Różnorodność kultur 3 страница

Ramon posiadał osobiste doświadczenie w sprawach, o których mówił. Znał dwie kultury, których wartość i sposób myślenia są nieporównywalne. Ciężki to los. Nasze doświadczenia uczestników cywilizacji zachodniej są zupełnie inne. Jesteśmy wychowywani w jednej kos­mopolitycznej kulturze; nasze nauki społeczne, nasza psy­chologia i teologia uparcie ignorują prawdę wyrażoną w przenośni Ramona.

Bieg życia i nacisk otoczenia, nie mówiąc o płodności wyobraźni ludzkiej, dostarczają niewiarygodnego mnóstwa możliwych wskazówek, z których wszystkie, jak się wydaje, służyć mogą w życiu społecznym. Istnieją schematy własności i hierarchii społecznej związane z posiadaniem, istnieją przedmioty materialne i opracowana technika ich wyrobu, istnieje życie seksualne, stan rodzicielski wraz ze wszystkimi jego aspektami, istnieją bractwa i kulty, które mogą stanowić podstawę struktury społeczeństwa; istnieje wymiana gos­podarcza; istnieją bogowie i sankcje nadprzyrodzone. Każdy z tych elementów i wiele innych może być poddanych kulturowemu i rytualnemu opracowaniu, które monopoli­zuje energię kulturową, pozostawiając jej już niewiele na rozbudowywanie innych cech. Pewne aspekty życia - w na­szym przekonaniu najważniejsze - zostały niemal niedostrzeżone przez ludy, których kultura, choć zwrócona w innym kierunku, bynajmniej nie należała do ubogich. Czasem znów te same elementy mogą być rozwinięte w takim stopniu, że wydaje się to wręcz fantastyczne.

Z życiem kultury jest tak jak z językiem - selekcja jest koniecznością zasadniczą. Liczba dźwięków, jakie mogą wytworzyć nasze struny głosowe oraz jama ustna i nosowa, jest praktycznie nieograniczona. Trzy czy cztery tuziny dźwięków, które zostały wybrane na użytek języka angiels­kiego, stanowią wybór całkowicie różny od wyboru dokona­nego na użytek tak bardzo pokrewnych języków, jak niemie­cki i francuski. Nikt nie ośmielił się obliczyć wszystkich dźwięków używanych w różnych językach świata. Każdy język musi dokonać wyboru i trwać przy nim, w przeciwnym wypadku stałby się całkowicie niezrozumiały. Nawet język, który używałby tylko kilkuset spośród możliwych - i rzeczy­wiście zanotowanych - elementów fonetycznych, nie mógłby służyć do porozumiewania się. Z drugiej strony wielokrotne niezrozumienie języków nie spokrewnionych z naszym wynikło z prób przyjęcia jako punktu odniesienia dla obcych systemów fonetycznych - naszego. Rozróżniamy tylko jedno k. Jeśli inny naród ma pięć dźwięków k dobywanych przy różnych ustawieniach krtani i ust, to nie jesteśmy w stanie dokonać rozróżnień słownikowych i syntaktycznych, które zależą od tych różnic, póki ich nie opanujemy. My mamy dźwięki d i n. Inny język może mieć dźwięk pośredni, który - jeśli nie uda nam się go zidentyfikować - będziemy zapisywali raz jako d, a raz jako n, wprowadzając w ten sposób nie istniejące rozróżnienie. Elementarnym warun­kiem wstępnym analizy lingwistycznej jest zdanie sobie sprawy z tego niewiarygodnego mnóstwa dostępnych dźwię­ków, z którego każdy język dokonuje wyboru.

