Stosunki polsko-ruskie za Piastów
Za panowania Piastów Polska graniczyła na wschodzie z Rusią Kijowską. Kiedy w Polsce panowała dynastia Piastów, na Rusi Kijowskiej panowała dynastia Rurykowiczów.
Oba państwa przyjęły chrzest w dość podobnym czasie (Polska w 966 r., Ruś Kijowska w 988 r.), co pomogło w nawiązywaniu dynastycznych kontaktów Piastów z książętami ruskimi. Od początku kontaktów tych dwóch krajów dochodziło pomiędzy nimi jak do konfliktów, tak i do współpracy. Było to spowodowano z racji wspólnej granicy i dążenia do opanowania jak największych ziem.
Za czasów panowania Mieszka I Ruś Kijowska była najpotężniejszym z państw słowiańskich, a Kijów najważniejszym ośrodkiem kultury i władzy dynastii Rurykowiczów. Podczas najazdu Rusinów w 981 roku od Polski zostały oderwane Grody Czerwieńskie (ziemie pomiędzy Bugiem a Wieprzem, wokół grodu Czerwień).
Następca Mieszka I – Bolesław Chrobry chciał odzyskać utracone ziemi i podporządkować ruskie ziemie Polsce. Dążył do rozerwania sojuszu niemiecko-ruskiego. Na początku XI w. stosunki Chrobrego z Rusią układały się pomyślnie – było zawarto małżeństwo między córką Bolesława, a Świętopełkiem synem Włodzimierza Wielkiego księcia kijowskiego. Relacje między tymi krajami pogorszyły się w 1013 r. kiedy to władca Polski poparł swojego zięcia, który knuł spisek przeciwko swemu ojcu. Po śmierci Włodzimierza Wielkiego Świętopełk zajął jego miejsce na tronie. Wkrótce potem zięć Chrobrego został usunięty przez swego brata Jarosława Mądrego.
W wyniku tego w 1018 roku Bolesław Chrobry zorganizował wyprawę, aby przywrócić na tron kijowski swego zięcia Świętopełka. Zakończyła się ona pełnym powodzeniem. W drodze powrotnej przyłączył utracone w 981 Grody Czerwieńskie. Świętopełk jednak nie utrzymał się na tronie, zrzucił go Jarosław Mądry. Świętopełk został wygnany z Rusi i poprosił o ponowną pomoc swojego teścia Bolesława Chrobrego, który mu już jej nie udzielił (dwukrotne zrzucenie Świętopełka z tronu świadczyło o jego nieudolności). Chrobry poparł Jarosława Mądrego jako godnego władcę i podpisał z nim pakt o nieagresji.
W latach 1020-1022 doszło do kolejnej wojny polsko-ruskiej.
Kolejny władca Polski, syn Bolesława Chrobrego Mieszko II Lambert prowadził walkę o władze w Polsce z bratem Bezprymem. Brat Mieszka II poprosił o wsparcie Jarosława Mądrego, który jednocześnie z Konradem II zaatakowali Polskę w 1031 r. Równoczesny najazd wojsk rusko-niemieckich doprowadził do kryzysu wewnętrznego w naszym kraju. Grody Czerwieńskie
ponownie wróciły do Rusi.
Kolejnym władcą Polski był Kazimierz I Odnowiciel. Zła sytuacja w Polsce oraz wzrost znaczenia Czech doprowadziły do tego, że cesarz niemiecki Henryk III oraz Jarosław Mądry pomogli Kazimierzowi Odnowicielowi wrócić do kraju. Wsparty wojskiem niemieckim Odnowiciel odzyskał Małopolskę z Krakowem oraz Wielkopolskę, pryłączył Mazowsze, Pomorze i Śląsk. Dodatkowo sojusz polsko-ruski został wzmocniony małżeństwem Kazimierza Odnowiciela z księżniczką ruską Marią Dobroniegą.
Pod czas panowania Bolesława Śmiałego zwanego Szczodrym polityka zewnętrzna była odmienna była spowodowana rozbiciem dzielnicowym, które powstało na Rusi Kijowskiej po śmierci Jarosława Mądrego. Władca polski korzystając z zamieszania na wschodzie wyruszył zbrojnie na Ruś Kijowską dwukrotnie, w 1073 i 1077 r. W ich wyniku Szczodry złupił Kijów oraz ponownie przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie.
Bolesław Krzywousty prowadził politykę współpracy ze wschodnim sąsiadem. Wszedł on w sojusz z Rusią poprzez zawarcie związku małżeńskiego z córką księcia kijowskiego Zbysławą Światopełkówną. To dzięki temu posunięciu udało mu się zażegnać na jakiś czas zagrożeń mogących nadejść od wschodniej granicy.
Bolesław Krzywousty, tocząc walkę o władzę ze swoim bratem Zbigniewem, chciał nie dopuścić do podziału kraju między swoich licznych synów. Pomóc w tym miało wprowadzenie testamentu, który miał zabezpieczyć kraj przed jego podziałem. W wyniku testamentu Bolesława Krzywoustego z 1138 roku, w Polsce nastąpiło to samo, co spotkało Ruś za panowania Bolesława Śmiałego — rozbicie dzielnicowe.
Po zjednoczeniu Polski przez Władysława Łokietka, dzięki małżeństwu jego córki, Elżbiety, z królem Węgier Karolem Andegaweńskiem w dniu 6 lipca 1320 roku zostało zapoczątkowane przymierze polsko — węgierskie. Łokietek wyruszył razem z Węgrami na Ruś po wygaśnięciu dynastii Romanowiczów. Węgrom, jak i Polsce zależało na tym, by nie dopuścić do nadmiernego rozszerzania się wpływów Tatarów.
Polityka ruska odegrywała ważną rolę za panowania Kazimierza Wielkiego, ostatniego włądcy z dynastii Piastów. Ważną była walka o Ruś Halicko-Włodzimierską, bo przez jej tereny przebiegał trakt handlowy łączący Morze Bałtyckie z Czarnym. Kazimierz Wielki podporządkował Lwów, włączył do Polski ziemie sanocką, miał zamiar podporządkowania Polsce Rusi Halicko-Włodzimierskiej, co zakończyło się sukcesem. Opanowano cały obszar księstwa Halicko - Włodzimierskiego.