XXX. Звальненне Сэверуса Снэйпа
У той момант, калі яе палец дакрануўся да Пазнакі, шнар Гары пранізаў пякучы боль. Абсыпаны зоркамі пакой знік, і ён апынуўся на каменным выступе пад уцёсам, вакол плёскалася мора, яго сэрца было напоўнена весялосцю… хлапчук у іх.
Гучны гук удару вярнуў Гары зваротна. Разгублены, ён падняў сваю палачку, але ведзьма ўжо падала наперад; яна грукнулася на падлогу з такой сілай, што шкло ў кніжных шафах зазвінела.
- Я ніколі ні да каго не ўжывала Ашаламляльны заклён, не лічачы ўрокаўАрміі Дамблдора, - сказала Луна, са слабай цікавасцю ў голасе. - Гэта вырабіла значна больш шуму, чым я думала.
І сапраўды, столь пачаткаў трэсціся. Паспешлівыя крокі за дзвярамі, якія вялі ў спальні, станавіліся ўсё гучней. Заклён Луны падняў студэнтаў Рэйвенкло, якія спалі паверхам вышэй.
- Луна, ты дзе? Мне трэба залезці пад Плашч!
Ступні Луны з’явіліся з ніадкуль, Гары паспяшаўся ўстаць бліжэй да яе, і яна накінула Плашч на іх у той момант, калі натоўп вучняў Рэйвенкло ў начных піжамах лінуў у агульны пакой. Прычуліся вохканні і выкрыкі здзіўлення, калі яны ўбачылі ляжалую без пачуццяў Алекта. Павольна натоўп стуліўся вакол яе, нібы вакол дзікага звера, які можа ў любы момант ачуцца і накінуцца на іх. Затым адзін маленькі адважны першакурснік прыскокнуў да Кэроў і пхнуў ёй у спіну вялікім пальцам нагі.
- Па-мойму, яна мёртвая! - радасна закрычаў ён.
- Глядзі, - шчасліва прашаптала Луна, у той час як вучні Рэйвенкло тоўпіліся вакол Алекты. - Яны задаволеныя!
- Так…выдатна…
Гары закрыў вочы, яго шнар усё яшчэ пульсаваў, і ён вырашыў ізноў пагрузіцца ў розум Вальдэморта… Ён прасоваўся па тунэлі ў першую пячору… Ён вырашыў пераканацца, што яна зачыненая, перш чым сысці…але гэта не зойме шмат часу…
Прычуўся рэзкі грук у дзверы агульнага пакоя, і ўсе студэнты Рэйвенкло замерлі. З іншага боку Гары пачуў мяккі музычны голас, які раздаваўся ад дзвярнога кольца ў форме арла: "Куды пападаюць зніклыя рэчы?"
- Я не ведаю! Затыкніся! - прагыркаў грубіянскі голас, па якім Гары пазнаў брата Кэроў, Амікуса. - Алекта? Алекта? Ты там? Ты злавіла яго? Адчыні дзверы!
Рэйвенклоўцы спалохана шапталіся паміж сабой. Потым, без папярэджання раздалася серыя гучных воплескаў, як быццам хтосьці страляў у дзверы з стрэльбы.
- АЛЕКТА! Калі ён прыйдзе, а ў нас не будзе Потэра… ты жадаеш скончыць гэтак жа, як і Малфоі? АДКАЗВАЙ МНЕ! - роў Амікус, з усіх сіл трасучы дзверы, аднак тыя не паддаваліся. Усе студэнты адступіліся назад, а некалькі самых спалоханых пачалі бегам узбірацца па лесвіцы зваротна да сваіх ложкаў. І ў той момант, калі Гары ўжо падумваў выбухам адчыніць дзверы і аглушыць Амікуса перш, чым Пажыральнік Смерці зможа зрабіць нешта яшчэ, з-за дзвярэй данёсся іншай, добра знаёмы яму голас.
- Магу я спытаць, што вы робіце, прафесар Кэроў?
- Спрабую зладзіцца з гэтымі праклятымі дзвярамі! - закрычаў Амікус. - Ідзіце і прывядзіце Флітвіка! Хай ён адчыніць іх, зараз жа!
- Але няўжо ваша сястра не там? - спытала прафесар МакГонагал. - Няўжо прафесар Флітвік не ўпусціў яе раней гэтым вечарам па вашай настойлівай просьбе? Можа быць, хай яна адчыніць вам дзверы? Тады не трэба было б абуджаць палову замка.
- Яна не адказвае, ты, старая мятла! Ты адчыніш дзверы?! Чорт! Адчыняй, зараз жа!
- Абавязкова, калі вам заўгодна, - сказала прафесар МакГонагал ледзяным тонам. Раздаўся мяккі грук дзвярнога кольца, і музычны голас ізноў спытаў:
- Куды пападаюць зніклыя рэчы?
- У нікуды, што, па ісце, ёсць усё, - адказала прафесар МакГонагал.
- Добра сказана, - адказаў арол, і дзверы адчыніліся.
