XXI. Казка пра трох братоў 3 страница
- Згодзен, - сказаў Фрэд. - Таму, людзі, давайце паспрабуем трохі супакоіцца. Справы і так ідуць не лепшым чынам, каб пагаршаць становішча прыдумляннем разнастайных небыліц. Напрыклад, адной з апошніх чутак з’яўляецца тое, што Самі-Ведаеце-Хто здольны забіваць людзей адным поглядам. Гэта - Васіліск, паважаныя слухачы. Не верыце? Давайце правядзем маленькі тэст. Праверце, ці мае істота, якоя глядзіць на вас, ногі. Калі так, то тады адважна можна глядзець у яго вочы, аднак, калі гэта Самі-Ведаеце-Хто, то тады, хутчэй за ўсё, ён будзе апошнім, што вы ўбачыце ў сваім жыцці.
Упершыню за шматлікія тыдні Гары засмяяўся. Ён адчуў, як напруга трохі адступіла, і яму стала лягчэй.
- А што вы скажаце пра чуткі з нагоды яго месцазнаходжання за мяжой? - спытаў Лі.
- Ну што я магу сказаць? Хто не жадае спакойнага жыцця? - адказаў Фрэд. - Праўда складаецца ў тым, што людзі сцішваюць сябе, паддаючыся хібнаму пачуццю абароненасці, думаючы, што яго няма ў краіне. І не важна, ці тут ён або не, як вядома, ён можа перасоўвацца хутчэй, чым Прафесар Снэйп утаймоўвае шампунь, таму, калі не жадаеце рызыкаваць, лепш тады не разлічвайце, што ён дзесьці далёка. Не думаў, што калі-небудзь гэта скажу, але… бяспека першым чынам!
- Дзякуй вялікае за мудрыя словы, Рапье, - падзякаваў Лі, - Паважаныя слухачы, чарговая сустрэча ў эфіры з "Потэр-Дазорам" падышла да канца. Мы не ведаем, калі зноў з вамі сустрэнемся, але гэта абавязкова адбудзецца. Заставайцеся на гэтай частаце. У наступны раз кодавым словам будзе "Вар’яцкае Вока". Беражыце адзін аднаго. Захоўваеце веру. Дабранач!
У дынаміку прычуўся трэск, і агні на панэлі радыё загаслі. Гары, Рон і Герміёна ўсё яшчэ свяціліся ад шчасця. Чуць знаёмыя, сяброўскія галасы было як глыток свежага паветра. Гары настолькі абвык да іх ізаляванасці ад астатняга міру, што ўжо забыўся, што ёсць яшчэ людзі, якія вядуць дужанне з Вальдэмортам. Ён нібы прачнуўся пасля доўгага сну.
- Выдатна, так? – радасна спытаў Рон.
- Пышна, - пацвердзіў Гары.
- Гэта вельмі адважна з іх боку, - уздыхнула Герміёна з захапленнем. – Калі б іх знайшлі…
- Ну, яны, мабыць, таксама не сядзяць на адным месцы, - спытаў Рон. –Як мы.
- Ты чуў, што сказаў Фрэд? – сказаў Гары ўсхвалявана. Зараз, калі перадача скончылася, яго думкі вярнуліся ў старое рэчышча. – Ён за мяжой! Напэўна шукае Палачку, я ў гэтым упэўнены!
- Гары…
- Ды добра табе, Герміёна, чаму ты так упарта адмаўляеш, што Валь…
- НЕ, ГАРЫ!
- … дэморт шукае Старэйшую Палачку?
- На імя накладзена табу! – загарланіў Рон, ускокваючы наногі, калі за сценкай намёта пачулася гучнае храбуценне. – Я казаў абе, Гары, казаў, што нам нельга вымаўляць яго ўголас. Нам трэба зноў узвесці вакол нас абарону. Неадкладна! Інакш…
Тут Рон замоўк, і Гары ведаў чаму. Брыдаскоп на стале запаліўся і пачаў круціцца. З ўсіх бакоў да намёта набліжаліся галасы, грубіянскія і ўзбуджаныя. Рон выцягнуў Дэлюмінатар з кішэні і пстрыкнуў ім. Усе лямпы ў намёце загаслі.
- Выхадзіце з паднятымі рукамі! – пачуўся з цемры скрыпучы голас. – Мы ведаем, што вы там! Шэсць палачак накіраваны на вас, і нам напляваць у каго мы патрапім!
XXIII. Маёнтак Малфояў
Гары глядзеў вакол на іншых дваіх, там, у цемры на зямлі. Ён убачыў, што Герміёна выцягнула сваю палачку, але яго стукнуў у твар прамень белага святла, і ён застагнаў у пакутах, няздольны бачыць. Ён закрыў вочы рукамі і адчуў, што яго твар хутка напух пад пальцамі, але тут яго атачылі буйныя фігуры.
- Уставайце, нягоднікі.
Невядомыя рукі грубіянска паднялі Гары з зямлі, і перш чым ён паспрабаваў іх спыніць, хтосьці абмацаў яго кішэні і выцягнуў цярновую палачку. Гары сціснуўся ад пакутлівага болю твара, пад пальцамі ён адчуў, што ён змяніўся да непазнавальнасці, раздуўся і спух, як калі б ён перанёс алергію. Яго вочы ператварыліся ў шчыліны, акуляры зляцелі, калі яго выцягвалі з намёта: усё, што ён мог разабраць - гэта невыразныя фігуры чатырох чалавек, якія схапілі Рона і Герміёну.
- Прыбяры…ад яе…рукі! - закрычаў Рон.
Непрыемны гук суставаў, якія ўдарылі цела, разануў слых: Рон хрукнуў ад болю, а Герміёна ўсхліпнула:
- Не! Пакіньце яго ў спакоі, пакіньце яго ў спакоі!
- Твайму сябруку будзе горш, калі яго імя ёсць у маім спісе, - прагучаў жудасна знаёмы, жудасны голас. - Цудоўная дзяўчынка … адно задавальненне … я люблю мяккую скуру …
Жывот Гары скруціла. Ён ведаў, хто гэта. Фэнрыр Грэйбэк, пярэварацень, якога Пажыральнікі Смерці нанялі за яго зверскую дзікасць.
- Абшукай намёт! - загадаў іншы голас.
Гары кінулі тварам уніз на зямлю. Глухі грук паведаміў яму, што Рона кінулі побач. - Яны не маглі чуць крокі; мужчыны перамяшчалі крэслы ў намёце, абшукваючы яе.
- Цяпер давайце паглядзім хто тут у нас, - зларадна сказаў Грэйбэк, і Гары перакацілі на спіну. Прамень святла палачкі асвятліў яго твар, і Грэйбэк засмяяўся.
- Мне трэба будзе доўга адмываць цябе. Што здарылася, вырадак?
Гары не адказваў.
- Я задаў пытанне, - паўтарыў Грэйбэк, Гары атрымаў моцны ўдар пад дых, і ён сагнуўся напалову ад болю, - што з табой здарылася?
- Уджгнулі, - прамармытаў Гары. - Мяне ўджгнулі.
- Так, падобна на то, - прагучаў другі голас.
- Прозвішча? - прагыркаў Грэйбэк.
- Дадлі, - адказаў Гары.
- А імя?
- Я … Вернан. Вернан Дадлі.
- Правер спіс, Скабіёр, - загадаў Грэйбэк, і Гары пачуў, як ён адышоў у бок, каб разгледзець Рона. - Ну а ты?
- Стэн Шанпайк, - сказаў Рона.
- Не ілжы, - сказаў чалавек па імі Скабіёр. - Мы ведаем Стэна Шанпайка; ён нам трохі дапамагаў.
Раздаўся яшчэ адзін глухі ўдар.
- Я Барды, - сказаў Рон, і Гары зразумеў, што рот яго сябра поўны крыві. - Барды Уіздлі
- А, Уізлі? - рыкнуў Грэйбэк. - Ты не бруднакроўка, але ты з’яўляешся сваяком здраднікаў крыві. Ну і нарэшце, ваша сімпотная, маленькая сяброўка …
Ад пажадлівай інтанацыі ў яго голасе ў Гары пабеглі мурашкі па скуры.
- Лягчэй, Грэй, - асцярог Скабіёр пад гідкія смяшкі сваіх прыяцеляў.
- О. Я не збіраюся яе зараз кусаць. Мы проста пазнаем, ці лепш яна памятае сваё імя, чым Барды. Хто ты, дзетачка?
- Пенелопа Кліруотэр, - сказала Герміёна. Яе голас прагучаў спалохана, але ўпэўнена.
- Статут крыві?
- Паўкроўка, - сказала Герміёна.
- Гэта лёгка праверыць, - вымавіў Скабіёр. - Але па гадам яны нагадваюць студэнтаў Хогвартса…
- Мы кінулі шголу, - з працай вымавіў Рон.
- Кінулі, вось яно як, руды? - перапытаў Скабіёор. - І замест гэтага адправіліся ў паход? І вы вырашылі, дзеля смеху, вымавіць імя Цёмнага Лорда?
- Не дзевя смеху, - адказаў Рон. - Не нагошно.
- Не нарошно? - вакол ізноў усё загагаталі. - Ты ведаеш, хто зваў Цёмнага Лорда па імі, Уізлі? - прагыркаў Грэйбэк. - Ордэн Фенікса. Гэта табе ні пра што не кажа?
- Не.
- Яны не выказваюць Цёмнаму Лорду належнай павагі, таму на яго імя накладзена Табу. Дзякуючы гэтаму было злоўлена некалькі членаў Ордэна. Ну, паглядзім. Звяжыце іх разам з тымі двума!
Хтосьці схапіў Гары за валасы, працягнуў яго трохі, затым пхнуў так, што ён сеў на зямлю, і затым яго прывязалі да кагосьці спіной да спіны. Гары ўсё яшчэ амаль нічога не бачыў скрозь шчылінкі заплыўшых вачэй. Калі чалавек, які звязаў іх, нарэшце, сышоў, Гары прашаптаў іншым палонным:
- У каго-небудзь ёсць палачка?
