VII. Завяшчанне Альбуса Дамблдора 1 страница
Ён ішоў уздоўж горнай дарогі пры прахлодна-блакітным святле світання. Далёка ўнізе ляжаў гарадок, ахутаны смугой. Ці быў чалавек, які яму патрэбен, там, які быў патрэбны яму так моцна, што ён не думаў ні аб чым іншым, чалавек, у якога быў адказ, адказ на яго пытанне…
- Гэй, прачніся
Гары адкрыў вочы. Ён зноў ляжаў ў пакоі Рона на гарышчы. Сонца яшчэ не паднялося, і ў пакоі дагэтуль было цёмна. Дзік спаў, схаваўшы галаву пад крыло. Шнар ні лбу Гары балеў.
- Ты казаў у сне.
- Праўда?
- Так, “Грыгаровіч”. Ты паўтараў “Грыгаровіч”.
На Гары не было акуляраў, і твар Рона злёгку расплываўся.
- Хто такі Грыгаровіч?
- Мне-то адкуль ведаць? Ты казаў гэта.
Гары, задумаўшыся, пацёр лоб. Яму здавалася, ён чуў гэтае прозвішча раней, але не мог успомніць, дзе.
- Па-мойму, Вальдэморт яго шукае.
- Бедны хлопец, - -апалам сказаў Рон.
Гары сеў, усё яшчэ паціраючы шнар. Ён уалкам прачнуўся. Ён спрабаваў успомніць, што менавіта ён бачыў у сне. Але ўспывалі толькі горныя вяршыні і маленькая вёсачка ў даліна.
- Я думаю, ён за мяжой.
- Хто, Грыгаровіч?
- Вальдэморт. Я думаю, ён дзесьці за мяжой, шукае Грыгаровіча. Гэта не было падобна на Ангельшчыну.
- Ты думаеш, што зноў чытаеш яго думкі?
Рон выглядаў усхваляваным.
- Зрабі мне паслугу – не кажы Герміёне, - сказаў Гары. – Чаму яна думае, што я павінен перастаць бычаць гэтыя сны…
Ён паглядзеў на клетку маленькага Дзіка, думая, чаму гэта прозвішча было яму знаёмае?
- Я думаю, - павольна вымавіў ён, - што ён мае нейкае дачыненне да Квідытчу. Ёсць нейкая сувязь, але я не магу… не магу зразумець гэта.
- Квідытч? – сказаў Рон. – А ты сапраўды думаеш не аб Гарговічу?
- Кім?
- Драгаміры Гарговічу, Фоварду, які быў пераведзены ў Пушкі Чадлі за рэкордны ганарар два года таму. Яму прыналежыць рэкорд удараў па Квафлу за сезон.
- Не, - сказаў Гары, - наўрад ці я думаў аб Гарговічу.
- Ну, я хоць паспрабаваў адгадаць, хто гэта, - сказаў Рон. – Дарэчы, з Днём нараджэння!
- Ух ты… сапраўды, я забыўся! Мне семнаццаць!
Гары схапіў палачку, якая ляжала побач з яго ложкам, паказваючы на стол, на якім ляжалі яго акуляры, і сказаў “Акціо акуляры!” І хоць яны знаходзіліся ўсяго ў метры ад яго, было нешта незвычайна задавальняючае ў назіранне за тым, як яны падлеталі да яго датуль, пакуль не трапілі ў вока.
- Уражвае, - чмыхнуў Рон.
Святкуючы знікненне сачэння, Гары прымусіў рэчы Рона палётаць па пакоі, ад чаго Дзік прачнуўся і пачаў радасна пырхаць па клетцы. Гары таксама паспрабаваў завязаць шнуркі з дапамогай магіі (атрыманы вузел прыйшлося некалькі хвілін разблытаваць рукамі) і проста дзеля задавальнення перафарбаваў аранжавую форму Пушак на плакатах Рона ў ярка-сіні колер.
- Шырынку на тваім месцы я б ўсё жа зашпіліў рукой, - параіў Гары Рон, хіхікаючы, калі Гары маментальна паглядзеў уніз. – Вось твой падарунак. Адчыні яго тут, ён не для вачэй маёй маці.
- Кніга? – сказаў Гары, вывучаючы прамавугольную вокладку. – Трохі адышоў ад традыцыі?
- Гэта не простая кніга, - сказаў Рон. – а залатая. Дванаццаць Правераных Спосабаў Зачараваць Ведзьму. Тлумачыць усё аб дзяўчынках. Калі б ў мяне была такая летась, я б сапраўды ведаў, як кінуць Лавендру і як паводзіць сябе з… Ну, Фрэд і Джордж пазычылі мне адну, і я шматлікаму навучыўся. Ты будзеш здзіўлены, тут справа рукамі не абыйдзецца.
Калі яны з’явіліся на кухні, на стале іх ужо чакала горка падарункаў. Біл і Мёсью Дэлякур сканчалі снедаць, пакуль місіс Уізлі мела зносіны з імі, стоячы ў пліты.
