Ісýс благословля′е дытэ′й

 

15. Прынóсылы до Ёгó і дытэ′й, шоб Вин доткнýвся до йіх; а учынікы′, бáчачы гэ′тэ, бороны′лы йім.

16. Алэ′ Ісýс, клы′кнувшы йіх, сказáв: «Пускáйтэ дытэ′й, шоб прыхóдылы до Мынэ′, і ны боронíтэ йім – бо ля гэ′такых е Цáрыство Бóжэ.

 

[с. 198↑]

 

17. Напрáвду кажý вам: хто ны пры′ймэ Цáрыства Бóжого як дыты′на, той ны ввы′йдэ в ёгó».

 

Про богáтого хлóпця

 

18. І спытáв Ёгó оды′н з начя′льнікув: «Дóбрый Учíтель! Шо мынí робы′ты, шоб прыобры′ты вíчнэ жы′тте?»

19. Ісýс сказáв ёмý: Нáшо ты зовэ′ш Мынэ′ дóбрым? Ныхтó ны дóбрый, оды′н онó Биг.

20. Чы знáйіш зáповыді: «Ны лажы′сь в постíль с чужэ′ю жи′нкыю»; «Ны забывáй»; “Ны крадь»; «Ны свідч ныпрáвыльно»; «Поважя′й свогó бáтька й свою′ мáтыра!» (Выход 20, 12—16).

21. То вин сказáв: «Всэ гэ′тэ я збырíг з малы′х літ».

22. Почýвшы гэ′тэ, Ісýс сказáв ёму: «Шэ одногó тобí бракýе: всэ, шо мáйіш, продáй і роздáй стáрцям, то бýдыш мáты скáрбы на нэ′бы. Тоды′ ворóчайся і ходы′ зо мнóю».

23. А вин, почýвшы гэ′тэ, засмутнíв ё′мко, бо був вэ′льмы богáтый.

 

Богáство – гэто быдá

 

24. Ісýс, пубáчывшы, шо той став вэ′льмы смýтный, сказáв: «Як тя′жко богáтому ввойты′ в Цáрыство Бóжэ.

25. Бо лёкш вырблю′довы пройты′ чы′рыз гухó в гóлцы, чым богáтому ввыйты′ в Цáрыство Бóжэ».

26. Ты′йі, шо чýлы гэ′тэ, спытáлы: «То хто ж мóжэ вы′ратоватысь?»

27. Алэ′ Вин сказáв: «Тóе, чогó ны мóжуть лю′дэ, то мóжэ Биг!»

 

Нагрáда за бíдность по свою′й вóлі

 

28. То Пытрó сказáв: «От мы покы′нулы всэ, пошлы′ за Тобóю».

29. А Вин сказáв йім: «По прáвды кажý вам: нымá такóго, хто покы′нув бы свою′ хáту, чы бáтька й мáтыра, чы браты′в, чы сё′стрэй, чы жи′нку, чы дытэ′й з-за Цáрыства Бóжого,

 

[с. 199↑]

 

30. і ны получы′в бы намнóго бильш і в гэ′тэ врэ′мне, і в вік бýдушчый – вíчнэ жы′тте».

 

Трэ′тя зáповыдь Ісýса про свойí мýкы і воскрысíнне

 

31. Пóсля, одвíвшы в бик дванáццэть Свойíх учынікы′в, сказáв йім: «От мы вхóдымо в Йірусалы′м, і збýдыцьця всэ напы′санэ чы′рыз прорóкув про Сы′на Людськóго.

32. Бо оддадýть Ёгó язы′чнікам, і назбыткýють з Ёгó, і знывáжять Ёгó, і окампýзять Ёгó.

33. І бýдуть бы′ты, і заб’ю′ть Ёгó насмэ′рть; і на трэ′тій дэнь воскрэ′снэ».

34. Алэ′ воны′ ныц тогó ны розобрáлы. Гэ′ты словá булы′ ля йіх тáйны, і воны′ ны понімáлы, шо Вин сказáв.

 

Ісýс сцыля′е йірыхóнського слыпця′

 

35. Як пудхóдыв Вин до Йірыхóна, то там оды′н слыпы′й сыдíв кóло дорóгы і старцёвáв.

36. І почýвшы, шо кóло ёгó прохóдять лю′дэ, спытáв: «Шо гэ′то такóе?»

37. Ёмý сказáлы, шо йдэ Ісýс Назарэ′ець.

38. Тоды′ вин закрычя′в: «Ісýс, Сын Давы′дув! Змы′луйся нáдо мнóю».

39. Ты′йі, шо йшлы пы′рыд йім, свары′лысь на ёгó, шоб мовчя′в. А вин шэ ёмч став крычя′ты: «Сын Давы′дув! Змы′луйся нáдо мнóю».

40. Ісýс остановы′вся і сказáв, шоб прывылы′ до Ёгó гэ′того чоловíка. А як той пудыйшóв до Ёгó, то спытáв ёгó:

41. «Шо ты хóчыш од Мынэ′?» Вин сказáв: «Гóсподы! Шоб мынí бáчыты».

42. Ісýс сказáв ёмý: «Будь выдýшчый! Твоя′ вíра вы′ратовала тыбэ′».

43. І вин одрáзу став бáчыты і пошóв за Йім прославля′ючы Бóга. І всі лю′дэ, бáчачы гэ′тэ, подя′кувалы Бóгу.

 

[с. 200↑]

 

 

Глава 19