- Не, - раздаліся галасы Рона і Герміёны абапал ад Гары.
- Гэта ўсё мая памылка. Я сказаў імя. Прабачце…
- Гары? - Нейкі знаёмы голас загучаў прама ззаду Гары, злева ад Герміёны.
- Дын?
- Гэта ты! Калі яны пазнаюць, каго злавілі!. Гэта Паляўнічыя - шукаюць беглых, каб абмяняць іх на золата…
- Зусім нядрэнны ўлоў за адну ноч, - сказаў Грэйбэк. Пару падбітых цвікамі чаравік пракрочыла міма Гары. З намёта зноў пачуўся шум і грукат. - Бруднакроўка, гоблін, і гэтыя дзеці. Ты праверыў іх імёны ў спісе, Скабіёр? - прагыркаў ён.
- Ага. У спісе няма ніякага Вернана Дадлі, Грэйбэк.
- Цікава, - вымавіў Грэйбэк. - Вельмі цікава.
Ён прысеў каля Гары, і той убачыў праз вузкі прасвет паміж апухлымі векамі апраўлены зблытанымі сівымі валасамі і бакенбардамі твар з бурымі зубамі і болькамі ў кутках рота. Як і ў той вечар, калі загінуў Дамблдор, Грэйбэк струменіў сумесь пахаў бруду, поту і крыві.
- Так цябе не адшукваюць, Вернан? Або ў гэтым спісе ў цябе іншае імя? На якім факультэце ты вучыўся ў Хогвартсе?
- Слізэрын, - аўтаматычна адказаў Гары.
- Пацешна. Яны ўсё думаюць, быццам мы прагнем гэта пачуць. - Усміхнуўся з цемры Скабіёр. - Але ніхто з іх не можа сказаць, дзе знаходзіцца іх пакой адпачынку.
- Ён у падзямеллі, - упэўнена вымавіў Гары. - Трэба мінуць скрозь сцяну. Там досыць чэрапаў і ўсякага падобнага глупства, ён прама пад возерам, таму там ўсё святло зялёнае.
Услед рушыла кароткая паўза.
- Ну-ну… Увогуле, падобна на тое, што мы сапраўды злавілі Слізэрынца, - выклікнуў Скабіёр. - Гэта табе на карысць, Вернан, ў Слізэрыне няшмат бруднакровак. Хто твой бацька?
- Ён працуе ў Міністэрству, - зманіў Гары, Ён ведаў, што яго хлусня паваліцца пры найменшай спробе капнуць паглыбей, але, з іншага боку, як толькі яго твар зноў прыме нармалёвы выгляд, гульня будзе скончаная ў любым выпадку. – У аддзеле Чарадзейных Выпадкаў і Катастроф.
- Ведаеш, Грэйбэк, - сказаў Скабіёр. – Ведаеш, па-мойму, там сапраўды ёсць Дадлі.
Гары затаіў дыханне: няўжо поспех, чыстае шансаванне, дапаможа ім выбрацца з гэтай пераборкі?
- Ну-ну… - вымавіў Грэйбэк, і Гары ўчуў ледзь прыкметную нотку трывогі ў яго голасе. Фенрыру відавочна было не па сабе ад думкі, што ён зараз схапіў і звязаў сына службоўца Міністэрства. Сэрца Гары латашылася пад вяроўкамі, якія сцягвалі яго грудзі, і ён не здзівіўся бы, калі б перэварацень гэта заўважыў. – Калі ты кажаш праўду, вырадак, значыць, табе не трэба баяцца паездкі ў Міністэрства. Твой бацька толькі ўзнагародзіць нас за тое, што мы вярнулі цябе яму.
- Але, - выклікнуў Гары, ва рту ў яго перасохла. – Калі вы дазволіце нам…
- Гэй! – раздаўся крык з намёта. – Грэйбэк, паглядзі на гэта!
Цёмны сілуэт паспешліва ішоў у іх бок, і Гары ўбачыў, як у святле чарадзейных палачак бліснула срэбра. Яны знайшлі меч Грыфіндора.
- О-о-о вельмі міла! - сказаў Грэйбэк, з падзякай прымаючы меч з рук кампаньёна. - О, сапраўды вельмі сімпотная штучка. Падобна, гоблінская праца. Дзе вы яго ўзялі?
- Гэта майго бацькі, - зманіў Гары, з усіх сіл спадзяючыся, што ў цемры Грэйбэк не разглядзіць гравіроўку на клінку. - Мы ўзялі яго, каб секчы дровы…
- Пачакай, Грэйбэк! Паглядзі, што тут, у "Вяшчуну"!
Як толькі Скабіёр сказаў гэта, шнар на апухлым ілбу Гары, падарваўся дзікім болем. Ён раптам убачыў, больш выразна, чым усё навакольнае, чорную, як смоль, змрочную крэпасць: думкі Вальдэморта зноў сталі выразнымі і яснымі; ён слізгаў да велізарнага будынка з прыемным пачуццём эйфарыі ад усведамлення таго, што мэта блізкая.