- Артур папрасіў мяне пажадаць табе шчаслівага семнаццацігоддзя, Гары, - сказала яму зіхатлівая Місіс Уізлі. – Яму прыйшлося рана сысці на працу, але ён вернецца да абеду. Наш падарунак на самым верху.
Гары сеў, узяў той скрутак, на які яна паказала, і разгарнуў яго. Унутры ляжаў гадзіннік, падобны на той, што Містэр і Місіс Уізлі падарылі Рону на яго семнаццацігоддзе; яны былі залатымі, а замест стрэлак былі кругі.
- Гэта традыцыя, дарыць чараўніку гадзіннік на яго сямнаццацігоддзе, - сказала Місіс Уізлі, клапатліва гледзячы на яго. – Баюся, яны не такія новыя, як у Рона, наогул-то яны прыналежылі майму брату Фібіану, а ён не вельмі асцярожна адносіўся да сваіх рэчаў, там ўвагнутасць ззаду, але…
Астатняя частка яе прамовы кудысьці знікла; Гары ўстаў і абняў яе. Ён спрабаваў укласці мноства невымоўнага ў гэтыя абдымкі і, магчыма, яна ўсё зразумела, таму што яна далікатна папляскала яго па шчацэ, калі ён адпусціў яе, затым не вельмі вызначана ўзмахнула палачкай, ад чаго палова бекону выляцела з патэльні на падлогу.
- З Днём нараджэння, Гары! – сказала Герміёна, спяшаючыся на кухню і дадаючы свой падарунак да гары іншых.
- Гэта няшмат. Але я спадзяюся, што табе спадабаецца. А што ты падарыў? – спытала яна ў Рона, які быццам яе не чуў.
- Давай, адчыняй падарунак Герміёны! – сказаў Рон.
Яна купіла яму новы Брыдаскоп. У наступнай абгортцы была чарадзейная брытва ад Біла і Флёр (“Так, гэтА дазволІць табе галіццА так гладкА, як толькІ можнА,” запэўніў яго Мёсью Дэлякур, “але памятАй выразнА выяўляці думкІ, інакш можаш не далічыццА не тых валасоў…”), шакалад ад Дэлякураў і вялізарная скрынка прыколаў з крамы двайнят.
Гары, Рон і Герміёна не сталі затрымоўвацца на кухні, у якой стала цесна з прыходам Мадам Дэлякур, Флёр і Габрыэль.
- Я ўсё збяру, - весела сказала Герміёна, адбіраючы падарункі ў Гары, пакуль яны ішлі наверх. – Я амаль скончыла, засталося толькі дачакацца тваіх трусоў з мяцця, Рон…
Мармытанне Рона перапынілі дзверы, якія адчыніліся на другім паверсе.
- Гары, можна цябе на секундачку?
Гэта была Джыні. Рон замер, але Герміёна падхапіла яго за локаць і павяла ўверх па лесвіце. Ірвуючыся, Гары прайшоў за Джыні у яе пакой.
Ён яшчэ ніколі там не быў. Ён быў маленькі, але светлы. На адной сцяне вісеў вялікі плакат Вядуній, а на іншай – фатаграфія Гвеног Джонс, капітана каманды па Квідытчу, якая складаецца толькі з ведзьмаў. Стол стаяў у расчыненага акна, з якога было відаці пляцоўку, на якой калісьці ён з ёй, Ронам і Герміёнай гуляў у Квідытч двое на двое, а зараз там быў вялікі беласнежны шацер. Сцяг на яго верхавіне быў на адным узроўні з акном Джыні.
Джыні паглядзела прама ў твар Гары, глыбока ўдыхнула і сказала:
- Віншую з семнаццацігоддзем.
- Так… дзякуй.
Яна спакойна глядзела на яго; ён, зрэшты, знаходзіў вельмі складаным паглядзець у адказ, для яго гэта была тое ж, што глядзець на яркае святло.
- Добры краявід, - сказаў ён, паказваючы ў акно.
Яна праігнаравала гэтую фразу. Ён яе не вініў.
- Я не ведала, што табе падарыць, - сказала яна.
- Ды не трэба было нічога дарыць.
І гэта яна пакінула без увагі.
- Я не ведала, што будзе карысным. Нічога вялікага, што ты б не змог панесці.
Ён зірнуў на яе. Яна не плакала; гэта было адной з тых дзіўных рэчаў у Джыні, яна рэдка плакала. Гары падумаў, што, мусіць, Шэсць братоў паўплывалі на яе так.
Яна падышла бліжэй.
- І я падумала, што мне хочацца падарыць табе напамінак ад сабе, раптам ты сустрэнеш якую-небудзь Вейлу пасля таго, як скончыш то, чым збіраешся заняцца.
- Сапраўды кажучы, я думаю, верагоднасць спатканняў будзе вельмі невялікая.
