Стр. 149 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 148

 

Стр. 150

 

азастанны ашы кітапханасы

Соны артынан трт кннен кейін апам келіп алды. аруымдаы оымды алып олыма

бергелі екі жеті тіп, мен з аяыммен жріп кеткен кезім еді. Апам мені коридорда

шатай алан бойы, йді екінші абатына ктеріліп, бізді блмеге кірді. Вокзалдан

барып арсы алан Гуля бар жайды тгел айтса керек, шешем жылаан жо. Шбар

оржыны андай толы болса, кілі де уаныша сондай толы келген еді.

—

Трып кеткені не, балам-ау... Оан зір бола ма екен...— деп, бір ана абаын

шытты да, содан кейін уайым белгісін крсеткен жо. Мнысы да маан емес, докторлар

мен Гуляа айтан кінсі сияты еді.

—

Жо, апа, мен енді сау адаммын. шейін демалып жатан жайым бар,—дедім.

Апамны бояуы кеткен крі кзі анда-санда маан адала арап, зі білетін нысаналармен

тексеріп жатан сияты. Бала жайында барлы ананы зіне ана сенетін деті бойынша,

тла бойымды тгел барлап шыты да, кзін сртті:

—

Жрегім обалжыан жо еді,— деді.

Бар ананы баласын жаманата имайтын деті ой, апам орыан да, жылаан да

сияты. Біра одан арыа ойын жібермеген. лдеайда алыс иядан балапанны ша

етіп аланын естіген де, я басар, амор ана жетіп келген. Апам, ауру адамны кілін

босатысы келмегендей, зін-зі за стап отырды да, мені сауыаныма бден кзі

жетіп боласын ана з жрегін атара бастады. ой баласы — озы, жылы баласы —

лын, с баласынан — арам, брі де маан тееліп жатыр. Тауы пен тышан

балапандарынан басаны бріне де бір-бір тееліп еттім, енді айталана бастады...

Шеше мен баланы ендігі беттері ішкі сора арай ауысып бара жатанын сезіп, Гуля

шыып кетті. Енді неден бастар екен деп мен ктіп отырмын. Ала оржыннан ба, басадан

ба?..

Шешем адасан жо. ара барыт камзолы мен кк барыт жесізді ойын алталарына

мытап салан бір ша жып-жылы хаттарды берді. Абота жазан сздер лі суынбаан

да, шешем ол сздерді суыа тигізбей келген. Оудан брын біраз уаыт кеудее ысып

жаты келетін сиятанады. Мен сол жаыма исайып жатан бойымда хаттарды

жастыымны астына арай тартып ойып ем, зінен-зі ойлаан жеріме тиді... Денем сол

жылылыты сезінгендей болды.

Апам жруге зірлене бастаан со-а Абота да кнде бір хат жаза беріпті. р жазан

хатында енді бір ауыз сзі мыт аландай, ертеіне таы біреуін жазыпты. Мен оан

солдат ойын ашы айтып, мселені зілді-кесілді трде оятынымды аарта жазып ем...

Мына хаттар брі жиналып, соан жауап берген. уелі аздаан тартынанды бар. Енді

біреулерінде йелге тн ойнаылыпен дмелендіру кезек ауысып келіпті де, е соы

хатында удесін беріпті. Шешем почтальона сап, барлы хатты бір-а кеп тапсырып

отыр.

Мен бірінен со бірін алып хаттарды оып жатырмын да, шешем мені кезіме адалып,

мені ойларымды оып отыр... Аботаны хаттарын асыа-аптыа оыан мен кп

тсіндім бе, мені кзімнен апам кп тсінді ме, оны осы кнге дейін айта алмаймын.

—

уелі Абота екеуміз тйе жннен мына бір жылы кйлекті тоып едік. Керек

болар, ала бар деп, Абота мына біреуді де салып жіберді... Мен айдан білейін, здері

білетін шыарсыдар деп, ала келдім...— дейді.