Ісýс благословыть дытэй
13. Тоды прывылы до Ёгó дытэй, шоб Вин поклáв на йіх рýкы і помолывся (за йіх); учынікы ж ны пускáлы йіх.
14. Алэ Ісýс сказáв; «Пустíтэ дытóк і ны мышяйтэ йім прыхóдыты до Мынэ; бо Цáрыство Ныбэснэ – йíхэ».
15. І Вин, положывшы на йіх рýкы, пошóв стыль.
[с. 59]
Про богáтого хлóпця
16. І от одын (чоловíк) пудыйшóв до Ёгó і сказáв: «Учíтілю Дóбрый, шо мынí трэба зробыты дóброго, шоб мáты вíчнэ жытте?»
17. А Вин ёмý сказáв: «Нáшо зовэш Мынэ дóбрым? Ныхтó ны дóбрый, а одын онó Биг. А як хóчыш увыйты в жытте вíчнэ, то дыржысь зáповыдей.
18. Той кáжэ Ёмý: «А якых?» То Ісýс сказáв: «Ны забывáй; ны вводь сыбэ в блуд; ны крадь; ны свідч ныправдыво;
19. шанýй бáтька й мáтыра; і: любы блызького свогó, як самóго сыбэ» (Выход. 20, 12—16. Лывыт. 19, 18. Другозаконне, 5, 16—20)
20. Хлóпэць кáжэ Ёмý: «Всёгó гэтого я зáвшы дыржявся і дыржýсь; чогó шэ мыні ныхватáе?»
21. Ісýс сказáв ёмý: «Як хóчыш бýты одповíдным, іды, продáй мáйку свою і роздáй убóгым; і бýдыш мáты скáрбы на нэбы; і прыхóдь да йды зо Мнóю».
22. Почýвшы гэты словá, хлóпэць одыйшóв, зажурывшысь, бо був вин вэльмы богáтый.
23. А Ісýс сказáв Свойíм учынікáм: «Напрáвду кажý вам, шо богáтому тяшко ввыйты в Цáрыство Ныбэснэ.
24. І шэ однэ скажý вам: Лёкш вырблюдовы пройты чырыз гушкó в гóлцы, чым богáтому в Цáрыство Бóжэ [лёкш ворóвчына (лына) прóйдэ чырыз гушкó в гóлцы, чым богáтый в цáрыство Ныбэснэ]».
25. Почýвшы гэтэ, учынікы Ёгó нáдто здывовáлысь і сказáлы: «То хто ж тоды мóжэ выратоватысь?»
26. А Ісýс, глянувшы на йіх, сказáв: «Людюм гэтэ нíяк, -- а Биг всэ змóжэ».
Нагорóда вíрным – вíчнэ жытте
27. Тоды Пытрó, откáзуючы, сказáв Ёмý: «От мы покынулы всэ і пошлы за Тобóю; і шо нам бýдэ?»
28. А Ісýс йім сказáв: «Напрáвду кажý вам, шо вытэ, якыйі пошлы за Мнóю, -- в нóвым буттí, і як Сын Людськый сядэ на прыстóлы Свэйі слáвы, то й вытэ сядытэ на дванáццыті прыстóлах судыты дванáццэть плынней Ізрáілёвых.
[с. 60]
29. І кáжон, хто покынэ хáту, чы братыв, чы сёстрэй, чы бáтька, чы мáтыра, чы жинку, чы дытэй, чы зэмню за Моé Ймэнне, -- той мáтымэ (мíтымэ) в мнóго раз бильш, ёмý бýдэ вíчнэ жытте.
30. Мнóго хто, шо пэршый, то бýдэ остáтнім, а остáтній -- пэршым.
Глава 20
Прытча про робитныкув в выногрáдному садкý
1. Бо Цáрыство Ныбэснэ похóжэ на одногó господаря, шо выйшов вэльмы рáно, шоб найняты робитныкув в свий выногрáдный садóк.
2. І згодывшы робитныкув по дынáровы за дэнь, послáв йіх в свий выногрáдный садóк.
3. Выйшовшы кóло трэтійі годыны (дывята годына рáнку), пубáчыв шэ дрýгых, шо стоялы на рынку быз робóты.
4. І сказáв йім: «Ідíтэ й вытэ в мий выногрáдный садóк, і шо вам полóжано бýдэ, тóе вам дам». Воны пошлы.
5. Знов выйшовшы кóло шóстыйі (по-нáшому – дванáцьцятыйі) і дывятыйі (по-нáшому – трэтійі), зробыв тóе сáмэ.
6. Нарэшты, выйшовшы кóло одынáцьцятыйі годыны (по-нáшому -- п’ятыйі), вин найшóв шэ гынчых, шо стоялы быз робóты, і кáжэ йім: «Чогó вытэ стойітэ тут цíлый дэн быз дíла?»
7. Воны кáжуть ёмý: «Ныхтó нас ны найняв». Вин кáжэ йім: «Ідíтэ й вытэ в мий выногрáдный садóк, і шо вам мáе бýты, тóе мáтымытэ».
8. І як прышóв вэчор, то кáжэ господáр выногрáдного садкá своёму эконóмовы: «Поклыч робитныкув і оддáй йім плáту, почявшы з остáтніх і до пэршых».
9. І тыйі, шо прышлы кóло однáцьцятыйі годыны, достáлы по дынáровы.
10. А тыйі, шо прышлы пэршымы, дýмалы, шо воны мáтымуть бильш. Алэ й воны достáлы по дынáровы.
11. І взявшы (плáту), воны стáлы нарíкаты на господаря.
12. І казáлы: «Гэты остáтні робылы онó однý годыну, а плáтячы, ты зрумняв йіх з нáмы, шо пырыныслы тяшку прáцю цíлого дня і гарачíнь».
[с. 61]
13. А вин одказáв одномý з йіх: «Дорогый! Ны крывджу я тыбэ. Чы ж ны за дынáра договорывся ты зо мнóю робыты?
14. Возьмы своé і йды. А я от хóчу дáты гэтому остáтнёму тóе, шо й тобí.
15. Чы ж я ны мáю прáва в своёму робыты тóе, шо я хóчу? Чы твойí гóчы завыдны з-за тогó шо я дóбрый?»
16. Гэтак бýдуть остáтні пэршымы, а пэршы остáтнімы; бо мнóго звáных, алэ мáло выбраных».