Стр. 52 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 51

 

Стр. 53

 

азастанны ашы кітапханасы

Алыста, тыны теізді керілген кгілдір тсінде, ттіні будатаан кемелер крінеді. А

желкендер бйірін блтитып алып, су бетін сызып, керуендей кшіп барады. р жерде

аырын шлып балышы кемелері тр. Кн бойы ырдаы азастанды кріп келсем,

енді міне теіздегі азастанды кріп трмын. ыр теізі мен су теізі жаласып, жеріміз

бен елімізді еске тсіреді.

Апамды ш абат етіп салынып жатан жаа завод рылысынан таптым. Айдаш

жоарыда кірпіш алап тр да, апам айналмалы лентаа кірпіш салып тр.

—

Апа!—дедім, бар саынышымды сол бір ауыз сезбен ана айта алатындай.

Мені круден брын, дауысымнан танып, апам олындаы кірпішін тсіріп жіберіп,

айнала арай бастады. Кірпіш кірпішке соылып, жарылып алды. Шешем атты

шатап алып кеудесіне ысанда ана шеше байсты жайын сирек ойлайтыным есіме

тсті. Мен шін не крмеді, неше айырмады. Жазан шешені мені есіне алмай йыа

кеткен кні бар ма? Айдаш деуді орнына кніне неше рет айрош деп алды екен! і

тгіл тсінде бір крініп кетсем, андай уанып алды екен! Сол шеше шін мен не

істедім? Тк те істеген жопын. Барлы кініш ойыма енді ана тсіп тр.

Мен зір шешені баыты неменеде екенін білмеймін. «Шеше баласыны баын тілейді»

дейді. Мен шеше алдындаы баланы парыз-арызын да жете ойлаан емеспін. Енді міне,

жайан ша жабылып ашыланша, шешем шін і тгіл тсінде крмеген бір жма

жасап бергім келіп кетті. Жма деген немене, мен оны да білмеймін ой. Сондытан осы

салынып жатан зулім сарай мені, шешемдікі болуын тіледім. Кейін, жылдар еткен со

ана тсіндім, ол расында да біздікі екен!

Кірпіш жеген олдар анша атыл болса да, арама жмса тиіп барады. жім

сызытары кбейе тскен арта жз айнадай айын. Кірпік-астарына, иір-иір жім

сызытарына трып алан ша-топыра саынан шешені бір тамырыны ылп еткенін

жасыра алмай тр. Мен «апа!» десем, апам «айрошым!» дейді, зірге неше жылдан бері

саталан ойымызды айтысуа осы екі-а сз жетіп жатыр...

Апам мені айта-айта шатап, айта-айта сйеді. Денім сау, иыым апатай. Бар

бойымнан лі шыын крмеген жас кш тырс-тырс шертіп тр. сті ша дегем жо, ша

шаына кіріп кеттім, шеше уанышы сол да. Бала антын шеше шаында беретін болу

керек. Мен шешемді шатап трып:

«Сен шін бл дниеде бардын, брін істеймін!»— дедім ішімнен. Брі деген немене, аз

ба, кп пе, ашан орнатам, алай орнатам, ол ойыма да кіріп шыан жо. Баланы анты

адалдыында болу керек, адал ант еттім, ашан орындайсы деп, анам осы кнге дейін

сраан емес. Мен лі кнге дейін сол антыма берікпін.

—

лыным, озым, кішкентайым!—дейді апам, мені кеудесіне ыса беріп,

«Кішкентайы» екейіп, иіліп, ре шаына сыйып транында жмысы да жо. Ана

шін бала — ашан да бала. ашан да ана зін лкен санайды. Кірпіш жеген а алаан

мені басымды озыны сипаандай сипайды.

олына жа тері биялай, басына жеіл жалбаай киген лаыны іші мен танауыны

сайларына ша трып алан Айдаш асыма келді.

—

Мына жаманны жігіт боп аланын арай гр! — деп, уелі иыымнан бір итеріп

алды да, арама аты. Айдашты уананы мені жігіт болып аланым сияты.