Стр. 166 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 165

 

Стр. 167

 

азастанны ашы кітапханасы

себелеп автоматшыларын бері ыыстырып келеді. Арт жаынан жауан о стіне келіп

алан шп машинасындай тарсылдаан со, жау автоматшылары еріксіз ілгері жылжып

ояды. Арттарына арап жар етіп алан кездер, тнерген жздер бізге де айын крінді.

Солдат шін бдан ауыр маза та, орлы та болмаса керек. азір айасар жауын, болса

да мына орлыына жаны ауырады.

Автоматшыларды арт жаын бір трызып алан со, пулеметшілер енді буларына ерік

бермей, тез уалап ала арай айдады. Алдарында арандай ысылдаан бізді отар. Осы

екі отты ортасында, маынасыз, масатсыз, шынын айтанда солдата лайы айассыз,

бір рота боса ырылып алды. Бізді кргеніміз — айтсем жаным алар деп, алды-

артынан бірдей ыысан, басару шеберінен біржола шыып кеткен кбінесе, артына

арап айайлап ызаланан арулы ана адамдар еді. рине, рбір арулы адам солдат та

емес.

Басару шеберінен айрылып, ендігі ойлааны бір жаны болып алан солдат майдандаы

е бишара адам. Онда солдатты ызары да жо, жай адамны айла-тсілі де жо. Сонша

кп автоматшы бізді бірімізге о дарыта алмай, боса ырылды да, батып бара жатан

кнге блдыр ана шаылысып, шашылан автоматтары орындарында алды.

Кшпен баындырып отыран халы соысысы келмесе, оны таы да кшпен соыса

салуа болады, рине, біра ол жеіс армиясы бола алмайды.

—

Мен былтыр кзде-а ттына тсіп кетуді арман етіп ем. Венгер халы Россияа

жауыарлы тк себебі жо,— дейді мынау деп, Вася жаралы венгерді сзін бізге аудара

бастады, -—Мен христианин... лім алдында тірік айтпаймын. Венгер халы сендермен

тіпті соысысы келмейді. Еш уаытта соысысы келмейді... Бізді айып айдауа

кнгенімізде. Мен лем, біра олдарыа таы бір венгер тірі тссе, о да осыны айтар!.. Су

берідер маан,— рахмет, жолдастар...

Жаралы венгер бралып бктетіліп бір ышынды да нсіз алды... Манадан бір сарынды

оыр нмен оны сзін аударып отыран Вася да тотады. Таудан соан кешкі салын

жау ліктеріні клімсі исін де келе бастады.

Іір кезінде мені Мирошник шаыртып алды. Алпыс шаты жау автоматтарын ре

ктеріп, трт жауынгермен келдім. Командирімізді жаасына таы бір трт брышты

ызыл осылып .алыпты. Онысы Кавказ жлдызындай ескілерінен грі айын клімдеп

тр. Брын лейтенант десем, енді аа лейтенант деп, лем беруге тура келді.

Мирошник сыпайы ана езу тартты да, олымды ысып отыруа нсады. Осы езу

тартаны мен олымды ысаны бізді блімні бгінгі ебегіне айтан алысы да еді.

Кешегі бігерлік тіп, командиріміз зіні жайдары алпын тауыпты. Біздікі сияты тас

гірде Ревякин екеуі жайласып, шай ішіп отыран кездері екен. Жалпылда шамны

лсіз жарыымен бокал тбіндегі шай ызыл шарап сиятанып ою сезіледі.

—

стай бер!—деді Ревякин, маан з бокалын сынып. Мен бокалды тосып трдым

да, Ревякин екі бйірін жалын шаландытан тйпік ара-ала анды елге сай алан

алайы шайнектен шай я бастады:

—

ш кннен бері ішіп отыран шайымыз осы!

—

Сарталиев келсе, майдан беті тзеледі демеп пе ем!— деп Мирошник алжыдап

ояды.— Сен Жамбыл бабанан бата ала келуді мытып кеткен жо шыарсы?

—

рине, мытаным Жо... улие арт жеіс бір-а белді астында тр депті.