Глбарам Хошаева

 

Cіз мені алашы махаббатым....

(гіме)

 

мір зымырайды, анау-мынау деп міне соы курса да жеттік. Менімен бірге трт-бес студентті аладан жз шаырым жердегі бір ауыл ауруханасына жіберді. Бл ауылды жер болса да, ауруханасы дл аладаы ауруханалар сияты салынан алдыы атардаыларды бірі болып саналады екен. Бріміз бірігіп, бір айлы тжірибе алу шін жол сапарына аттанып кеттік. Табиаты тамаша, те олайлы жерге орналасан бл ауыл маан зімні туан жерімді елестетті де, тап-таза ауасымен кеудемді толтыра рахаттана дем алдым. Бізге аурухана дрігерлеріні біреуі бос тран йін сынды. Бл йімізді терезесі тау жаа аратылып орналасан, іші биік, ке екен. Ауласы да трлі-тсті глдерге толы. Мені та алдыраны, алашы кннен бастап-а та сріден сайраан демі блбл дауысы еді. Бндай ажайыптан оянып, терезелерді ашанымда, мрныма ртрлі глдерді ош иісі тау самалымен бірге келді.

-Ух-х! - дедім бл ажаптан рахаттанып. Бірден халатымды жамыла, аулаа шытым. аланы у-шуында блбл емес жай сты дауысын ести алмай жрген маан бл ажайып дауыс, глдерді хош иісі, жанымды керемет тедесі жо иялдара блеп, жннтті есігін ашып кіргендей сезімде болдым...

Ауруханада рі жгіріп, бері жгіріп кнні алай ткенін де сезбей жрміз. Оны стіне брімізге белгілі мекен жайлар бойынша науастар блініп берілген еді. Бізді міндетіміз тске дейін ауруханада ауруларды абылдау, тстен кейін болса йге дрігер шаыран науастарды йлеріне барып арау еді. атты обалжумен алашы рет з бетімізбен науастанып алан адамларды тексеріп, оларды ауруларын дрыс анытау сияты міндеттерді атарып, сынатан ту кезеін басымыздан кешіп жрдік.

ызу жмыса кірісіп кеткенімізге де бір апта болып алып еді. Бір кні ауылды маан тиісты блімшеде біреуіні атты ауырып аландыы туралы аазды олыма статып жіберді. «О, дай» деймін ішімнен. «ай жері аурады екен? Маан сенім білдіріп жіберіп жатыр, міндетімді атара алсам жарар еді...» -деп уайымдап та оямын.

- Аты –жнііз кім?- аурып жатан йелді асына жаындап срадым.

Біра оны жауап беруге шамасы жо екенін кріп, атты обалжып тран он бес-он алты жас шамасындаы балаа арадым.

- Елена Сергеевна,- деді ол кз ашпай жатан йелге орынышпен арап.

- Жасы нешеде?

- ырыта.

- Сен кім боласы?

- лымын.

Тексеру нтижесінде оны ан ысымы те ктеріліп кеткені аныталды. Мен одан сайын ора бастадым. Біріншіден, ауруды бл кйінде орнынан озауа болмайды. Екіншіден, емдеуге тез арада кіріспесе, ауіпті оиаа сотыруы ммкін. Оны дрыстап жатызып, бндай жадайда олданатын ан ысымын жаймен тсіретін амалдарын олдана бастадым. Саата арап трып бірнеше трлі уколдарды арты-артынан сала беріп, екі саат алай ткенін сезбей алыппын.

Ауру жайлап кзін ашты. «О, дайым олдады» деп, Аллаа рахметімді айтамын ішімнен. те ауыр алде жатан адамны есін жиызып алдым деген сз.

-Сені есімі кім?-деп срадым анасыны кзін ашанына уанып рі-бері жгіріп жрген балаа арап.

-Вячеслав....Слава,-деді ол анасынан кзін збей арап трып.

Мен ауруды ан ысымын айта тексеріп, жааы «орынышты» кйіне араанда лдеайда дрысталанын кріп:

-Елена Сергеевна алайсыз? атты орытып жібердііз ой. Басыыз ауырып тран жо па?- деп, азір маан сйкімді крінген йелді басынан сипадым.

-Рахмет сіілім. Біраз йытап кеткенге саймын. Сізді келгеніізді де сезбеппін-деді жай дауыспен.

-Не болды? Бір нрсеге атты ренжідііз бе? лыыз орып кетті ой.