“Ужо побач… Зусім побач… “
Велізарным высілкам волі, Гары зачыніў свой розум для думак Вальдэморта, і вярнуўся назад, у цемру, дзе ён сядзеў, прывязаны да Рона, Герміёны, Дына і Грыпхука, слухаючы Грэйбэка і Скабіёра.
- Герміёна Грэнджэр, - сказаў Скабіёр. - Бруднакроўка, як вядома, падарожнічае з Гары Потэрам.
Шнар Гары гарэў агнём, але ён прадпрымаў адчайныя спробы для таго, каб не пагрузіцца зваротна ў думкі Вальдэморта. Ён пачуў рыпанне чаравікоў Грэйбэка, які садзіўся на кукішкі насупраць Герміёны.
- Ведаеш, мілка? Гэтая фатаграфія па-чартоўску на цябе падобная.
- Гэта не я! Не я!
Спалоханы піск Герміёны быў раўнасільны прызнанню.
-…як вядома, падарожнічае з Гары Потэрам, - спакойна паўтарыў Грэйбэк.
Наступіла мёртвая цішыня. Шнар Гары раздзіраў бесперапынны боль, але ён дужаўся з усіх сіл супраць думак Вальдэморта, якія прыцягвалі да сабе яго прытомнасць. Зараз, як ніколі, было важна заставацца ва ўласным розуме.
- Ну, гэта ўсё змяняе, ці не так? - прашаптаў Грэйбэк. Усё маўчалі. Гары адчуваў на сабе мноства поглядаў Паляўнічых і адчуваў, як дрыжыць рука Герміёны побач з яго рукой. Грэйбэк падняўся, зрабіў некалькі крокаў у кірунку Гары, і прысеў над ім, каб разглядзець яго скажоны твар.
- Што гэта на тваім ілбу, Вернан? - мякка спытаў ён; Гары адчуваў яго смуроднае дыханне, яго брудны палец націснуў на шнар.
- Не датыкайцеся! - закрычаў Гары; ён не мог стрымацца, яму здавалася, што яго вось-вось знудзіць ад гэтага болю.
- Я думаў, ты носіш акуляры, Потэр? - выдыхнуў Грэйбэк.
- Я знайшоў акуляры! - закрычаў хтосьці ў задніх шэрагах Паляўнічых. - Там акуляры, ў намёце, Грэйбэк, пачакай-ка…
Праз некалькі секунд, акуляры ўзнялі на нос Гары. Паляўнічыя памкнуліся вакол і тарашчыліся на яго вочы.
- Ну вось! - прагукаў Грэйбэк. - Мы злавілі Потэра!
Усё на некалькі крокаў адступілі назад, узрушаныя. Гары ўсё яшчэ дужаючыся за то, каб захаваць думкі ў сваёй галаве, якая расколвалася ад болю, не мог прыдумаць, што сказаць. Дзесьці на боку прытомнасці мільгалі абрыўкі бачання…
…Ён хаваецца за высокімі сценамі чорнай крэпасці…
Не, ён - Гары, звязаны і які падвяргаецца сур’ёзнай небяспекі…
…гляджу ўверх, усё вышэй і вышэй, на верхняе акно самай высокай вежы…
Ён - Гары, а яны грубіянскімі галасамі вырашаюць яго лёс…
-….Час ляцець…
-…У Міністэрства?
- Да чорта Міністэрства! - прагыркаў Грэйбэк. - Яны прыпішуць сабе ўсе заслугі, а мы застанемся з носам. Мы дадзім яго прама ў рукі Самі-Ведаеце-Каго.
- Ты выклічаш яго? Сюды? - з поўным глыбокай пашаны страхам спытаў Скабіёр.
- Не, - рыкнуў Грэйбэк. - У мяне ж няма… яны кажуць, што выкарыстаюць маёнтак Малфоя ў якасці штаба. Мы адвядзем яго туды.
Гары здагадаўся пра прычыну, па якой Грэйбэк не выклікаў Вальдэморта. Пярэваратню дазвалялі насіць адзенне Пажыральніка Смерці, калі ён быў ім патрэбен, але толькі найблізкае асяроддзе Вальдэморта мела Чорную Пазнаку: Грэйбэк не ганараваўся такой абразай.
Шнар Гары ізноў абпаліла болем…
…і ён узняўся ў ноч, лецячы да вокнаў самой высокай вежы…
- …сапраўды ўпэўнены, што гэта ён? Таму што, калі не, Грэйбэк, - нам канец.
- Хто тут галоўны? - грозна прароў Грэйбэк, спяшаючыся адыграцца за сваю непаўнавартаснасць. - Я сказаў - Потэр, значыць, Потэр! Ён плюс яго палачка - гэта дзвесце тысяч галеонаў! І калі ў вас кішка тонкая, напрамілы бог, я сам пайду, і ўсё гэта дастанецца мне! А калі павязе, яшчэ і за дзяўчынку дададуць!
