалоханым, а Герміёна ўсхваляванай.
- Але я думала, што гэта спынілася! Твой шнар не павінен на гэта рэагаваць! Ты не павінен дазволіць гэтай сувязі зноў адчыніцца… Дамблдор жадаў, каб ты хаваў свой розум!
Калі ён нічога не адказаў, Герміёна схапіла яго за руку.
- Гары, ён захапіў усё Міністэрства, газеты і палову Чарадзейнага міру! Не дазваляй яму валодаць і тваёй галавой!
VI. Упір у піжаме
Усе смуткавалі па Вар’яцкаму Воку. Як і астатнія члены Ордэна, Гары ўсё яшчэ чакаў груку пратэза, які пачуецца, калі Мудзі пройдзе праз заднія дзверы. Гары адчуваў, што бяздзейнасць толькі ўзмацняла пачуццё віны і смутку. Ён жадаў як мага хутчэй знайсці і знішчыць усе Хоркруксы.
- Ну, ты нічога не паробіш з, – Рон панізіў голас, – Хоркруксамі, пакуль табе не споўнілася семнаццаць. Цябе ўсё яшчэ шукаюць. Але ж мы можам планаваць тут, так? Або, - ён апусціў голас да шэпту, - ты ўжо здагадваешся, дзе сам-ведаеш-што можа быць?
- Не, - адказаў Гары.
- Я думаю, Герміёна праводзіла нейкія даследванні, - сказаў Рон. – Яна сказала, што пакіне гэта да таго як ты прыедзеш.
Яны сядзелі за абедным сталом. Містэр Уізлі і Біл сышлі на працу, Місіс Уізлі паднялася наверх абудзіць Герміёну і Джыні, а Флёр пайшла прыняць ванну.
- Я ўжо замёў усе сляды, - сказаў Гары – таму я павінен застацца тут толькі на чатыры дні. Потым я змагу…
- Пяць дзён, - цвёрда перабіў яго Рон. – Мы павінны застацца на вяселле, яны заб’юць нас, калі мы яго прапусцім.
Гары зразумеў, што “яны” азначала Флёр і Місіс Уізлі.
- Гэта ўсяго толькі адзін дзень, - сказаў Рон убачыўшы незадаволены погляд Гары.
- Яны ўяўляюць сабе, як гэта важна?
- Вядома не ўяўляюць, - сказаў Рон. – Іх не інфармавалі, і паколькі ты аб гэтым успомніў, я жадаў з табой пагаварыць.
Рон кінуў погляд на дзверы, каб праверыць, ці не вярнулася Місіс Уізлі, і схіліўся бліжэй да Гары.
- Мама спрабавала выцягнуць хоць якія-небудзь звесткі ад нас з Герміёнай, і яна будзе распытваць цябе наступным, так што будзь гатовы. Тата і Люпін таксама спрабавалі, але калі яны пачулі ад нас, што Дамблдор забараніў табе казаць каму-небудзь акрамя нас, яны супакоіліся. Усе, акрамя мамы, гэта сапраўды.
Прадказанні Рона здзейсніліся праз некалькі гадзін: аккурат перад абедам Місіс Уізлі паклікала Гары, папрасіўшы яго апазнаць адзінокую мужчынскую шкарпэтку, якая магла выпасці з яго заплечніка. Як толькі яна засталася з ім у буфетнай, пачаўся допыт:
- Рон і Герміёна думаюць, што ваша троіца можа ігнараваць Хогвартс? – пачала яна лёгка і нязмушана.
- А… - сказаў Гары, - Ну да, мы можам.
- Магу я спытаць, чаму ты адмаўляешся ад свайго навучання? – спытала Місіс Уізлі.
- Ну, Дамблдор даручыў мне… заданне… - прамармытаў Гары. – Рон і Герміёна ведаюць пра гэта, і таксама жадаюць паехаць.
- Якое заданне?
- Выбачайце, я не магу…
- Ну, шчыра кажучы, я думаю, што Артур і я маем права ведаць і, я ўпэўненая, Містэр і Місіс Грэнжэр пагадзяцца са мной, – сказала Місіс Уізлі.
Гары баяўся напада “бацькоў, якія перажываюць”. Ён прымусіў сябе глядзець проста ў яе вочы, заўважыўшы, што яны маюць тое ж самае адценне карычневага, як у Джыні. Дапамагло мала.
- Дамблдор не жадаў, каб хтосьці яшчэ ведаў, Місіс Уізлі. Прабачце, Рону і Герміёне не абавязкова ехаць, гэта іх выбар.