Ана лына біраз нсіз арап трды да, ешнрсе айтпады. Вячеслав та маан сырлы арап ойды. йді іші те таза жиналан, барлы нрсе орынды реттеліп ойылан екен. «Мият» жаня екен деп ойлап ойдым сол арада. Мен таы біраз отырып, науас кішкене туір боланда, ерте таы да келетінімді айтып орнымнан озалдым. абылдауа тиісті дрілерін, алай абылдайтынын лына тсіндіріп айттым.

з бетіммен орындаан алашы крнекті жмысым туралы бізге жетекші блім басшысына есеп бердім. Оны мені атаран жмысыма ризашылыын жне мадатауын естіп йге те ктерікі кіл кймен оралдым.

Келесі кні мен баранда Елена Сергеевна жептуір болып алан екен. Ол мені крісімен, бейне бір ескі танысы келіп аландай орнынан трып, трге шыуымды тінді. Мен оны таы да тексеріп, бдан кейін ртрлі жадайда сатану керектігін ескерте сырта бет алдым. Ол шай ою ниетімен орнынан трды. Біра мен кейінірек ол бден сауыып кеткенде бірге асыпай шай ішуге уде беріп, бгін асыыс екенімді айттым. Ол маан алысын айта баласына:

-пкеді шыарып сал,-деді.

Вячеслав менімен біраз жерге дейін бірге жрді, мен оан рахметімді айтып, анасыны асына баруын тіндім.

-Бір-екі минут уаытыыз бола ма?-деді ол сл обалжып.

-рине, айта бер,-дедім оны мен йге кіргеннен бастап бір нрсе айтысы келіп транын байап.

-Анам мені кесірімнен аурып алды.....

Ол таы да бірнрселер айтысы келіп нсіз тмен арады.

«зі те аылды бала сияты» деп ойладым бірден. Мен бл баланы тентек екенін жергілікті біреулерден естіген едім.

-Ой, байс сорлы йел. Кйеуі бір маскнем еді. Одан ре дегенде айрылысып тылып еді, мынау баласы да дрыс адам болмады. йінен «мектепке кеттім» деп кетіп, крінген жерде ойына тскен істермен айналысады екен. ай жерде тбелес- рыс ішінде осы бала болады. Ленаны да осы алге тсірген сол, -деп еді олар. Мен бл гімені естіп, тн ортасына дейін мазам кетіп йытай алмаан едім. Бл туралы онымен сйлесіп круді йарсам да, біра дл азір оны жудіреп тран кздерін кріп жаным ашып кетті. Сонымен бірге онсыз да оны жараланып тран жанына тз сепкім келмей, оны лде де болса тсінгеніне риза болып:

-Ештее етпес, азір сені міндеті ананы туір болып кетуіне кмектесу. лі де кеш емес. Себебі сен ананы жалызысы, ол сені жасы креді. Адамдарды брі туаннан аылды бола бермейді ой,- дедім.

Оны келбеті згере «рине, солай. Мен лкейіп азамат болдым. лбетте солай болады, -дегендей шаттана арады.

... Кндер солай ауруханаа барумен, науас адамдарды йлерін аралаумен зымырап тіп жатты.

Ауруханадаы сол кнгі жмысымыз бітіп, бріміз орытындылау саатында отыр едік, медбикелерді біреуі:

-Дилбр Билал ызы, сізді бір кісі кргісі келеді, -деді.

«Мені бл ауылда кім білуі ммкін» деген оймен есік алдындаы блмеге шытым. Онда Вячеслав - Елена Сергеевнаны лы тр еді.

-Не болды? Ана ауырып алан жопа? Немесе баса шаруамен келді бе?

Шамасы, мені стемелі сратарым оны састыран сияты, ол кпке дейін нсіз трып алды. Мен таы бірнеше сра ойып лгердім. Оан енді ана дауыс біткендей:

-Жо, жо. Ешнрсе болан жо. Мен зім... зім келіп едім.

Ол таы кпке дейін нсіз трды. Біраз тыныштытан со:

-Сіз бізді йге анам туір боланда келемін деп едііз ой...

Мен оны обалжуын аздап болса да жеілдету шін:

-Мен бірнеше рет йлеріе барып шешені алін білген едім. Біра сен йде болмаансы,-дедім.

-Білемін. Сіз келген кездерде мен мектепте боланмын. Мен кнде сабатан алмай барып жрмін,-деді де, маан арап ойды. Содан:

-Анам сізге те ризашылыын білдіруде. Сіз барсаыз атты уанар еді...

Ол тінішпен маан таы да арады.

Мен оны мені шаыру масатымен келгенін тсіндім де:

-Жарайды, Вячеслав, кішкене жмыстарым азайасын барармын,-дедім.

Ол уананын жасырмай:

-ашан?- деп срап алды да, сл ыайсызданып алды.

-Таяуда, жарай ма? –дедім оны одан сайын сендіру шін.

-Ол ктерікі уанышты кілмен, есікке арай брылды. Одан кейін:

-Мені толы есімімді атайтын тек сіз ана-деді.

-Саан намай ма? аласа мен де ысартып айтайын,-дедім.

Біра ол:

-Жо, жо. Маан атты найды,-деп олын кеудесіне ойды.

Ол кішкене рірек барып:

-атты найды,-деп айталап ойды.

Жгіріп жмыспен жріп таы біраз кн тіп кетті. Міне айтатын кнде келіп жетті. Аурухананы жымы тгелдей біз айтатын автобусты асына бізді шыарып салуа жиналды. Бір ай ішінде біз де, олар да бір-бірімізге бауыр басып алан екенбіз. оштасу шарасы те иындыпен тті. Сйтіп бріміз автобуса отырды. Кездейсо достарымны біреуі:

-Тотадар, тотадар. Дилбарды інішегі жгіріп келе жатыр,-деп алды.

-Ой-ой, пкесімен оштаса алмай аламын ба деп, алды-артына арамай арсылдап жгіргенін крмейсідер ме...,-деді таы біреуі.

-Дилбарды лгі Елена Сергеевнасы бден сауыанша алдырып кетсек те болатын екен...

-Соны айтсайшы. Оан дейін мынау Славкасы да сіп алады екен...

рдастарымны зілін тотату бос уре еді!

Мен автобустан жерге тстім. атты жгіргеннен, Вячеслав демін баса алмай біраз нсіз трды. Содан:

-Сіз маан бгін кететініізді айтан жо едііз ой? Білмей алуым ммкін еді...-деп олындаы ош иісті дала глдерінен жиналан гл шоын маан сынды.

-Сонымен оны п-демі, ккшіл-оыр кздерінен тгілген млдір жастары, бейне бір жаадан бері оны зын кірпіктері астына жасырынып трандай, ал енді болса жасырынар жер алмаандай біріні артынан бірі домалап тсе бастады.

-О, дайым, енді не істеймін!

-Мен... мен кеше Елена Сергеевнаа айтан едім ой. Вячеслав олай болмайды...Неге жылап трсы?!... Сен азамат болдым деп еді ой...

Мен бл иын жадайда не айтып не оярымды білмей лекке тстім. Е иыны автобустаы адамдарды брі терезеден басын шыарып арап траны аз боландай, аурухананы лкенді-кішілі брі кетпей бізді тамашалап тр еді.

«лген жерім осы болар» деймін ішімнен. Мынау нрестені ма толы кздеріне арамауа тырысамын. Не де болса оштасу мезетін, амалым жеткенше, ысарту керек.

-Вячеслав, жасы, сау бол. Елена Сергеевнаа слем айт. Оны ренжітпе.

Мен не айтсам да оны кіл- кйі згере ойан жо.

-Кне, Славик, сен мені осы тнжыраан кйімен шыарып салмасы ба не? Мен соыс майданына емес, бары-жоы мына тран алаа бара жатырмын ой, солай емес пе?-дедім жадайды жеілдетуге тырысып.

Ол менімен келіскендей, жымия клімсірегендей болды.

Мен осы стті пайдалана автобуса арай бет алдым. Ол анасыны жола деп беріп жіберген таматар салынан дорбасын жаа ана есіне тскендей маан сынды...

...Автобуса кіргенімдегі достарымны зілдерін жай тілмен айтып жеткізу иын еді... Мені мынау зын тілді достарым Славикты анасы жіберген ттті таматарды жей отырып, маан тиісулерін тотатар емес. Біра, мені лаыма оларды алаа жеткенше айтан мы сзіні біреуі де кірген жо. Керісінше, мынау балаайды обалжып тран сезімдерін елестету жне иялмен оан басу айтумен уре болдым.

Бріні назары, біз шін за уаыт жмба болан дала глдерінен жиналан гл шоында еді. Біз терезіні бір жаын тауды таза ауасын жту шін ашып жатушы едік. ызы боланы, р кні таерте орнымыздан тран кезде бізді тереземізді алдында бір бума дала глі жатушы еді. Белгісіз бл гл шотары кімнен екенін біз тртеуміз таба алмай, ауылдаы бізге кз салып жрген жігіттер болар деп, оларды хабарласуын ктіп уре болан едік. ыздарды біреуі : «Бл сені Славигіні глдері болар» дегені де болып еді. Мен «ойсашы, ол лі бала емеспе!» деп жаын жолатпаан едім. Біра мен одан тіке срай алмай: «Вячеслав, сен дала глдерін жасы кресібе?-деп сраанымда ол: «Жо!» - деп зіп жауап берді де, біра біраздан кейін «Сіз ше?-деп, мені кзіме арап трып срады. Мен болсам : «рине, жасы кремін. Себебі мен ауылда скен ызбын», дегенімде ол ерекше шаттана тскен еді...

