XXI. Казка пра трох братоў 10 страница
- Мы - яго армія, - сказаў Нэвіл. - Армія Дамблдора. Мы былі ўсё разам, і дужаліся з імі разам. І пакуль вы займаліся сваімі ўласнымі справамі…
- Мы таксама не на пікніку адпачывалі, дружа, - сказаў Рон.
- Я ніколі і не казаў гэтага, але я не разумею, чаму вы нам не давяраеце. Усе ў гэтым пакоі выявілі сябе байцамі, і знаходзяцца тут таму, што Кэроў палююць за імі па ўсім замку. Усё тут давялі, што яны адданыя Дамблдору, адданыя вам.
- Паслухайце, - пачаткаў Гары, не ведаючы, што збіраецца сказаць, але дагаварыць і не прыйшлося: дзверы ў тунэль ззаду яго адчыніліся.
- Мы атрымалі тваё паведамленне, Нэвіл! Прывітанне, троіца, мы так і думалі, што вы ўжо тут!
Гэта былі Луна і Дын. Шэймас выдаў ашалелы роў радасці і кінуўся абдымаць лепшага сябра.
- Прывітанне ўсім! - радасна сказала Луна. - О, як жа добра ізноў вярнуцца ў Хогвартс!
- Луна… - сказаў Гары ўстрывожана, - што ты тут робіш? Як ты змагла?..
- Я пасылаў за ёй, - сказаў Нэвіл, паказваючы фальшывы галеон. - Я абяцаў ёй і Джыні, што, калі вы з’явіцеся, я паведамлю ім. Усе мы думалі, што ваша вяртанне будзе азначаць сапраўдную рэвалюцыю. Мы збіраліся зрынуць Снэйпа і Кэроў.
- Вядома, гэта азначае рэвалюцыю, - сказала Луна з выклікам. - Няўжо не так, Гары? Мы будзем дзерціся, каб вызваліць Хогвартс?
- Паслухайце, - паўтарыў Гары c нарастальнай трывогай, - я шкадую, але гэта не то, дзеля чаго мы вярнуліся. Ёсць сёе-тое, што мы павінны зрабіць, і затым...
- Вы збіраецеся пакінуць нас у такі цяжкі момант? - абураўся Майкл Корнэр.
- Не! - сказаў Рон. - Тое, што мы робім, прынясе велізарную карысць усім, і спыніць Самі-Ведаеце-Каго.
- Тады дазвольце вам дапамагчы! - злосна сказаў Нэвіл. - Мы жадаем быць часткай гэтай справы!
Ззаду прычуўся шум, і Гары павярнуўся. Сэрца яго звалілася: з тунэлю выходзіла Джыні у суправаджэнні Фрэда, Джорджа і Лі Джордана. Джыні надарыла Гары зіготкай усмешкай. Ён цалкам забыўся, не, ён да канца ніколі не ўсведамляў, якая яна выдатная… але сёння менш, чым калі-небудзь, яму жадалася яе бачыць.
- Аберфорту гэта пачынае трохі надакучаць, - сказаў Фрэд, паціскаючы руку Гары і прывітаючы ўсіх сяброў. - Кажа, што жадае паспаць, а тут яго бар ператварылі ў чыгуначную станцыю.
Рот Гары адкрыўся ад здзіўлення. За Лі Джорданам у пакой увайшла былая дзяўчына Гары, Цёў Чан. Яна ўсміхнулася яму.
- Я атрымала паведамленне, - сказала яна, трымаючы ў руцэ свой фальшывы галеон, і, мінуючы праз пакой, сёлы побач з Майклам Корнэрам.
- Так, які план, Гары? - спытаў Джордж.
- Ды няма ніякага плану, - сказаў Гары, цалкам збіты з таўку з’яўленнем усіх гэтых людзей і няздольны нармалёва цяміць з-за шнара, які палаў.
- Тады будзем прыдумываць усё на хаду? Люблю такія імправізацыі! - сказаў Фрэд.
- Ты павінен спыніць усё гэта! - сказаў Гары Нэвілу. - Навошта ты ўсіх сюды паклікаў? Гэтая ўтрапёнасць...