- Я не лічу, што і табе абавязкова ехаць, – адрывіста вымавіла Місіс Уізлі. – Ты ўжо амаль пасталеў, і не мае значэння, што даручыў табе Дамблдор. І наогул, у яго ёсць цэлы Ордэн! Я думаю, ты проста няправільна зразумеў яго, ён прасіў нешта зрабіць, і ты падумаў, што менавіта ты павінен гэта зрабіць.
- Я ўсё правільна зразумеў, - рашуча сказаў Гары. – Гэта павінен быць менавіта я.
Ён уручыў ёй шкарпетку, размалёваную ў залаты чарот.
- І гэта не маё, я не балею за “Падлсвет”.
- Ну, вядома не, - сказала Місіс Уізлі паніжаючы голас да паўсядзённага тону. – Я павінна была здагадацца. – Ну, Гары, паколькі ты ўсё роўна тут, не дапаможаш нам падрыхтавацца да вяселя Біла і Флёр? Нам яшчэ столькі усяго трэба зрабіць.
- Так-так, вядома, - сказаў Гары, трохі збянтэжаны рэзкай зменай тэмы гутаркі.
- Як міла з твайго боку, - адказала яна і ўсміхнулася, выходзячы з буфетнай.
З гэтага моманту Місіс Уізлі трымала Гары, Рона і Герміёну да такой ступені занятымі падрыхтоўкай да вяселля, што ў іх не заставалася часу абдумаць іх план.
Лепшым тлумачэннем гэтаму было тое, што Місіс Уізлі жадала адцягнуць іх ад усіх думак пра Мудзі і ад страхаў іх нядаўняга вандравання. Пасля двух дзён чыстак нажніц, якія не спыняліся, дапамогі ў падборы колераў, стужачак, ачыстак агарода ад гномаў, і дапамогі Місіс Уізлі у падрыхтоўцы вялікай партыі канапэ, Гары западозрыў іншую прычыну: уся праца, якую яна давала ім, падзяляла троіцу па розных кутах, і ў Гары не было шанцу пагаварыць з імі сам-насам пасля першай ночы, калі Гары распавёў ім, што Вальдэморт катаваў Алівандэра.
- Я думаю, мама лічыць, што, калі яна зможа падзяліць вас, у яе атрымаецца адкласці твой ад’езд, - сказала Джыні напаўголас, пакуль яны накіравалі на стол перад абедам.
- І што яна думае тады зменіцца? – прамармытаў Гары. – Няўжо хтосьці яшчэ можа забіць Вальдэморта, пакуль яна нас тут трымае, прымушаючы працаваць? – вымавіў ён машынальна, і ўбачыў, што Джыні збляднела.
- Так гэта праўда? – спытала яна. – Вось, што ты жадаеш зрабіць?
- Я… я проста пажартаваў, - паспрабаваў ухіліцца Гары.
Яны паглядзелі адно на аднаго, і Гары заўважыў, што ў выразе твара Джыні было нешта яшчэ, акрамя здзіўлення ад пачутага. Раптам Гары ўсвядоміў, што гэта быў першы раз, калі яны засталіся сам-насам пасля таго як праводзілі гадзіны ў зацішных месцах Хогвартса. Ён быў упэўнены, што Джыні адчувае тое ж самае.
Скрып дзвярэй прымусіў іх рэзка падскочыць, затым Містэр Уізлі, Кінгслі і Біл увайшлі ў пакой.
Яны часта далучаліся да Ордэна за абедам, таму што Нара замяніла штаб-кватэру на плошчы Грыма, 12. Містэр Уізлі настаяў на гэтым пасля смерці Дамблдора, Захавальніка сакрэту. Кожны чалавек, якому Дамблдор давяраў, у сваю чарну быў захавальнікам сакрэту плошчы Грыма, 12. І бо такіх людзей каля дваццаці, гэта моцна размывала ўладу заклёну. У Пажыральнікаў Смерці было ў дваццаць разоў больш магчымасцяў выцягнуць сакрэт з кагосьці. Нельга было чакаць, што гэта будзе доўжыцца доўга.
- Але цяпер-та Снэйп ужо выдаў Пажыральнікам Смерці адрас, так?
- Ну… “Вар’яцкае вока” паставіў пару заклёнаў супраць Снэйпа, калі ён яшчэ раз з’явіцца там. Мы спадзяемся, яны будуць досыць моцнымі, каб трымаць яго далей адтуль і каб ён прыкусіў язык, калі паспрабуе хоць нешта сказаць аб гэтым месцы, але мы сапраўды не ўпэўненыя ў працаздольнасці гэтага заклёну. Было б глупа ўсё яшчэ працягваць выкарыстоўваць хату на плошчы Грыма, як нашу штаб-кватэру, аб бяспецы там цяпер казаць не прыходзіцца.