Айналамдаы достарымны зілдері сл басыланнан кейін, «кішкентай досымны» лкен маыналы гл шоын жайлап олыма алдым. Ондаы тап-таза дала глдеріні иісі мрныма келіп, бізді бір ай бойы бауырына баулыан ауыл иісі есіме тсті. иялымды гл шоты ортасында тран конверт аладатты. Дереу оны олыма алдым.

«рметті, Дилбр Билал ызы!

Сіз мені жас бала деп ойлайсыз. Біра мен сияты аау баланы санасына аыл ену шін, Сіз сияты пейілі ке адаммен кездесуім керек болан ой. Сіз мені мірге деген кзарасымды аз кн ішінде-а млде згерттііз. Е алдымен Сізге анама жасаан аморлыыыз шін лкен алыс айтым келеді. Мен осы уаыта шейін бейне бір баса дниеде мір срген сиятымын. Сізбен кездескен кезден бастан, айналамдаы барша лем згеріп кеткендей, кзіме басаша крінеді. Білесіз бе мені оршаан лемні ажап екенін, мен жаа ана кргендеймін!

Сізге мен жинаан гл шотарым наанына, зімді шексіз баытты сезінемін. Айтпашы, жаында Сіз менен дала глдері туралы срааныызда шындыты айта алмадым. Негізі ойымда «рине, жасы кремін. Ол глдерді Сізге арнап, тек ана Сіз шін жинадым» деп айтуым керек еді. Біра неге екенін білмеймін млде басаша жауап бердім. Егер шындыына келсек, мені Сізге айтайын деген сздерім, Сізді кездестірген стте сасанымнан есімнен шыып кетеді. Бл кйімді зімде тсіне алмай жрмін...Маан Сізді бойыыздаы барлы асиет найды. Сізді айта-айта кргім келеді. Сізбен бірге жргім келеді. Сіз мені бл хатымды оыанда, маан ренжейтініізді білемін. Біра мен Сізге бл аиатты айтпасам, кілім тыныш таппайтындай...

Сіз мені бл айтандарымды, жас баланы айтаны деп абылдайсыз, білем. Ал мен азамат болдым. Мен болашата жасы адам боламын. Сол кезде Сізді іздеп табамын жне Сізге бл сздерімді талай рет айталаймын. Сол кезде айтатын е асыл сздерімді алдын- ала дайындап ойдым. Біра бгінгі кнде ол сздерімді Сізге айтудан ауіптенемін, Сізді менімен арым-атынасыыз мгіге зіліп алуынан атты орамын.

О, дайым, Сізді айта круге нсіп етсін.

Ия, айтпашы, Сізді мені есімімді толы айтаныыз маан атты найды. Сіз есімімді айтан сайын зімді лемдегі е баытты жандай сезінемін.

Жасы, сау болыыз. Мен Сізді айта кргенше Тірім Сізді з анатында сатасын!

Шексіз ізге тілекпен Вячеслав»

«О, Алла! Мына балаайды ара» деп ойладым. рине, мен оны бойында бндай сезімні бар екенін, жріс трысынан, р кні айда барсам да «кездейсо» кездесіп алатынынан байаан едім. Біра ндемей жрген мына кішкентай досымны ойында лкен «роман» жатанын еш ойламаан екенмін. лі де оан: «Бл сезімдерді барлыы сені жасыдаы балаларды брінде болып тетін «ткенші» бір сезім. Уайымдама, уаыт туімен барлы нрсе з орнына келеді» деп зімше оан басу айтып оямын...

Уаыт дегені ешкімге ешнрсені тадатпай зуылдап те береді. Ол е баытты балалы шаыды да, слу жасты шаыды да арта алдырып опасыздыпен жре береді, жре береді...Міне тадыр мені де з жетегіне алып келеді. Мені дниеде лкен баыта блеген лым да екі жаса толды. зім аладаы алдыны атардаы лкен ауруханаларды біреуінде ызмет етемін. Жаня, й шаруасымен атар ызмет ету йелдерді рашан бйгеде жргендей кйге салып оятыны бар емес пе. тіп жатан рбір кн бір-бірінен айнымайтын сияты. Таерте лымды бала - башасына апарып тапсырып, жмысыма келіп, блмемде халатымды кие бергенімде, есікті біреу аты. Рхсат бергеннен кейін, блмеге зын бойлы, келбеті келіскен бір жігіт кіріп келді. Ол мені алдымда кпке дейін клімсіреп трса да, мен оны айдан кргенімді есіме тсіре алмадым. рине, содан оны ажайып мейірімді арап тран кздерінен таныдым. Бл мені кішкентай досым Вячеслав еді!

