Стр. 139 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 138

 

Стр. 140

 

азастанны ашы кітапханасы

Жолдастарымны не айтып жатандарын да естігендеймін біра ешбір сзді маынасын

аяына дейін аара алмаймын.

Володя мені кзіме адала арап, ернін жыбырлатандай болады. Не айтаны естілмейді.

Есімнен айрылмайын деп, кшімді жинасам да кейбір нрселер алыстан блдыраандай,

айын одалмай алады. Володяа зім де бірдеме айтым келеді. Теріміз сііскен айы-

уанышымыз орта болып кеткен имас дос жолдастара жрегімдегі ырынды бір сезімді

айтым келеді. Бар кшімді жинап алып айтаным:

Команданы олыа ал!—ана болды. Баса ойларым айтылмай алымымда алды...

Мені ктеріп алып жнеле бергенде, зімді атып алан жауымды таы бір кргім келіп

таы бір адалып арадым.

Тмсыы енді ара тгел кміліп барады екен. Мрнынан аан ара кре ан са-са

отау тігіп, алдындаы арды едуір шбатып бояп тастапты. 'Атылан ит осылай елетін еді

деп, ішімнен бір жбір тееулер іздегендеймін... Шола киімдері жоары сырылып кетіпті

де, ашылып алан жалааш арасына айдама жел тйір-тйір иыршы арды тыып

жатыр...

Жолдастарым мені ктеріп кетті. Биік тас йлерді ткізіп, танк лектеріні лі тіп

жатанын айын сезем. Сталинградтан келгендері де бар шыар-ау... Семен Зонинні аза

боланын айту керек еді-ау, біреуіне... Ондай ерекше адамды білмейтін кім бар дейсі

деген ой келеді. Біра бл ойым да аяталмай, баса бірдемеге ауысып кетеді.

лі тіп жатан ауыр самолеттерді бауырларында балапандай тізіліп бара жатан

бомбаларын да кргендей боламын. Осыларды ішінде Шеген де кетіп барады, ? Ол ой,

мені танып аланымды сезген де жо?.. Шеген аа, бл бес айда мен де басымнан

талайды ткіздім. Енді кездессек, ана жылыдай ысылмай-а шерте беретін гімелерім

толып жатыр. Жолдас капитан солдаты кепті крді, ондай-мндай аны да жо емес.

Ммкін, енді саан жолдастыа да жарап алан шыар.

Кеудеме ыздыран темір кіріп бара жатандай, тек аырын шайалан сайын бойлай

тскендей сезіледі. Ойларым тез-тез зіліп кетеді де, жаа бір ойлар киіп кетеді. анша

уаыт бірге жрген жолдастарыма е керекті сзім айтылмаандай, р трлі ойлар

анталап, араласып барады. Ие, е айтар сз немене еді?.. Неып мыта алдым?.. Осы бір

болмашы шайалыспен келе жатанда ойы да шайала бергені ме?.. Брын талай

жгіретін де едік, сонда неып тсіп алмай жрген?..ап, мытыла аланын крді бе?..

йылы-ояу бір халде, йел даусы естіледі.

Ауыр екен... тез жнелтілсін... ауыр жара... Марина... Бірінші кезекте...

«Ол кім екен жаралы? Володя ма, Петя ма?.. Екеуі де ызу, батыл жігіттер еді. айда

жмсап ем?.. Бекер болан екен... И, сарайды тінтіп шы деп дейм-ау, Володяа... айда

жнелтейін деп жатыр екен оларды?.. Адрестерін алып алуым керек ой.. Адрестеріді,

адрестеріді алдырыдар!..» Даусым, рине, шыпайды...

Костя, кейін зімізге келіп осыл! Тсінемісі? — дейді бір дауыс. Бл, рине,

политрук Ревякинні, даусы...

Білегіме жмса бір салын саусатар тиеді. А киінген Абота кзіме шалынып

кеткендей болады. Семен крдім деп еді, дрыс екен-ау!.. Абота, кішкене ана аттыра