…акно - усяго толькі вузкі прарэз у чорным камені - нядосыць вялікае, каб туды мог пралезці чалавек. У яго было відаць худую фігуру чалавека, які ляжаў, згарнуўшыся, пад коўдрай… Мёртвы або спіць?
- Добра! - сказаў Скабіёр. - Мы ў справе! Але што з астатнімі, Грэйбэк, што будзем рабіць з імі?
- Можам узяць усіх. Тут дзве бруднакроўкі - гэта яшчэ дзесяць галеонаў. І яшчэ дай мне меч. Калі гэта на ім лалы - гэта дадатковы прыбытак.
Палонных пацягнулі за ногі. Гары пачуў побач частае спалоханае дыханне Герміёны.
- Граб, дужа трымай гэтых. Я вазьму Потэра! - сказаў Грэйбэк, хапаючы Гары за валасы, драпаючы скуру галавы сваімі доўгімі жоўтымі пазногцямі. - На лік “тры”! Раз - два - тры…
Яны апарыявалі, пацягнуўшы палонных за сабой. Гары дужаўся, спрабуючы адчапіцца ад рукі Грэйбэка, але гэта не прынесла вынікаў: ён быў заціснуты паміж Ронам і Герміёнай і не змог бы аддзяліцца ад групы. У яго здушыла грудзі, а боль у шнары станавіўся ўсё пакутлівей…
….ён праслізнуў у аконную шчыліну падобна змяі і лёгка апусціўся на падлогу пакоя…
Яны паваліліся адно на аднаго, прызямліўшыся на прасёлкавай дароге. Праз некалькі секунд, калі ўсе яшчэ заплыўшыя вочы Гары абвыклі да новага месца, ён убачыў пару жалезных варот у канцы, як ён мог судзіць, пад’язной алеі. Гары выпрабаваў невялікае палягчэнне. Самае горшае пакуль не здарылася: Вальдэморта тут няма. Дзякуючы бачанню, з якім ён бесперапынна дужаўся, Гары ведаў, што Цёмны Лорд знаходзіцца ў нейкім незнаёмым, падобным на крэпасць, месцы, на самай верхняй вежы. Колькі часу яму спатрэбіцца, каб дабрацца сюды, калі ён пазнае, што Гары тут - гэта ўжо зусім іншыя справы…
Адзін з Паляўнічых ступіў да варот і патрос іх.
- Як мы ўвойдзем? Яны зачыненыя, Грэйбэк, і я не магу… о, чорт!
Ён у спалоху адшмаргнуў рукі проч ад варот. Згорнутыя ў абстрактныя ўзоры жалезныя дубцы пачалі выгінацца і выгінацца, змяніўшыся ў жахлівы твар, які гучна выклікнуў: "Мэта прыходу?"
- У нас Потэр! - пераможна прароў Грэйбэк. - Мы злавілі Потэра!
Вароты расхінуліся.
- Рухайцеся! - загадаў Фенрыр сваім саўдзельнікам, і палонных працягні наперад праз вароты і далей па дарожцы паміж высокімі жывымі загарадзямі, якія заглушалі іх крокі. Гары разглядзеў белы зманлівы сілуэт над галавой, і здагадаўся, што гэта быў паўлін-альбінос. Ён спатыкнуўся, але тут жа Грэйбек грубіянска падняў яго на ногі; зараз Гары ніякавата клыпаў бокам, прывязаны спіна да спіны з астатнімі чатырма палоннымі. Закрыўшы апухлыя вочы, ён дазволіў болю ў шнары на секунду авалодаць сабой, каб высвятліць, што робіць Вальдэморт, ці ведае ён, што Гары злоўлены…
…Худая фігура, варухнулася пад тонкай коўдрай, звярнулася да яго і адкрыла вочы… Змарнелы мужчына сеў, глыбока запалыя вочы паглядзелі на яго, на Вальдэморта, і чалавек усміхнуўся амаль цалкам бяззубай усмешкай…
- Ну вось ты і прыйшоў. Я ведаў, што ты прыйдзеш… калі-небудзь. Але тваё вандраванне было марным. У мяне ніколі гэтага не было.
- Ты ілжэш!
Вальдэморт заківаў ад гневу, і шнар гатоў быў разарвацца ад болю, і Гары выдраў свой розум зваротна ва ўласнае цела і з усіх сіл імкнуўся ўтрымаць яго там. Вандроўцаў тым часам падвялі да хаты.
Над імі запалілася святло.
- Што вам трэба? - прагучаў халодны жаночы голас.
- Мы павінны ўбачыць Таго-Каго-Нельга-Зваць! - праскрыгаў Грэйбэк.
- Хто вы?
- Ты ведаеш мяне! - абурана выклікнуў пярэварацень. - Фенрыр Грэйбэк! Мы злавілі Гары Потэра!
Адапхнуўшы ўсіх астатніх вязняў, Грэйбэк схапіў Гары і звярнуў яго тварам да святла.