- Ну што, будзем змагацца? - спытаў Дын, вымаючы свой фальшывы галеон. - Нам паведамілі, што Гары вярнуўся, і мы гатовыя да дужання! Трэба б мне знайсці новую палачку, а то...
- У цябе няма палачкі?.. - пачаў Шэймас.
Рон раптам павярнуўся да Гары.
- Чаму яны не могуць дапамагчы?
- Што?
- Яны могуць дапамагчы, - ён панізіў голас так, што яго магла пачуць толькі Герміёна, стаялая паміж імі. - Мы не ведаем, дзе гэта можа быць, але трэба знайсці гэта хутка. Цалкам не абавязкова казаць, што мы шукаем Хоркрукс.
Гары паглядзеў на Герміёну, і тая прамармытала:
- Я думаю, Рон мае рацыю. Мы нават не ведаем, дзе трэба шукаць, думаю, нам запатрабуецца дапамога. - Гэтыя словы не пераканалі Гары, і яна дадала: - Цалкам неабавязкова ўсё рабіць самому, Гары.
Гары напружана думаў, але яго шнар усё яшчэ пульсаваў, а галава расколвалася. Дамблдор папярэджваў яго аб тым, што акрамя Рона і Герміёны ніхто не павінен ведаць пра Хоркруксы. Таямніцы і хлусня - гэта тое, на чым мы выраслі, і Альбус... ён быў самародкам.… Ці станавіўся ён такім жа як Дамблдор, трымаючы свае сакрэты пры сабе і баючыся давяраць іншым? Дамблдор давяраў Снэйпу, і да чаго гэта прывяло? Да забойства наверсе самай высокай вежы?…
- Згодзен, - ціха сказаў ён двум сябрам.
- Добра, - звярнуўся ён гучней да ўсіх прысутным у пакоі, і гоман спыніўся: Фрэд і Джордж, якія смяяліся гучней усіх, замоўклі. Усе ў пакоі выглядалі ўстрывожанымі і ўсхваляванымі.
- Ёсць сёе-тое, што мы павінны знайсці, - сказаў Гары. - Гэтая рэч дапаможа нам усім зрынуць Самі-Ведаеце-Каго. Яна знаходзіцца тут, у Хогвартсе, але мы не ведаем дзе менавіта. Яна, магчыма, прыналежыла Рэйвенкло. Хто-небудзь з вас чуў пра такі прадмет? Нешта, што прыналежыла калісьці Рэйвенкло. Нікому не траплялася нічога з малюнкам арла, напрыклад?..
Ён з надзеяй паглядзеў на невялікую групу вучняў з Рэйвенкло: Падму, Майкла, Тэры і Цёў, але адказала Луна, якая апіралася на спінку крэсла, на якім сядзела Джыні.
- Наогул, ёсць яна зніклая дыядэма. Я казала вам пра гэта, памятаеш, Гары? Зніклая дыядэма Рэйвенкло. Тата яшчэ спрабаваў яе скапіяваць.
- Так, але зніклая дыядэма, - сказаў Майкл Корнэр, закочваючы вочы, - знікла, Луна. Гэта ўсе ведаюць.
- Калі гэта здарылася? - спытаў Гары.
- Кажуць, што некалькі стагоддзяў таму, - сказала Цёў, і сэрца Гары звалілася. - Прафесар Флітвік казаў, што дыядэма была згубленая яшчэ пры жыцці Рэйвенкло. Людзі шукалі, але... - яна звярнулася да сваіх аднакласнікаў. - Ніхто яе так і не знайшоў.
Усё сцвярджальна заківалі.
- Шкада. А як выглядае гэтая дыядэма? - спытаў Рон.
- Гэта свайго роду карона Рэйвенкло, - сказаў Тэры Бут. - Як меркавалася, дыядэма мела чарадзейныя ўласцівасці, якія давалі мудрасць уладальніку.
- Так, тата казаў, што сіфоны Рэкспутаў...
Але Гары перабіў Луну.
- І ні адзін з вас ніколі не бачыў нічога, што-небудзь падобнае на яе?