- Гэта тое, што я жадала пачуць, - прашаптала яна, а затым яна цалавала яго так, як не цалавала ніколі, і Гары адказаў на пацалунак, і гэта было ў сто разоў лепш Агністага Віскі; яна адна была чымсці сапраўдным ва ўсім міры, гэтая Джыні, і ён адчуваў яе, калі адна яго рука ляжала на яе спіне, а іншая ўпляталася ў яе салодкія валасы…
Дзверы расхінуліся за імі і яны адскочылі сябар ад сябра.
- Ой, - шматзначна сказаў Рон,- выбачце.
- Рон! – Герміёна аказалася прама за ім, трохі задыхаўшыся.
Запанавала нацягнутая цішыня, затым Джыні ціхім роўным голасам вымавіла:
- Што ж, у любым выпадку, з Днём нараджэння, Гары.
Вушы Рона былі пунсовымі, Герміёна выглядала ўсхваляванай. Гары хацелася ляпнуць дзвярыма ім у твары, бо было такое адчуванне, што, калі дзверы адчыніліся, у пакой уварваўся халодны скразьняк, і яго светлы момант лопнуў, як мыльная бурбалка. Усе прычыны, каб скончыць узаемаадносіны з Джыні, трымацца воддаль, здавалася, праніклі ўнутр пакоя разам з Ронам, і ўся шчаслівая бесклапотнасць адразу знікла.
Ён глядзеў на Джыні, жадаючы што-небудзь сказаць, хаця наўрад ці ён ведаў – што, але яна адвярнулася ад яго. Ён падумаў, што яна, магчыма, гэтым разам паддалася слязам. Ён не мог нічога зрабіць, каб супакоіць яе ў прысутнасці Рона.
- Убачымся пазней, - прамовіў ён і накіраваўся за астатнімі з спальні.
Рон спусціўся ўніз і выйшаў у двор праз усе яшчэ напоўненую людзьмі кухню, Гары ішоў у адным з ім тэмпе,а Герміёна, выглядаўшая спужанай, адзінока цягнулась ззаду. Як толькі яны дасягнулі адасобленага свежаскошанага траўніку, Рон накінуўся на Гары:
- Ты кінуў яе. Што ж ты робіш зараз, здзекваешся з яе?
- Я не здзекваюся з яе, - адказаў Гары ў той час, як Герміёна дагнала іх.
- Рон…
Але Рон падняў руку, каб яна замаўчала.
- Яна пакутвала, калі ты абразіў яе…
- Я таксама пакутваў. Ты ведаеш, чаму я спыніў гэта, і што гэта было не таму, што я так захацеў.
- Так, але зараз ты абдымаеш і цалуеш яе, і яна зноў спадзяецца на ўваскрашэнне сваіх спадзяванняў…
- Яна не ідыётка, яна ведае, што гэта немагчыма, яна ж не чакае, што мы… уступім у шлюб ці…
Калі Гары казаў гэта, у яго галаве ўзнік яскравы малюнак Джыні ў белай сукенцы, і што яна выходзіць замуж за высокага непрыемнага чужака без аблічча.
На імгненне гэта ўкалола яго: яе будучыня была свабоднай і нічым не абцяжаранай, у той час як ён не бачыў наперадзе нічога, акрамя Вальдэморта.
- Калі ты будзеш працягваць даваць ёй шанц, ты…
- Гэтага больш не здарыцца, - рэзка сказаў Гары. Дзень быў бязвоблачны, але ён адчуваў сябе так, быццам сонца раптам зайшло. – Добра?
Рон выглядаў напалову абураным, напалову сонным, ён пахіліўся наперад і назад, затым вымавіў:
- Тады добра, выдатна, гэта.. так.
У застаўшыся час Джыні не шукала больш сустрэчы з Гары, ні позіркам, ні жэстамі не паказваючы, што ў пакоі ў іх было нешта большае за ветлівую размову. Як бы там ні было, прыезд Чарлі стаў палёгкай для Гары. Калі місіс Уізлі пасадзіла Чарлі ў крэсла, грозна падняла палачку і аб’явіла, што яму трэба як след пастрыгчыся, Гары засмяяўся і адцягнуў увагу ад праблем.
Паколькі кухня Нары не вытрамала б святочнай вячэры ў гонар дня Нараджэння Гары, яшчэ перад прыездам Чарлі, Люпіна, Тонкс і Хагрыда некалькі сталоў былі пастаўлены ў лінію ў садзе. Фрэд і Джордж начаравалі шмат фіялетавых ліхтарыкаў, упрыгожаных вялікай лічбай семнаццаць, каб тыя віселі ў паветры над гасцямі. Дзякуючы старанням місіс Уізлі, рана Джорджа была акуратнай і чыстай, але Гары яшчэ не прызвычаіўся да цёмнай дзіркі з аднаго боку яго галавы, нягледзячы на вялікую колькасць жартаў блізнятаў пра гэта.
Герміёна прымусіла фіялетавыя і залатыя стужкі вырывацца з канца яе палачкі і па-мастацку апускацца на дрэвы і кусты.