-андай тез сіп кеткенсе Вячеслав, демі келбетті жігіт болыпсы ой! Елена Сергеевна алай, туір болып кетті ме?-дедім оны кргеніме уана.-Сонда сен мені лкен алада алай тауып келді?

Ол лі ндемей уананынын жасырмай клімдеп арап отыр еді.

-Анам жасы, туір болып кетті. Ол ылида сізді есіне алады. Сіз брыныдан да деміленіп кетіпсіз,- деді ол уаныштан ентігіп.

-Ой, сен де айтасы. Мен одан сайын есейе тскен болармын. Жаня жне бала-шаа ктімі адамды аяйды дейсі бе? –дедім.

Мені бл сзім оан бейне о атандай болды ма білмедім, йтеуір маан шошына арады. Ол енді маан жаа кргендей тадана арады. Жаадан бері олымдаы неке саинасын байамаса керек. Енді оан да кз салып лгерді. Жаа ана баыта бленіп, шаттанып тран кішкентай досымны, бірден і згеріп тнжырап кеткенін кріп:

-Тыдашы мені Вячеслав, сен лі жассы. Келешегі алдыда, сен ондай атты ренжіме жасы ма? Жаа ана атты уанып тр еді ой. Кне, маан зі туралы кбірек айтып берші,- дедім оны баса нрсеге аладату масатымен.

Ол мені трмыса шыаныма арсы екенін айта-айта айта берді...Мен сізді табамын дедім ой. Неге сонша асытыыз жаня руа?

- Дрыс айтасы табамын деді. Біра мен саан ктемін деп айтан жопын ой. Сен жас боландытан асыыс дейсі, мен шін асыыс емес ой, -деп айтып та крдім.

Арада ткен бес жыл ішінде ол мектеп бітіріп, скери ызметін атарып келіпті. Осы жылы Алматы Политехникалы институтына оуа тсіпті. «Азамат боланда табамын»-деген уде бойынша мірде ала ойган масатына жетіп, содан кейін мені іздеуді бастап едім, дейді.

Ол медицина институтынан бастап, медицина салаларыны бріне аты-жнімді айтып іздеген екен. Мені жмыс орнымды табуа да біраз уаыт кетіпті. Себебі бл аладаы лкен аурухана боландытан, блімшелері де кп еді. Енді міне ол мені асымда отыр...

Мені ызметтестерім айта-айта іздеп жатанын ріп, кішкентай досым жайлап орнынан озалды. рине, дл осы стте ендігрі оны мені кргісі келетіні, немесе кргісі келмейтіні белгісіз еді. Бндай жадайда не айтуыды да білмей алады екенсі. Менімен айта кездесе ме, немесе кездеспей ме, оны енді з еркі біледі, рине. Не де болса бгінгі оианы мытуа оан уаыт керек. Мен енді Славикті «не болса да, зі шеш» дегендей нсіз шыарып салдым.

Бір-екі кн ол мені жмыс орныма келмеді. Мен «мені кішкентай досым» барлы нрсені тсінген ой, деп ызметімді атарып жре бердім. шінші кні ол мені аурухана алдында ктіп тр екен. Мен оны тнжыраан трін кріп аздап сасып алдым. Ол, бейне бір ауыр науастай, кіл-кйі жо, бозарып кеткен. «О, Алла, екі кн ішінде жайнап тран келбеті неге сонша солып алды екен» деймін зімше.

Мен сзді неден бастарымды білмей:

-Кіл-кйі жо ой, Вячеслав? –деп ойдым.

Ол маан ешнрсе айта алмай, баса жаа арап есесі тсіп, ауыр крсініп ойды. Біраздан кейін:

-зііз алайсыз? Жасы дем алдыыз ба? –деп срады.

-Рахмет. зіні жадайы алай, оуы жасы ма? йреніп алды ба? Оуа тскені те жасы болан екен. Ана да уанып алан болар,-дедім. Негізі не айтып, не оярымды білмей трмын.

Ол таы да ндемеді.

-Сіз мені бір ст болса да есіізге алдыыз ба? –деп срады ол мені айтандарымды млде естімегендей.