Również kulturę musimy wyobrazić sobie jako wielki łuk, ogarniający wszystkie możliwe zainteresowania związane z różnymi okresami życia, ze środowiskiem lub różnoraką działalnością człowieka. Kultura, która zgromadziłaby choć­by tylko znaczną ich część, byłaby równie niezrozumiała jak język, który korzystałby ze wszystkich dźwięków niear­tykułowanych, ze zwarć krtani, spółgłosek wargowych, zębowych, syczących i gardłowych, od bezdźwięcznych do dźwięcznych i od labialnych do nosowych. Jej tożsamość jako określonej kultury zależy od wyboru pewnych segmen­tów tego tuku. Każde społeczeństwo ludzkie dokonało tego rodzaju wyboru w ramach swoich instytucji kulturowych. Każde, z punktu widzenia innego, pomija elementy pod­stawowe, a wykorzystuje nieistotne. Jedna kultura niemal nie uznaje wartości pieniądza, inna przyjęła je za podstawę w każdej dziedzinie zachowania. W jednym społeczeństwie technologię lekceważy się w sposób niewiarygodny, nawet w tych aspektach życia, gdzie wydaje się konieczna dla zapewnienia egzystencji tego społeczeństwa. W innym, równie prymitywnym osiągnięcia techniczne są skompliko­wane i dostosowane z podziwu godną dokładnością do sytuacji. Jedni tworzą ogromną nadbudowę kulturową w oparciu o okres dojrzewania, inni w odniesieniu do śmierci, jeszcze inni w odniesieniu do życia pozagrobowego.

Przypadek okresu dojrzewania jest szczególnie interesu­jący, dlatego że znajduje się w centrum zainteresowań naszej cywilizacji i dlatego że na ten temat mamy mnóstwo informacji z innych kultur. W naszej cywilizacji cala biblio­teka studiów psychologicznych świadczy, jak duży kładziemy nacisk na nieunikniony niepokój towarzyszący okresowi dojrzewania płciowego. W naszej tradycji jest to stan fizjologiczny charakteryzujący się równie wyraźnie wybu­chami w życiu domowym i buntem, jak tyfus charakteryzuje gorączka. I nie chodzi tu o fakty - w Ameryce są one rzeczą powszechną - chodzi raczej o ich nieuchronność.

Najbardziej pobieżny rzut oka na sposób potraktowania okresu dojrzewania w różnych społeczeństwach pozwala stwierdzić z pewnością jeden fakt, a mianowicie, że nawet w kulturach najsilniej akcentujących ów okres, wiek, na którym koncentrują swą uwagę, bywa różny w skali wielu lat. Toteż od razu staje się jasne, że tak zwane rytuały okresu dojrzewania są terminem błędnym, jeżeli mamy na myśli dojrzewanie biologiczne. Dojrzewanie, jakie społeczeństwa te uznają, jest dojrzewaniem społecznym, a obrzędy są tym czy innym sposobem uznania, że dziecko stało się osobą dorosłą. Obarczenie nowymi zajęciami i obowiązkami jest w rezultacie równie różnorakie i uwarunkowane kulturowo, jak same te zajęcia i obowiązki. Jeżeli za jedynie zaszczytny obowiązek wieku męskiego uznaje się czyny wojenne, wówczas nadanie miana wojownika następuje później i w inny sposób niż w społeczeństwie, gdzie dojrzałość daje głównie przywilej udziału w tańcach, w których uczestnicy występują w maskach bogów. Aby zrozumieć obrzędy związane z okresem dojrzewa­nia, nie trzeba koniecznie analizować natury rites depassage, raczej powinniśmy poznać to, co w różnych kulturach rozumie się przez początek dojrzewania oraz właściwe tym kulturom metody przyznawania nowej pozycji. W danej kulturze rytuał okresu dojrzewania warunkuje nie dojrzewanie biologiczne, lecz to, co w tej kulturze rozumie się przez dojrzałość[3].