- Прыгожа, - сказаў Рон, калі з апошнім узмахам палачкі Герміёна афарбавала лісце крабавай яблыні ў залаты колер. – У цябе сапраўды ёсць густ да такога рода рэчаў.
- Дзякуй, Рон! – адказала Герміёна, якая выглядала адначасова задаволена і крыху збянтэжана.
Гары адвярнуўся, з усмешкай адзначыўшы, што абавязкова знойдзе раздзел пра кампліменты, як толькі ў яго з’явіцца час для падрабязнага вывучэння яго Дванаццаці беспамылковых спосабаў прывабліваць ведзьмаў, ён сустрэўся поглядам з Джыні і ўсміхнуўся ён, але адразу ж успомніў абяцанне, якое даў Рону, і паспешна распачаў гаворку з мёсью Дэлякурам.
- Дарогу, дарогу! – нараспеў прамовіла місіс Уізлі, праходзячы праз вароты з велізарным, памерам з мяч для пляжнага валейбола Снітчам, які вісеў перад ёю. Праз секунду Гары зразумеў, што гэта – яго святочны торт, які місіс Уізлі падтрымлівала пры дапамозе чароўнай палачкі, баючыся ісці з ім па няроўнай зямле. Калі торт нарэшце прызямліўся ў сярэдзіне стала, Гары сказаў:
- Выглядае цудоўна, місіс Уізлі.
- О, гэта дробязі, дарагі, - сказала яна лагодна. За яе спінай Рон падняў вялікі палец угору і вымавіў:
- Добры торт…
Да сямі гадзін прыбылі ўсе госці, суправаджаемыя Фрэдам і Джорджам, якія чакалі іх у канцы сцяжынкі. Хагрыд аддаў пашану моманту, надзеўшы самае лепшае – страшэнны калматы карычневы касцюм. Хаця Люпін усміхнуўся, калі паціскаў руку Гары, той заўважыў, што ён задаваўся вельмі нешчаслівым. Гэта было дзіўна: Тонкс, наадварот, выглядала проста шыкоўна.
- З днём Нараджэння, Гары! – усклікнула яна, крэпка абдымаючы яго.
- Семнаццаць…. эх! – вымавіў Хагрыд, прымаючы ад Фрэда чарку віна памерам з вядро. – Шэсць гадоў прайшло з тае пары, Гары, ты памятаеш гэта?
- Не вельмі добра, - адказаў Гары, усміхаючыся яму. – ты, здаецца выбіў пярэднія дзверы, начараваў Дадлі свінячы хвост і сказаў, што я чараўнік?
- Я прапушчу дэталі, - фыркнуў Хагрыд. – Усе добра, Рон, Герміёна?
- У нас усё цудоўна, - адказала Герміёна. – А як ты?
- Хм, нядрэнна. Я быў заняты, у нас з’явілася некалькі навароджаных аднарогаў. Я пакажу табе, калі ты вернешся.
Гары ўхіліўся ад поглядаў Рона і Герміёны, пакуль Хагрыд корпаўся ў кішэні.
- Вось. Гары… не ведаў, што табе падараваць, але потым успомніў пра гэта. – Ён выцягнуў невялікі, крыху пацерты мяшэчак, завязаны доўгім шнурком, па ўсёй бачнасці прызначаны для таго, каб насіць на шыі. – Асліная скура. Сюды можна схаваць усё, што заўгодна і ніхто, акрамя гаспадара не зможа нічога з яго выцягнуць. Яны вельмі рэдкія.
- Дзякуй, Хагрыд.
- Дробязі, - сказаў Хагрыд і махнуў сваёй рукой, памерам з крышку ад мусарнай скрыні. – А вось і Чарлі! Ён мне заўсёды падабаўся… Гэй! Чарлі!
Чарлі наблізіўся, сумна праводзячы рукой па сваёй новай, бесчалавечна кароткай шавялюры. Ён быў ніжэйшы за Рона, каржакаваты, з мноствам апёкаў і драпінаў на мускулістых руках.
- Прывітанне, Хагрыд, як справы?
- Даўно хацеў напісаць табе. Як Норберт?
- Норберт? – засмяяўся Чарлі. – Нарвежскі грэбнехвост? Зараз мы клічам яе Нарберта.
- Што?.. Норберт – дзяўчынка?
- О так! – адказаў Чарлі.
- Як ты гэта зразумеў? – спытала Герміёна.
- Яны больш злобныя. – адказаў Чарлі. Ён паглядзеў на сваю шавялюру і ягоны голас задрыжэў. – Хачу, каб бацька паспяшыў прыйсці сюды. Мама становіцца нярвовай.
Усе паглядзелі на місіс Уізлі. Яна спрабавала размаўляць з мадам Дэлякур, але ўвесь час паглядала на вароты.