Усё адмоўна закруцілі галовамі. Гары паглядзеў на Рона і Герміёну, і, здавалася, яго ўласнае расчараванне адлюстроўвалася на іх тварах, як у люстэрку. Рэч, якая была страчаная так даўно і, відавочна, бясследна, не падыходзіла на ролю Хоркрукса, схаванага ў замку. Перш, чым ён змог сфармуляваць новае пытанне, Цёў загаварыла зноў.
- Калі Вы жадаеце ўбачыць, на тое, што павінна быць падобным на дыядэму, я магу правесці вас у нашу гасціную. Там ёсць статуя Равены Рэйвенкло ў дыядэме.
Шнар Гары ізноў абпаліла болем. На імгненне Выратавальны-Пакой паплыў перад вачамі, і замест яго ён убачыў цёмную зямлю, якая пранасілася пад ім, і адчуў гіганцкую змяю, якая абвілася вакол яго плечаў. Вальдэморт кудысьці ляцеў, але Гары не ведаў, куды - да падземнага возера або сюды, у замак. У любым выпадку, часу практычна не заставалася.
- Ён зноў у шляху, - сказаў Гары Рону і Герміёне. Потым паглядзеў на Цёў і зноў на іх. - Слухайце, я ведаю, што гэта не тое, што вы чакалі, але я збіраюся пайсці ў гасціную і зірнуць на статую. Так мы, прынамсі, пазнаем, як выглядает дыядэма. Чакайце мяне тут і будзьце асцярожныя.
Цёў ўстала, каб адвесці яго, але Джыні запратэставала:
- Не, Луна правядзе Гары. Праўда, Луна?
- Вядома, правяду, - сказала Луна шчасліва, і Цёў зноў села, відавочна расчараваная.
- Як нам выйсці? - спытаў Гары ў Нэвіла.
- Сюды.
Ён падвёў Гары і Луну да кута, дзе за маленькім буфетам апынулася стромкая лесвіца.
- Кожны дзень выхад адчыняецца ў новым месцы, так што яны ніколі не ведаюць, дзе нас знайсці, - сказаў ён. - Праўда, ёсць невялікая праблема, мы таксама ніколі не ведаем, дзе выхад. Будзь уважлівы, Гары, уначы яны заўсёды патрулююць калідоры.
- Гэта не праблема, - сказаў Гары - Хутка вернемся.
Яны з Лунай паспешліва падняліся па доўгай лесвіцы, асветленай паходнямі, якія рабілі рэзкія павароты ў самых нечаканых месцах, і неўзабаве дайшлі да, здавалася, непранікальнай сцяны.
- Залазь сюды, - сказаў Гары Луне, выцягваючы з кішэні і накідваючы на іх абодвух Плашч-Нябачнік. Ён злёгку націснуў на сцяну. Ад яго дакранання тая знікла, і яны бясшумна выслізнулі вонкі. Гары азірнуўся і ўбачыў, што дзверы ў пакой ізноў зліліся са сцяной. Яны апынуліся ў цёмным калідоры. Гары спыніўся ў цені і выцягнуў з мяшочка, які вісеў на шыі Карту Марадзёраў. Уткнуўшыся ў яе носам, ён пачаткаў шукаць месца, дзе яны зараз знаходзіліся.
Мы на пятым паверсе, - шапнуў ён, бачачы на карце, як Філч ідзе па суседнім калідоры ў процілеглы ад іх бок. - Сюды.
Яны рушылі.
Гары часта блукаў па замку ноччу, але ніколі падчас начных вылазак сэрца так ашалела не білася, ніколі гэтулькі не залежыла ад удалага зыходу мерапрыемства. Гары і Луна павольна ішлі па клетках месяцовага святла на падлозе, міма даспехаў, якія з рыпаннем паварочвалі свае шаломы на гукі іх лёгкай хадзьбы, паварочваючы за куты, за якімі магла ўтойвацца засада, стала зазіраючы ў Карту Марадзёраў у тыя моманты, калі асвятленне дазваляла ім нешта ўбачыць. Двойчы ім прыйшлося спыніцца, прапускаючы прывіды, якія праляталі міма, каб выпадкова не прыцягнуць да сабе іх увагу. Гары баяўся, што ў любую секунду яны могуць на каго-небудзь натыкнуцца або сустрэць нечаканую перашкоду, і больш за ўсё асцерагаўся Піўза, таму з усіх сіл напружваў слых, каб паспець улавіць першыя, відавочныя прыкметы набліжэння палтэргейсту.