Кухня была так перапоўненая гэтым вечарам, што за сталом было нязручна варочаць сталовымі прыборамі. Для Гары знайшлося месца поруч Джыні, хоць, тое, што толькі што адбылося паміж імі прымушала яго шкадаваць, што яны не падзеленыя некалькімі людзьмі. Ём імкнуўся пазбегнуць дакранання да яе рукі, калі разразаў свайго кураня.
- Ніякіх навін наконт “Вар’яцкага вока”? – спытаў Гары Біла.
- Нічога, - адказаў Біл.
Яны нават не маглі нармалёва пахаваць Мудзі, таму што Біл і Люпін не знайшлі яго цела. Амаль немагчыма было пазнаць, куды яно звалілася у запалу бітвы і ў цемры ночы.
- “Штодзённы Вяшчун” не напісаў ні радка аб яго смерці, або аб пошуку яго цела. – працягнуў Біл. – Але гэта нічога не значыць. Яны зараз вельмі аб многім маўчаць.
- І яны ўсё яшчэ не склікалі слуханне наконт выкарыстання магіі непаўналетнім, калі я збег ад Пажыральнікаў смерці? – спытаў Гары Містэра Уізлі. Той кіўнуў.
- Таму што яны ведалі, што ў мяне не было выбару, бо таму што яны не жадаюць, каб я сказаў міру, што Вальдэморт напаў на мяне?
- Я думаю другое. Скрымджар не жадае прызнаць, што Сам-Ведаеш-Хто магутны як ніколі, і не верыць у масавыя ўцёкі з Азкабана.
- Так, вядома. Навошта казаць усім праўду? – спытаў Гары, сутаргава сціскаючы нож.
- І ніхто ў Міністэрстве не пайдзе супраць яго? – злосна спытаў Рон.
- Рон, людзі напалоханыя, - адказаў Містэр Уізлі. – Напалоханыя тым, што яны могуць быць наступнымі прапаўшымі, або іх дзеці падвергнуцца нападу! Ходзяць агідныя чуткі. Я, напрыклад, не веру, што выкладчыца Гісторыі Маглаў сышла ў адстаўку. Яе не бачылі ўжо тыдзень. Тым часам Скрымджар замыкаецца ў офісе на цэлы дзень, і я ўсяго толькі спадзяюся, што ён працуе над планам.
Містэр Уізлі перавыніўся, каб ачысціць і высушыць талеркі магіяй.
- Мы павінны вырашыць, як мы цябе будзем апранаць Гары, - сказала Флёр, - Для вяселля, - дадала яна, заўважыўшы замяшанне Гары. – Вядома, ніхто з нашых госцяў не будзе Пажыральнікам Смерці, але нельга гарантаваць, што яны не паспрабуюць чаму-небудзь перашкодзіць.
- Так, яна права, - сказала Місіс Уізлі з іншага канца стала, скрозь акуляры, ссунутыя на нос, вывучаючы доўгі спіс прац, запісаны на кавалку пергамента. – Зараз Рон. Ты ўжо прыбраўся ў сябе ў пакоі?
- Навошта? – выклікнуў Рон, стукнуўшы лыжкай па стале і зірнуўшы на маці. – Навошта мне трэба прыбірацца ў пакоі? Гары і мяне ўсё цалкам задавольвае!
- Вяселле твайго брата будзе ўсяго праз некалькі дзён, малады чалавек…
- І яны збіраюцца ажаніцца ў маім пакоі? – імпэтна спытаў Рон. – Не! Так навошта жа, ў імя Мэрліна мне…
- Не гавары з маці ў такім тоне, - цвёрда сказаў Містэр Уізлі. – І рабі, што табе кажуць!
Рон хмурна зірнуў на бацькоў, падабраў сваю лыжку і хутка даеў свой кавалак яблычнага пірага.
- Я магу дапамагчы, прыбраць свае рэчы, - сказаў Гары Рону, але Місіс Уізлі перапыніла яго.
- Не, Гары, дарагі, я жадала бы, каб ты дапамог Артуру з курыцай, і я была б вельмі ўдзячная, калі б Герміёна змяніла прасціны ў мёсью і мадам Дэлякур, бо вы ведаеце, што яны прыязджаюць заўтра ў адзінаццаць гадзін раінцы.
Але аказалася, што дапамога была амаль не патрэбна.
- Толькі не трэба упамінаць аб гэты пры Молі, - сказаў Містэр Уізлі Гары, устаўшы перад ім на шляху у куратнік. – Тонкс знайшла для мяне запчасткі, пакінутыя ад матацыкла Сірыюса і я… скажам так, хаваю іх у сябе. Гэта ўзрушаюча, у мяне ёсць пракладка ад выхлапаў і яшчэ нешта, я думаю гэта завецца акумулятар. Гэта цудоўная магчымасць пазнаць, як працуюць тормазы. Я збіраюся паспрабаваць сабраць усё гэтаразам, калі Молі не будзе… Я маю на ўвазе, калі ў мяне будзе час.