Некалькі Рэйвенклоўцаў, якія да гэтага моманту заставаліся ў пакоі, пабеглі да лесвіцы, калі Амікус уварваўся праз парог, размахваючы палачкай. Такі ж гарбаваты, як і яго сястра, ён меў змярцвела-бледны, друзлы твар і малюсенькія вочкі, якія тут жа звярнуліся да Алекты, чыё цела нерухома ляжала на палу у нязграбнай паставе. Ён выдаў крык, поўны лютасці і страху.
- Што яны нарабілі, маленькія падонкі! - залямантаваў ён. - Я буду мучыць усіх іх заклёнам Круцыё датуль, пакуль яны не прызнаюцца, хто гэта зрабіў… але што скажа Цёмны Лорд? - віскатаў ён, стоячы над сваёй сястрой, удараючы сябе кулаком па лбу. - Мы не злавілі яго, а яны прыйшлі і забілі яе!
- Яна проста аглушана, - сказала прафесар МакГонагал раздражнёна, нахіліўшыся, каб агледзець Алекту. - З ёй усё будзе ў парадку.
- Не, не будзе!- прагыркаў Амікус. - Толькі не пасля таго, як да яе дабярэцца Цёмны Лорд! Яна сышла і паслала за ім, я адчуў, як паліць мая Пазнака, і ён думае, мы схапілі Потэра!
- Схапілі Потэра? - рэзка спытала прафесар МакГонагал. - Што значыць, "схапілі Потэра"?
- Ён сказаў нам, што Потэр можа паспрабаваць прабрацца ў Вежу Рэйвенкло, і трэба паклікаць яго, калі мы яго зловім!
- Навошта Гары Потэру спрабаваць патрапіць у Вежу Рэйвенкло! Потэр з’яўляецца студэнтам майго факультэта!
За недаверам і лютасцю ў яе голасе Гары ўчуў ледзь улоўную нотку гонару, і яго перапоўнілі самыя далікатныя пачуцці да Мінервы МакГонагал.
- Нам сказалі, ён можа сюды прыйсці! - сказаў Кэроў. - Я не ведаю чаму!
Прафесар МакГонагал устала, і яе падобныя на пацеркі вока ўважліва агледзелі пакой. Двойчы яны прайшліся як раз па тым месцы, дзе стаяў Гары і Луна.
- Мы можам усё зваліць на дзяцей, - сказаў Амікус, яго твар, які нагадваў свінячую пысу раптам здабыў хітры выраз. - Так, так мы і зробім. Мы скажам, што Алекта падпільнавалі дзеці, тыя, што наверсе, - ён паглядзеў на зорную столь туды, дзе знаходзіліся спальні, - і мы скажам, што яны прымусілі яе націснуць на Пазнаку, вось чаму ён атрымаў ілжывы сігнал… Тады ён пакарае іх. Некалькі дзяцей больш або менш, якая розніца?
- Усяго толькі розніца паміж праўдай і хлуснёй, адвагай і баязлівасцю, - сказала прафесар МакГонагал, збляднеўшы. – то бок, тая розніца, якую ані вы, ані ваша сястра не здольныя зразумець. Але дазвольце мне растлумачыць адну рэч. Вы не зваліце вашы шматлікія прамашкі на студэнтаў Хогвартса. Я не дазволю вам гэтага зрабіць.
- Чаго-чаго?
Амікус зрушыўся наперад, пакуль не апынуўся пагрозліва блізка да прафесара МакГонагал, яго твар зараз быў ў некалькіх цалях ад яе. Яна не адступіла назад, і паглядзела на яго так, быццам ён быў чымсьці агідным, што яна ўбачыла яго прыліплым да сядзення ўнітаза.
- Гэта не той выпадак, калі запатрабуецца ваш дазвол, Мінерва МакГонагал. Ваш час выйшаў. Цяпер мы камандуем тут, і вы мне падпарадкуецеся або заплаціце за гэта.
І ён плюнуў ёй у твар.
Гары скінуў Плашч, падняў палачку і сказаў:
- Круцыё!
Пажыральніка Смерці адарвала ад падлогі. Ён боўтаўся ў паветры, нібы тапелец, тузаючыся і воючы ад болю, потым з трэскам і храбусценнем пабітага шкла ўрэзаўся ў кніжную шафу і, ужо без прытомнасці, паваліўся на падлогу.
- Цяпер я разумею, што мела на ўвазе Белатрыса, - сказаў Гары, кроў стукала ў яго ў скронях, - Ты павінен сапраўды гэтага жадаць.
- Потэр! - прашаптала прафесар МакГонагал, схапіўшыся за сэрца. - Потэр - вы тут! Што?.. Як?.. - яна з усіх сіл імкнулася ўзяць сябе ў рукі. - Потэр, гэта было дурна!
- Ён плюнуў у вас, - сказаў Гары.
- Потэр, я…гэта вельмі…ветліва з вашага боку…але вы разумееце?..
- Так, разумею, - запэўніў яе Гары. Нейкім чынам яе паніка надала яму цвёрдасці. - Прафесар МакГонагал, Вальдэморт на шляху сюды.
- О, нам цяпер можна казаць імя? - спытала Луна з цікавасцю, скідаючы Плашч-Нябачнік.