- Сюды, Гары, - шапнула Луна, тузануўшы яго за рукаў і пхаючы да шрубавай лесвіцы.
Яны падняліся па стромкіх, выклікалым галавакружэнне прыступкам. Гары ніколі не быў тут раней. Неўзабаве яны дасягнулі дзвярэй. Але на іх не было ніякай замочнай свідравіны або ручкі: толькі плоская суцэльная паверхня з старадаўняга дрэва і невялікі бронзавы дзвярны малаточак у форме арла.
Луна выцягнула наперад бледную руку - гэта выглядала даволі злавесна: рука, здавалася, сама па сабе вісела ў паветры, не злучаная з целам. Луна адзін раз стукнула малаточкам, і ў цішыні гэта здалося Гары сучасным гарматным залпам. Раптам дзюба арла адкрыўся, але замест чаканай птушынай гаворкі яны пачулі меладычны жаночы голас: "Што было ў пачатку: полымя або Фенікс?"
- Хм … Ты як думаеш, Гары? - сказала Луна задуменна.
- Што? А што, пароля няма?
- Не, каб увайсці, трэба адказаць на пытанне, - сказала Луна.
- А калі не адгадаеш?
- Ну... тады прыйдзецца чакаць каго-небудзь, хто ведае правільны адказ, - адказала Луна. - Так ты вучышся, разумееш?
- Так … але загвоздка ў тым, што мы не можам дазволіць сабе чакаць тут каго-небудзь яшчэ, Луна.
- Я разумею, што ты маеш на ўвазе, - сур’ёзна сказала Луна. - Увогуле, я думаю, што адказ такой: "у кола няма пачатку і канца"!
- Добра разважаеш, дзяўчынка - сказаў голас, і дзверы расхінулася.
Агульная гасціная факультэта Рэйвенкло апынулася вялікім авальным памяшканнем, больш вялікім, чым любая іншая гасціная ў Хогвартсу. Прыгожыя, у выглядзе арак, вокны былі завешаныя бронзава-сінім шоўкам. Днём Рэйвенклоўцы маглі атрымліваць асалоду ад узрушаючага краявіду на самыя блізкія горы. Купалападобны столь ззяў сапраўднымі зоркамі, адлюстроўвальнымі ў сінім, як паўночнае неба, дыване на палу. Вакол былі расстаўленыя сталы, крэслы і кніжныя шафы, а ў нішы наадварот дзверы стаяла высокая белая мармуровая статуя.
Гары пазнаў у ёй Равену Рэйвенкло, таму што бачыў яе бюст у хаце Луны. Статуя стаяла каля дзвярэй, якая вяла, як ён здагадаўся, у спальні на верхнім паверсе. Ён накіраваўся прама да мармуровай жанчыны, і яму здалося, што яна паглядзела на яго, і хітрая ўсмешка з’явілася на яе прыгожай, але, у той жа час, напалоханым твару. Галаву статуі вянчаў вытанчаны абадок. Дыядэма Рэйвенкло, як здалося Гары, мала чым адрознівалася ад той, што была на Флёр у дзень яе вяселля. Дагледзеўшыся ўважлівей, ён разглядзеў надпіс на ўпрыгожванні. Гары выйшаў з-пад Плашча-Нябачніка і ўзлез наверх, на пастамент статуі, каб прачытаць высечаныя на дыядэме словы.
- Той багаты, у каго ёсць розум, а не злата, - прачытаў уголас ён.
- Значыцца, ты вельмі бедны, дурань, - сказаў хтосьці кудахтуючым голасам.
Гары рэзка павярнуўся і, саслізнуўшы з пастамента, зваліўся на падлогу. Перад хлопчыкам стаяла гарбаватая Алекта Кэроў. І, у той момант, калі Гары ўскінуў палачку, яна кранула паказальным пальцам чэрапа са змяёй, які быў на яе перадплеччы.