W środkowej części Ameryki Północnej dojrzałość ozna­cza zdolność do brania udziału w wojnie. Honor, jaki daje udział w niej, jest najwyższym celem wszystkich mężczyzn. Nieustannie powracający temat dochodzenia młodzieńca do pełnoletności, jak również w każdym wieku przygotowania do wejścia na ścieżkę wojenną stanowią magiczny rytuał gwarantujący sukces na wojnie. Członkowie plemion z tego rejonu nie torturują się nawzajem, lecz torturują samych siebie: nacinają i zdzierają pasy skóry z rąk i nóg, odcinają sobie palce, wloką ciężary przymocowane do piersi i nóg. Nagrodą jest spotęgowana dzielność objawiająca się w czynach wojennych.

W Australii natomiast dojrzałość oznacza prawo uczest­nictwa w kulcie wyłącznie męskim, którego podstawową cechą jest wyłączenie zeń kobiet. Kobieta, która usłyszy tylko głos grzechotki używanej w czasie tych obrzędów, zostaje zabita, żadnej kobiecie nie wolno nic wiedzieć na ten temat. Rytuał okresu dojrzewania stanowi skompliko­wane, symboliczne zerwanie więzów z płcią żeńską. Męż­czyzn symbolicznie czyni się samowystarczalnymi i uznaje ich za w pełni odpowiedzialny element społeczności. Aby osiągnąć ten cel, poddają się oni drastycznym rytuałom seksualnym i odwołują się do nadprzyrodzonych mocy.

Dlatego czysto fizjologiczny fakt dojrzewania jest najpierw interpretowany społecznie nawet tam, gdzie kładzie się na niego szczególny nacisk. Ale przegląd rytuałów okresu dojrzewania wyjaśnia inny jeszcze fakt, a mianowicie, że proces dojrzewania jest fizjologicznie sprawą różną w życiu mężczyzny i kobiety. Gdyby jego znaczenie kulturowe postępowało za znaczeniem fizjologicznym, wówczas rytuały związane z tym okresem byłyby u dziewcząt podkreślone silniej niż u chłopców, ale tak nie jest. Rytuały te podkreślają następujący fakt społeczny: prerogatywy dorosłych mężczyzn w każdej kulturze sięgają dalej niż prerogatywy kobiet i w rezultacie, jak w powyższych przykładach, społeczeństwa bardziej zwracają uwagę na ten okres u chłopców niż u dziewcząt.

Jednakże, w pewnych plemionach, dojrzewanie chłopców i dziewcząt może być celebrowane w identyczny sposób. Tam, gdzie te rytuały stanowią magiczną zaprawę do wszystkich zajęć, jak to ma miejsce w Kolumbii Brytyjskiej, dziewczęta poddawane są próbom na tych samych warun­kach, co chłopcy. Chłopcy staczają kamienie z gór i pędzą za nimi w doliny, by zdobyć umiejętność szybkiego biegania, lub rzucają kijami używanymi w grach hazardowych, by zdobyć w nich szczęście. Dziewczęta zaś przynoszą wodę z oddalonych źródeł lub wrzucają sobie kamienie za suknie,

aby ich dzieci mogły rodzić się równie łatwo, jak kamienie te spadają na ziemię.

Również w plemieniu Nandi w rejonie jezior w Afryce Wschodniej obrzędy związane z okresem dojrzewania do­tyczą tak samo dziewcząt jak i chłopców, chociaż ze względu na dominującą w tej kulturze rolę mężczyzny kładzie się większy nacisk na ćwiczenia przygotowawcze chłopców niż dziewcząt. Tu rytuały okresu dojrzewania są ciężką próbą, której ci, co już zostali przyjęci do grona dorosłych, poddają tych, których teraz zmuszeni są przyjąć. Rytuały te wymagają pełnego stoicyzmu w obliczu wymyślnych tortur połączonych z obrzezaniem. Rytuały obydwojga płci celebrowane są oddzielnie, ale według tego samego wzoru. W obu przypadkach nowicjusze odzie­wają się do ceremonii w stroje ukochanej lub ukochanego. W czasie operacji obserwuje się ich twarze, szukając na nich grymasu bólu, a nagrodę za odwagę wręcza z wielką radością kochanek, który wybiega naprzód, by otrzymać z powrotem swój strój. Zarówno dla dziewczyny, jak i dla chłopca rytuały te to wejście w nowy stan (w rozwoju seksualnym): chłopiec jest teraz wojownikiem i może zaślubić ukochaną, a dziewczyna jest odtąd uważana za pannę na wydaniu. Próby okresu dojrzewania stanowią dla obojga próbę przedmałżeńską, w której najwyższa nagroda przyznawana jest im przez kochanków.