Калі яны вярнулія ў хату, Місіс Уізлі яшчэ не прыйшла, Гары паціху падняўся на гарышча да Рона.
- Ды прыбіраюся я, прыбіраюся… а, гэта ты, - з палягчэннем уздыхнуў Рон, які разваліўся на ложку. Пакой аказаўся ў поўным беспарадку, як і быў увесь тыдзень. Адзінае адрозненне было ў тым, што зараз у кутку яшчэ сядзелі Герміёна, і яе пухнаты кот Крукшанс. Герміёна разбірала кніжкі, некаторыя з іх Гары пазнаў.
- Прывітанне Гары, - сказала яна і села на яго ложак.
- Ты ўжо паспела ўсё зрабіць?
- А, мама Рона забылася, што яна ўжо прасіла Джыні змяніць прасціны, - усміхнулася Герміёна і кінула падручнік Нумерлогіі і Граматыкі ў стос на “Узлёт і падзенне Абароны ад цёмных мастацтваў”.
- Мы як раз гаварылі аб “Вар’яцкім воку”. Я лічу, ён мог выжыць.
- Але Біл бачыў, як яго паразала смяротным заклёнам, - запярэчыў Гары.
- Так, але Біла таксама атакавалі ў той момант,- адказаў Рон. – Як мы можам быць упэўненыя, што ён бачыў усё?
- Нават калі яны прамахнуліся з Авадай Кедаўрай, Мудзі усё роўна зваліўся на тысячу футаў уніз, - сказала Герміёна, ужважваючы ў рацэ Кніжку “Каманда па Квідытчу Брытаніі і Ірландыі”.
- Ён мог выкарыстаць заклён шчыта…
- Флёр сказала, што яму выбілі чарадзейную палачку загаварам, - сказаў Гары.
- Ну добра, калі ты так жадаеш верыць, што ён памёр, - панура прабурчаў Рон, набіваючы падушку.
- Вядома, ён не жадае! – сказала Герміёна здзіўлена. – Але будзем усёткі рэалістамі.
У першы раз Гары прадставіў сабе цела “Вар’яцкага вока”, разбітага як Дамблдора, з вокам, якое круціцца у вачніцы. Ён адчуў укол сумлення змяшаны з дзіўным жаданнем смяяцца.
- Пажыральнікі Смерці, пэўна, добра замятаюць сляды, таму ніхто не знайшоў яго, - мудра заўважыў Рон.
- Так… так, хутчэй за ўсё, - сказаў Гары. – Як Барці Крауч, пераўтвораны ў костку і закапаны ў агародзе ў Хагрыда. Пэўна яны трансфігурыравалі Мудзі і ператварылі яго ў…
- Хопіць! – залямантавала Герміёна. Здрыгануўшыся, Гары зірнуў на яе і ўбачыў, як яна лье слёзы на «Азбуку Чараўніка».
- О не, - уздыхнуў Гары, паднімаючыся з ложка. – Герміёна, я не жадаў засмучаць цябе…
Але Рон ужо ўстаў скрыпам спружын ложка і апынуўся побач з Герміёнай, дастаючы насоўку. Паспешна дастаўшы палачку з кішэні джынсаў, ён навёў яе на хустку і вымавіў “Тэргеа!” Палачка высматкала ўвесь бруд з насоўкі. Задаволены гэтым Рон даў гэтую насоўку Герміёне.
- О- о… дзякуй, Рон… прабачыце, калі ласка, - Герміёна высмаркалася. – Гэта проста так ж-жудасна, праўда? П-прама пасля Дамблдора… я проста ніколі не думала, што гэта здарыцца з “Вар’яцкім вокам”, ён здаваўся такім моцным!
- Так, я ведаю, - падхапіў Рон. – Але ты ж ведаеш, што б ён сказаў нам, калі быў бы тут?
- Пастаянная пільнасць! – паўтарыла словы Мудзі Герміёна. Паднімаючы вочы.
- Менавіта так, ківаючы галавой, - сказаў ён. – Ён бы сказаў нам вучыцца на яго памылках. І што я сапраўды зразумеў, так гэта ніколі не верыць гэтаму хлустліваму баязліўцу, Мундугусу.
Герміёна слаба ўсміхнулася Рону ў адказ і нагнулася наперад, каб падабраць яшчэ некалькі кніг. У наступную секунду яна выпусціла “Кнігу Монстраў аб монстрах” на ногу Рона. Кніга ўпала і рамень, які злучаў яе, расшпіліўся, кніжка пдскочыла і хутка ўкусіла Рона за лодыжку.