Ол бл тосын сраты ойанмен, жауабымды ктпей, абыржып маан кз салды.

-рине, ойладым. Сені де, Елена Сергеевнаны да кп ойладым. Айтпашы, сен анаа мені кездестіргеніді айтасы ба?

Ол сл шаттанып аландай сезілді маан.

-рине, айтамын. Мен оан барлы сырымды жасырмай айтып беремін. Мені анашым дниедегі е жасы ана. Ол мені жасы креді. Анам кп жылдар бойы тек ана сізді ойлап, кездесуді асаанымды жасы біледі. Мен осы жолы сізді «сзсіз табамын» деп едім. Біра...

Ол бір стке ндемей трып алды.

-Айтыызшы, сізге келіп кріп трсам бола ма? Тек ана кріп труыма ммкіндік бересіз бе?-деп срады млы дауыспен, мені саатыма арап жмысыма асыып транымды байап.

-Вячеслав, мірде барлы нрсе біз ойлаандай болмайды. Бл да бір тадырды жазмышы ой. Біз, пенделер, сол тадырды жазып ойанын тек ана орындаушы ретінде мір среміз. Сен де, мен де сол тадырды жазмышына кнуіміз керек. Мен саан «келіп тр» деп айта алмаймын. Себебі екеуімізге де бл дрыс болмайды. сіресе сен шін керегі жо кездесу. Мені дрыс тсінуіді сраймын. азір сен маан ренжіуі ммкін. Біра болашата мені айтандарым дрыс екенін тсінетін кез келеді...

-Таы бір срайын дегенім, ол ... ол сізді жасы кре ме? Тек шындыты айтыызшы, сіз онымен баыттысыз ба? Ол мені берер жауабымнан шошыдыма, лде басаша айтуымды ктті ме... йтеуір ол бл сраты да иналып срады.

Содан мені жауабымды ктпей-а:

-Айттыызшы, сізге олы жеткен жігіт зіні наыз баытты адам екенін біле ме ? Немесе...

-мір деген те крделі ой, Вячеслав. Бны оны зінен срау керек. Себебі сезім туралы асыыс айта салуа болмайды, жне де баса адам шін жауап беру иын. Сені кішкентай інішегі бар. Мені негізгі баытым да сол... арсы болмаса, мен саан оны крсетемін. азір мен асыыспын, жмысыма баруым керек. Маан ренжімейсі ой, жасы ма? –дедім, Славикті онсыз да жараланып тран жанын, одан сайын жараламауа тырысып.

Ол мен зап кеткенше артымнан орнынан озалмай арап трып алды.

«тте, тте бл кереметке не айтасы», деп оямын ішімнен.

Сол кні кешке лым тмауратып алды. Мені бар шаруам баламды емдеу болып, бір аптадай йде болдым.

Ауруханаа келсем, жымдастарым жмысты те кбейіп кеткенін айтты. Мен де біраз кн жмыстан алып ойаныма ыайсызданып, бірден іске кірісіп кеттім. Біресе ауруларды блмелерін аралап, біресе жаттарын толтырумен шауып жрмін. Ерегескендей аурулар да кбейіп кетті. Дл осы стте ызметтестерімні біреуі:

-Дилбр Билал ызы, бл сізге,-деді де бір аазды алтама салып кетті. Жмысты кптігінен лгі ааз туралы мытып кетіппін. Кешке жаын олымды алтама сала бере:

«О, Алла! Не ааз еді бл? Есімнен шыып кеткенін арашы» деп бірден олыма алдым. Оны ішінде хаты бар конверт екен. Жазуынан бірден таныдым. Бл Вячеславты хаты еді

«...Жанымнан да жасы кретін асыл жана жрегімнен жалынды слем!-деп бастапты мені кішкентай досым хатын(неге екенін есімімді жазбапты)

рметтім, мені алашы жне де шпес махаббатым! (Бірнеше жылдар бойы Сізге айтып жрген, біра дауыстап айтуа бйырмаан бл сздерімді бір рет болса да жазып алдыруа рхсат етерсіз деп ойлаймын).

Мен бір апта бойы Сізді кн сайын кттім. Біра Сізді мені кргііз келмейтіндіктен жмыса келмей алады деп ойламаппын. кінішке орай Сіз айтандай тадыр Сізді мені мадайыма емес, басаа жазан екен, е иыны егер Сіз зіізді онымен баыттымын десеіз, менде шетке шыудан баса шара бар ма?

Ия, солай мені асылым! Сіз айтандай тадыр те атал екен. Мені е алашы сезімімні кл-таланы шыты.

