Стр. 61 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 60

 

Стр. 62

 

азастанны ашы кітапханасы

Шешусіз жмба мазалауын ояр емес. Мен лі сю-кю дегенді крген емеспін.

Аботаны ойымнан шыпайтыны да балалы шаты сері болуы ммкін. Кітаптан

крген «шын махаббаттар» «айратыны» азаыны олынан келе де бермейтін

сиятанады. Біра «айда кетті екен?» деген срау есімнен де кетпейді, жанымды

инауын да оймайды. Араа тскен екі жыл мыттырса да керек еді, жо мыттыра алан

жо. айта, жмбаты шешуі иындаан сайын, мені ойлануым да кбейіп барады.

Араа айлар тсіп алыстатан сайын, кк шлісін шалайта жамылан келіншекті бейнесі

кн санап ажарлана тседі. Кздері кез алдымнан кетпей, ызыа тсем. Тмаршадаы ш

ауыз сзден лі міт етем. Жалыз-а хабарсызды ажытып барады.

Алдыы кні таерте кзеттен айтып келе жатанымда атылы-ызылды блттар

арасынан сол жмбаты шешуі де жар ете тскендей болды. Н. арпі сияты бір блт

былып барып Аботаа сап кетті. Ойыма жмбаты жаа бір шешуі тсе алды.

«Н. деп ол оятын сол Аботаны зі болар!»—деп йардым.

айтып келіп Н. деп ол ойылан хаттарды брін тсегімні стіне аз-атар жайып,

тексеруге салдым.

Біреуінде:

«Апа Аботаны срай беріп айтеді, сол жата да слу ыздар бар шыар — дейді.

Абота анша дегенмен есік крді ой деп айтады»— деген крсініс бар екен. Енді

бірінде: «Ыли срай бересіз, мен жауап таба алмай ысылам... Егер шын-а лкен

жмысыыз болса, жнін айтыыз, мен де осыла іздесейін»,— деп Н. з атынан

жазыппын. Енді абайласам р хатты ішінде де менен сыр тартан бір ауыз ойнаы сз

жазылмай алмаан екен. Мен брін де мені срауыма арай айтарылан жауап деп ,

кезінде байамаан екемін. Кнсіз боланмен кейбір ойнаы сздерді Абота ана жазуа

ммкін.

—

рине, Абота осы Н! Н. сол Абота!..

Осы шешу табыланнан кейін, мен кзет бліміні командирше бардым:

—

ырыма деген демалысты згертсеіз екен. Мен шешемді кріп айтым келеді.

Денім сау, курортты маан керегі не? — дедім.

рине, тап осылай емес, скерлік тртіпті р ноатын з орнына дл ойып айттым.

Командир алашы бйрыын згертіп елге баруыма рсат етті. айтып келіп Мыколаа:

—

Шешеме барып айтатын болдым!—дедім, баса жолдастара да соны айттым.

азір міне, шамаданымды ашып ойып, Абота мен шешеме не ала барсам екен деп соны

таба алмай отырмын. Жо, жмбаты шешуі таы шиеленісіп кетті. Tc алтамда жрген

тмаршам мен хат жазан олды салыстырып арасам, бір харпы самайды! Біреуі

брыны латынша, біреуі азіргі жааша жазыланмен харып оюда бір састы болуа

тиісті еді, ол састы табылмады. Кіл таы дадарып алды. лдеандай бір ыза сен

Аботасын деп тап беріп хат жазуым да иын, іздеп баранда ол Абота болмай шыса, о

да оай емес. лі шыныпаан кілім Аботадан біржола кдер зіп ала ма деп

жрексінем.

«Жо, сол Абота! Жнел, тарт «айратыа!» — деп, жрегім айай саландай.—

«Тарттым!»—деп, мен де белді байлап, шамаданны апаын жаптым. Еш нрсе апара

алмасам, оасы не, зімді алып барам.