- Ой! Прабач, прабач, калі ласка! – закрычала Герміёна, калі Гары, нарэшце, адарваў кніжку ад нагі Рона.
- Што ты наогул робіш з гэтымі кніжкамі? – спытаў Рон. Павольна кандыбаючы да свойго ложка.
- Проста думаю, якую з іх узяць з сабой, - адказала Герміёна. – Калі мы будзем шукаць Хоркруксы.
- А ну, вядома! – сказаў Рон, пляскаючы далнню па лобу. – Я і забыўся, што мы будзем паляваць за Вальдэмортам у перасоўнай бібліятэцы.
- Як смешна, - сказала Герміёна. Разглядаючы “Азбуку Чараўніка”. Я думаю… ці трэба нам будзе перакладаць руны? Можа быць… я думаю нам лепш узяць гэта з сабой. Каб быць больш упэўненымі…
Яна кінула азбуку зваротна ў вялікі стос кніг, і падняла “Гісторыю Хогвартса”.
- Паслухайце… - вымавіў Гары. Ён падняў галаву. Рон і Герміёна паглядзелі на яго з пакорай і выклікам адначасова. – Я ведаю, вы заявілі пасля пахавання Дамблдора, што жадаеце пайсці са мной…
- Ну вось, ізноў пачынаецца, - сказаў Рон Герміёне, круцячы вачамі. – Мы ўжо ўсё зразумелі, - уздыхнуў Рон, паварочваючыся зваротна да кніг.
- Ведаеш, я думаю трэба ўзяць “Гісторыю Хогвартса”. Нават калі мы не вернемся туды, я не буду пачувацца камфортна без яе.
- Паслухайце мяне! – паўтарыў Гары.
- Не, Гары, ты паслухай, - сказала Герміёна, - Мы ідзем з табой, мы вырашылі гэта шмат месяцаў таму, ды што там, шмат гадоў таму.
- Але…
- Замоўкні, - параіў яму Рон.
- Вы ўпэўненыя, што ўсё абдумалі? – упарціўся Гары.
- Ну давай. Падумай, - сказала Герміёна, кідаючы “Вандраванне з тролямі” у купу з непатрэбнімы кнігамі, - я пакавала рэчы на працягу шмат дзён, так, што мы гатовыя паехаць неадкладна, прычым збор імфармацыі для цябе патрабаваў даволі скаладанай магіі, не кажучы ўжо аб кантрабандзе цэлага запасу Адваротнага зелля “Вар’яцкага вока” прама пад носам у мамы Рона. Я змяніла памяць сваіх бацькоў так, што яны перакананыя, што іх у рэчаіснасці клічуць Вендэл і Моніка Вілкінс, і яны ўсё жыццё марылі перабрацца ў Аўстралію, чым яны цяпер і займаюцца. Гэта стане перашкодай на шляху Вальдэморта, калі ён захоча іх адшукаць і дапытаць пра мяне… або табе, таму што, нажаль, я распавядала ім трохі пра цябе. Калі я выжыву ў нашым паляванні за Хоркруксамі, я знайду маму і тату і зніму чары. Калі не… што ж, я думаю, што наклала досыць добрыя чары для таго, каб яны жылі шчасліва і ў бяспецы. Вендэл і Моніка не ведаюць, што ў іх ёсць дачка, як вы разумееце…
Вочы Герміёны зноў напоўніліся слёзамі. Рон устаў з ложка і паклаў сваю руку на руку Герміёны, зірнуўшы на Гары. Папракаючы яго за адсутнасць такту. Гары не мог прыдумаць, што адказаць – Рон, які навучае кага-небедзь тактоўнасці апынуўся для яго сюрпрызам.
- Я… Герміёна, прабач мяне… я не жадаў…
- ТЫ не думаў, што я і Рон выдатна ўяўляем, што можа здарыцца, калі мы пайдзем з табой? А МЫ ЎЯЎЛЯЕМ!” Рон, пакажы Гары што ты зрабіў.
- А трэба? Ён толькі што паеў, - адказаў Рон.
- Давай, ён павінен ведаць!
- О, ну добра. Гары, давай сюды.
Рон убраў руку з рукі Герміёны і пакульгаў да дзвярэй.
- Давай.
- Навошта? – спытаў Гары, накіроўваючыся за Ронам да малюсенькай лесвіцы.
- Дэсендо, - прамармытаў Рон, паказаўшы сваёй палачкай на нізкую столь. Жудасны, смактальны, паўстагнуўшы гук данёсся з квадратнай адтуліны, разам з смуродам адчыненай каналізацыі.
- Гэта ваш прывід, ці не так? – спытаў Гары, які ніколі не сустракаў істоту, якая часам парушала начную цішыню.
