Стр. 187 - . Мсірепов аза солдаты

Упрощенная HTML-версия

К полной версии

Содержание

Стр. 186

 

Стр. 188

 

азастанны ашы кітапханасы

—

Барлау ротасыны бірінші бліміні командирі лейтенант Сарталиев, рота

командирі капитан Мирошник жолдасты мірімен келіп трмын,— дедім, уставты бір

рпін ауыстырмай баяндап. йткені, аа командирлерді алдында мндайдан срініп

кетсе, Мирошник ізін суытпай айдау беретін...

—

й, тота!.. Тота, сен Костя емеспісі?! — деді, енді таныла бастаан дауыс.—

Кпірдегі досымын десеші!.. Сені госпитальдан госпитальа кшіп жріп, жоалып

кетті дегені айда?..

Мирошникті полковник деп отыраны баяы кпір басы ода кездесетін майор Русаков

екенін енді мен де танып:

—

Жоаланым жо, жолдас полковник... Алдыызда трмын! — дедім.

араыда созылып келген луетті ол мені сол жа білегімнен стап алып, ызуы

брырап сыртына шыып тран денеге апарып мені жапсыра салды... шатай алуа

ялсам да, бар денеммен жабыса тсіп, мен де нсіз трып алдым. «Капитаны сезбесін»

дегендей, білегімді таы бір ысып ойып:

—

Ал, баяндай бер капитаныа! —деді полковник.

Мен барлауда байаандарымды ыса ана айттым.

Ара жылы шаты сезініп транда даусы да дірілсіз шыа алмайды екен... Біра

полковник пен капитан ерсілі-арсылы срап, крген-білгенімді еріксіз трт аяынан тік

басызды.

Полковник маан уелі кесек-кесек алыс айтып, аяында:

—

лі ызусы... Баласы... Сонша несіне жаындады? — деді.

Полковникті жзіне келік бір белгілер шыа келгенін сезіп, бетіне анша ілсем де,

араы гір еш нрсені крсетпейді. Кез алдыма баяы кпір басындаы майор келе

береді.

Жлынып телефон глдір-глдір етіп алды. Полковник бар денесімен селк етіп,

трубканы олына алды. Мен бір адым кейін шегіндім.

—

И, «Тула» тыдап тр... Жасы, Ираклий Георгиевич... азір! — деді полковник.

Содан со, жзін Мирошникке арай браны сезіліп: — Генерал-лейтенант шаырып

жатыр. Бес минутта айтып келем. Отыра трыыз... Костя, сен де кетіп алма! — деді.

Полковник шыып кетті... Мені есіме таы да баяы кпір тсті. Майор Русаков добалдай

ылып орап алан темекісін мені аузыма тыа салып еді. арбалас стінде шекісіп барып,

достасып кетіп едік. Бізді бл жайымыза анытыы жо капитан Мирошник:

—

Полковникпен ашан танысып жрсі? — деп срады. Мен алай танысанымызды

айта бастаанда, гірден шыа бере «жат!» деп аырып алан полковникті атты даусы

шыты. Соан ілесе гірді аузында ана жарылан снарядты кгілдір оты гірді ішін

де бір жалап тті. Енді гірді іші ша мен ащы ттінге толып, тшкіртіп барады. Тбеге

дбір-дбір тсіп жатан кесек тастарды дыбысы естіледі... лдеандай жамандыты

сезінгендей, капитан екеуміз тына алды. Енді естілер таы бір н болуа тиісті

сиятанып, н шыармай, ктіп трмыз. Тскен снарядты грсілі мен дбірі тарап,

сырттан теізді ыырананы да естіле бастады. Сол кезде орып шыан бір аыры н: