Стр. 59 - . Мсірепов аза солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 58
Стр. 60
азастанны ашы кітапханасы
—
Ендеше, мен осы апаны асында лем!—деп, шаласынан тсіп, жата кетті.
Жааы кш крсеткеннен грі мынасынан зрем кетті.
—
Ана бір аза наып жатыр! —деп, командирді біреуі срай алса, кезекте тран
кзетші:
—
Жауынгер Сарталиевті, тауысаны, командир жолдас! — дейді. Оны ар жаында
не мені, не мына «туысанымды» шаыртып алып срастыра алса, ол ятты кргенше
лген жасы да!
«Туысаныны боланы жасы ой, мынадай туысанды, дай, сенен ашан срап
ем!»—деп, атты ысылдым. мірімде бірінші рет яланнан мадайым терлеп кетті. Енді
алжатау айда, жалына бастадым:
—
Аатай, йтпеіз... Екеумізге де ят болады. Мен шынымды айттым сізге. Маан
уреленем деп жріп, шын айрылып аласыз...— деймін.
—
Олда! деп айт,— дейді.
—
Олда! — деймін.
—
Білде! деп айт,— дейді.
—
Білде! — деймін.
—
Жо. Брібір сенбеймін!—деп, абыраа жабыса тседі..— лем осы арада...
Аатай да айтылып жатыр, кетай да айтылып жатыр, біреуі лаына кірмейді. Сонша
жек крген адамыа, сол айуанны з ятын сатаймын деп, жалынып-жалбарынан деген
бір иын екен... Аяында, кпесін ысыырай, бір олыммен кеуде тсынан ктеріп
алдым да, жатахананы асынан алып кеттім. Аяы жерге жаындап кетсе-а, тірей
ояды. Жоары ктеріп алсам, екі екшесімен тіземе тепкілейді. Амал жо, орап-бктеп,
балаша ктеріп алдым да, Жайыты жаасына келдім. Бірінші рет сен деп сйлестім:
—
Сен ятсыз, айтана нанбайсы, аыла кнбейсі! Не істейін саан? зенге тастап
жіберейін бе!—дедім.— Алымынан бір сысам, не боларыды байады ой, зі?
Енді ол маан жалына бастады. «Жоламайын маайыа, атынды да бердім, босат» деді.
—
Жоламайсы ой?
—
Жоламайын.
—
Олда деп айт!
—
Олда!
—
Білде деп айт!
—
Білде!
Олда-білдені немене екеніне тсінбесем де, уде бегитер бір сз екенін алдында ана
зінен естігем, соны енді зіне айтыздым да оя бердім.
Сол кні шешемнен де хат келген екен. Дптер аазыны трт бетіне жазылан хата елу
екі-а сз сыйыпты. Айдашты ксті олдары алама айдан йір болсын, рбір рпі
Стр. 60 - . Мсірепов аза солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 59
Стр. 61
азастанны ашы кітапханасы
клбей-ксіліп, рбір сзі тйе керуендей созылып, бір жола ре сыйып тр. Жол шетіне
жаындап аланда сзді соы бір рпін келер жола шыара салатын деті таы бар
екен. Ноат кездессе — шопардай, дгелек ріптер шаыратай. Біра бдан арты
хатты мірімде де алып крмеген шыармын...
Шешем сз арасында, «Абота да сен кеткен тні жо болды, тегі колхоза барып,
Жнібекке паналаан шыар дейміз» деп жазыпты. лі де шарылытан арылмаан
екемін деп ойладым. Оымаан аза ызы сол босаада шіриді ой деп ойлап ем, енді
орлыа кнбей, креске шыанын кріп отырмын.
«Сол жолы неге ана бір тілдеспедім?»—деп ынжылдым.
Мен кемеде келе жатан тні тереземні алдынан йел ткендей бір елес беріп еді.
Басындаы а жібек шлісін де кріп аландай болып ем. Жгіріп тыса да шыамын.
Жрт жатып, жары азайан, араы еді. Ешкімді кре алмап едім, сонда да кемені стін
бір орап шыып:
«Абота соынан уып келе жатыр деп ойлаймысы!»—деп зімді-зім мазатап,
айтып келіп ем.
Енді міне, Абота да мен кеткен тні жо болып шыыпты. Ммкін кйеуін мен шін
тастап, мен кеткен кемемен о да кеткен шыар!
рине! лгі, айналып кетейін «туысаным» да соны айтып тран жо па!
Шешемнен хат аланнан кейін бірталай кн уанышым ойныма сыймай жрді. Аяымды
билей басып, арадаы жкті ауырлыын да сезбей кеттім. Ауыздан шыпаанмен белгілі
ойды Абота зі тсініп, мен айтарды зі айтар, бір кні келіп те алар деп, ыли ктетін
болдым. Кнде жрістен айтанда кезекте тран кзетшіге тесіле араймын.
«Сізді бір туысан арындасыыз ктіп жр!» — деп айтар деймін. Бгін айтпаса, ерте
айтар деп ктем. Туекелшіл, ер ыз зі тауып алар деп сенем.
Кейде Абота келіп алса, айда жатызам, ай алтама сияды деген ора ой да келіп
алады. Мылты емес мойныма асып апаты о емес беліме байлап алатын. Оны стіне,
осынша ыршын жастарды ішіне йелін кеп ойан скерді халіне ызыа да
алмаймын. Бл ойым ке жайылыма шыып алып, лденеменелерге апарып соады...
Амал айсы, айлар бойы ктсем де «арындасы келіп тр» деп ешкім айтан жо...
Абота біржола хабарсыз кетті. Мені ойымда кетіп бара жатан жмба та осы.
азір мен тран жерден алыс бір шекараны кзетіндемін. Анда-санда апам мен Айдаш
хат жазып трады. Абота туралы бір ауыз сз жазбайды. Бір-екі рет зім де срап жазып
едім, «хабарсызбыз, араым» дегеннен баса еш нрсені ізіне кездесе алмадым.
Сонымен Абота бір жмба болды да ала берді.
Апам азір пенсия алып, колхозда трады. Айдаш лі Гурьевте. Кейде апамны хатын
олы демі бір оушы ыз жазады. «арындасы Н. деп, слем айтып, ол ояды.
Маржандай тізілген арыптарына арай сздері де жаты, колхоз міріндегі рбір
жаалыты р ткізбей жазады. Шешеме хат жазанда сол «Н» арындасты зінен де
Абота туралы срап жазып ем, арындас маан — мен ол кісіні білмеймін деп жауап
айтарды.