Podstawą do takich rytuałów może być również doj­rzewanie dziewcząt i mogą one nie obejmować wcale chłopców. Jednym z najbardziej naiwnych rytuałów tego rodzaju jest w Afryce Środkowej instytucja „domu tuczenia" dla dziewcząt. W rejonie, gdzie piękność kobiecą utożsamia się niemal całkowicie z otyłością, dziewczyna w okresie dojrzewania zostaje odosobniona niekiedy na lata, jest karmiona słodyczami i tłustymi potrawami, nie pozwala się jej na wykonywanie żadnych czynności, a ciało jej naciera stale olejkami. W tym okresie uczy się swych przyszłych obowiązków, a odosobnienie kończy się popisem jej tuszy, po czym wydana zostaje za dumnego z niej pana młodego. Nie uważa się za konieczne, aby mężczyzna przed małżeńst­wem zyskiwał urodę w podobny sposób.

Przyjęte wyobrażenia związane z obrzędami okresu doj­rzewania dziewcząt i nie rozciągane na chłopców, to wyob­rażenia dotyczące menstruacji. Nieczystość miesiączkującej kobiety jest pojęciem nader rozpowszechnionym, a w paru rejonach pierwszą menstruację uczyniono ośrodkiem wszys­tkich związanych z nią postaw. W tych przypadkach rytuały okresu dojrzewania mają całkowicie odmienny charakter od tych, o jakich mówiliśmy dotychczas. Wśród Indian Carrier w Kolumbii Brytyjskiej lęk i obawa dziewcząt przed okresem dojrzewania osiągnęły swój najwyższy stopień. Trzy czy cztery lata odosobnienia dziewczyny nazywano „pogrzebaniem za życia", przez cały ten czas żyła ona samotnie na pustkowiu, w szałasie, z dala od uczęszczanych szlaków. Stanowiła groźbę dla każdego, kto choćby tylko spojrzał na nią i już sam jej ślad kalał ścieżkę czy rzekę. Na głowie nosiła ona garbowaną skórę, która przykrywała jej twarz i piersi, a z tyłu sięgała aż do ziemi. Przeguby rąk i nóg okręcone miała przepaskami, mającymi chronić ją przed złym duchem, który w niej przebywał. Sama była w niebezpieczeństwie i stanowiła źródło niebezpieczeństwa dla innych ludzi.

Obrzędy okresu dojrzewania dziewcząt, oparte na wyob­rażeniach związanych z menstruacją łatwo zmieniają się w coś - z punktu widzenia zainteresowanej jednostki - wręcz odwrotnego. Istnieją zawsze dwa możliwe aspekty tego, co święte: może być ono źródłem niebezpieczeństwa lub też źródłem błogosławieństwa. W niektórych plemionach pier­wsze menstruacje dziewcząt uważane są za nadprzyrodzone błogosławieństwo. U Apaczów widziałam, jak sami kapłani przechodzili na kolanach przed stojącymi w uroczystym rzędzie dziewczętami, by otrzymać od nich błogosławieńst­wo, którego udzielały dotknięciem ręki. Podchodziły też do nich wszystkie dzieci i starcy pragnący uzdrowienia z choro­by. Dojrzewających dziewcząt nie oddziela się jako źródła niebezpieczeństwa, lecz przeciwnie, zabiega o ich względy,

traktując je jako bezpośrednie źródło nadprzyrodzonego błogosławieństwa. Ponieważ wyobrażenia tkwiące u źródeł rytuałów okresu dojrzewania dziewcząt są zarówno u Indian Carrier, jak u Apaczów oparte na wierzeniach dotyczących menstruacji, nie obejmują one chłopców, toteż w okresie dojrzewania poddaje się ich jedynie prostym próbom mają­cym dowieść męskości.