З’яўленне яшчэ аднаго абвешчанага па-за законам вучня, падобна, канчаткова зрынула ў шок Прафесара МакГонагал. Яна захісталася і звалілася ў стаялае паблізу крэсла, хапаючыся за каўнер сваёй старой клецістай сукенкі.
- Я не думаю, што ёсць нейкая розніца ў тым, як мы яго завем, - сказаў Гары Луна. - Бо ён ужо ведае, дзе я.
Маленечкай часткай сваёй прытомнасці, якая была звязаная з яго запаленным шнарам, які палаў, Гары мог бачыць Цёмнага Лорда, які хутка плыў па чорным возеры ў зманлівай зялёнай лодцы... Ён амаль дасягнуў выспы, на якім знаходзілася каменная чара…
- Вы павінны бегчы, - прашаптала прафесар МакГонагал, - Зараз жа, Потэр, так хутка, як толькі зможаце!
- Я не магу, - сказаў Гары. - Ёсць сёе-тое, што мне трэба зрабіць. Прафесар, вы ведаеце, дзе знаходзіцца дыядэма Рэйвенкло?
- Д-дыядэма Рэйвенкло? Вядома жа, не - няўжо яна не згубленая ўжо шмат стагоддзяў таму? - Яна села ледзь раўней. - Потэр, гэта было вар’яцтвам, дасканалым вар’яцтвам, праняцца ў замак…
- Я быў змушаны, - сказаў Гары. - Прафесар, тут нешта схавана, тое, што мне, думаю, трэба знайсці, і гэта можа быць карона… Калі б я толькі мог пагаварыць з прафесарам Флітвікам…
Хтосьці паварушыўся, зазвінела шкло. Амікус прыходзіў у сябе. Перш чым Гары і Луна маглі нешта зрабіць, прафесар МакГонагал паднялася з крэсла, накіравала сваю палачку на няцвёрда стаялага на нагах Пажыральніка Смерці і вымавіла:
- Імперыё.
Амікус устаў, падышоў да сваёй сястры, падняў яе палачку, затым паслухмяна падышоў да прафесара МакГонагал і аддаў палачку сястры разам са сваёй. Потым ён лёг на падлогу побач з Алекта. Прафесар МакГонагал узмахнула сваёй палачкай яшчэ раз, мігатлівая срэбная вяроўка з’явілася з паветра і апавілася вакол Кэроў, дужа звязваючы іх разам.
- Потэр, - сказала яна, паварочваючыся да яго тварам, раўнадушна зірнуўшы на звязаных Кэроў. - Калі Той-Каго-Нельга-Зваць сапраўды ведае, што вы тут…
Калі яна вымавіла гэтыя словы, лютасць, падобная фізічнаму болю, пранізала Гары, прымусіўшы шнар палаць ад болю, і на секунду ён зазірнуў у чару, зелле ў якой стала празрыстым, і ўбачыў, што там няма медальёна.
- Потэр, з вамі ўсё ў парадку? - раздаўся нечы голас, і Гары зноў ачуняў. Ён сціскаў плячо Луны, спрабуючы ўтрымацца на нагах.
- Час праходзіць, Вальдэморт набліжаецца, прафесар, я дзейнічаю па загадзе Дамблдора, і я павінен знайсці тое, што ён жадаў, каб я знайшоў! Але мы павінны вывесці студэнтаў, пакуль я абшукваю замак… Вальдэморту патрэбен толькі я, але яму напляваць, колькі яшчэ прыйдзецца забіць людзей, каб дабрацца да мяне. Чалавекам больш або менш, не важна, толькі не зараз… калі ён ведае, што я шукаю Хоркруксы, - скончыў Гары пра сябе.
- Ты дзейнічаеш па ўказаннях Дамблдора? - паўтарыла яна з нарастальным здзіўленнем. Затым яна паднялася з крэсла і выпрасталася ва ўвесь свой рост.
- Мы абаронім школу ад Тога-Каго-Нельга-Зваць, пакуль вы будзеце шукаць гэтую…гэтую рэч.
- Гэта магчыма?
- Думаю, так, - сказала прафесар МакГонагал суха. - Мы, настаўнікі, досыць моцныя ў магіі, як ты ведаеш. Я упэўненая, мы будзем здольныя ўтрымаць яго некаторы час, калі мы прыкладзем усе нашы высілкі. Вядома, трэба нешта зрабіць з прафесарам Снэйпам…
- Дазвольце мне…
- …і калі Хогвартс на грані аблогі, і Цёмны Лорд ужо каля яго варот, будзе, несумнеўна мэтазгодна вывесці адсюль як можна больш нявінных людзей. Камінная Сетка пад назіраннем, і апарацыя немагчыма ўнутры тэрыторый…
- Ёсць выхад, - хутка сказаў Гары, і ён распавёў пра праход, які вёў у Галаву Вепрука.
- Потэр, мы кажам пра сотні студэнтаў…
- Я ведаю, прафесар, але калі Вальдэморт і Пажыральнікі Смерці засяроджваюцца на межах школы, іх наўрад ці будзе цікавіць, хто апарырует з Галавы Вепрука.
- У гэтым нешта ёсць, - пагадзілася яна. Прафесар накіравала палачку на Кэроў, і срэбная сетка звалілася на іх звязаныя целы, абмотваючыся вакол іх і паднімаючы ў паветра, дзе яны боўталіся пад сіне-залатой столлю, як дзве вялікія выродлівыя марскія істоты.
- Пайшлі. Мы павінны папярэдзіць іншых дэканаў. Табе лепш зноў надзець гэты Плашч.
Яна пракрочыла да дзвярэй, і пасля таго, як падышла да іх, падняла сваю палачку. З кончыка сарваліся тры срэбныя коткі з меткамі ў форме акуляраў вакол вачэй. Патронусы пабеглі, пабліскваючы, наперад, асвятляючы шрубавыя лесвіцы срэбным ззяннем, пакуль прафесар МакГонагал, Гары і Луна паспешна спускаліся ўніз.
Пакуль яны хутка ішлі па калідорах, патронусы пакідалі іх адзін за іншым. Клецістая сукенка прафесара МакГонагал шастала па падлозе, а Гары і Луна ішлі следам, схаваўшыся пад Плашчом.
Яны спусціліся яшчэ на два паверха, калі раздаліся ціхія крокі. Гары, у якога яшчэ паколваў шнар, пачуў іх першым. Ён намацаў у мяшочку на шыі Карту Марадзёраў, але перш, чым ён здолеў яе выцягнуць, МакГонагал таксама, здавалася, заўважыла, што яны не адні. Яна спынілася, падняла палачку, гатовая да паядынку і сказала:
- Хто тут?
- Гэта я, - раздаўся нізкі голас.
З-за даспеха рыцара выйшаў Сэверус Снэйп.
Нянавісць ускіпела ў Гары пры яго выглядзе. Ён ужо забыўся дэталі знешнасці Снэйпа, думаючы больш пра яго злачынствы. Забыўся яго лоевыя чорныя валасы, бледны, з тонкімі рысамі, твар, яго чорныя вочы з мёртвым, халодным поглядам. Снэйп ужо быў не ў начной піжаме, а ў сваёй звычайнай чорнай мантыі і таксама трымаў палачку, гатовы даць бой.
- Дзе Кэроў? - ціха спытаў ён.
- Думаю, там, дзе ты сказаў ім быць, Сэверус, - адказала прафесар МакГонагал.
Снэйп падышоў бліжэй, і агледзеў прастору вакол яе, быццам ведаў, што Гары быў тут. Гары таксама падняў палачку, гатовы атакаваць у любую секунду.
- У мяне склалася ўражанне, - сказаў Снэйп, - што Алекта затрымала парушальніка.
- Няўжо? - працягнула прафесар МакГонагал. – І чаму вы так лічылі?
Снэйп тузануў сваёй левай рукой, на якой была выпаленая Цёмная Пазнака.
- О, ну вядома, - сказала прафесар МакГонагал, - Вы, Пажыральнікі Смерці, размяшчаеце сваімі ўласнымі спосабамі зносін, я забылася.
Снэйп зрабіў выгляд, што не пачуў яе. Ён напружана ўзіраўся на пустэчу вакол яе, і паступова падыходзіў бліжэй, так, каб тое, што ён робіць, заставалася незаўважаным.
- Я не ведаў, што сёння Ваша чарга патруляваць калідоры, Мінерва.
- У Вас ёсць пярэчанні?
- Я жадаў бы ведаць, што магло падняць Вас з ложку ў гэтак познюю гадзіну?
- Мне здалося, што я пачула нейкі шум, - адказала прафесар МакГонагал.
- Сапраўды? Але, здаецца, усё спакойна.
Снэйп паглядзеў ёй у вочы.
- Вы бачылі Потэра, Мінерва? Таму што калі так, я змушаны настойваць…
Прафесар МакГонагал дзейнічала так вокамгненна, што Гары ніколі не паверыў бы, што яна на такое здольна. Яе палачка рассякла паветра, і на дзель секунды Гары падумаў, што Снэйп павінен паваліцца без прытомнасці, але яго Шчыт ад Чар з’явіўся настолькі імкліва, што МакГонагал пахіснулася. Яна махнула палачкай у бок факела на сцяне, і той выскачыў з сваёй падстаўкі. Гары, амаль гатовы атакаваць Снэйп заклёнам, быў змушаны адапхнуць Луну, каб на яе не звалілася полымя, якое адразу ж ператварылася ў кальцо агню, які запаўняў калідор і ляцеў, падобна ласо, на Снэйпа.…
Затым полымя знікла, і з’явілася велізарная чорная змяя. МакГонагал ператварыла яе ў дым, які за некалькі секунд трансфармаваўся ў зграю кінжалаў, якія ляцелі на Снэйпа. Той выратаваўся ад іх, захіліўшыся даспехамі, і з гучным скрыгатам кінжалы ўсадзіліся, адзін за іншым, у нагрудныя латы даспеха…
- Мінерва! - крыкнуў пісклявы голас, і, азірнуўшыся назад, усё яшчэ абараняючы Луну ад заклёнаў, якія праляталі каля іх, Гары ўбачыў прафесараў Флітвіка і Спроўт, якія беглі па калідоры да іх у сваёй начной адзежы. Тоўсты прафесар Слагхорн, цяжка дыхаючы, віднеўся ззаду.
