АЙРЫЛЛА, ЖМАШ, ТРСЫНА

 

айрылла, мбет пенен Жмаш, Трсын,

Ойа рен, ойлауымда, кзге нрсы.

Біз крген й-іш тгел, отбасы аман,

Жасы ма жадайлары, неып жрсі?

Жаным сау, жаам бтін уаытында,

Айтылып отыратын маан жырсы.

Хатпенен алайда да хабар білдір,

уантып, андырандай ла ршын.

Есітіп ндеріді отырмасам,

Болушы ед таыландай бойа бір сын.

атармен ойнап-кліп отырмаан,

ызыты біреуі емес, брі рсын.

Іш кйер здеріндей енді айта,

Кндіз-тн кезгенменен дние брышын.

Аырын Алла зі оармаса,

Боп трмын тора тскен тап кгершін.

Мымды мндайынша сз ылайын,

Есіткен дшпаным кл, досым крсін.

Тратын тртеуі де прімді ашып,

Иісті баымдаы піскен глсі.

Жруге аа-інімен араласып,

Басым ша, байауымда бетім кірсін.

Орында екіталай ре трып,

Жа болан жас кезімнен жанды ділсі.

тініш, осы кйде крінідер,

кініш ойдан тегіс мытылсын.

Жнінен атын, бала ам ылмаймын,

Ауыр жк артылатын брі пілсі.

Ортада здеріні отыранда,

Ісі жо, бала-шаа нені білсін?

Транда халы орнында, хан – таында,

ратын ер едідер елді ылышын.

Сондытан саулытарыды срап атан,

«аулат, – деп, – халы тілеп тр мір ырысын».

Тартылып таланыма алмасадар,

Кктемде тртеуі де тасын Сырсы.

Аз ана заман сазын сз ылайын,

Деседер халы ызыан сен бір срсі.

Тз-дмін домызаты татып жатыр,

Кемпір, шал, аса, шола, небір ыршын!

Крсеткен кп керемет аталары,

Ататы улет те бар дейтін «пірсі!»

Басынан бріні де ба тайан со,

«Болды, – деп, – блара обал!» – кім ол рсын.

Болса да жзден жйрік, мынан тлпар,

Тайса ба, танаа тпес бір тырсы.

аланмен а айырылып рап, кеуіп,

Шы тссе, шыатын гл, сен бір брсі.

Жетісті Жаппар Атан жрта жарлы,

Дегендей: «Азып-тозып, жан ыдырсын!»

алайда айысы кп уаныштан,

Болатын барлыы да бас жмырсы.

Ерте, кеш ырза болып кіміне оны,

Кйінбей кліп, ойнап кнсе лсы.

Блеге баса келген сабыр етсе,

Сруаа Сйділ анам суіклі лсы!

Кепкенмен кз ажары, кні жауса,

Глдей-а кктемдегі ып-ызылсы.

«Сапа жо – жапа шекпей» асылында,

Иленіп, иіп басыды бол ымырсын.

Крікті кп кзіне крінесі,

Кетірсе кеуіліні мыс пен мырышын.

Сзімде осы айтан оаш бар ма,

Белгілі білімге бай брі дрсі.

1933 жыл

 

 

АЗАЛЫ ТРМЕСІНДЕ ЖАЫПА АЙТАНЫ

 

Жаыпжан, жудырып бер кйлек, ыстан,

йелді тілінді алар туып тстан.

Жылы су жуынара болан емес,

Бет, олды бері арай осы ыстан.

Сондытан сатпаынан сауса, олды,

Жиіркеніп жегендерін ркім сан.

Крсетпей кше жзін конвоймен де,

Кеес тр кею менен, айтпай сстан.

р трге р берем деп, салып жатыр,

айрата атты мініп азастан.

Бл жадай бріне де болынып тр,

араса хабар алып айбір тстан.

Ентігіп, еледеуді енді ойды,

Ккірек ккке арап алып шан.

Ждетіп уайымны жгі жртты,

аусатып абыраны ата ысан.

стіне жыыланны ждыры боп,

Аранды жошылыты араны ысан.

«Сатар, – деп, – сонда да Алла» міткер ел,

Тлетіп томаасын тартан стан.

Кірмейді і тгіл, тсіе де,

Слулар сар мойын небір шан.

Ізіне ертелі-кеш ергенімен,

Опасыз, ойлауымда, дние – дшпан.

Сотталып алды оннан ше маал,

Бк тсіп, трмеде отыр болып пшман.

«амауда апияда алам ой», – деп,

аптап жр мырсадай ашып, пысан.

Баыт с бастарынан ктеріліп,

Арыстан азып-тозып, болды тышан.

ошардай мекіреніп, мыы жатыр,

Зал йде жан-жаы тор салан ыштан.

Бермесе Алла аырын айналып тр,

Бай, ла, бадыраты брі арыстан.

Берекет бас болан со болмай алды,

Табы жат, негізі кедей нарыстан.

Шарт тйіп шыса елге ат йрыын,

«айда, –деп, – ышылды су?» – ыдырысан.

амы шін атын бала, арындасты,

ауіп ылып, онысынан халы жылысан.

Жете алмай жерлеріне еіреуде олар,

Трткі жеп тбі бтен жат жыныстан.

ояннан ас мергенге орлы жетті,

Балтасы бес атарды бзбай пыстан.

Ерлерден ел ораан ерік кетті,

Саадан сынып семсер, найза штан.

Жігітке жапа шекпей, сапа болмас,

Асылында, азаматтар, жеме еш ам!

«Болсын, – деп, – бектен белгі», – назым ылып,

Бл болды бріе де берген нсам!

1933 жыл

ТРМЕДЕГІЛЕРГЕ

Бектерім, божырамай белдері бу,

ар шгер айрат – асар, туекел – ту.

Сабыр етіп, саясында отырсадар,

ритын з-зінен уайым – су.

Блблдай саардаы сайрарсыдар,

Ба, бостан болып бір кн айнала ну.

асынан уанышты дариясы аып,

аылдап онар оан аз бенен у.

Дегендей «Жан инамай, нпаа жо»,

Та атып, тамашамен тартарсы ду.

Сабыны Саттар Хаты – шеккен бейнет,

Деп берген: «Кемді кнгі беттері жу!»

мітті, ойлы ерлерім, зе крме,

Кешілік ктеріліп кетті деп ту.

Шыарар саулыа Алла шыбыныды,

О тіп жатанменен стінен зу.

Тадыра тн байламай, тыпыршылап,

Етуді керегі жо ой-ой тігу.

Достыны Мхамбеттей мбетіміз,

Есіркер, оймас халыты ішкізіп у!

Міндіріп бріе де ба бедеуін,

статып ола дізгін дегіз, ер: «Шу!»

мітті осы еткен еш айламай,

Жарытан олдарында жарылану.

1933 жыл