Tak więc zachowanie dojrzewającej młodzieży, nawet dziewcząt, nie zostało podyktowane jakąś cechą fizjologiczną charakterystyczną dla tego okresu, lecz raczej społecznie ustalonym względem na małżeńskie lub magiczne wymogi. Wierzenia te w jednym plemieniu czyniły z dojrzewania rzecz pogodnie religijną i zbawienną, a w innym tak niebezpiecznie nieczystą, że znajdująca się w tym okresie dziewczyna musiała wydawać ostrzegawcze okrzyki, by inni ludzie mogli uniknąć spotkania z nią w lesie. Dojrzewanie dziewcząt może być również, jak widzieliśmy, zjawiskiem z którego kultura nie czyni rytuału. Nawet tam, gdzie, jak na przykład w Australii, dojrzewanie chłopców traktuje się w sposób bardziej wyrafinowany, zdarza się, że rytuały te stanowią wprowadzenie do stanu męskiego i do współ­udziału w sprawach plemienia, podczas gdy dojrzewanie dziewcząt przechodzi bez formalnego uznania jakiegokol­wiek rodzaju.

Jednakże fakty te ciągle jeszcze nie dają odpowiedzi na zasadnicze pytanie. Czy nie wszystkie kultury muszą dawać sobie radę z naturalnymi zaburzeniami tego okresu, jeśli nawet nie znajduje ona wyrazu w jakichś rytualnych prak­tykach?Dr Margaret Mead badała ten problem na Samoa[4]. W tym rejonie życie dziewczyny dzieli się na wyraźnie oddzielone od siebie okresy. Pierwsze lata po wyjściu z dzieciństwa spędza w małych grupkach swoich rówieś­niczek z sąsiedztwa, z których chłopcy są zupełnie wyłączeni. Zakątek wioski, gdzie mieszka, stanowi dla niej centrum świata, a chłopców uważa za odwiecznych wrogów. Ma tylko jeden obowiązek, a mianowicie opiekowanie się jakimś niemowlęciem, ale raczej zabiera je ze sobą, niż zajmuje się nim w domu, i nie krępuje jej ono wcale w zabawach. Na kilka lat przed okresem dojrzewania, kiedy jest na tyle silna, by podołać trudniejszym zadaniom, których się od niej żąda, i dostatecznie duża, by nauczyć się czynności wymagających większej umiejętności, grupa dziewczynek, w której wzrastała, przestaje dla niej istnieć. Dziewczyna wkłada strój dorosłej kobiety i musi brać udział w pracy domowej. Jest to dla niej ciekawszy okres życia, przebiega­jący zupełnie spokojnie. Okres dojrzewania nie przynosi żadnej zmiany w jej życiu.

W kilka lat po dojściu do pełnoletności zaczynają się dla niej miłe lata przypadkowych i nie wiążących jej niczym przygód miłosnych, które przedłuża tak długo, jak tylko się da, do czasu, kiedy małżeństwo uważa się już za rzecz stosowną. Samego okresu dojrzewania nie charakteryzuje społeczne uznanie, zmiana postawy obecnej czy perspektyw. Jej nieśmiałość z lat poprzedzających ów okres trwa jeszcze przez kilka lat. Życie dziewczyny na Samoa kształtują inne względy niż jej fizjologiczna dojrzałość, a okres dojrzewania jest okresem szczególnie nieskrępowanym i spokojnym, bez żadnych młodzieńczych konfliktów. Może on przebiec nie tylko bez żadnych rytuałów, ale może także nie mieć ani żadnego znaczenia w emocjonalnym życiu dziewczynki, ani w stosunku wsi wobec niej.