- Ён, ці бачыце, трохі спух, спадарыня, але гэта ён! - пацвердзіў Скабіёр. - Паглядзіце лепей, бачыце шнар? І зірніце на гэтую дзяўчынку? Гэта бруднакроўка, якая суправаджала яго, спадарыня. Гэта, сапраўды, ён, і яшчэ, у нас яго палачка! Вось, спадарыня…
Скрозь апухлыя павекі Гары ўбачыў Нарцысу Малфой, якая ўважліва разглядала яго твар. Скабіёр перадаў ёй цярновую палачку. Нарцыса прыпадняла бровы.
- Увядзіце іх, - сказаў яна.
Гары і астатніх штурхялямі пагналі па каменных прыступках уверх і ўштурхнулі ў пярэдні пакой, сцены якога былі абчэпленыя партрэтамі.
- Ідзіце за мной, - загадала Нарцыса, праходзячы наперад праз хол. - Мой сын, Драка, прыехаў дадому на Велікодныя вакацыі. Калі гэта - Гары Потэр, ён яго пазнае.
Пасля цемры звонку святло гасцінай асляпляла. Нават амаль закрытымі вачыма Гары мог ацаніць велізарныя памеры пакоя. З столі звісала крыштальная люстра, мноства партрэтаў вісела на пурпурных сценах. Дзве постаці падняліся з крэслаў перад абліцаваным мармурам камінам, калі Паляўнічыя ўвялі ў пакой палонных.
- Што гэта значыць?
Жудасна знаёмы, манатонны голас Люціюса Малфоя разануў слых. Цяпер Гары запанікаваў. Ён не бачыў выхаду з гэтай сітуацыі, але дзякуючы нарастальнаму страху стала лягчэй блакаваць думкі Вальдэморта, нягледзячы на тое, што шнар усё яшчэ паліў агнём.
- Яны кажуць, што злавілі Потэра! - прагучаў халодны голас Нарцысы. - Драка, падыдзі сюды.
Гары не асмеліўся адкрыта глядзець на Драка, але бакавым зрокам бачыў, як яго фігура, трохі вышэй самога Гары, паднялася з крэсла, яго бледны твар з завостраным падбародкам здаваўся размытай плямай у апраўленні светлых, амаль белых, волас.
Грэйбэк зноў расштурхаў палонных, каб паставіць Гары прама пад святлом люстры.
- Ну, хлопец, што скажаш? - прагыркаў пярэварацень.
Гары стаяў насупраць вялікага люстэрка ў пазалочанай раме над камінам. Праз вузкія разрэзы вачэй Гары ўпершыню пасля ад’езду з Прайвет Драйв убачыў сваё адлюстраванне.
Твар раздуўся да неверагодных памераў, ён пачырванеў і ільсніўся. Кожная яго чорта была скажоная заклёнам Герміёны. Яго валасы адраслі да плечаў, а па ўсім падбародку ляжаў цёмны цень. Не ведай Гары, што гэта ён, сам бы здзівіўся: хто гэта надзеў яго акуляры? Ён вырашыў нічога не казаць, таму што голас напэўна б яго выдаў, і працягваў пазбягаць сустрэчы поглядам з Драка, пакуль той набліжаўся.
- Ну жа, Драка? - нецярпліва спытаў Люціюс Малфой. - Гэта ён? Гары Потэр?
- Я не магу… Я не ўпэўнены, - адказаў Драка. Ён трымаўся далей ад Грэйбэка, і, здавалася, гэтак жа баяўся глядзець на Гары, як і Гары асцерагаўся глядзець на яго.
- Ну, паглядзі на яго ўважлівей! Падыдзі бліжэй!
Гары ніколі не бачыў Люціюса Малфоя такім узбуджаным.
- Драка, калі мы перададзім Потэра Цёмнаму Лорду, нам прабачаць усё…
- Толькі, я спадзяюся, вы не забудзецеся згадаць, хто яго злавіў, містэр Малфой? - пагрозліва вымавіў Грэйбэк.
- Вядома, не, вядома, не! - раздражнёна сказаў Люціюс. Ён таксама падышоў да Гары, і так блізка, што той ва ўсіх падрабязнасцях мог разгледзець яго бледны твар, які як звычайна нічога не выказваў. З-за таго, што яго ўласны твар моцна спух, яму здавалася, быццам ён глядзіць праз дубцы рашоткі.
- Што вы з ім зрабілі? - Спытаў Люціюс у Грэйбэка. - Як яго давялі да такога стану?
- Гэта не мы.
- Як па мне, так вельмі падобна на Чары якія Джаляць. - пракаментаваў Люціюс.
Яго шэрыя вочы вывучалі лоб Гары.
- Там нешта ёсць, - прашаптаў ён. - Гэта, мабыць, шнар… Драка, ідзі сюды, дагледзься добранька! Што ты думаеш?
Цяпер Гары ўбачыў твар Драка, побач з тварам яго бацькі. Яны былі незвычайна падобныя, але бацька глядзеў на Гары з хваляваннем, твар жа Драка выяўляў агіду, або нават страх.
- Я не ведаю, - сказаў ён і сышоў да каміна, дзе стаяла і назірала за тым што адбывалася яго маці.
