Ісýс ворóчайіцьця в Іудéю. Там воскрышяе Лáзора
1. Був одын хвóрый в Выфáнійі, Лáзор, в сылí Марíйі (Мáрді) і йійí сыстры Мáрты.
2. Марíя (Мáрдя), шо йійí брат Лáзор був хвóрый, -- гэто тáя, шо помазáла Гóсподовы нóгы мíром (мыром) і обтэрла Ёмý нóгы свойíмы косьмы.
3. Сёстры послáлы сказáты Ёмý: «Гóсподы! От, той, когó Ты любыш, хвóрый (ныдýж)».
4. Ісýс, почувшы гэтэ, сказáв: «Гэта хворóба ны на смэрть, а на слáву Бóжу, хай прослáвыцьця Сын Бóжый чырыз йійí».
5. Ісýс жэ любыв Мáрту, і сыстрý йійí, і Лáзора.
6. А як Вин почýв, шо той ныдýж (хвóрый), то остáвся два дні на тым мíсьці, дэ був.
7. Пóсля тогó сказáв учынікáм: «Ходíмо знов в Іудéю».
8. Учынікы сказáлы Ёмý: «Учíтель (Рáвві)! Чы ж давнó булó тóе, як іудéйі хотíлы збыты Тыбэ камíннем, і Ты знов туды йдэш?»
[с. 253]
9. Ісýс одказáв: «Чы ж ны дванáццэть годын (часóв) в дні? Хто хóдыть вдэнь, той ны спотыкáйіцьця, бо той бáчыть выднó гэтого свíта.
10. А хто хóдыть вночí, спотыкáйіцьця, бо нымá выднá пры йім».
11. Сказáвшы гэтэ, кáжэ йім пóсля: «Лáзор, друг наш, заснýв, алэ Я йду збудыты ёгó».
12. Учынікы ж Ёгó сказáлы: «Гóсподы! Як заснýв, то подýжчае».
13. Говорыв Ісýс про смэрть ёгó, а тыйі дýмалы, шо Вин кáжэ про звычяйный сон.
14. Тоды Ісýс сказáв йім прóсто: «Вмэр Лáзор.
15. І Я рáдый за вас, шо ны був там, коб вытэ увíрувалы; алэ пийдымо до ёгó».
16. Тоды Хомá, шо звáвся Блызнюк, сказáв другым учынікáм: «Ходíмо й мы, і вмрэмо з йім».
17. Ісýс, прышóвшы, пубáчыв, шо вин вжэ штыры дні в дырывышчы.
18. Выфáнія ж булá кóло Йірусалыма, дэсь так за пятнáццэть стáдій.
19. І мнóго з іудéюв прышлы до Мáрты й Мáрді, шоб розвáжыты йіх по йíхому брáтовы.
20. Мáрта, почýвшы, шо йдэ Ісýс, пошлá Ёмý на судыс; а Мáрдя остáлась вдóма.
21. Тоды Мáрта сказáла Ісýсовы: «Гóсподы! Шоб Ты був тут, то ны вмэр бы мий брат.
22. Алэ й зáрэ знáю, шо чогó б Ты в Бóга ны попросыв, то Биг Тобí дасьць».
23. Ісýс кáжэ юй: «Воскрэснэ твий брат».
24. Мáрта сказáла Ёмý: «Знáю, шо воскрэснэ в остáтній воскрэсный дэнь».
25. Ісýс сказáв юй: «Я – гэто й воскрысíнне і жытте; хто вíруе в Мынэ, то хоч і вмрэ, то знов стáнэ жыты.
26. І кáжон, хто жывэ і вíрыть в Мынэ, то повíкы ны вмрэ. Чы вíрыш ты гэтому?»
27. Вонá кáжэ Ёмý: «Так, Гóсподы! Я вíрую, шо Ты Хрыстóс, Сын Бóжый, ідýчый в гэтой світ».
[с. 254]
28. Сказáвшы гэтэ, пошлá і поклыкала нышком Мáрдю, сыстрý свою, і кáжэ юй: «Учíтель тут, клычэ тыбэ».
29. Вонá ж, як онó почýла, хутэнько встáла і пошлá до Ёгó.
30. Ісýс шэ тоды ны ввыйшóв в сылó, а був на тым мíсьці, дэ Ёгó судосыла Мáрта.
31. Іудéйі, якыйі булы з éю в хáты і розважялы йійí, як пубáчылы, шо Мáрдя хýтко встáла і выйшла, пошлы за éю, дýмаючы, шо вонá пошлá до грóба – плáкаты там.
32. А Мáрдя, прышóвшы туды, дэ був Ісýс, і пубáчывшы Ёгó, то прыпáла до Ёгó ныг і сказáла Ёмý: «Гóсподы! Коб ты був тут, то ны вмэр бы мий брат».
33. А Ісýс, як пубáчыв, шо вонá плáчэ, і плáчуть іудéйі, шо прышлы з éю, то Сам охляв Дýхом і розжялывся,
34. і сказáв: «Дэ вытэ положылы ёгó?» Сказáлы Ёмý: «Гóсподы! Сходы й подывысь».
35. В Ісýса зашкварчялы слёзы.
36. Тоды іудéйі стáлы говорыты: «Дывíтэ(сь), як Вин любыв ёгó!»
37. А дэхто з йіх казáв: «Чы ны міг бы Гэтакый, шо дав выднó слыпóму, зробыты так, шоб і гэтой ны вмэр?»
38. Ісýс жэ, знов розжялывшысь душэю, прыхóдыть до грóба. Булá гэто пышчэра, прывáляна кáмынем.
39. Ісýс кáжэ: «Отсýньтэ кáмыня». Сыстрá вмэршого, Мáрта, кáжэ Ёмý: «Гóсподы! Вжэ смырдыть; бо вжэ штыры дні, як вин в грóбовы».
40. Ісýс кáжэ юй: «Чы Я тобí ны казáв, шо як бýдыш вíруваты, то слáву Бóжу пубáчыш?»
41. То отсýнулы кáмыня от пышчэры, дэ лыжяв вмэршый. А Ісýс звів гóчы до нэба і сказáв: «Бáтьку (Отчэ)! Дяку Тобí, шо Ты почýв Мынэ.
42. Я й знав, шо Ты зáвшы почýйіш Мынэ; алэ сказáв гэтэ з-за нарóда, шо тут стойíть, шоб повíрылы, шо Ты послáв Мынэ».
43. Сказáвшы гэтэ, Вин проговорыв мицним гóлосом: «Лáзор! Іды стыль!»
44. І выйшов вмэршый, вповытый з рукáмы й ногáмы похорóнным (мырлынным) полотнóм, і ліцó ёгó обвязанэ булó (і выд ёгó обвязаный був) хýсткыю. Ісýс кáжэ йім: «Розвяжíтэ ёгó, шоб міг іты».
[с. 255]