- Так, гэта ён, - сказаў Рон, паднімаючыся па лесвіце. – Падыдзі і зірні на яго.
Гары рушыў услед за Ронам наверх, да малюсенькага закутку на гарышчы было некалькі крокаў. Ён заўважыў істоту, якая свернулася ў некалькі футах ад яго, дужа спячае з вялікім адчыненым ртом.
- Але… гэта… нармалёва, каб правіды насілі піжамы?
- Не, - адказаў Рон. – І звычайна ў іх нямы рудых валасоў і вызначанай колькасць вугроў.
Гары з адварочваннем разглядзеў прывіда. Ён быў падобны на чалавека і насіў струю піжаму Рона. Гары быў упэўнены, што прывіды звычайна празрыстыя і лысыя, а не валасатыя і не пакрытыя жудаснымі фіялетавымі вуграмі.
- Ён – я, бачыш? – сказаў Рон.
- Не, - сказаў Гары. – Не бачу.
- Я растлумачу гэта, калі мы вернемся ў пакой, - сказаў Рон. Яны спусціліся па лесвіце, Рон вярнуў столь на месца, і далучыўся да Герміёны, якая дагэтуль разбірала кнігі.
- Як толькі мы з’едзем, прывід спусціцца і будзе жыць тут, у маім пакоі, - сказаў Рон. – Я думаю, ён сапраўды чакае гэтага, але дакладна цяжка сказаць, бо ўсё, што ён можа рабіць, - гэта ёнчыць і пускаць сліны, яшчэ ён пачынае моцна ківаць, калі вы упамінаеце аб ім. У любым выпадку, ён будзе мной ў слінах. Ну як?
Гары выглядаў сканфужана.
- Ясна, - сказаў Рон, разладзіўшыся ад таго, што Гары не ацаніў усю красу плану, - Глядзі, пакуль мы не будзем у Хогвартсе, усе думаюць, што Герміёна і я павінны быць з табой, так? Гэта значыць, што Пажыральнікі Смерці пайдуць прама да нашых сем’яў, каб зразумець, ці ёсць інфармацыя, датычная твайго месцазнаходжання.
- Але да шчасця, усё будзе выглядаць так, што я з’ехала з мамай і татам; большасць магланароджаных кажуць цяпер аб тым, каб схавацца, - сказала Герміёна.
- Мы не можам схаваць усю маю сям’ю, гэта будзе занадта падазрона і яны не могуць кінуць сваю працу, - сказаў Рон. – Такім чынам, мы збіраемся запусціць слух, што я сур’ёзна бальны Абсыпным лішаём, таму я не змагу вярнуцца ў школу. І калі хтосьці збярэцца патэлефанаваць, або прыехаць і паглядзець, мама і тата змогуць паказаць ім прывіда ў маім ложку, пакрытага вадырамі. Абсыпны лішай сапраўды заразны, і ніхто не захоча падысці да яго. У любым выпадку ён не зможа нічога сказаць, і наўрад ці хтосьці захоча, каб лішай распаўсюдзіўся на яго язык.
- І твае бацькі ў курсе плану? – спытаў Гары.
- Тата да. Ён дапамагаў Фрэду і Джорджу трансфармаваць прывід… Мама… вось убачыш, ёй спадабаецца. Яна не пазнае аб гэтым, пакуль мы не з’едзем.
Павісла цішыня, перапыняемая толькі глухімі плясканнямі, таму што Герміёна дагэтуль працягвала кідаць кнігу то ў адну, то ў іншую купу. Рон сядзеў, гледзячы на яе, а Гары пазіраў на абодвух, не ведаючы, што сказаць. Тыя меры, якія яны распачалі, каб абараніць свае сем’і, дазволілі яму асэнсаваць, што яны сапраўды сабраліся ісці з ім і я ны сапраўды ўяўляюць небяспеку, якая можа іх чакаць. Ён захацеў сказаць ім, як многа гэта значыць для яго, але не змог знайсці зручныя словы.
Цішыня разарвалася прыглушанымі крыкамі Місіс Уізлі, чатырма паверхамі ніжэй.
- Магчыма, Джыні пакінула плямку пылу на кольцы для сурвэткі, - сказаў Рон. – Я не ведаю, чаму Дэлякуры прыязджаюць за два дня да вяселля.
- Сястра Флёр – сяброўка нявесты, яна мабыць тут для рэпетыцыі, але яна занадта малая, каб прыехаць самастойна, - сказала Герміёна, разважаючы над “Барацьбой з Баншы”.
- Добра, госці не збіраюцца напружваць маму, - сказаў Рон.