- Я думаю, мы лепш пачнем без Артура. – голасна прамовіла яна праз некалькі імгненняў да ўсіх, хто сядзеў у садзе. – Магчыма, ён затрымаўся на…. Вой…
Усе пабачылі гэта адначасова: рысу святла, якая пачала кружыцца над дваром і сталом, дзе яна стала танчэйшай, пераўтварылася ў светла-срэбную ласку, якя ўскочыла на заднія лапы і прамовіла голасам містара Уізлі:
- Міністр Магіі ідзе са мною.
Патронус знік у паветры, пакідаючы сям’ю Флер здзіўлена ўтаропіўшыміся на месца яго знікнення.
- Мы не павінны былі быць тут. – зараз жа сказаў Люпін. – Гары… прабач… я растлумачу другім разам. Ён узяў Тонкс за руку і павёў за сабой, яны дасягнулі плоту, залезлі на яго і зніклі з вачэй. Місіс Уізлі выглядала сканфужана.
- Міністр… але чаму? Я не разумею…
Але на абмеркаванне не было часу: секундай пазней містар Уізлі ўзнік з паветра каля варотаў разам з Руфусам Скрымджарам, якога лёгка было пазнаць па капне сядых валасоў.
Двое прыбыўшых прайшлі праз двор да саду і залітаму ззяннем ліхтарыкаў сталу, дзе ўсе маўкліва назіралі за іх набліжэннем. Калі Скрымджар уступіў у асветлены прамежак, Гары заўважыў, што ён выглядае нашмат больш старым, чым у мінулую іх сустрэчу, хударлявы і пануры.
- Прабачце за ўмяшанне, - прамовіў Скрымджар, дакульгаўшы да стала. – Асабліва таму, што я прыйшоў на свята без запрашэння.
Яго вочы на імгненне затрымаліся на велізарным торце ў выглядзе Снітча.
- Самыя найлепшыя пажаданні.
- Дзякую, - адказаў Гары.
- Мне трэба пагаварыць з табой сам-насам, - працягнуў Скрымджар. – Таксама, як і з містарам Рональдам Уізлі і міс Герміёнай Грэйнджэр.
- З намі? – здзіўлена перапытаў Рон. – Чаму з намі?
- Я раскажу вам гэта ў больш зацішным месцы. Ці ёсць тут такое месца? – патрабавальна звярнуўся ён да місіс Уізлі.
- Так, вядома, - адказала місіс Уізлі, вяглядаючы нярвовай. – Гэта, м-м.. гасціная, чаму б не выкарыстаць яе?
- Ты можаш правесці нас, - павярнуўся Скрымджар да Рона. – Няма ніякай неабходнасці суправаджаць нас, Артур.
Гары ўбачыў, як місіс Уізлі абмянялася заклапочаным поглядам з містэрам Уізлі, калі ён, Рон і Герміёна ўсталі.
Пакуль яны моўчкі вярталіся ў дом, Гары ведаў, што астатнія думалі тое ж самае, што і ён: Скрымджар, відаць, якімсьці чынам даведаўся, што яны ўтраіх планавалі кінуць Хогвартс.
Скрымджар не казаў ні слова, калі яны праходзілі праз знаходзячуюся ў беспарадку кухню ў гасціную Нары. Хоць сад быў напоўнены мяккім залатым вячэрнім святлом, у доме было ўжо цёмна, на ўваходзе Гары рэзка ўзмахнуў палачкай у бок масляных ламп, і яны асвяцілі занядбаны, але ўтульны пакой.
Скрымджар прысеў на праціснутае крэсла, якое звычайна займаў містар Уізлі, прымушаючы Гары, Рона і Герміёну разам уціснуцца ў канапу. Пасля гэтага Скрымджар загаварыў:
- У мяне ёсць некалькі пытанняў да вас траіх, і я думаю, што будзе лепш, калі я задам іх вам асобна. Калі вы абое, - ён указаў на Гары і Герміёну, - зможаце пачакаць наверсе, я пачну з Рональда.
- Мы нікуды не пойдзем, - сказаў Гары ў той час, як Герміёна энергічна кіўнула галавой. – Вы можаце размаўляць з намі разам або ні з кім.
Скрымджар кінуў на Гары халодны ацэньваючы погляд. Гары здалося, што міністр задумаўся, ці варта праяўляць адкрытую варожасць у адказ так рана.
- Добра, тады пагаварым разам, - адказаў ён, паціснуўшы плячыма. Ён пракашляўся і працягнуў. – Я тут, упэўнены, вы гэта ведаеце, у сувязі з завяшчаннем Альбуса Дамблдора.
Гары, Рон і Герміёна паглядзелі адзін на аднаго.
- Нечаканасць, відавочна! Вам не паведамілі, што Дамблдор нешта вам пакінуў?
- Н… нам усім? – перапытаў Рон. – Мне і Герміёне таксама?
- Так, усім ва…
Але Гары спыніў яго:
- Дамблдор памёр каля месяца таму. Чаму ж перадача таго, што ён пакінуў, заняла столькі шмат часу?
