ROZDZIA DZIESITY 5 страница

- Poczekajcie - powiedzia Harry, kiedy Ron i Her­miona signli po swoje kubki. - Lepiej nie pijmy tego wistwa razem, bo jak si zamienimy w Crabbe’a i Goyle’a, ju std nie wyjdziemy. Milicenta te nie jest skrza­tem.

- Racja - rzek Ron, otwierajc drzwi. - Zajmie­my osobne kabiny.

Uwaajc, by nie wyla ani kropli Eliksiru Wielosokowego, Harry wlizn si do rodkowej kabiny.

- Gotowi? - zawoa.

- Gotowi - usysza gosy Rona i Hermiony.

- Raz... dwa... trzy...

Harry zatka sobie nos i wypi eliksir dwoma wielkimi ykami. Smakowa jak rozgotowana kapusta.

Nagle wntrznoci skrciy mu si, jakby pokn ywe we. Zgi si wpó, oczekujc ataku mdoci, ale zamiast nich poczu przebiegajc od odka po czubki palców rk i nóg fal ostrego, piekcego bólu. Zaraz potem co strasz­nego powalio go na kolana... jakby skóra na caym ciele roztopia si jak gorcy wosk... i oto na jego oczach rce zaczy mu rosn, palce grubie, paznokcie poszerza si, a knykcie puchn i twardnie. Ramiona rozcigny mu si bolenie, a po mrowieniu na czole pozna, e wosy sigaj mu teraz brwi; jego szata pka z trzaskiem na piersiach, które wydy si jak beczka; poczu potworny ból w stopach, które tkwiy w butach o cztery numery za maych...

I tak nagle, jak si zaczo, wszystko ustao. Harry lea na zimnej kamiennej posadzce, syszc aosne pojkiwania Marty w kocu azienki. Nie bez trudnoci cign buty i wsta. A wic tak si czowiek czuje, kiedy jest Goyle'em... Drcymi apami cign swoje stare szaty, wcign nowe i naoy wielkie jak kajaki buty Goyle’a. Sign odruchowo rk, by odgarn sobie wosy z oczu, ale wyczu tylko krótk i sztywn szczecin zarastajc mu cae czoo. Potem zda sobie spraw, e widzi jak przez mg, i zrozumia, e Goyle nie nosi okularów, bo ich nie potrzebuje. Zdj je i zawoa:

- No jak, w porzdku?

Wzdrygn si na dwik swojego gosu: byo to ochryp­e warknicie.

- Taaa - usysza równie gruby i ordynarny gos z kabiny po prawej stronie.

Harry otworzy drzwi i podszed do popkanego lustra. Goyle spojrza na niego swoimi gupawymi, gboko osadzo­nymi oczkami. Harry podrapa si w ucho. Goyle uczyni to samo.

Otworzyy si drzwi od kabiny Rona. Wytrzeszczyli na siebie oczy. Ron by blady i wstrznity, ale nie mona go byo odróni od Crabbe’a - od podgolonego ba po du­gie ramiona mapy.

- To jest zupenie niewiarygodne - powiedzia Ron, pochodzc do lustra i gadzc si po paskim nosie Crabbe’a.

- Niewiarygodne.

- Lepiej si std zmywajmy - rzek Harry, poluzowujc sobie zegarek, który wern si gboko w tusty przegub. - Musimy jeszcze znale salon lizgonów, przecie nigdy tam nie bylimy... Moe kto tam bdzie szed, to my za nim...

Ron wpatrywa si w niego ze zdumieniem.

- Nie masz pojcia, jakie to dziwne uczucie... widzie Goyle’a mylcego. - Zastuka do drzwi kabiny Hermiony. - Wya, musimy ju i...

- Ja... ja chyba jednak z wami nie pójd - rozleg si piskliwy gos. - Idcie beze mnie.

- Hermiono, przecie wiemy, e Milicenta Bulstrode jest brzydka, nikt nie bdzie wiedzia, e to ty.

- Nie... naprawd... chyba nie pójd. Wy lecie, traci­cie tylko czas.

Harry spojrza na Rona w osupieniu.

- To mi wyglda bardziej na Goyle’a - wyjka Ron.

- Tak si zachowuje za kadym razem, kiedy nauczyciel zada mu jakie pytanie.

- Hermiono, nic ci nie jest? - zapyta Harry przez drzwi.

- Nie, w porzdku... Idcie...

Harry spojrza na zegarek. Mino ju pi albo sze cennych minut.

- Spotkamy si tutaj, dobra? - powiedzia i ruszyli do drzwi.

Otworzyli je ostronie, sprawdzili, czy nikogo nie ma, i ruszyli korytarzem.

- Nie machaj tak tymi apami - mrukn Harry do Rona.

- Co?

- Crabbe trzyma je tak jako sztywno...