- Што мы сапраўды павінны вырашыць, - сказала Герміёна, кідаючы “Тэорыю па магічнай абароне” у кошык, і вынімаючы “Даведнік магічнай адукацыі ў Еўропе”. – Гэта куды мы збіраемся, пасля таго, як сыдзем. Я ведаю, ты казаў, што жадаеш наведаць Годрыкаву лагчыну ў першую чаргу, Гары, і я разумею чаму… але… няўжо мы не павінны зрабіць Хоркруксы нашай асноўнай мэтай?
- Калі б мы ведалі, дзе хоць адзін Хоркрукс, я б пагадзіўся з табой, - сказаў Гары, не ў сілах павераць, што Герміёна сапраўды разумее яго жаданне вярнуцца ў Годрыкаву лагчыну. Не толькі магілы бацькоў прыцягвалі яго: Гары адчуваў, што менавіта гэтае месца дасць адказы на шматлікія пытанні. Гары цягнуўся да Годрыкавай лагчыны, з-за таго, што там ён выжыў пасля смяротнага заклёну Вальдэморта, і быць можа тады выявіцца, як жа процістаяць ворагу.
- Ты не думаеш, што Вальдэморт ахоўвае лагчыну? – спытала Герміёна. – Ён можа чакаць ад цябе менавіта гэтага – спробы ўбачыць магілы бацькоў.
Гэта не прыходзіла на розум Гары. Пакуль ён шукаў контраргументы, Рон загаварыў, відавочна, вынікаючы за ходам сваіх думак.
- Гэты чалавек, Р.А.Б. – сказаў ён. – Вы ведаеце, хто выкраў сапраўдны медальён?
Герміёна пакруціла галавой.
- Ён сказаў у сваёй занатоўцы, што збіраецца знішчыць яго, так?
Гары ўзяў заплечнік і дастаў падроблены Хоркрукс, у якім усё яшчэ была занатоўца ад Р.А.Б.
“Я выкраў сапраўдны Хоркрукс і збіраюся знішчыць яго, як толькі змагу.” – уголас прачытаў Гары.
- А калі ён сапраўды зрабіў гэта?
- Або яна, - уставіла Герміёна.
- Хто б гэта ні быў, - сказаў Рон. – Гэта значыць мінус адзін для нас!
- Так, але мы ўсё роўна павінны паспрабаваць знайсці сапраўдны медальён, ці не так? – сказала Герміёна. – Знайсці ў любым выпадку: знішчаны ён, або не.
- А калі мы яго знойдзем… Як мы знішчым Хоркрукс? – спытаў Рон.
- Ну, - адказала Герміёна. – Я вывучала гэта.
- Як? – спытаў Гары. – Кніг аб Хоркруксах няма ў бібліятэцы.
- Не, - адказала Герміёна, чырванеючы. – Дамблдор выключыў іх усе, але ён… ён не знішчыў іх.
Вочы Рона сталі падобныя на сподкі.
- Як, імем Мерліна, ты дастала кнігі аб Хоркруксах?!
- Я… я не выкрала іх, - хутка прагаварыла Герміёна, з адчаем гледзячы то на Гары, то на Рона. – Яны былі ўсё яшчэ бібліятэчнымі кнігамі, нягледзячы на тое, што Дамблдор прыбраў іх з паліц… У любым выпадку, калі б ён сапраўды не жадаў, каб хто-небудзь займеў іх, я ўпэўнена, ён бы схаваў іх лепш…
- Давай па ісце, - сказаў Рон.
- Добра, гэта было лёгка, ціха сказала Герміёна. – Я толькі выкарыстала Выклікальныя чары. Вы ведаеце – Акцыо. І яны перамясціліся з акна кабінета Дамблдора прама ў спальню дзяўчынак.
- Але калі ты зрабіла гэта? – спытаў Гары, захоплена і недаверліва гледзячы на Герміёну.
- Адразу пасля таго, як мы вырашылі, што пакінем школу і адправімся шукаць Хоркруксы. Я паднялася наверх сабраць свае рэчы… і я зразумела, што чым больш мы будзем ведаць аб іх, тым будзе лепш… я была адна там… і я паспрабавала… і гэта спрацавала. Яны ўляцелі прама праз адчыненае акно і я, я забрала іх.
Яна праглынула і ўмольна прашаптала:
- Я не думаю, што Дамблдор сердаваў бы. Бо гэта не тое самае, што выкарыстаць інфармацыю для стварэння нашых Хоркруксаў, ці не так?
- Ты думаеш мы станем скардзіцца? – спытаў Рон. – Дзе гэтыя кнігі зараз?
Герміёна дастала з кучы вялікую кнігу, у чорнай скураной вокладцы. Яна глядзела на яе з адварочваннем і трымала кнігу так, нібы гэта было нешта агіднае.
