Стр. 122 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 121

 

Стр. 123

 

азастанны ашы кітапханасы

—

Немене шейін емес?

—

Зебіректерді тпеп кеткенін айтам... лгірсек жарар еді...

—

Неге лгірмейміз?

—

Алдымыз келе жатан шабуыл сияты ой.

—

Аспанны асты уыс... Біз сыйып терлік бір алтарыс алар..

Зебірек отары жиі тсе бастады. Екі аттап, бір жата алып, ре жріп келеміз. «Жгір!»

деген мірге «жат!» деген мір жаласа шыып алады. Жатуа — уаыт жо, жгіруге —

ая басар бос жер жо, біра соны екеуін де істеп, йтеуір ала арай кетіп бара

жатырмыз.

Ревякин бгінгі халды ысашылыын айтып отыранда, мен манаы ойын-

алжыдарымыздан ялып отыр едім, азір абайласам, оным дрыс та емес екен. Сол

біраз алжымен талай кнгі азап ауырлыын жуып тастаандай, жауынгерлерім жеіл

жріп келеді. Ойын мен клкі ой мен бойды ктеріп тастапты. Бдан брыны, айлар бойы

созылан соыс бейнеті мытылып, бгін майдана жаа кіргелі келе жатандаймыз.

Ммкін, бгін соысты жаа бір кні басталалы келе жатанын сезетін шыармыз.

йтеуір бой сергек, ой ояу келеміз.

—

Танкы! — деді Володя ала арап.

О боранынан ктерілген алы шаны ішіне аз-атар жоралап келе жатан ара

оыздай танкылар кріне бастады. Ревякин айтандай бгін булар те ызалы, арсы

алуа тура келеді.

Кн кркіреп транда шегіртке де шырылдамайтын еді. Жер-кк осыла кркіреп, осыла

шайалып транда, жалпа жайлауды ттас жаырытыратын шегіртке шырылындай

дамылсыз, тотаусыз автомат оы жауа бастады. Жауды танкыа мінген жаяу скері

айас шегіне жеткен со, тсе алып, о тгіліп келеді.

Ыайсыз жерде кездесіп алса та, жадай талар жай жо, ескі бір окопа тсе алып,

рбір адым жерді ораушысы барын крсетуге зірлендік...

ат-абат тарсыл-грсілді астында алан Ростов аласы ауыр дем алады. Тау

ыраларындай жота-жота болып крінетін биік йлі, тас йылан ке кшелі, ке

тынысты кркем аланы азіргі бейнесін буда-буда, рт ттіні мен р терезесінен

жалын атып, балыандай ойысып, лап бара жатан йлер арылы ана беруге болады.

Брын ша трызбай, лсін-лі жуып, айнадай жарыратып стайтын кшелерде азір

йіліп, брырап кірпіштер, майысып-бралып лдене трлі темірлер жатыр.

ала кегі от болып жанып, о болып атыла бастаалы екі жетіге айналып барады. рбір а

терек, рбір алма ааштары атып та жатыр, атылып та жатыр. Отстікке арнап жинаан

мол орын жау азір осы аланы стіне тгіп, дем алызбай тр. Жауды атан рбір оы

ауыр-жеіл жара салып, кн демей, тн демей, аланы денесіне дариды. Бізді отар

амалсыз сай-саланы сзіп, жол бойларын кезеді. Бейбіт шата аланы ан тамырындай

тарматалып мір орегін жеткізіп тратын жолдармен азір жауды темір лектері келе

жатыр. Дон зенін екі жатап салан бау-башаларда дниеге келген жаа бір оыздар

жргендей сезінесі. ала стіндегі рі ащы, рі ою ара ттін еш нрсені крсетпей

тншытырып барады.