Ісýс благословляе дытэй
15. Прынóсылы до Ёгó і дытэй, шоб Вин доткнýвся до йіх; а учынікы, бáчачы гэтэ, боронылы йім.
16. Алэ Ісýс, клыкнувшы йіх, сказáв: «Пускáйтэ дытэй, шоб прыхóдылы до Мынэ, і ны боронíтэ йім – бо ля гэтакых е Цáрыство Бóжэ.
[с. 198]
17. Напрáвду кажý вам: хто ны прыймэ Цáрыства Бóжого як дытына, той ны ввыйдэ в ёгó».
Про богáтого хлóпця
18. І спытáв Ёгó одын з начяльнікув: «Дóбрый Учíтель! Шо мынí робыты, шоб прыобрыты вíчнэ жытте?»
19. Ісýс сказáв ёмý: Нáшо ты зовэш Мынэ дóбрым? Ныхтó ны дóбрый, одын онó Биг.
20. Чы знáйіш зáповыді: «Ны лажысь в постíль с чужэю жинкыю»; «Ны забывáй»; “Ны крадь»; «Ны свідч ныпрáвыльно»; «Поважяй свогó бáтька й свою мáтыра!» (Выход 20, 12—16).
21. То вин сказáв: «Всэ гэтэ я збырíг з малых літ».
22. Почýвшы гэтэ, Ісýс сказáв ёму: «Шэ одногó тобí бракýе: всэ, шо мáйіш, продáй і роздáй стáрцям, то бýдыш мáты скáрбы на нэбы. Тоды ворóчайся і ходы зо мнóю».
23. А вин, почýвшы гэтэ, засмутнíв ёмко, бо був вэльмы богáтый.
Богáство – гэто быдá
24. Ісýс, пубáчывшы, шо той став вэльмы смýтный, сказáв: «Як тяжко богáтому ввойты в Цáрыство Бóжэ.
25. Бо лёкш вырблюдовы пройты чырыз гухó в гóлцы, чым богáтому ввыйты в Цáрыство Бóжэ».
26. Тыйі, шо чýлы гэтэ, спытáлы: «То хто ж мóжэ выратоватысь?»
27. Алэ Вин сказáв: «Тóе, чогó ны мóжуть людэ, то мóжэ Биг!»
Нагрáда за бíдность по своюй вóлі
28. То Пытрó сказáв: «От мы покынулы всэ, пошлы за Тобóю».
29. А Вин сказáв йім: «По прáвды кажý вам: нымá такóго, хто покынув бы свою хáту, чы бáтька й мáтыра, чы братыв, чы сёстрэй, чы жинку, чы дытэй з-за Цáрыства Бóжого,
[с. 199]
30. і ны получыв бы намнóго бильш і в гэтэ врэмне, і в вік бýдушчый – вíчнэ жытте».
Трэтя зáповыдь Ісýса про свойí мýкы і воскрысíнне
31. Пóсля, одвíвшы в бик дванáццэть Свойíх учынікыв, сказáв йім: «От мы вхóдымо в Йірусалым, і збýдыцьця всэ напысанэ чырыз прорóкув про Сына Людськóго.
32. Бо оддадýть Ёгó язычнікам, і назбыткýють з Ёгó, і знывáжять Ёгó, і окампýзять Ёгó.
33. І бýдуть быты, і заб’ють Ёгó насмэрть; і на трэтій дэнь воскрэснэ».
34. Алэ воны ныц тогó ны розобрáлы. Гэты словá булы ля йіх тáйны, і воны ны понімáлы, шо Вин сказáв.
Ісýс сцыляе йірыхóнського слыпця
35. Як пудхóдыв Вин до Йірыхóна, то там одын слыпый сыдíв кóло дорóгы і старцёвáв.
36. І почýвшы, шо кóло ёгó прохóдять людэ, спытáв: «Шо гэто такóе?»
37. Ёмý сказáлы, шо йдэ Ісýс Назарэець.
38. Тоды вин закрычяв: «Ісýс, Сын Давыдув! Змылуйся нáдо мнóю».
39. Тыйі, шо йшлы пырыд йім, сварылысь на ёгó, шоб мовчяв. А вин шэ ёмч став крычяты: «Сын Давыдув! Змылуйся нáдо мнóю».
40. Ісýс остановывся і сказáв, шоб прывылы до Ёгó гэтого чоловíка. А як той пудыйшóв до Ёгó, то спытáв ёгó:
41. «Шо ты хóчыш од Мынэ?» Вин сказáв: «Гóсподы! Шоб мынí бáчыты».
42. Ісýс сказáв ёмý: «Будь выдýшчый! Твоя вíра выратовала тыбэ».
43. І вин одрáзу став бáчыты і пошóв за Йім прославляючы Бóга. І всі людэ, бáчачы гэтэ, подякувалы Бóгу.
[с. 200]
Глава 19