Стр. 184 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 183

 

Стр. 185

 

азастанны ашы кітапханасы

бірге сніп трандай. Бізді ауыр зебіректер бгін тні сол жотаа орнап алыпты.

Брын лаштап алыстан рса, азір ос олдап жаыннан тмпештеп, жауды

отстіктегі берік бір оранысын таландап жатыр.

Біз теізді жаалап алаа ре жаындап келеміз. Ракеталар жар етіп аланда ыра

жондары кк бйрадай кгірт жылтылдап, аракк толындар крініп алады. Толын

білеуленіп ірі крінгенмен бгін дыбыссыз ткеріліп жатандай. азіргі есітілер н айас

грсілі ана.

Кеше бір арбалас стінде аланы теіз жа бйірінен бір топ су скері десанта

тсіріліп еді. ш сааттан кейін сол топпен арамыздаы байланыс зілді. азір біз сол

маайды барлап айтуа келеміз. ала стіндегі от топаныны кштілігі сонша, дл

асына келмесе ай жерде не болып жатанын аара алмайсы. Адам от ішінде трып

соысып жатандай сезіледі.

Адам лігі мен ат лімтігінен ая алып жре алмай келеміз. Алды-артымыза топ-топ етіп

тсіп жарылып жатан зебірек отары... Бір ліктен бір елікке жылжып, бір шырдан

шыып, екінші шыра жылжып тсіп, бес километрдей ебектедік. Шырдан

тырмысып шыа берген жолдастары жааа тырмысып шыып бара жатан бааа да

сап кетеді.

Беліме байлап алан екі зын араным бар... зындыы дл жиырма метрден. Аранны

біреуіні шы Самедті белінде, енді біреуіні шы Володяны белінде... ала

маайыны ой-шырын жасы білетін Володя анда-санда араннан тартып алып,

«былай жр» деп белгі беріп ояды. Жіішке аран рі сыбыс шыармай сйлесуімізге

жарайды, рі бірімізден-біріміз айрылып алмау шін керек еді.

Тынымсыз жар-жрта жыпырлап жатан адам ліктері орындарынан бір-бір озалып

аландай, лдеайда ебектей жнелгендей болады. Талай солдат алаа келе жатып

лген талайы аладан бізге арай келе жатан бетінде лген... Кбі шаласынан жатыр.

Сол ліктерді арасында кесірткедей жоралап біз келе жатырмыз. Жары арт жаынан

тскенде бар лік алаа арай ебектей жнелгенде крінеді. Жары о жаынан тссе,

бар елік бауырым жер сызып, теізге арай бір озалып алады. О кімді, ай жерде

тйреп тастады, сол жерінде алдырын кеткен. Біріне-бірі мтылан екі жаты солдаты

аралас лап, азір сол аралас кйінде жатыр. Дріні ащы исіне еліктерді борсыан,

сасыан иістері араласып, дем алызбай келеді. Адам шін е бір жаман иіс — осы лік

исі. арны ампиып, екі аяы астында жатса, енді екі аяы серейіп жатан жылыны исі

де ондай жеркентпейді. Амал жо, сол сасы ліктерді бірінен-біріне жеткенше жан

таласа мтыласы. Мрныды жеімен басып, сол лікті баурына тыыласы.

Алааны лсін-лсін ана тиеді, тізенен еткен анды дене сезініп, тітіркеніп ояды.

О жаымда келе жатан Володя аранды тартып алып, «Тота!» деген белгі берді.

«Немене?» дегенді срап, аранды мен де екі рет аып алдым.

—

«Бері кел!», «Тез, тез!»...

Самедке «тырп етпе!» деген белгі бердім де, зім Володяа арай кеттім...

Таы бір арны ампиан ат лімтігіні бауырында баладай ана боп брісіп бір солдат

жатыр. Володя соны стінен шыыпты.

—

Неге шаырды? — дедім, араннан стап жылжыан бойым, Володяны асына

келіп.