Стр. 185 - . Мсірепов аза солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 184
Стр. 186
азастанны ашы кітапханасы
—
Алдымызда ана неміс барлаушылары жатан крінеді.
—
Алдарыда... Шырда отыр... Елу-а метр жерде,— деді, дірілдеп, ре шыан
дауыс. Жаралы солдат рбір нді лде ай жерінен ре ысып шыарып жатандай
болады. Біра зі ойдаысын айтып алуа асыып жатыр.
—
зі кім еді?
—
Барлаушымын.
—
Ауыр жаралананбысы?
—
Екі ая... жне шатымда бір жерім у йандай ашиды...
Ауыр жараланан жауынгерге кездесіп, тк жрдем бере алмау деген е бір иын хал.
Алып та кете алмайсы еш айда хабар да бере алмайсы. Жер бауырлап жатып, жарасын
таып бердік. Жаралы солдат з мірінен міт етпесе де, майдан мірінен ол зе алмай
жатыр:
—
Жау барлаушылары мана, іір кезінде келіп еді. Енді ілгері аттауа орып,
шырда отыр... Жаа ана темекі тартан иістері келді... асына барыдар да, бас
салыдар...— дейді.
—
Сен енді шыдап ба, жата тр... айтарда ала кетерміз,— дедім.
—
Жарайды... Рахмет. уре болмай-а ойыдар, мен шін айналмадар,— деді
жаралы.— Біра мені атты арнына сйеп, отырызып кетідерші. Бгінгі тнді кріп
отырайын. Енді мен брібір жауынгер емеспін... Тн немен тынар екен кріп елейін...
Тнгі айасты кріп отырайын тым болмаса...
Жаралы жауынгерді р сзі ортасынан зіліп, барлы дыбысы ырылмен шыады. Кеуіп
алан еріндер біріне-бірі тимей, жаындап ана айтатынын сезесі. Енді жауынгер
еместігін білсе де, соы айасты, немен тынарын кезімен кргісі келіп жатыр. лімін
блдап, орынсыз еркелік те етпейді. лімнен орып, батын да емес. Жалыз ана ойы
крген-білгені бізге тгел айтып, йінен аттананда не шін аттандым деп білсе, соны
тгел кргісі келеді.
Енді оны лген атты арнына сйейік деп орнынан кзі ана малшынан денесі жылп
етіп, жеп-жеіл сырады. Аузына су жтызып, бір сауыт суды ойнына тыып беріп,
асына «Беломор» папиросын алдырды.
Папирос емес, бар болса, махора алдырыдар... зім орар едім... Ішім де пысып
барады,— деді жаралы. Мен оны кескінін кргім келіп анша ілсем де арауытып
кеткен жзіне, бетіне батып кеткендей кзіне жары дрыстап бір тспей ойды.
Жаралыны осы кйде алдырып, айтан шырына шеуміз ш бйірінен жаындады.
Бл тнде дыбысымыз естілер деп ауіптенерлік те емес еді. Автомат, пулемет атыланы
жас баланы алаан шапалатаанындай ана естіледі. Барлы баса дыбыс зебірек
арсылынан жасанандай, бгін біржола бып алыпты.
Бірінші кезек берілген Самед шырды жиегіне барып, азана бып жатты да ктеріле
беріп:
—
И, ханнан, и манан! — деп алып, шыра бірінші гранатасын тастап жіберді.
Стр. 186 - . Мсірепов аза солдаты
Упрощенная HTML-версия
К полной версии
Содержание
Стр. 185
Стр. 187
азастанны ашы кітапханасы
—
Сталинград шаарында сізді біз осылай ранбыз! — деп алып, екінші гранатасын
тастады. Сонымен шырдан естілген ыырсу, ыыранулар та тынды. Володя
гранатасын беліне айта байлай бастады.
Бізге жаада ана осылан жауынгер Самедті рилы мінезі барлыын байасам да «и
ханнан!» дегенін естіп траным осы еді.
—
Ол немене? — деп, келер кні сраанымда, Самед баладай ыржиып:
—
Кім біледі оны немене екенін... Хожа Насреддин ханны узірін арбаны,
арысымен ранда осыны айтып рыпты ой, йтеуір...— деді.
алаа теіз жаынан тсірілген десант лі арпалысып жатанын байады. Теізді дл
жаасында ршеленіп шан отар, ерсілі-арсылы тасталан гранаталар сол арпалысты
танытты. Едуір жаындаанмен дл асына бара аланымыз да жо. Екі арамызда тая
тастам етіп, жиі-жиі азылан окоптар толы жау скері еді. Алыса сілтеген минометтер,
пулеметтер де аттатар емес. Сібіріп алылары келсе де, біз жа бетке отан боран, оттан
шымылды рып оятын немістер бл айаса барын салып, баса имылдап жатандары
байалады.
Десант туралы будан молыра хабар алу ммкін емес еді. Володя манаы шыра да,
жаралы жауынгерге де тра бастап келді. Сол сйеп кеткен бойымызда жауынгер лі
отыр екен. Кзі ашы, денесі атты бір ышынан кйі ширыып, тастай болып атып
алыпты. арсы алдынан тскен жарыа ашы алан кездер кгірт ана жылтырап,
айы-уанышты аармайтын боланын адатады. Жаралы солдат ліп алыпты... Тнгі
соысты кріп отырып ліпті.
Барлаудан айтып келсем, капитан Мирошник з жаппасында жо екен.
—
Сізді кткелі ашан!.. Жаадаы зебіректер штабына кетті. Теіз жарыны
астындаы шінші гір... О ол жаында болады. Тез сонда барыыз,— деді телефонда
отыран жігіт.
Бізді штабтарды біразы теіз жаасындаы ескі уаытта алтын-кміс азып алан тере-
тере гірлерде, біразы жааны тіп-тік жарыны астында. Окоптар, траншеялар,
штабтар біріне-бірі жаласып, жерді бір абат бетін шимай-шытырман тілгілеп тастаан.
Кейбір штабтар жарабаты тесіп, теіз жаынан кішкене-кішкене терезелер шыарып
алан. Ондай терезелер кндіз теіз бетін баылауа олайлы болса да, тнде от жаса
зіді де стап береді. Жауды жылт еткенін адап алы келсе, е алдымен зі жылт
еткізбей отыр!..
Осындай араы гірлерді бірі теіз жаасын орайтын зебірекшілерді штабы екен.
Ысты араы гірде капитан Мирошникті даусын таныдым:
—
азір-а келіп алар, жолдас полковник... Кесімді уаыттан кп кешікпейтін
жігіттер еді,— деп, Мирошник біз туралы сйлеп отыр екен. зіміз туралы айтылан
матауды естіп тра беруге ялып, мен де тез н аттым:
—
Жолдас полковник, капитан Мирошникті мірімен келіп едім, рсат етііз...—
дедім. араы гірде ешкімді кре алмасам да, «полковник» деген ата лайы честь
беріп, сымдай тартылдым.
—
Бл кім? —деді бір дауыс.