- Не! – прапішчаў прафесар Флітвік, паднімаючы сваю палачку. - Больш вы не здзейсніце забойств ў Хогвартсу!
Заклён Флітвіка стукнуў ў даспехі рыцара, за якім хаваўся Снэйп. З ляскам і грукатам тыя ажылі. Снэйп вызваліўся ад рук, якія сціскалі Яго, і запусціў даспехі ў бок тых, хто нападаў. Гары і Луна з працай увярцеліся ад іх, і тыя ўрэзаліся ў сцяну і разваліліся на часткі. Калі Гары падняў галаву, Снэйп уцякаў са ўсіх ног, а МакГонагал, Флітвік і Спроўт, яго пераследвалі. Ён з трэскам уляцеў у дзверы класа, і некалькі імгненняў праз, яны пачулі крык МакГонагал:
- Баязлівец! БАЯЗЛІВЕЦ!
- Што здарылася? Што здарылася? - спытала Луна.
Гары паставіў яе на ногі, і, валакучы за сабой Плашч-Нябачнік яны пабеглі па калідоры, у пусты клас, дзе прафесары МакГонагал, Флітвік і Спроўт стаялі каля пабітага акна.
- Ён скокнуў, - сказала прафесар МакГонагал, калі Гары і Луна убеглі ў пакой.
- Вы жадаеце сказаць, што ён мёртвы? - Гары падбег да акна, не звяртаючы ўвагі на воклічы Флітвіка і Спроўт, узрушаных яго раптоўным з’яўленнем.
- Не, ён не памёр, - з гаркатой сказала прафесар МакГонагал. - У адрозненне ад Дамблдора, у яго была палачка… і, здаецца, навучыўся некалькім трукам у свайго гаспадара.
З жахам, Гары заўважыў удалечыні сілуэт велізарнага кажана, які скрозь цемру ляцеў у бок агароджы школы.
Ззаду прычуліся цяжкія крокі і гучнае сапенне. Слагхорн толькі цяпер нагнаў іх.
- Гары! - сказаў ён, затыхаючыся і масажуючы свае велізарныя грудзі пад смарагдава-зялёнай шаўковай піжамай. - Мой дарагі хлопчык…якая неспадзеўка…Мінерва, растлумач, калі ласка…Сэверус…што?..
- Наш дырэктар бярэ невялікі адпачынак, - сказала прафесар МакГонагал, паказваючы на дзіру ў акне ў форме фігуры Снэйпа.
- Прафесар! - закрычаў Гары, хапаючыся рукой за свой ілоб.
Ён зноў бачыў возера, якое кішэла снуюшчымі пад ім Інферыямі, і адчуў, як зманлівая зялёная лодка ўперлася ў бераг, і Вальдэморт ступіў з яе, і жадаючы забойства. - Прафесар, мы павінны абараніць школу, ён ідзе зараз!
- Вельмі добрае. Той-Каго-Нельга-Зваць набліжаецца, - сказала яна іншым настаўнікам. Спроўт і Флітвік войкнулі. Слагхорн застагнаў.
- У Потэра ёсць справа ў замку паводле ўказанняў Дамблдора. Мы павінны ўсталяваць усю абарону, на якую здольныя, пакуль Потэр будзе рабіць тое, што яму трэба.
- Але ты ж напэўна разумееш, што ўсе, што мы зробім, не будзе здольна спыніць Тога-Каго-Нельга-Зваць? - прапішчаў Флітвік.
- Але мы можам яго затрымаць, - умяшалася прафесар Спроўт.
- Дзякуй, Памона, - сказала прафесар МакГонагал, і чараўніцы абмяняліся зразумелымі позіркамі.
- Я прапаноўваю ўсталяваць асноўную абарону вакол тэрыторыі, затым сабраць сваіх студэнтаў і сустрэцца ў Галоўнай Зале. Большасць з іх павінны быць эвакуяваныя, але калі хто-небудзь, хто дасягнуў паўналецця, захоча застацца і ваяваць, я думаю, мы павінны падаць ім такую магчымасць.
- Згодна, - сказала прафесар Спроўт, ужо падыходзячы да дзвярэй. - Сустрэнемся ў Галоўнай зале. Я буду там з маім факультэтам праз дваццаць хвілін.
І па меры таго, як яна выдалялася, яны чулі яе мармытанне:
- Шчупальцы, Чортаў Капкан. І струкі Снаргалафф…так. Жадалася б паглядзець, як Пажыральнікі Смерці будуць з імі дужацца.
- Я магу дзейнічаць адсюль, - сказаў Флітвік, і хоць ён ледзь мог дацягнуцца да акна, ён накіраваў палачку праз адтуліну ў шкле і пачаткаў мармытаць вельмі заблытаныя заклёны. Гары пачуў дзіўны шыпячы гук, як быццам Флітвік вызваляў сілу ветра на тэрыторыю школы.
- Прафесар, - сказаў Гары, набліжаючыся да маленькага чараўніка. - Прафесар, я шкадую, што перарываю вас, але гэта важна. Ці ёсць у вас якія-небудзь думкі з нагоды таго, дзе знаходзіцца дыядэма Рэйвенкло?
- …Пратэга Хорыбіліс… дыядэма Рэйвенкло? - тоненькім галаском перапытаў Флітвік. - Трохі мудрасці ніколі не перашкодзіць, Потэр, але я не думаю, што яна зможа дапамагчы ў гэтай сітуацыі!
- Я толькі меў на ўвазе…вы ведаеце, дзе яна? Вы яе калі-небудзь бачылі?
- "Бачылі"… Ніхто з тых, хто жывуць зараз не бачыў яе! З тых часоў, як была згубленая, хлопчык.
Гары адчуў сумесь расчаравання і панікі. Што, тады, было Хоркруксам?
- Мы сустрэнемся з вамі і вашымі Рэйвенклоўцамі у Галоўнай Зале, Філіўс! - сказала прафесар МакГонагал, ківам галавы заклікаючы Гары і Луну ісці за ёй.
Яны ўжо былі ў дзвярэй, калі Слагхорн правуркатаў:
- Дазвольце і мне сказаць, - прасіпеў ён, бледны і потны, яго маржовыя вусы падрыгвалі. - Што за мітусня! Я наогул не ўпэўнены, што гэта разумна, Мінерва. Яму ў што б то ні было неабходна патрапіць сюды, і, ведаеш, усе, хто паспрабуе стаць у яго на шляху, падвергнуцца жудаснай небяспецы...
- Я буду таксама чакаць вас і вашых слізэрынцаў праз дваццаць хвілін, - сказала прафесар МакГонагал. - Калі вы захочаце сысці разам з вашымі студэнтамі, мы не будзем вас спыняць. Але калі хтосьці з вас паспрабуе нашкодзіць супраціву або падняць руку супраць нас унутры замка, тады, Гарацый, мы будзем ваяваць. Не на жыццё, а на смерць.
- Мінерва! - ашаломлена сказаў ён.
- Настаў час для Слізэрыну зрабіць свой выбар, - перабіла прафесар МакГонагал. - Ідзіце і абудзіце вашых студэнтаў, Гарацый.
Гары не застаўся назіраць за лапатаннем Слагхорна. Ён і Луна пайшлі ўслед за прафесарам МакГонагал, якая ўстала пасярэдзіне калідора і падняла палачку.
- Пьертотум…о, дзеля ўсяго святога, Філч, не зараз…
Стары наглядчык толькі што з’явіўся і, накульгваючы, бег да іх, крычучы:
- Студэнты не ў ложках! Студэнты ў калідорах!
- Яны там і павінны быць, бездапаможны ідыёт! - закрычала МакГонагал. - Цяпер ідзі і зрабі што-небудзь карыснае! Знайдзі Піўза!
- П-піўза? - заікаючыся, спытаў Філч, быццам ён ніколі не чуў гэтага імя раней.
- Так, Піўза, дурань, Піўза! Ці не ты жаліўся на яго чвэрць стагоддзя? Ідзі і прывядзі яго, зараз жа.
Філч, судзячы па ўсім, падумаў, што ў прафесар МакГонагал не ўсё ў парадку з галавой, але, горбячыся, закульгаў прочкі, мармычучы нешта сабе пад нос.
- А цяпер…Пьертотум Лакамотар! - выклікнула прафесар МакГонагал. Па ўсім калідоры статуі і рыцарскія даспехі саскочылі са сваіх пастаментаў, і па грукату, які аддаваўся рэхам з паверхаў вышэй і ніжэй, Гары зразумеў, што тое ж самае адбылося ва ўсім замку.
- Хогвартс пад пагрозай! - пракрычала прафесар МакГонагал. - Ахоўвайце межы, абароніце нас, выканаеце свой абавязак перад школай!
Грукаючы і крычучы, арда рухаючыхся статуй, некаторыя менш, некаторыя больш натуральнай велічыні, пабегла міма Гары. Тут былі таксама жывёлы, лязгаюшчыя даспехі, якія размахівалі мячамі і шарамі з шыпамі на ланцугах.
- Цяпер, Потэр, - сказала МакГонагал. - Вам і міс Лаўгуд лепш вярнуцца да вашых сяброў і прывесці іх у Галоўную Залу - я падніму астатніх грыфіндорцаў.
Яны расталіся на наступным драбінчастым пралёце, Гары і Луна згарнулі назад да таемнага ўваходу ў Выратавальны-Пакой. Па шляху ім сустрэліся натоўпы студэнтаў, большасць з якіх было апранута ў дарожныя мантыі па-над піжам. Настаўнікі і старасты вялі іх уніз у Галоўную Залу.
- Гэта быў Потэр!
- Гары Потэр!
- Гэта быў ён, я клянуся, я толькі што яго бачыў!
