Стр. 144 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 143

 

Стр. 145

 

азастанны ашы кітапханасы

Кезінен байала алан крсініс реіне араанда, ол жатан келген жауынгерлерге лі

шараса алмаса керек.

Соысты салын лебі мнда да атты сезіледі. Гуля кзіне келе алан м шырайын

ысара келген ою кірпіктерімен тез желпіп тастады да:

—

з олымен хат жаза алмайтындары болса, айтыдар. Мен жазып берейін,— деді.

Гуляны олынан ткен жаралылар жалыз біз ана болмаса керек. рбір срауы

жауынгерлерді р трлі ысылыстарын айтызбай-а амти кетіп отыр.

Бл йде з хатын зі жаза алмайтын мен бармын. О мені тс сйектерімді ирата тіп,

о жа жауырыныма кіріп тотапты. О жаым ттас таулы, хат жазу тгіл, одан оай

озалыстара да шама жо еді зір. Мен хатымды ркімге жаздырып, мым мен сырыма

ркімді ортатастырып жргелі, міне, екі айдан асып барады. Неге екенін білмеймін, сол

сырымды Гулядан да жасырым келмеді. Шынымды айттым. Гуля мені хаттарымды жаза

бастады.

Бірінші хатым Володя мен Петяа жазылды. айда келіп тотаанымды білдіріп,

жазыланнан кейін мені з бліміме айтарып алуа Мирошник пен Ревякин жрдем етсін,

мытпасын дегенді тапсырдым.

Екінші хатты «Апа!» деп бастаалы екі саат тті, лі аяталар емес... Хат Гурьев

аласыны кейбір йлеріне кіріп, ркімдерді жайын білгісі келеді... Осы бір тса

келгенде мен бгеле берем де, Гуля за ктіп алады. Мені ысылысымды байамаан

болып, баса жолдастармен гімелесіп кетеді.

Мені майдана ала кеткен жмбаым, бдан брын одан арты жатан ауданды жердегі

бір госпитальда шешіліп алып еді. Жараланан жайымды апама жалап апа жазып

жіберіп ек, Абота оп-оай бетін ашыпты. Апамны хатын ыли Абота жазып беріп

келгенін де тсіндім. «Н» деп ол оятын да сол екен. Хатты, аяына з атымнан

жазылан тоыз жолды ішінде жаны ауыранда ана айтылар сздер келіпті. лі кнге

хатымды баса адама жаздырып жргендіктен мен Аботаа айтар сзімні бірін ашып

айта алмай, срлеп жргендеймін. Енді, міне, сол бгетке таы келіп тірелдім. Баса бір

йелді алдында Аботаны атын атап, атарыла алмай жатырмын.

Мені, бл жайымды Гуля да аарып алан сияты. Гришинмен бенмен сйлесіп

отырып езу тартан себебі мені бгелісімнен екенін мен де сезем. Мндай жайлара

бізден анарлым сезімтал йел маан кезімен демеу беріп:

«Аты кім еді, атай бер... Несіне бгелесі! Айтар жылы сздері мені ойыма да келіп тр,

іркілме!»—дегендей болады нсіз ана.

Хат аыры аяталмай алды. Оны орнына апама телеграмма жіберттім.

араандыдамын, келіп кетседер жасы болар еді деп жаздырдым. «Келіп кетседер»

дегенді жазанда, Гуляны кзіне ре аарылар бір шын жылт етін алды. Мен оны

адамаан болдым... зге жолдастарым хаттарын здері жазып жатыр. Едуір жасап

алан, ааулау адам, бен бір ысылыс стінде отыр екен:

—

айрош шыраым, осы з атыныа зі араым деп жазан алай болады екен?

— деді.

Мен клкіден булыып, жауап бере алмай алдым. О тесіп ткен кпем шиылдап,

німді шыармады. Гуля клген жо, айта, е бір салматы нмен: