Стр. 155 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 154

 

Стр. 156

 

азастанны ашы кітапханасы

Тарасенконы о олы шола екен. Сау алан сол олымен мені ааздарымды

ыайсыздау аударыстырып отырды да:

—

Жолдас аа сержант, командирлер курсына барасы,— деді.

—

Жолдас аа политрук, з блімімнен баса жерге барым келмейді!—дедім, барлы

дос-жолдастарымнан бір-а айрылып алам ба деп ышынып кетіп. Дауысым скерден

грі балалы атаыма .лайы, тзбестік бір мінезді байатып аланын зім де аардым.

Берлин алынып, соыс біткеннен кейін мен соыс академиясын бітіруге де уде бергелі

трмын. Мным ойын да емес, тірік те емес.

Біра р жауынгерден кнде естіп жрген сезіне Тарасенко таданан жо. О нсерінен

басын ктере алмай жатанда да бізді жауынгерлер Берлинге ашан жетер екеміз деп

жатады. Шегініп келе жатып белуардан батпа окопа улай кеткенде де ол мітпен

айрылан емес. Ол атынаспаса Берлин алынбайтындай, р жауынгер з сапарыны шетін

Берлинге апарып тірейді. Ммкін, о олынан айрылып, осында келгенінше,

Тарасенконы зі де солай ойлаан шыар. Сондытан мені Берлиннен кейін соыс

академиясын бітіруге де уде берейін дегенім оны тадандыра алмады.

—

азастан командир дайындау керек пе, жо па? — деді Тарасенко.

—

рине, керек,— деп бастадым да ая жаына,— ме белім командирі едім,—

дегенді ыстырып та жібердім.

—

Орта білімін, бола трып, осы кнге дейін неып офицер болмай ала бергесін?

Мны болмайды. Курса барасы!—деп, Тарасенко мені ааздарымды таы бір

аударыстырып ойды. Даусы аталданып, кез арасы салындап барады.

лі де сау кніндегі деттерін мытып болмаан о олыны шола білегі белбеуге

ыстырып ойан жеін бір тртіп алды. Брыны деті бойынша, аламды алуа

созылысы келеді. Байап алмады ба дегендей, Тарасенко маан араанда, мен соны

пайдалана ойып, е соы айла-шарыа жармастым:

—

Мені з бліміме айтуымны андай ажеті барлыын мына хаттардан да

круіізге болады,— деп, жолдастарымнан келген бір ша хатты Тарасенконы алдына

жая салып,— е болмаса бізді политрукті хатын оыызшы...— дедім.

—

Мына біреуін бір йел жазан екен... лде, политругін, йел ме еді?—деді

Тарасенко, е стігі, Аботадан келген бір хата иашыра арап отыран бойы. Кзіні

алды азана жымы, етіп алды.

—

Кешірііз, жолдас комиссар,—деп мен Аботаны хатын тез кейін тартып алдым.

Адам мінезінде сыр андай кем, гімені бетін осы йел хаты згертті. Комиссарды кзі

жылы шырай берін, мырс етіп алды. Енді даусы да жмсаран сияты.

йел мен бала соыс адамдарыны жрегін тез босатады. Оларды йел мен бала жайын

кп гіме етпейтіндері де, гіме ете алса, елтігендей болатындары да сондытан. Мен

бл жайды да р ткізгім келмей:

—

Политрук болмаанмен майдана жріп кетіпті йелім...— деп, Аботаны соы

телеграммасын Тарасенкоа сындым. Крсеткім келіп Аботаны суретін де суырып

алдым алтамнан.