Але Гары не азіраўся, і, у выніку, яны дасягнулі ўваходу ў Выратавальны-Пакой. Гары пакланіўся перад зачараванай сцяной, якая адчынілася, каб прапусціць іх, і ён і Луна панесліся ўніз па стромкай лесвіцы.
- Як…?
Калі пакой быў ў поле зроку, здзіўлены Гары праслізнуў некалькі прыступак уніз. Тут было досыць народа, значна больш, чым калі ён бачыў яе ў апошні раз. Кінгслі і Люпін былі там, гэтак жа, як і Олівер Вуд, Кэці Бэл, Анджэліна Джонсан і Алісія Спінетт, Біл і Флёр, і містэр і місіс Уізлі.
- Гары, што адбываецца? - сказаў Люпін, сустракаючы яго ўнізе лесвіцы.
- Вальдэморт на шляху сюды, вакол школы ўсталёўваюць абарону… Снэйп збег…Што вы тут робіце? Як вы пазналі?
- Мы паслалі паведамленні астаткам Арміі Дамблдора, - растлумачыў Фрэд. - Ты ж не думаў, што хтосьці прапусціць свята, Гары, і Армія Дамблдора паведаміла пра усё Ордэну Фенікса, і паехала.
- З чаго пачнем, Гары? - крыкнуў Джордж. - Што адбываецца?
- Эвакуююць малодшых дзяцей, і ўсё астатнія сустракаюцца ў Галоўнай Зале на арганізацыйны збор, - сказаў Гары. - Мы будзем ваяваць.
Раздаўся гучны роў, і хваля лінула да прыступак, Гары прыціснула да сцяны, калі прабягалі ўсё ўперамешку: члены Ордэна Фенікса, Арміі Дамблдора, і яго старая каманда па Квідытчу, - з паднятымі палачкамі накіроўваючыся ў галоўную залу школы.
- Пайшлі, Луна, - паклікаў Дын, праходзячы міма, працягнуў вольную руку, яна схапілася за яе і рушыла ўслед за ім па прыступках.
Натоўп памяншаўся. Толькі маленькая купка людзей засталася ўнізе, у Выратавальным-Пакою, і Гары падышоў да іх. Місіс Уізлі спрачалася з Джыні. Вакол іх стаялі Люпін, Фрэд, Джордж, Біл і Флёр.
- Ты непаўнагадовая! - крычала місіс Уізлі на сваю дачку, калі Гары наблізіўся. - Я не дазволю табе! Хлопчыкі - так, але ты, ты павінна адправіцца дадому!
- Ні завошта!
Валасы Джыні ускінуліся, калі яна вырвала сваю руку з хваткі маці.
- Я ў Арміі Дамблдора…
- Банда падлеткаў!
- Банда падлеткаў, якая кінула яму выклік, чаго ніхто не вырашаўся зрабіць! - умяшаўся Фрэд.
- Ёй шаснаццаць! - крычала місіс Уізлі. - Яна нядосыць дарослая! Пра што вы двое думалі, калі прыцягнулі яе сюды?!…
Фрэд і Джордж трохі прысаромленае паглядзелі адно на аднаго.
- Мама права, Джыні. - мякка сказаў Біл. - Ты не можаш туды ісці. Усё непаўналетнія павінны пакінуць школу, гэта адзінае правільнае рашэнне.
- Я не магу вярнуцца дадому! - крычала Джыні, слёзы гневу зіхацелі ў яе вачах. - Уся мая сям’я тут, я не магу застацца там і чакаць адна, нічога не ведаючы, і…
Яе вочы ўпершыню сустрэліся з вачамі Гары. Яна паглядзела на яго ўмольна, але ён пагушкаў галавой, і яна з гаркатой адвярнулася.
- Добра, - сказала яна, утаропіўшыся на праход, які вёў ў Галаву Вепрука. - Тады я скажу "пакуль" і…
Прычуўся нейкі шум і цяжкі ўдар. Хтосьці яшчэ выбраўся з тунэлю, трохі хістаючыся, і зваліўся. Ён падняўся і дабраўся да самага блізкага крэсла, азірнуўся вакол скрозь крывабокія акуляры ў рагавой аправе і сказаў:
- Я не занадта спазніўся? Ужо пачалося? Я толькі што пазнаў, так што я…я…
Мармытанне Персі неўзабаве заціхла. Відавочна, ён не чакаў сапхнуцца тут з большасцю членаў сваёй сям’і. Рушыла ўслед доўгая паўза, якую парушыла Флёр. Каб неяк разрадзіць становішча, яна звярнулася да Люпіна і спытала:
- Так…як там маленькі Тэдзі?
Люпін здзіўлена залыпаў. Маўчанне ў фігуры Уізлі, здавалася, ператваралася ў груду лёду.
- Я…о так… ён у парадку! - гучна сказаў Люпін. - Так, Тонкс з ім…яна ў сваёй маці…
Персі і астатнія Уізлі, застыгшы, па-ранейшаму нерухома глядзелі адно на аднаго.
