Стр. 41 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 40

 

Стр. 42

 

азастанны ашы кітапханасы

хатты да сирек жазар деген ой келді. Екеумізге жазан хаттарын бір конвертке салып,

кейде мені атыма, кейде Борашты атына жіберуші еді, енді ойлап жатсам, менен грі

Борашты атына кбірек жіберген екен...

«Осыны бріні себебі — мені шаш алыш боланымда ой. нерсіз болып шыты ой

деп, Шеген де салындай бастады. Жо, зім тскен торды зім бзып шыармын!»—

дедім де «шаштараза апаратын кшелерді аттарын да мытуа тырысып, кезімді

жмдым...

йысыз бір кезе басталан сияты... Кзі жайнап транмен кілі йыда болан

кезіді де аарып алыпсы. Енді міне, кезіді анша жманмен кіл ояу, шар рып

ыдырып, лдеайдан ірілі-саты ойларды сйрей айтады. Алыстан елес бергенмен

олы жетпес, исыны жо армандар оршай бастапты. Енді мегеріп ои бастаан

кітаптары ралуан елдерді, ажайып уаиаларды, даналы иелері ерлерді танытады.

Спартак, Капитан Нэмо, Чапаев, Данко, Щорс, Аманкелді сияты ер кеуделі батырларды

істеріне ызытырады. зір бірінен-бірін айыруы да оай емес, араласып, олдасып,

осатасып жр.

Бала ой ызыаны болмаса, бл маайа бойлап тратай да алмайды. Бір кезде брін

бір-а мытып, таныс пулы «айратыа» тартады. Мнда бір соып кетсе боланы,

брын кргенні бріне алатап, аралап жріп алады, шыа алмай алады. Ауылды

барлы арала-сарала иттері мен сары жаал, кк жаал латарына дейін аралайды. йге

йездеген жауыр-жадау жылыларын да саынып алан... Баяы дос балаларымен де

ойнап кетеді.

Жатан ботаны мойнынан шатап, кзінен сйем деп, Абота уреленіп жатыр. Енді

не, мені кріп, ышырып бір ктеріп ойып, жылмия арап тр. азір мен асына барам,

кел, ботаны жгіртіп ойнайы дейім.

—

Aha! —дейді Абота.— Ботамны арны ашып жатыр... Ойнамайды!..

Мен ботаа жаындай берем... Абота мені тастай ждырыымен кеудеден итеріп алады.

Неге екені белгісіз, Абота баяы жеті жасындаы алпында елестейді. Сол домаланып,

безектеп жрген алпы, зім он жетіге шыаным есімде жо. Аботаны сол бала

алпында алдыра берем. азір мен Аботаны ішім елжірей саынатын сиятымын...

Біра сол бала кйінде саынам! Араа жылдар тсіп алыстатан сайын, Аботаны

ойымда алан бар бейнесі ажарлана тсіпті. Бар ылыы сйкімді, брын тентектік

крінген мінездері, кейде менен тмпеш крген мінездері, енді демі еркелік сиятанады.

з дрекілігіме кініп, енді кездессем, ол ктермеске, мадайынан шертпеске ант

ішердей болам. тте, енді кездесерміз бе, жо па!..

Кейде Аботаны аншаа келгені есіме тседі. Біз кріспегелі арада еткен тоыз жылды

оссам, ос брымында шолпысы, лаында сырасы сылдырлап, сыла аан ыз бола

алады. Біра бл трін анша іздесем де, кз алдыма айын келтіре алмаймын. Балалы

шаы баса береді. Ойым сол шаты іздейді. Абота мені кеудеден тйіп алса, мен шап

беріп, білегінен стай алсам... Сонда мен айтер едім, я, айтер едім, деймін...

айтетінім таы екі трде елестейді. Жас та болсам, мал рекетін кнде кріп жрген

балалы шаымда еш нрседен іркілмейтін сиятанам. Ал, азір, он жетіге шыан ала

баласы, бойжетіп алан Аботаны кз алдына келгенде еш нрсені орайын таба алмай

тартына береді, ысыла береді. Батырлыымны жетер жері-а: «Сламатсыз ба, Абота

арындас!»—сиятанады. Мны зі де талай толанып ойлаанда ана табылан сз...