- Яна адзіная дае дакладныя інструкцыі аб тым, як зрабіць Хоркукс. “Сакрэты Цёмных Мастацтваў” – жудасная кніга, сапраўды жудасная, поўная цёмнай магіі. Мне цікава, калі Дамблдор выключыў яе з бібліятэкі… калі ён не зрабіў гэтага да таго, як стаў дырэктарам, іду ў заклад, Вальдэморт атрымаў усе патрэбныя яму інструкцыі з яе.
- Чаму тады ён пытаў Слагхорна , як зрабіць Хоркрукс, калі ўжо прачытаў гэта? – спытаў Рон.
- Ён толькі звярнуўся да Слагхорна, каб зразумець што здарыцца, калі ён расколе душу на сем частак, - адказаў Гары. – Дамблдор быў упэўнены, што Рэдл ужо ведаў, як стварыць Хоркрукс. Думаю ты права, Герміёна, ён усё прачытаў у гэтай кнізе.
- Я шмат чытала аб іх, - сказала Герміёна. – Яны жудасней, чым падаюцца, і, я думаю, ён сапраўды зрабіў шэсць. Кніга папярэджвае, аб тым, якой нестабільнай вы зробіце пакінутую частку сваёй душы, раздзіраючы яе, і гэта пры стварэнні толькі аднаго хоркрукса.
Гары ўспомніў, як Дамблдор казаў, што Вальдэморт стаў вышэй “звычайнага зла”.
- Ёсць які-небудзь спосаб сабраць сябе разам? – спытаў Рон.
- Ёсць, - адказала Герміёна з найгранай усмешкай, - але гэта пакутліва балюча.
- Як? Як гэта можна зрабіць? – спытаў Гары.
- Раскаянне, - сказала Герміёна. – Вы павінны прачуць тое, што вы зрабілі. Але ёсць абмоўка: боль ад гэтага можа знішчыць вас. Я не магу ўявіць, што Вальдэморт можа зрабіць гэта, а вы?
- Не, - сказаз Рон, перш чым Гары змог адказаць. – Такім чынам, у гэтай кнізе гаворыцца што-небудзь аб тым, як знішчыць Хоркрукс?
- Так, - сказала Герміёна, перагортваючы тонкія старонкі, з выглядам чалавека, які даследуе нечыя гнілыя рэшткі. – Тут раяць цёмным чараўнікам наколькі моцную абарону ім прыйдзецца зрабіць.
На самай справе, тое, што Гары зрабіў з дзённікам Рэдла быў адным з некалькі па-сучаснасці надзейных спосабаў знішчыць Хоркрукс.
- Нанесці ўдар зубам Васіліска? – спытаў Гары.
- О, як удала, у нас ёсць вялікі запас іклоў васіліска, - з’едліва сказаў Рон. – Зараз мне цікава, што мы збіраемся рабіць?
- Гэта неабавязкова павінен быць зуб васіліска, - цярпліва адказала Герміёна. – Гэта павінна быць нешта настолькі разбуральнае, што Хоркрукс не зможа аднавіць сябе. Яд васіліска мае толькі адно проціяддзе, і яно вельмі рэдкае…
- Слёзы Фенікса, - кіўнуў Гары.
- Сапраўды, - адказала Герміёна, - Наша праблема ў тым, што такіх рэчай, як яд васіліска, вельмі мала, і яны ўсе занадта небяспечныя, каб насіць іх з сабой. Гэта праблема, якую нам прыйдзецца вырашыць, таму шта раздзіраючы, разбіваючы, або рассякаючы Хоркрукс, мы нічога не даб’ёмся. Трэба нешта на самой справе разбуральнае.
- Але нават калі мы разбурым рэч, у якой яно існуе, - сказаў Рон. – Чаму гэты маенькі кавалачак душы не можа проста перамясціцца і жыць у чым-небудзь яшчэ?
- Таму што Хоркуркс – поўная супрацьлегласць чалавеку.
Заўважыўшы, што Гары і Рон выглядаюць сканфужана, Герміёна паспяшалася растлумачыць.
- Глядзіце, калі б я ўзяла меч зараз, Рон і нанесла табе ўдар, я б не пашкодзіла тваю душу.
- Я ўпэўнены, мне было б не вельмі камфортна, - сказаў Рон. Гары засмяяўся.
- Не сумняваюся. Але я маю на ўвазе, што калі што-небудзь здарыцца з тваім целам, твая душа выжыве, - сказала Герміёна. – З Хоркурксам усё па-іншаму. Частка душы ўнутры залежыць ад сасуду, яго магічнага цела, створанага для выжывання душы. Яна не можа існаваць без яго.
- Я бачыў смерць душы, калі паразіў дзённік, - сказаў Гары, успамінаючы чарнілы, якія лілся як кроў з праколатых старонак, і лямант з якім знікла частка душы Вальдэморта.