- Ды няўжо гэта не ясна? – кінула Герміёна, перш чым Скрымжар паспеў адказаць. – Яны хацелі вывучыць тое, што ён нам пакінуў. У вас не было ніякіх правоў на гэта! – калі яна гаварыла, яе голас злёгку дрыжаў.
- У мяне былі ўсе правы, - спакойна вымавіў Скрымжар. – дэкрэт аб Апраўданай Канфіскацыі дае Міністру права канфіскаваць падозра…
- Гэты закон быў створаны, каб папярэдзіць выкарыстанне цёмных артэфактаў чараўнікамі! – працягнула атаку Герміёна. – А Міністр, здаецца, знайшоў відавочны доказ таго, што ўласнасць памёршага нелегальная, перш чым перадаваць яе! І вы распавядаеце мне, што вы думалі, што Дамблдор спрабаваў перадаць нам нешта праклятае?
- Вы плануеце зрабіць кар’еру ў Магічным Праве, міс Грэйнджэр? – спытаў Скрымджар.
- Не, ні ў якім разе, - рэзка запярэчыла Герміёна. – Наадварот, я спадзяюся зрабіць дзеля свету нешта добрае!
Рон засмяяўся. Вочы Скрымджара імгненна паглядзелі на Рона і зваротна, калі Гары загаварыў:
- Такім чынам, чаму вы вырашылі дазволіць нам атрымаць гэтыя рэчы зараз? Не змаглі прыдумаць прычыну, каб пакінуць іх?
- Не, таму што прайшоў трыццаць адзін дзень! – выпаліла Герміёна. – Яны не могуць трымаць аб’екты больш гэтага тэрміна, калі не дакажуць. што яны з’яўляюцца небяспечнымі. Верна?
- Вы скажаце, што вы былі блізкія Дамблдору, Рональд? – звярнуўся Скрымджар да Рона, ігнаруючы выпад Герміёны.
Рон выглядаў здзўлена.
- Я? Не…. не зусім… Наогул, Гары заўсёды быў тым…
Рон паглядзеў спачатку на Гары, потым на Герміёну, акая адарыла яго злобным поглядам “лепш- замаўчаць- адразу”, але ўдар ужо быў нанесены: Скрымджар выглядаў так, быццам пачуў тое, што чакаў і жадаў пачуць. Ён як драпежная птушка накінуўся на адказ Рона:
- Калі вы не былі блізкія Дамблдору, як вы растлумачыце той факт, што ён упамянуў вас ў сваім завяшчанні? Ён зрабіў выключна мала асабістых запытаў. Большасць яго ўласнасці – прыватная бібліятэка, магічныя прылады і іншыя асабістыя збяражэнні былі пакінутыя Хогвартсу. Чаму, вы думаеце, вас вылучылі?
- Я не… - пачаў Рон. – Я… Калі я сказаў, што мы не былі блізкія… Я маю на ўвазе, я думаю, што я яму падабаўся…
- Ты скромнічаеш, Рон, - перапыніла яго Герміёна. – Даблдор быў захоплены табой.
Гэта пераламляла праўду: наколькі Гары ведаў, Рон і Дамблдор ніколі не заставаліся сам-насам, а прамы кантакт паміж імі быў малаважным. Тым не менш. не падобна было, каб Скрымджар слухаў. Ён апусціў руку ў мантыю і выняў мяшок са шнурком надта большага памеру чым той, што Хагрыд падарыў Гары. З яго ён выняў скрутак пергаменту, які ён разгарнуў і зачытаў:
- “Апошняя Воля і Запавет Альбуса Персільваля Вульфрыца Браяна Дамблдора…” так, вось тут… “Рональду Біліюсу Уізлі я пакідаю свой Дэлюмінатар, з надзеяй, што ён будзе памятаць пра мяне, выкарыстаючы яго”.
Скрымдджар выняў з торбы прадмет, які Гары ўжо бачыў раней: ён быў падобны на срэбную запальніцу, але меў, як ён ведаў, уласцівасць высмоктваць святло ў зоне дзеяння і вяртаць яго простай пстрычкай. Скрымджар нахіліўся наперад і перадаў дэлюмінатар Рону, які ўзяў яго і пакруціў дрыготкімі пальцамі.
- Гэта каштоўны прадмет,- сказаў Скрымжар, аглядаючы Рона. – Ён нават можа быць адзіным. Вядома, гэта ўласнае вынаходства Дамблдора. Чаму ж ён пакінуў табе такі рэкі прадмет?
Рон збянтэжана пакруціў галавой.
- Дамблдор, мабыць, вывучыў тысячы студэнтаў, - упарта працягваў Скрымджар. – З іх ён успамянуў у сваім завяшчанні толькі вас траіх. Чаму? Для чаго, ён думаў, вы будзеце выкарыстаць Дэлюмінатар, містэр Уізлі?
- Выключаць святло, я мяркую, - прамармытаў Рон. Што яшчэ я магу рабіць з яго дапамогай?
У Скрымджара, відавочна, не было ніякіх здагадак. Ён яшчэ на імгненне пакрывіўся на Рона, затым звярнуўся а завяшчання Дамлдора….
