Стр. 193 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 192

 

Стр. 194

 

азастанны ашы кітапханасы

—

Осы йде тратын едік...— деді Володя жолдасын молаа келіп транынан ялан

адамша ысыла сйлеп.— Мен де осында туып стім... Танечканы тсегі мына жерде

тратын...

Володяны жымианы жрегіді біреу пышатап жатандай тиеді. Володя йді р

брышына бір барып, мыт алдыран бірдемесін іздеп жргендей, йіліп жатан

кірпіштерді аяымен ысырып-ысырып ояды. Бір кезде блмені орта дегейіне тра

алып, кірпіш сынытары мен ша-топыраты ксіп-ксіп жіберді де, содан кейін

алаанымен сыпырып курец сырлы еденге жетті. Енді бірдемеге уанып кеткендей,

жасаураан кзі клімдеп те кетті. Еденні ша-топыраын ерсілі-арсылы сыпырып

жіберіп:

—

Костя, кремісі?—деді.

—

Кремін, Володя... Тгілген сия ой,— дедім. Еденге баланы алаанындай ана

болып ызылт-кк сия тгілген екен.

—

Кішкентай арындасым Танечка осы араа мені сиямды тгіп алып, ашан кеуіп

боланша алаанымен басып отыра беріпті...— деді Володя, айы-мын мыта

аландай клімдеп сйлеп.— Ме рине, онша батырмай шапалатап алдым... Бесте ана

болса да жазуа мар еді... Осы кні бекер шапалатаан екенмін-ау деп кінем... ыли

есіме тседі...

Володя енді зін-зі амшылаандай тезірек сйлеп кетті:

—

Ана пешке айырды шымен тырнап жазан «П» рпін кремісі? Ол папа дегені!..

«М» — мама дегені... Анау бет-аузын шимайлап тастаан «В» мені атым... лгі

шапалатан кейін кпелеп мені атымды шіріп тастаандаысы... Майдана аттанарда

ана татуласып едік Танечка екеуміз...— деп, Володя атты майып, мадайын пешке

сйеп трып алды. Туан-туысанын есіне алуа бгет жасамай, мен де нсіз тра бердім.

Аасыны сиясын тгіп алып, алаанымен басып отыра алан кішкене бір сары ыз кз

алдыа келеді... азір айда екен десеші... Мндай бліншіліктен алыста жатан з

йіді майып есіе алуы, рі салса — кн, бері салса — кйректік сиятанады.

Володя басын пештен тез жлып алып, пешті сті-басын таы да тексере бастады. Таы

да бірдемеге кездеспей, бл арадан озала алмайтындай, бгеліп тр.

—

Костя, Костя! — дегенге жалт арасам, Володя пешті жеімен сртіп жріп, «В»

рпін тауып алан екен. атарынан ш рет жазылыпты. Бірінен-бірін слуыра жазысы

келгендей, аасын саынан нресте ара сырды е бір тегіс жеріне «В» рпін аз-атар

тізіп ойыпты.

—

айта-айта жазыпты... Саынан ой Танечкам...— деп Володя жылап жіберді. Екі

жылдан арты бірге ткен мірімізде Володяны босаанын кргенім де осы еді. Егіліп

жылады.

ираан аласыны, айысы шерлі-шемен кекке айналса, жас бауырыны саынышы

жауынгер жрегіні баса бір пернелерін басып-басып аландай еді...

Осыдан бірер сааттан кейін Тамань мйісіне арай ашан жауды уып жріп кетіп едік.

ара теізді шыыс жаындаы Кубань тбегіне адаан азыын біржола суырып, жау

олы сол Таманьа лап барады. Одан бері тратар пана жо. Баса уаытта айлар бойы

алысатын кеп жерден бір-а кшіп, тотар жері Тамань екенін жауды зі де білдіріп

барады.