- Мы павінны быць упэўненыя, Люціюс, - халодна сказала Нарцыса. - Цалкам упэўненыя ў тым, што гэта - Потэр, перш чым мы заклічам Цёмнага Лорда…Яны сказалі, што гэта яго, - яна паднесла да вачэй палачку з цярноўніка, - але яна не падыходзіць пад апісанне Алівандэра… Калі мы памыляемся, і дарма выклічам Цёмнага Лорда… Ты памятаеш, што ён зрабіў з Роўлам і Долахавым?
- Ну а як жа бруднакроўка? - прагыркаў Грэйбэк. Гары ледзь не збілі з ног, калі Паляўнічыя пачалі расштурхваць усіх палонных, каб вывесці на святло Герміёну.
- Пачакайце, - рэзка выклікнула Нарцыса. - Так-так, гэта яна была ў Місіс Малкін з Потэрам! Я бачыла яе фатаграфію ў Вяшчуну! Зірні, Драка, гэтая дзяўчына выпадкова не Грэнджэр?
- Я не…мабыць …так.
- Але тады, вось гэты - хлапчук Уізлі! - выклікнуў Люціюс, падыходзячы да Рона. - Гэта ж сябры Потэра… Драка, паглядзі на яго, няўжо гэта не сын Артура Уізлі, як яго клічуць?..
- Так, - адказаў Драка, стоячы спіной да палонных. - Можа, і ён.
Ззаду Гары адкрыліся дзверы гасцінай. Загаварыла жанчына, і пры гуку яе голасу страх Гары яшчэ больш узмацніўся.
- Што такое? Што здарылася, Цісі?
Белатрыса Лестранж павольна абыйшла палонных па крузе, і, спыніўшыся справа ад Гары, пільна паглядзела на Герміёну.
- Відавочна, - ціха спытала яна, - гэта тая самая бруднакроўка? Гэта Грэйнджэр?
- Так, так, гэта - Грэйнджэр! - ускрыкнуў Люціюс. - І мы лічым гэты, побач з ёй, - Потэр! Потэра і яго сяброў, нарэшце, злавілі!
- Потэр? - узвізгнула Белатрыса і зрабіла крок назад, каб лепш разгледзець Гары. - Ты ўпэўнены? Тады трэба адразу паведаміць Цёмнаму Лорду! - Яна прыпадняла рукаў на левай руцэ, і Гары ўбачыў Чорную Пазнаку, выпаленую ў яе цела. Белатрыса збіралася дакрануцца да яе, каб паклікаць свайго каханага гаспадара…
- Я як раз збіраўся яго выклікаць! - выклікнуў Люціюс, хапаючы яе за запясце, перашкодзіўшы дакрануцца да Пазнакі. - Я сам яго выклічу, Бэла. Потэра прывялі ў маю хату, і мне прыналежыць права…
- Права?! - засмяялася яна, спрабуючы вывярнуць руку з яго хваткі. - Ты згубіў усе правы, калі пазбавіўся чарадзейнай палачкі, Люціюс! Як ты смееш! Прыбяры ад мяне свае рукі!
- Ты тут не пры чым, не ты паланіла хлапчука…
- Прашу прабачэннч, містэр Малфой, - умяшаўся Грэйбэк, - але гэта мы злавілі Потэра, і мы будзем патрабаваць золата…
- Золата! - разрагаталася Белатрыса, усё яшчэ спрабуючы адапхнуць ад сябе швагра, і вольнай рукой шукаючы палачку ў кішэні. - Забяры сваё золата, гідкі сцярвятнік, мне яно не трэба! Мне патрэбна толькі яго літасць…яго…
Яна спыніла вырывацца, накіраваўшы свой погляд на нешта, чаго Гары не мог убачыць. Узрадаваны яе нечаканай капітуляцыяй, Люціюс адпусціў яе руку і ірвануў дагары свой уласны рукаў.
- СПЫНІСЯ! - закрычала Белатрыса, - Не датыкайся да яе! Мы ўсё загінем, калі зараз выклічам Цёмнага Лорда!
Люціюс замер, трымаючы паказальны палец над Чорнай Пазнакай. Белатрыса адышла і знікла з поля зроку Гары.
- Што гэта? - пачуў ён яе голас.
- Меч, - прамармытаў хтосьці з Паляўнічых.
- Дай яго мне.
- Ён не ваш, місіс, ён мой, я знайшоў яго.
Пачуўся гучны хлапок, і шуганула чырвоным; Гары зразумеў, што Паляўнічага ўразіў Ашаламляльны Заклён. Сярод яго таварышаў пракацілася нараканне абурэння, а Скабіёр выхапіў чарадзейную палачку.
- Гэта што яшчэ за гульні, жанчына?
- Ступефай! - крыкнула яна. - Ступефай!
Яны не ўяўлялі для яе сур’ёзнай пагрозы, нават учатырох супраць адной: Гары ведаў, што яна валодае велізарным магічным майстэрствам і пры гэтым абсалютна пазбаўленая сумлення. Яны пападалі на падлогу, усё, акрамя Грэйбэка, які застыг на каленах з выцягнутымі наперад рукамі. Бакавым зрокам Гары заўважыў, што яна вырвала з рук пярэваратня меч, і яе твар збялеў і і здаваўся васковым.
