Стр. 8 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 7

 

Стр. 9

 

азастанны ашы кітапханасы

—

О, асаны жатысын-ай!..— деп, тап зіме саан екі бала мені аятарымен

бйірге тртіп трандарын бір адаандай болып ем, кзімді ашуа дрменім жетпеді.

Аржаын білмеймін, тас болып атып алсам керек...

—

Зытып келеді екем, зытып келеді екем... уыншы мені уып келеді екен уып

келеді екен... Мені уыншым сары маса ой, буып келеді екен буып келеді екен...

«Батыр тсінде жау креді, балышы тсінде ау креді» дегендей, мен тсімде ашып келе

жатанымды крдім. Алдымда тап зіме саан таы бір бала кетіп барады. Мен оны

егізімні сыары, бір туып, бірге лерім шыар деп келе жатсам, ол мені мазатап ашып

барады екен. Бір уаытта арсы тура алып:

—

ашын, ашын,— деді ол маан.

Мен оны бас салып стап алдым да, лашекені тсы осы болар деп, ждырыпен кеп

ойып жібердім. О да мені ойып жібергенде кесірігім жарылып кетті ме екен деп ем,

аман екен йтеуір... Тшкіріп те жібердім, оянып та кеттім. Екі кз, ла-мрныма

ймелеп алып, той жасап жатан базарды алы ара шыбындары екен. Бет-аузымды

еркін иемденіп алыпты да, сайрандай беріпті.

—

Кет-ей! Мына бір плеге айдан душар болан! — деді дкенші, татай дкенін

ашып жатып, оны не айтанын мен сзінен емес, жиіркене шыан нінен аардым-ау

деймін.

Жатан жерім базар маы болу керек, айналам балы сасиды. Кн дниеге яла

араандай, болмаса, бгін шекенен тпеймін деп, алдаусыратып келе жатандай,

ккжиектен жаа ана ажырап, енді йлерді тбесіне арай иек арта бастаан екен.

Жалпа жатан А Жайы есінегендей ана леп береді. Жоары жаы кк орасындай

ауыр толиды да, теізге лар саа жаы кнге шаылысып, жалпа кміс айнадай

жарырайды. Таертегі ялша кн сол айнаа енді ана арана бастаандай... Сары дала

саымданып, кейде тере клге сап кетіп, кейде ырасына кгілдір ттін будатаан

аласа-аласа тбелерді кез алдыа келеді. Кн кзіні алтын кірпіктері аласа йлерден

асып, биік йлерді терезелерін шам жаандай жарырата бастады. Таертегі салын

самал ашы аладардан етек-жеін жинап алып, клекелі жерлерде ана алып барады.

Meн асына келіп тнеп шыан татай дкен базар шенінде тр екен. Балы исі мрныма

келген со, арным да ашып оя берді. Кеше зыр аып келген екі аяым гиді екі ааш

таяа сап серейіп алыпты, бастырар емес. Сйретіле басып, дкеншіні асына

жаындап, орысша дрыс білемін-ау деген жалыз ауыз сзімді айттым:

—

Іздрсти...— дедім, е депті нмен. Ол маан: Пошел!— деп жауап айтарды. Мен

тсінбейтін таы бірнеше сз осты. Кескініне араймын да, онша жасы айтып тран

жосы-ау, деп ойлаймын.

—

Сен маан пошел деме! Неге пошел дейсі? Мен ит емес, адам баласымын!—дедім

азаша.

азашаны ол да едуір біледі екен:

—

Meн саан кет айтады! — деді. Е болмаса, ынысып рысатыныма кзім

жеткесін, ерленіп кеттім білем.