Wojna to drugi temat społeczny, który może być wyko­rzystany lub nie w danej kulturze. Tam, gdzie wojna odgrywa ważną rolę, może ona mieć różnorakie cele, różnoraką organizację i różnorakie sankcje. Wojna może być, jak na przykład u Azteków, sposobem zdobywania jeńców na ofiary religijne. Ponieważ Hiszpanie walczyli, by zabijać, w rozumieniu Azteków łamali prawidła gry. Aztekowie cofali się w konsternacji i Cortez wszedł jako zwycięzca do ich stolicy.

Istnieją jeszcze bardziej dziwaczne - z naszego punktu widzenia - pojęcia związane z wojną w różnych częściach świata. Dla naszych celów wystarczy zwrócić uwagę na te rejony, gdzie nie stwarza się zorganizowanych form wzajem­nej rzezi grup społecznych. Nasza znajomość wojny pozwala nam pojąć, że w stosunkach wzajemnych plemion stan wojenny winien przeplatać się ze stanem pokoju. Ta idea jest na świecie, oczywiście, dość rozpowszechniona. Ale z jednej strony pewne ludy nie są w stanie zrozumieć możliwości istnienia stanu pokoju, który w ich pojęciu równałby się przyjęciu wrogich plemion do kategorii istot ludzkich, jakimi ex definitione nie są, chociaż wyłączone z tej kategorii plemię może reprezentować te same co i one i rasę, i kulturę. Z drugiej zaś strony, dla pewnych ludów czymś nie do pojęcia jest stan wojny. Rasmussen opowiada o całkowitym niezrozumieniu, z jakim u Eskimosów spotkało się wyjaś­nienie naszych obyczajów. Eskimosi bardzo dobrze rozu­mieją akt zabicia człowieka. Jeśli wejdzie ci w drogę, oceniasz własne możliwości i o ile czujesz się na sitach, zabijasz go. „Jeśli jesteś silny, nie czekają cię żadne społeczne sankcje. Ale obca im jest myśl, że jakaś eskimoska wieś może wystąpić w szyku bojowym przeciwko innej wsi lub plemię przeciwko plemieniu czy nawet myśl, że inna wieś może uznać za uczciwą wojnę z zasadzkami". Wszelkie morderstwo rozpatrywane jest na jednej płaszczyźnie i nie rozpatrywane, jak u nas, w różnych kategoriach, z których jedne uważane są za chwalebne, a inne za przestępcze, zasługujące na karę śmierci.

Ja sama próbowałam rozmawiać o wojnie z Indianami Misyjnymi z Kalifornii, ale okazało się to niemożliwe. Ich niezrozumienie samego pojęcia było wręcz wyjątkowe. We własnej kulturze nie mieli niczego, na czym mogłoby się ukształtować pojęcie wojny, a próby zrozumienia sprowa­dzały wielkie wojny, którym my potrafimy poświęcać się z całym zapałem, do poziomu bójek ulicznych. Nie mieli wzoru kulturowego, na którego podstawie można by wpro­wadzić rozróżnienie pomiędzy tymi dwoma pojęciami.

Nawet biorąc pod uwagę ogromne miejsce, jakie wojna zajmuje w naszej cywilizacji, zmuszeni jesteśmy przyznać, że jest ona zjawiskiem aspołecznym. W chaosie, który nastąpił po wojnie światowej, wszelkie argumenty z okresu wojennego, które podkreślały, że podsyca ona odwagę, altruizm i rozwija inne wartości duchowe, mają ton fałszywy i wstrętny. Wojna w naszej cywilizacji jest najlepszą ilustracją rozmiarów zniszczenia, do których może do­prowadzić rozwój wyselekcjonowanej kulturowo cechy. Jeśli usprawiedliwiamy wojnę, to dlatego, że ludzie zawsze usprawiedliwiają te cechy, które w nich dominują, a nie dlatego, że wojna wytrzyma próbę obiektywnego zbadania jej dobrych stron.