- Адкуль ты ўзяў гэты меч? - шэптам спытала яна ў Грэйбэка, выцягваючы палачку з яго рукі, якая не супрацівілася.
- Як ты смееш? - прагыркаў ён, гледзячы на Белатрысу зверху ўніз, здольны рухаць толькі ртом. Ён агаліў свае завостраныя зубы. - Вызвалі мяне, жанчына!
- Дзе ты ўзяў гэты меч? - паўтарыла яна, размахваючы клінком перад яго тварам. - Снэйп схаваў яго ў маім сховішчы ў Грынгатс!
- Ён быў у іх намёце! - прасіпеў Грэйбэк. - Вызвалі мяне, кажу!
Яна ўзмахнула чарадзейнай палачкай, і пярэварацень ускочыў на ногі, але, падобна, не рызыкнуў набліжацца да яе. Ён устаў за крэслам, і яго брудныя выгнутыя кіпцюры ўпіліся ў яго спінку.
- Драка, прыбяры адгэтуль гэтае смецце! - загадала Белатрыса, паказваючы на прыходных у прытомнасць мужчын. - Калі ў цябе не хопіць духу прыкончыць іх, пакінь на заднім двары для мяне.
- Не смей так размаўляць з маім сынам! - раззлавалася Нарцыса, але Белатрыса крыкнула:
- Ціха! Сітуацыя значна горш, чым ты можаш сабе ўявіць, Цісі! У нас сур’ёзная праблема!
Злёгку затыхаючыся, яна аглядала меч, вывучаючы яго. Потым яна звярнулася да прыціхлых палонных.
- Калі гэта - сапраўды Потэр, яму нельга прычыніць шкоду, - прамармытала яна, размаўляючы хутчэй з сабой, чым з астатнімі. - Цёмны Лорд жадае пазбавіцца ад Потэра асабіста… Але калі ён знойдзе… Я павінна.. Я павінна пазнаць…
Яна зноў звярнулася да сястры:
- Палонных трэба пасадзіць у склеп, пакуль я падумаю, што можназрабіць!
- Гэта мая хата, Бэла, ты не маеш права тут распараджацца…
- Рабі, што я кажу! Ты паняцця не маеш какая небяспека нам пагражае! - залямантавала Белатрыса. У яе поглядзе была ўтрапёнасць і страх, тонкі струменьчык агню выляцеў з канца яе палачкі і прапаліў адтуліну ў дыване.
Нарцыса секунду вагалася, затым звярнулася да пярэваратня:
- Адвядзіце гэтых палонных у склеп, Грэйбэк.
- Пачакай, - рэзка сказала Белатрыса. - Усё, акрамя… акрамя бруднакроўкі.
Грэйбек рохкнуў ад задавальнення.
-Не! - закрычаў Рон. - Вазьміце мяне, пакіньце мяне!
Белатрыса стукнула яго па твару: гук удару адклікаўся рэхам па ўсім пакоі.
- Калі яна памрэ пры допыце, наступным будзеш ты, - сказала яна. - Здраднікі крыві стаяць адразу пасля бруднакровак у маім спісе. Адвядзі іх уніз, Грэйбэк, і пераканайся, каб яны былі надзейна зачыненыя, але больш з імі нічога не рабі… пакуль.
Яна кінула Грэйбэку зваротна яго палачку, і дастала з-пад мантыі кароткі срэбны нож. Схапіўшы Герміёну за валасы, яна пацягнула яе на сярэдзіну пакоя, у то час як Грэйбэк павёў астатніх палонных праз пакой да іншых дзвярэй, у цёмны праход.
- Думаеце, яна пачастуе мяне дзяўчынкай, калі скончыць з ёй? - напяваў Грэйбэк, вядучы іх па калідоры. - Упэўнены адзін-два разы ўкусіць мне атрымаецца, як думаеш, руды?
Гары адчуў, што Рона б’е дрыготка. Усё яшчэ прывязаныя спіной да спіны, яны спускаліся па слізкіх прыступках стромкай лесвіцы, рызыкуючы зламаць шыю ў любы момант. Унізе былі масіўная дзверы. Грэйбэк адчыніў іх з дапамогай сваёй палачкі, пхнуў іх у волкі зацвілы пакой, і кінуў у поўнай цемры. Аглушальны грукат ад зачыняючыхся дзвярэй не паспеў аціхнуць, як раздаўся немы крык зверху.
- ГЕРМІЁНА! - зароў Рон, прадпрымаючы адчайныя спробы вызваліцца ад вяроўкі, якой яны былі звязаныя. - ГЕРМІЁНА!
- Ціха! - сказаў Гары. - Замоўкні, Рон, мы павінны прыдумаць як…
- ГЕРМІЁНА! ГЕРМІЁНА!
- Нам патрэбен план, хопіць крычаць… Трэба вызваліцца ад вяровак…
- Гары? - раздаўся шэпт з цемры. - Рон? Гэта вы?