- “Міс Герміёне Джын Грэйнджэр я пакідаю сваю копію “Баек Барда Бідла”, у надзеі, што яна знойдзе гэтую кнігу забаўляльнай і павучальнай”.
На гэты раз Скрымджар выцягнуў з мяшэчка невялікую кнігу, якая выглядала такой жа старажытнай, як і Сакрэты Цёмнага Мастацтва наверсе. Яе вокладка была запэцканая і месцамі адслойвалася. Герміёна бязмоўна прыняла яе ад Скрымджара.
Яна паклала кнігу на калені і пачала пільна ўглядацца ў яе. Гары ўбачыў, што загаловак быў напісаны рунамі, ён ніколі не спрабаваў навучыцца іх чытаць. Пакуль яна глядзела, слёзы расцякаліся па ціснёных знаках.
Чаму, вы думаеце, Дамблор пакінуў вам гэтую кнігу, міс Грэйнджэр? – усё так жа спакойна спытаў Скрымджар.
- Я… я ведаю, ён любіў кнігі, - сказала Герміёна высокім голасам, абціраючы вочы рукавом.
- Чаму менавіта гэтую канкрэтную кнігу?
- Я не ведаю. Пэўна ён думаў, што яна мне спадабаецца.
- Вы калі-небудзь абмяркоўвалі коды або якія-небудзь сродкі перадачы сакрэтных паведамленняў з Дамблдорам?
- Не, я не абмяркоўвала, - адказала Герміёна, усё яшчэ возячы рукавом па вачах. – І калі Міністр не знайшоў ніякіх схаваных кодаў у гэтай кнізе за трыццаць адзін дзень, то я сумняваюся, што смогу.
Яна прыглушыла ўсхліп. Яны былі так цесна прыціснытыя адзін аднаму, што Рон з цяжкасцю выцягнуў руку і паклаў яе на плячо Герміёне. Скрымджар зноў вярнуўся да завяшчання:
- “Гары Джэймсу Потэру”, - пасля гэтых слоў усё унутры Гары напоўнілася нечаканым хваляваннем. – “Я пакідаю Снітч, злоўлены ім у першым матчы па Квідытчу ў Хогвартсе, як нагадванне аб заслугах непахіснасці і мастэрства.”
Калі Скрымжар выняў невялікі залаты мяч, памерам з грэцкі арэх, серабрыстыя крылцы якога слаба трапяталі, Гары адчуў палягчэнне.
- Чаму Дамблдор пакінуў табе гэты Снітч? – спытаў Скрымджар.
- Я не ведаю, - парыраваў Гары. – Па тых прычынах, якія вы толькі што прачыталі, я мяркую… каб нагадаць мне, што ўсяго можна дасягнуць, калі ўпарта… спрабаваць… і ўсё ў такім духу.
- У такім выпадку, ты лічыш, што гэта быў усяго толькі сімвалічны падарунак на памяць?
- Я так думаю, - адказаў Гары. – Чым яшчэ гэта можа быць?
- Я задаю гэтае пытанне па канкрэтнай прычыне, - прамовіў Скрымджар, падсоўваючы сваё крэсла крыху бліжэй да канапы. На вуліцы апускалася змярканне, за вокнамі над загароджай высілася прывідна-белая завеса смугі. – Я заўважыў, што твой святочны торт зроблены ў форме Снітча. Чаму?
Герміёна іранічна засмяялася:
- О так, гэта не можа быць упамінаннем таго факту, што Гары – цудоўны Паляўнічы – гэта занадта проста, - вымавіла яна. – Вядома, у ім павінна быць сакрэтнае пасланне ад Дамблдора, якое схавалі ў цукровай глазуры!
- Я не думаю што ў цукровай глазуры нешта схавана, - хмура адказаў Скрымжар. – але сам Снітч з’яўляецца добрым месцам для захоўвання невялікага прадмета. Я ўпэўнены, вы ведаеце чаму.
Гары пажаў плечамі, Герміёна, паміж тым, адказала: Гары падумаў, што аказваць на пытанні правільна было яе глыбока ўкараніўшайся звычкай, і толькі таму яна не магла падушыць жаданне:
- Таму што ў Снітча ёсць памяць да дакранання, - выказалася яна.
- Што? – адначасова спыталі Гары і Рон, якія лічылі веы Герміёны аб Квідытчу малаважнымі.
- Верна, - ухваляльна адказаў Скрымджар. – Да выкарыстання, Снітч не бяруць голымі рукамі, нават той, хто яго вырабляе носіць пальчаткі. На ім ляжыць заклён, па якім можна вызначыць, хто першы ўзяў яго рукой, у выпаку спрэчнага захопу. Гэты Снітч, - ён падкінуў малюсенькі залаты мяч, - запомніў тваё дакрананне. І мне падаецца, што Дамблор, які меў вялізный магічны вопыт, нягледзячы на яго недахопы, магчыма палепшыў магію гэтага Снітча так, што ён адчыніцца толькі для цябе.