ткен жылдар бойы мені сендірген ттті армандарымны е болмаса бір шетімен ана танысып крсеіз ой, мені ол жетпес жлдызым! Сол бір мені армандарым мені болашаа жетектеген еді. Есіізде ме, Сіз бізге келген жылы ауыл кіміні клігін жргізетін трк жігіті ыли Сізді айналып кетпеуші еді ой. Мені Сізді сол жігіттен аншалыты ызананымды білсеіз ой. Сол бір стте мені мазам кетіп, кні –тні бар шаруам Сізді кзету болып еді. Ол жігітті те сымбаттылыы, мені одан сайын инайтын еді. Кейде тек Сіз жрген жерде жру шін тыылып жрсем де, байап алатын едііз. зімше тте бір кез келсе, мына жігітті сазайын берсем ой, деп ойлаушы едім. Мені баыма Сіз ол жігітке назар аудармадыыз. Сонда да мені ызанышым, жаында ол йленгеннен кейін ана басылып еді. Міне, азір Сіз мені асымда емес, яни клкіізді басаа арнасаыз да, мен Сізді асыызда жрген адамны сазайын бере алмаймын. Себебі Сіз айтан тадырды жазмышы сол. Неге бл тадыр біреуді жылатып, біреуді клдіретін жазулармен айналысады екен!Бл жазуды сырын Сіз маан айта аласыз ба?

Мен Сізбен кездесіп, схбаттасып, бауырыма басып трып, кп жылы саыныш мауымын басуды, Сізбен бірге шаттануды, Сізбен бірге ол стасып жруді армандаан едім. Енді мені армандарым быт-шыт болды. Мен бл дниеге симай алдым, арманым мені!

Мені Сізге айтатын пия сырым – адамдарды мірін зіні ткір аламымен алаанынша згертетін сол бір тадырды кші жетпес бір ажайып дние бар – ол мені ттті иялдарым. Мені уантатын бір нрсе –иялдау шін тадырдан да, тіпті Сізден де рхсат срамаймын. Мен шін те за болан трт-бес жыл бойы мен иялдап Сізбен бірге ауылымны сулар сарылдап аып тран тауларында, стар ерекше демі сайраан батарында, трлі-тсті жпар иіс глге толан даласында талай рет серуендеумен баыта бленген едім. Себебі мен Сізді ауыл табиатын жасы кретініізді білемін. Мен Сіз бен бірге мір сруді лі де иялдай беремін...

кініштісі, мені сырымды білгендерді кпшілігі «Шыысты ораны те мыты, ол з глдеріне ешашан да кршілерді блблдарын сайратпайды...» деп айтып еді. Шамасы, лы Шыыс халы алдында ашы болып жанан жрек оты те аз, тек ттіндей болып крінетін сияты. тте! Мен мын тыдайтын глі жо сайраан блблдай болдым.

Сіз айтан тадыр мені жеді. Мен оуымды баса алаа ауыстыруа мжбрмін. Мені баса амалым жо. Сізді асап келген бл алада, мен Сізді кре алмасам, таы да брыны саыныш отында кйетін болсам, бл аланы маан асіреттен баса берері бар ма еді?

Сонымен, мен ерте саат алтыда Алматы-Москва поезімен жола шыпапын. Егер менде билік болса, Сізді соы рет кру шін, шыарып салуа шаырар едім. Дл сол кезде тек ана бес минута мені жрегімні лпілін сезу шін ана кеудеме басыызды ойып труыызды сраан болар едім. Сол «бес минуттан» пайдаланып, Сізді еш згермес, керемет хош иісіізді мгі денеме сідіруге, ал дл сол стті зіммен бірге мір бойы алып жруге тырысар едім... кінішті жері ондай дірет менде жо.

Жрегімді жаралаан, осы бір опасыз Тадыра Сізбен кездесуді жазып ойаны шін жне тедесі жо жылу сезімдерге блегені шін алысымды айтпасам болмас, деймін.

Асылым, Сізбен оштасым келмейді, біра менде баса амал жо екенін зііз де білесіз. Тек маан баытты боламын, рдайым ліп жремін, деп уде берііз!

Мені де кілді кймен есіізге аларсыз!

Сізді мгі мытпай ардатаушы Вячеслав.

Мен алашыда не болып кеткенін тсінбей, атарылып алдым. Сосын бірден уаыта арадым. Саат трт. Хат кеше жазылса, сонда ол бгін кетуі керек.

-Не істеуім керек? Вокзала барамын ба, лде солай кете бере ме? тте уаыт та аз алып тр. Енді не істесем екен?

