Бóжый накáз, прыдáнія і фарысéйі
1. Тоды прыхóдять до Ісýса Йірусалымськы кнíжныкы і фарысéйі і кáжуть:
2. «Чомý Твойí учынікы ны прыдэржуюцьця прыдáнія старых людэй (закóнув, пырыдáных старымы людьмы)? Бо ны мыють рук, як йідять хліб».
[с. 48]
3. А Вин йім скáзав на гэтэ: «А чогó вытэ ны прыдэржуйітэсь зáповыді Бóжыйі з-за вáшых прыдáній (з-за закóнув, пырыдáных старымы людьмы)?
4. Бо Биг дав зáповыді: «шанýй бáтька й мáтыра» і «хто обговóруе бáтька чы мáтыра, томý смэртю вмырты» (Выход, 20, 12; 21, 17).
5. А вытэ кáжытэ: Як хто скáжэ бáтьковы чы мáтыры: «Всэ, шо ты мáйіш од мынэ, -- гэто дар Бóжый»,
6. той мóжэ й ны шановáты бáтька свогó чы мáтыра свою. То вытэ одкынулы зáповыдь Бóжу з-за прыдáній вáшых (з-за пырыкáзаного вáшымы прэдкамы).
7. Крывытэ душéю! Дóбрэ прорóчыв про вас Ісáія, кáжучы:
8. «Гэты людэ блызькы до Мынэ словáмы свойíмы і шанýють Мынэ языком; а сэрцэ йíхэ далёкэ од Мынэ.
9. Алэ напрáсно воны почытáють Мынэ, гýчачы нагýкам і зáповыдям людськым». (Ісаія, 29, 13).
Шо осквырняе чоловíка
10. І поклыкавшы людэй, сказáв йім: «Слýхайтэ і розумíйтэ:
11. Ны тóе, шо вхóдыть в гýста, осквырняе чоловíка, а тóе шо выхóдыть з гýстэй, чоловíка осквырняе».
12. Тоды учынікы Ёгó, пудступывшы, сказáлы Ёмý: «Чы Ты вíдайіш, шо фарысéйі, почýвшы гэтэ слóво, спокусылысь?»
13. А Вин йім сказáв: «Всяка рослына, якýю посадыв ны Бáтько Мий Ныбэсный, бýдэ вырвана с кóрынем.
14. Остáвтэ йіх: воны – слыпыйі поводырí слыпых; а як слыпый выдэ слыпóго, то обáдва попáдають в яму».
15. А Пытрó, откáзуючы, сказáв Ёмý: «Роз’ясны нам гэту прытчу».
16. Ісýс сказáв: «Нывжэ вытэ шэ й гэтого ны понімáйітэ?
17. Нывжэ вытэ ны знáйітэ, шо всэ тóе, шо трапляе в рот, попадáе в жывит, а стыль выхóдыть гэть.
18. А шо выхóдыть з рóта (з гýстэй), вонó с сэрця й з головы выхóдыть, і вонó осквырняе чоловíка.
19. Бо с сэрця й головы выхóдять лыхыйі мыслі, шоб забыты чоловíка, поспáты ны с свэю жинкыю чы ны с свойíм
[с. 49]
мужыкóм, пойты в псюю, вкрáсты, сказáты ныпрáвду, знывáжыты Бóга.
20. Огэтэ чоловíка осквырняе. А йíсты рукáмы ныпомытымы – гэтэ ны осквырняе чоловíка!»
Лíчынне дочкыхананыянкы і йійí вíра
21. І выйшовшы стыль, Ісýс пошóв в зэмні Тырськы й Сыдóнськы.
22. І от молодыця хананыянка, прышóвшы с тых місьць, голосыла пырыд Йім, говóрачы: «Змылуйся нáдо мнóю, Гóсподы, сыну Давыдув: лыхый тяжко мýчыть мою дочкý!»
23. Алэ Вин ны сказáв юй ны слóва. А учынікы Ёгó, пудыйшóвшы, просылы Ёгó: «Пусты йійі, бо вонá ззáду нас крычыть».
24. А Вин йім отказáв: «Я послáный онó до пропадáючых овэць рóду Ізрáілёвого».
25. А вонá, пудыйшóвшы, клáнялась Ёмý і казáла: «Гóсподы, поможы мынí!»
26. А Вин юй одказáв: «Ныдóбрэ взяты хліб у дытэй і кынуты ёгó собáкам».
27. Вонá сказáла: «Гэтак, Гóсподы! Алэ ж і собáкы йідять крышкы, шо пáдають с столá йíхых господарíв».
28. Тоды Ісýс сказáв юй: «Ой молодыцё! Вылыка вíра твоя – ныхáй бýдэ тобí так, як ты хóчыш!» І полíпшала йійí дочкá в тýю ж годыну.