Сэрца Гары стала біцца хутчэй. Ён быў упэўнены ў правасці Скрымджара. Як ён мог пазбегнуць дакранання да Снітча голымі рукамі перад Міністрам?
- Ты маўчыш, - працягнуў Скрымджар. – Магчыма, ты ведаеш, што ўтрымлівае ў сабе Снітч?
- Не, - адказаў Гары, усё яшчэ думаючы над тым, як, не дакрануўшыся да Снітча, стварыць бачнасць гэтага. Калі б ён толькі ведаў Аклюменцыю, па сапраўднаму ведаў, ён змог бы прачытаць думкі Герміёны: ён мог практычна ўчуць свіст яе мозгу каля сябе.
- Вазьмі яго, - ціха вымавіў Скрымджар.
Вочы Гары сустрэліся з жоўтымі вачамі Міністра, і ён ведаў. што ў яго не застаецца ніякага выбару, акрамя як падпарадкавацца. Ён працягнуў руку, Скрымджар зноў нахіліўся наперад і, павольна і асцярожна, паклаў Снітч на далонь Гары.
Нічога не адбылося. Як толькі пальцы Гары самкнуліся на Снітчу, яго стомленыя крылы злёгку зрыгануліся і супакоіліся. Скрымджар, Рон і Герміёна працягвалі глядзець на схаваны ў руках мяч, усё яшчэ спадзяючыся, што ён можа неяк змяніцца.
- Гэта было драматычна, - стрымана вымавіў Гары.
Рон і Герміёна засмяяліся.
- Тады гэта ўсё, ці не так? – працягнула Герміёна, спрабуючы прыпадняцца з канапы.
- Не зусім, - хмыкнуў Скрымджар, чый настрой, здаецца, сапсаваўся. – Дамблдор завяшчаў табе другі прадмет, Потэр.
- Што гэта? – спытаў Гары са зноў павялічваючымся хваляваннем.
- Меч Годрыка Грыфіндора, - адказаў Скрымджар.
Герміёна і Рон скамянелі. Гары азірнуўся ў пошуках дэкарыраванага рубінамі эфеса, але Скрымджар не выняў меч з скуранога мяшка, які ў дадзеным выпадку здаваўся занадта маленькім для яго.
- Так дзе ён? – падозрана ўдакладніў Гары.
- Нажаль, - Скрымджар, здавалася, усміхнуўся, - меч не прыналежыў Дамблдору, каб яго раздаваць. Меч Годрыка Грыфіндора з’яўляецца важным артэфактам і, як такі, прыналежыць…
- Прыналежыць Гары! – скончыла за яго фразу Герміёна. – Меч выбраў яго, Гары яго выцягнуў, ён яго выцягнуў з Капелюша-Размелькавальніка.
- Гэта не робіць яго вашай асабістай уласнасцю, містэр Потэр, што б не вырашыў Дамблдор, - Скрымджар пачасаў дрэнна выгаленую шчаку, разглядаючы Гары. – У адпаведнасці з дакладнымі гістарычнымі крыніцамі, меч можа быць падараваны толькі любому сапраўднаму прастаўніку сям’і Грыфіндораў. Чаму, ты думаеш…
- Дамблдор жадаў даць мне меч? – скончыў Гары, спрабуючы стрымліваць сябе. – Магчыма, ён меркаваў, што той будзе глядзецца ў мяне на сцяне.
- Гэта не жарт, Потэр! – зарыкаў Скрымджар. – Ці было гэта таму, што Дамблдор верыў, што толькі меч Годрыка Грыфіндора можа перамагчы Спадаемцу Слізэрына? Жадаў ён даць цябе гэты меч, Потэр, таму што верыў, як і шматлікія, што ты – адзіны, каму прызначана знішчыць Сам-Ведаеш-Каго?
- Цікавая тэорыя. – Сказаў Гары. – А хоць хтосьці наогул спрабаваў усадзіць меч у Вальдэморта? Можа быць, Міністру варта адправіць на гэта сваіх людзей, замест таго, каб згубляць час, трыбушачы Дэлюмінатары або пакрываць тых, хто уцёк з Азкабана. Дык вось, што вы робіце, Міністр, зачыніўшыся ў сваім кабінеце, спрабуеце адчыніць Снітч? Людзі паміраюць – я ледзь не стаў адным з іх – Вальдэморт пераследваў мяне праз тры краіны, ён забіў Вар’яцкага Вока Аластара Мудзі, але я не пачуў ні слова аб гэтым з Міністэрства, так жа? І вы ўсё яшчэ чакаеце, што мы будзем супрацоўнічаць з вамі!
- Ты зайшоў занадта далёка! – закрычаў Скрымджар, устаючы з крэсла. Гары таксама ўскочыў на ногі. Скрымджар набілзіўся а Гары і рэзка тыкнуў яго ў грудзі канцом палачкі: у Гары на футболцы з’явілася дзірка, падобная на след затушанай цыгарэты.