Данышпандарды: «Бірер крделі мселені шешу алдында аылды лі келмей алса, жректі тыдау ажет»деген сзі есіме тсті. рине тездетіп шешім абылдадым. « алайда кіршіксіз пк сезімге рметпен арап, дрыс жауап беруі керек» дегендей жрегім мені мені асытырады.

Мен оны шыарып салуды йардым. Енді тез имылдауым керек. «Оан не айтамын» деп уайымдай бастадым. Азана уаыт ішінде мен оны ренжітіп алмай, тсінетіндей сз тауып айтып лгеремін бе? Ия, таптым. Хат жазып беремін. Ол маан бірнеше рет «Сізді бірде- бір маан жазан хатыыз да жо. Е болмаса маан рсып болса да хат жазсаыз ой» деген еді ой...

«рметті Вячеслав! Біріншіден сені осындай кйге тскеніе кініштімін. Шынымды айтсам, бндай болады деп ойлаан емеспін. Сзімні басында саан айтым келетіні, мен де сені атты жасы кремін. Біра е кініштісі, бл тек ана пкесіні інісіне деген махаббаты ана. адірлі Славик! Мені саан тінішім, осы аиатты солайымен дрыс абылдауыды сраймын. Мені де дл кзір сені басынан сипап трып бл сздерді айтып, сен сияты кішкентай інішегімні быт-шыт болып тран кілін жасы сздермен жбатым келеді. Біра барлы нрсе ойдаыдай болмай транын зіде кріп трсы. Енді сені «мені кргііз келмегендіктен жмыса да келмей алдыыз» деп айтуы орынсыз. Жмыса келмеген себебім, кішкентай іні ауырып алды. Таы бір ателігі туралы да айтпаса болмайды. Сен айтандай мен Шыыс ызы. Сені глге ашы блблды атарына оспаан «Шыыс» емес, тек ана мен едім. Себебі мен сені алашы кннен дл осы кнге дейін «зімні кіші інімдей» абылдадым.

Вячеслав! Айналайын, інім Вячеслав! Бл мірді сені та алдыратын сырлары лі кп. Сен те аылды жне кркем жігітсі. Сені болашата баытты болатыныа сенімдімін. Сен тек шыдап з баытыды кт.

Мені сені дегенідей бола алмааным шін кешірерсі деп ойлаймын.

Егер сенсе, амал ым болса мен сені мндай халге млде салмас едім. Маан деген пк сезімі шін, саан шын кілден алыс айтып, алдыда бас иемін, Вячеслав! Мен де сені ешашан мытпаймын.

Шексіз ризашылыпен пке Дилбр»

Міне ызы. Мен хатымды жазамын деп жргенде поезд кетіп алуа аз алыпты! Жмысымнан асыа шыып вокзала арай бет алдым. Ерегескенде уаытта зымырап тіп жатаны...

«тте лгере алам ба екен» деп мазам кете бастады. «Жо. Егер дайды бары рас болса, Вячеславты шыарып салуыма бгет болмайды» деп арасында Аллама сыйынып та оямын.

йтеуір жеттім-ау. Біра поезды жруіне тек бес-алты минут ана алан екен. Вагон номерін білмегендіктен мен асыа «Алматы-Москва» поезін бойлап рі-бері арап жріп келемін. Біра мен іздеген жігіт крінер емес.

-Мен мндамын!-деген дауыс бкіл вокзалды жаыртып жібергендей болды. Мен артыма брылдым. Бл жетінші вагон екен. Мен оны асынан тіп кеткен екенмін. кпемді баса алмай ынтыа жеттім. кініштісі, вагон жол серігі Вячеславты жалынанына арамай вагон баспалдаын ктеріп жіберген еді. Ол, бейне бір амауа алынан адамдай, аянышты кймен сырта мтылуда еді. Біра поезд соы рет оырауын соты да, жааы жігіт «Біз дайынбыз!» дегендей олындаы таяын ктерді. Поезд жайлап озалды. Сол кезде ана олымдаы хат есіме тсіп, менде жгірдім. Жаадан бері тиісті міндетін атарып жргенмен Вячеславты сздерінен сер алды ма вагон есігін жауып тран жааы жігітті назары екеуімізде екендігі-ол мені олымдаы хатты жлып аланы длелдеді. Ол бірден хатты Вячеслава сынды. Поезд алыстай берді. Біра мені кішкентай ашыты сезіміне бленген досым олына хатты алысымен шаттана кеудесіне басты....

...Поезд жріп кеткеніне анша уаыт болды байамадым. йтеуір мен есімді жиып , лсіреген аятарымды озаан кезде ымырт тсе бастаан еді...