Wojna nie jest przypadkiem odosobnionym. Przykłady nadmiernego, a często aspołecznego rozwinięcia tej cechy kulturowej znaleźć można w każdej części świata i we wszystkich, tak różnych dziedzinach kultury. Przypadki te mają najwyraźniejszy charakter tam, gdzie - jak na przykład w przepisach dotyczących pożywienia czy związków małżeń­skich - tradycyjna praktyka sprzeciwia się popędom bio­logicznym. Organizacja społeczna w antropologii ma całkiem szczególne znaczenie dzięki podkreślaniu, w obrębie jakich grup krewnych małżeństwo jest zabronione. Żadne ze znanych plemion nie uważa wszystkich kobiet za możliwe partnerki. I nie chodzi tu, jak się często przypuszcza, o zapobieżenie rozmnażaniu się w obrębie grupy w naszym rozumieniu tego terminu, na dużych bowiem obszarach świata tą, która jest przeznaczona z góry do małżeństwa, bywa własna kuzynka, często córka brata matki. Krewni, do których stosuje się zakaz, bywają całkowicie różni u różnych ludów, ale wszystkie społeczeństwa ludzkie są podobne w tym, że nakładają jakieś ograniczenia. Żadna idea nie była opracowywana tak nieustannie i tak drobiazgowo jak idea kazirodztwa. Grupy kazirodcze są często najważniej­szymi jednostkami funkcjonującymi w plemieniu, a obowią­zki jednostki względem innych określa jej pozycja w tej grupie. Grupy te działają w czasie obrzędów religijnych i w okresach wymiany towarów i nie można przesadzić w podkreślaniu roli, jaką odegrały w historii społecznej.

W niektórych rejonach tabu kazirodztwa traktowane jest z umiarem. Wbrew ograniczeniom może istnieć spora liczba kobiet, które mężczyźni mogą pojąć za żony. W in­nych rejonach grupa objęta tabu rozrosła się pod wpływem konwencji społecznych tak dalece, że obejmuje ogromną liczbę jednostek, które nie mają wspólnych przodków, toteż w rezultacie ich możność wyboru part­nera jest niezmiernie ograniczona. Te konwencje znaj­dują niedwuznaczny wyraz w terminach używanych do określenia stosunków pokrewieństwa. Zamiast dzielić krew­nych na tych z linii prostej i bocznej, jak my to robimy, rozróżniając ojca i wuja, brata i kuzyna, jeden termin oznacza u nich dosłownie „człowieka z grupy i pokole­nia" mego ojca (pokrewieństwo, miejscowość itp.), nie rozróżniając linii prostej i bocznej, ale czyniąc inne, obce nam, rozróżnienia. Pewne plemiona w Australii wschod­niej stosują skrajną formę tego tzw. klasyfikacyjnego systemu pokrewieństwa. Braćmi i siostrami nazywają wszystkich ze swego pokolenia, których uważają za krew­nych. Nie ma tam określenia kuzyna ani jakiegoś podob­nego; wszyscy krewni z danego pokolenia są siostrami i braćmi.

Ten sposób ustalania pokrewieństw jest dość rozpo­wszechniony na świecie, ale Australia ma w dodatku niesłychaną odrazę przed małżeństwem z siostrami i nie­słychanie rozwinięte ograniczenia egzogamiczne. Kumajowie, z ich skrajnym klasyfikacyjnym systemem pokrewieństw, czują iście australijską odrazę do stosunków płciowych ze wszystkimi „siostrami", to jest kobietami z własnego poko­lenia, które w jakikolwiek sposób są z nimi spokrewnione. Poza tym, Kumajowie posiadają ścisłe lokalne reguły wyboru partnerki. Niekiedy dwa zgrupowania pośród piętnastu czy szesnastu składających się na plemię muszą wymieniać kobiety i nie mogą dobierać żon w żadnej innej grupie. Czasami istnieje zgrupowanie dwóch czy trzech jednostek lokalnych, które może dokonać takiej wymiany z dwoma czy trzema innymi. Co więcej, jak to ma miejsce w całej