Ісýс благословыть дытэй

 

13. Тоды прывылы до Ёгó дытэй, шоб Вин поклáв на йіх рýкы і помолывся (за йіх); учынікы ж ны пускáлы йіх.

14. Алэ Ісýс сказáв; «Пустíтэ дытóк і ны мышяйтэ йім прыхóдыты до Мынэ; бо Цáрыство Ныбэснэ – йíхэ».

15. І Вин, положывшы на йіх рýкы, пошóв стыль.

 

[с. 59]

 

 

Про богáтого хлóпця

 

16. І от одын (чоловíк) пудыйшóв до Ёгó і сказáв: «Учíтілю Дóбрый, шо мынí трэба зробыты дóброго, шоб мáты вíчнэ жытте?»

17. А Вин ёмý сказáв: «Нáшо зовэш Мынэ дóбрым? Ныхтó ны дóбрый, а одын онó Биг. А як хóчыш увыйты в жытте вíчнэ, то дыржысь зáповыдей.

18. Той кáжэ Ёмý: «А якых?» То Ісýс сказáв: «Ны забывáй; ны вводь сыбэ в блуд; ны крадь; ны свідч ныправдыво;

19. шанýй бáтька й мáтыра; і: любы блызького свогó, як самóго сыбэ» (Выход. 20, 12—16. Лывыт. 19, 18. Другозаконне, 5, 16—20)

20. Хлóпэць кáжэ Ёмý: «Всёгó гэтого я зáвшы дыржявся і дыржýсь; чогó шэ мыні ныхватáе?»

21. Ісýс сказáв ёмý: «Як хóчыш бýты одповíдным, іды, продáй мáйку свою і роздáй убóгым; і бýдыш мáты скáрбы на нэбы; і прыхóдь да йды зо Мнóю».

22. Почýвшы гэты словá, хлóпэць одыйшóв, зажурывшысь, бо був вин вэльмы богáтый.

23. А Ісýс сказáв Свойíм учынікáм: «Напрáвду кажý вам, шо богáтому тяшко ввыйты в Цáрыство Ныбэснэ.

24. І шэ однэ скажý вам: Лёкш вырблюдовы пройты чырыз гушкó в гóлцы, чым богáтому в Цáрыство Бóжэ [лёкш ворóвчына (лына) прóйдэ чырыз гушкó в гóлцы, чым богáтый в цáрыство Ныбэснэ]».

25. Почýвшы гэтэ, учынікы Ёгó нáдто здывовáлысь і сказáлы: «То хто ж тоды мóжэ выратоватысь?»

26. А Ісýс, глянувшы на йіх, сказáв: «Людюм гэтэ нíяк, -- а Биг всэ змóжэ».

 

Нагорóда вíрным – вíчнэ жытте

 

27. Тоды Пытрó, откáзуючы, сказáв Ёмý: «От мы покынулы всэ і пошлы за Тобóю; і шо нам бýдэ?»

28. А Ісýс йім сказáв: «Напрáвду кажý вам, шо вытэ, якыйі пошлы за Мнóю, -- в нóвым буттí, і як Сын Людськый сядэ на прыстóлы Свэйі слáвы, то й вытэ сядытэ на дванáццыті прыстóлах судыты дванáццэть плынней Ізрáілёвых.

 

[с. 60]

 

29. І кáжон, хто покынэ хáту, чы братыв, чы сёстрэй, чы бáтька, чы мáтыра, чы жинку, чы дытэй, чы зэмню за Моé Ймэнне, -- той мáтымэ (мíтымэ) в мнóго раз бильш, ёмý бýдэ вíчнэ жытте.

30. Мнóго хто, шо пэршый, то бýдэ остáтнім, а остáтній -- пэршым.

 

Глава 20

 

Прытча про робитныкув в выногрáдному садкý

 

1. Бо Цáрыство Ныбэснэ похóжэ на одногó господаря, шо выйшов вэльмы рáно, шоб найняты робитныкув в свий выногрáдный садóк.

2. І згодывшы робитныкув по дынáровы за дэнь, послáв йіх в свий выногрáдный садóк.

3. Выйшовшы кóло трэтійі годыны (дывята годына рáнку), пубáчыв шэ дрýгых, шо стоялы на рынку быз робóты.

4. І сказáв йім: «Ідíтэ й вытэ в мий выногрáдный садóк, і шо вам полóжано бýдэ, тóе вам дам». Воны пошлы.

5. Знов выйшовшы кóло шóстыйі (по-нáшому – дванáцьцятыйі) і дывятыйі (по-нáшому – трэтійі), зробыв тóе сáмэ.

6. Нарэшты, выйшовшы кóло одынáцьцятыйі годыны (по-нáшому -- п’ятыйі), вин найшóв шэ гынчых, шо стоялы быз робóты, і кáжэ йім: «Чогó вытэ стойітэ тут цíлый дэн быз дíла?»

7. Воны кáжуть ёмý: «Ныхтó нас ны найняв». Вин кáжэ йім: «Ідíтэ й вытэ в мий выногрáдный садóк, і шо вам мáе бýты, тóе мáтымытэ».

8. І як прышóв вэчор, то кáжэ господáр выногрáдного садкá своёму эконóмовы: «Поклыч робитныкув і оддáй йім плáту, почявшы з остáтніх і до пэршых».

9. І тыйі, шо прышлы кóло однáцьцятыйі годыны, достáлы по дынáровы.

10. А тыйі, шо прышлы пэршымы, дýмалы, шо воны мáтымуть бильш. Алэ й воны достáлы по дынáровы.

11. І взявшы (плáту), воны стáлы нарíкаты на господаря.

12. І казáлы: «Гэты остáтні робылы онó однý годыну, а плáтячы, ты зрумняв йіх з нáмы, шо пырыныслы тяшку прáцю цíлого дня і гарачíнь».

 

[с. 61]

 

13. А вин одказáв одномý з йіх: «Дорогый! Ны крывджу я тыбэ. Чы ж ны за дынáра договорывся ты зо мнóю робыты?

14. Возьмы своé і йды. А я от хóчу дáты гэтому остáтнёму тóе, шо й тобí.

15. Чы ж я ны мáю прáва в своёму робыты тóе, шо я хóчу? Чы твойí гóчы завыдны з-за тогó шо я дóбрый?»

16. Гэтак бýдуть остáтні пэршымы, а пэршы остáтнімы; бо мнóго звáных, алэ мáло выбраных».