- Moe tak?

- Tak, teraz lepiej.

Zeszli po marmurowych schodach. Teraz musieli znale jakiego lizgona, za którym mogliby pój. W pobliu nie byo jednak nikogo.

- Masz jaki pomys? - mrukn Harry.

- lizgoni zawsze wychodz na niadanie std. - Ron wskaza na wejcie do lochów.

Zaledwie skoczy, kiedy w wejciu pojawia si dziew­czyna z dugimi krconymi wosami.

- Przepraszam - powiedzia Ron, podbiegajc do niej - zapomnielimy, gdzie jest nasz pokój wspólny.

- Sucham? - odrzeka wyniole. - Nasz pokój wspólny? Ja jestem z Ravenclawu.

I odesza, ogldajc si na nich podejrzliwie.

Harry i Ron zeszli po kamiennych schodach, dudnic wielkimi buciorami. Czuli, e nie bdzie tak atwo, jak mieli nadziej.

Mroczny labirynt by opustoszay. Zagbiali si coraz bardziej w podziemia, wci zerkajc na zegarki, eby spraw­dzi, ile im zostao czasu. Po kwadransie, kiedy ju zacza ogarnia ich rozpacz, usyszeli przed sob czyje kroki.

- Dobra! - szepn podniecony Ron. - Jest jeden z nich!

Z bocznej komnaty wysza jaka posta. Podeszli bliej i serca im zamary. To nie by aden lizgon. To by Percy.

- Co ty tutaj robisz? - zapyta zaskoczony Ron. Percy zrobi obraon min.

- Nie twój interes - odpowiedzia sucho. - Crabbe, tak?

- Jaki... och, tak - wyjka Ron ochrypym gosem.

- No to zjedajcie do swoich sypialni - owiadczy Percy przemdrzaym tonem. - Dobrze wiecie, e ostat­nio nie jest bezpiecznie wóczy si po korytarzach.

- A ty to co? - zapyta wojowniczo Ron.

- Ja - odpowiedzia Percy, wypinajc pier z odzna­k - jestem prefektem. Mnie nic nie zaatakuje.

Nagle za plecami Harry’ego i Rona odbi si echem czyj gos. Obejrzeli si i zobaczyli Dracona Malfoya. Po raz pierwszy w yciu Harry ucieszy si na jego widok.

- A, tu jestecie - powiedzia, patrzc na nich. - Naarlicie si wreszcie? Szukaem was, mam wam do po­kazania co naprawd super.

Obrzuci Percy’ego pogardliwym spojrzeniem.

- A co ty tutaj robisz, Weasley? - zapyta drwi­cym tonem.

Percy zrobi obraon min.

- Troch szacunku dla prefekta! - powiedzia. - Nie podoba mi si twoje zachowanie!

Malfoy parskn miechem i skin na Harry’ego i Rona, eby za nim poszli. Harry ju chcia Percy’emu powiedzie co na swoje usprawiedliwienie, ale w ostatniej chwili ugryz si w jzyk. Ruszyli za Malfoyem, który skrci w boczny korytarz.

- Ten Peter Weasley... - zacz Malfoy.

- Percy - poprawi go automatycznie Ron.

- A niech mu tam bdzie Percy. Ostatnio za bardzo wszy. Zao si, e wiem, czego szuka. Myli, e sam zapie dziedzica Slytherina.

Zamia si drwico. Harry i Ron wymienili spojrzenia.

Malfoy zatrzyma si przed nag, wilgotn cian.

- Jakie jest to nowe haso? - zapyta Harry’ego.

- Eee...

- Och, tak... Czysta krew\ - zawoa Malfoy, nie zwracajc na Harry’ego uwagi.

W cianie otworzyy si kamienne drzwi. Weszli przez nie za Malfoyem.

Pokój wspólny lizgonów by dugim, nisko sklepionym lochem o kamiennych cianach. Z sufitu zwieszay si na acuchach zielonkawe lampy. Wewntrz bogato zdobio­nego kominka pon ogie, a w rzebionych krzesach z porczami siedziao kilku lizgonów.

- Poczekajcie tu - rozkaza Malfoy Harry’emu i Ronowi, wskazujc im par pustych krzese koo kominka. - Zaraz to przynios... ojciec wanie mi przysa...

Harry i Ron usiedli, usiujc sprawia wraenie, e czuj si jak u siebie w domu, ciekawi, co im Malfoy chce po­kaza.

Wróci minut póniej, trzymajc co, co wygldao jak wycinek z gazety. Podsun to Ronowi pod nos.

- Skonasz ze miechu!

Harry zobaczy, jak Ronowi rozszerzaj si oczy. Prze­czyta szybko wycinek, parskn wymuszonym miechem i wrczy go Harry’emu.

Bya to informacja z „Proroka Codziennego”.