- Вось, у мяне ёсць фатаграфія! - прагукаў Люпін, дастаючы фатаграфію з свайго пінжака і паказваючы яе Флёр і Гары, які ўбачыў малюсенькага дзіця з пучком яркіх бірузовых валасоў, які размахіваў тоўстымі кулачкамі перад камерай.
- Я быў дурнем! - прагыркаў Персі, так гучна, што Люпін ледзь не выпусціў фатаграфію. Я быў ідыётам, я быў напышлівым прыдуркам, я быў…
- Міністэрства-любам, балваном які адмовіўся ад сям’і з-за ўлады, - сказаў Фрэд.
Персі праглынуў.
- Так, быў.
- Ну, ты не мог бы сказаць сумленней, чым зараз, - сказаў Фрэд, працягваючы руку Персі.
Місіс Уізлі расплакалася. Яна пабегла наперад, адапхнула Фрэда ў бок, і ледзь было не дадушыла Персі у дужых абдымках, у той час як ён пляскаў яе па спіне, гледзячы на бацьку.
- Мне вельмі шкада, тат, - сказаў Персі.
Містэр Уізлі хутка-хутка залыпаў, а потым таксама паспяшаўся абняць сына.
- Што прымусіла цябе ачуцца, Перс? - запытаўся Джордж.
- Гэта пачалося ўжо даўно, - сказаў Персі, праціраючы свае вочы пад акулярамі кутком дарожнай мантыі. - Але я павінен быў выбрацца, а гэта не так проста ў Міністэрстве, яны ўвесь час саджаюць у турму здраднікаў. Я здолеў усталяваць кантакт з Аберфортам, і ён паведаміў мне дзесяць хвілін таму, што Хогвартс збіраецца даць бой, так што вось ён - я.
- Што ж, мы просім нашых стараст узяць на сябе цяжар лідэрства ў такія часы, як зараз, - сказаў Джордж, адлюстроўваючы напышлівую манеру прамовы Персі. - А цяпер пайшлі наверх ваяваць, а то ўсіх галоўных Пажыральнікаў Смерці разбяруць.
- Так ты цяпер мая залвіца? - сказаў Персі, паціскаючы руку Флёр, пакуль яны спяшаліся да лесвіцы разам з Білам, Фрэдам і Джорджам.
- Джыні! - раўнула місіс Уізлі.
Скарыстаўшыся сітуацыяй усеагульнага прымірэння, Джыні паспрабавала пракрасціся на лесвіцу разам са ўсімі.
- Молі, што калі мы зробім па-іншаму? - сказаў Люпін. - Чаму б Джыні не застацца тут? Тады яна хоць бы будзе на месцы дзеянняў, і будзе ведаць, што адбываецца, не знаходзячыся ў цэнтры бітвы?
- Я…
- Гэта добрая ідэя, - цвёрда сказаў містэр Уізлі. - Джыні, ты застанешся ў гэтым пакоі, ты чуеш мяне?
Джыні не вельмі падабалася гэтая ідэя, але пад незвычайна суровым поглядам свайго бацькі яна кіўнула. Містэр і місіс Уізлі і Люпін таксама накіраваліся да лесвіцы.
- Дзе Рон? - спытаў Гары. - І Герміёна?
- Яны, магчыма, ужо ў Галоўнай Зале, - крыкнуў містэр Уізлі праз плячо.
- Я не бачыў, каб яны праходзілі міма мяне, - сказаў Гары.
- Яны казалі нешта пра туалет, - сказала Джыні. - Незадоўга пасля таго, як ты сышоў.
- Туалет?
Гары пракрочыў праз пакой да адчыненых дзвярэй, які вялі з Выратавальнага-Пакоя, і праверыў туалет. Той быў пусты.
- Ты ўпэўненая, яны сказалі туа...?
І тут яго шнар прапаліла болем, і Выратавальны-Пакой знік. Ён глядзеў скрозь высокія вароты з каванага жалеза, з крылатымі лодкамі на калонах паабапал ад іх, ён глядзеў скрозь цемру на асветлены агнямі замак. Наджыні ляжала на яго плечах. Ён выпрабоўваў тое халоднае жорсткае пачуццё дасягнення мэты, напярэдадні забойства.
XXXI. Бітва пры Хогвартсу
Зачараваная цёмная столь Галоўнай Залы была абсыпана зоркамі, пад ёю ў чатырох доўгіх факультэцкіх сталоў выбудаваліся ў лінію растрапаныя студэнты: некаторыя былі ў дарожных плашчах, іншыя - у мантыях. Тут і там свяціліся жамчужна-белыя фігуры школьных прывідаў. Усе погляды, жывых і мёртвых, былі накіраваныя на прафесара МакГонагал, якая казала з высокай трыбуны на боку Галоўнай Залы. За ёй стаялі астатнія настаўнікі, уключаючы Фірэнца, кентаўра з белай грывай, і членаў Ордэна Фенікса, якія прыбылі, каб ваяваць.
- … эвакуацыя будзе праходзіць пад назіраннем Містэра Філча і Мадам Помфры. Старасты, па маім сігналу вы збярэце ваш факультэт і па чарзе адвядзеце сваіх падапечных у эвакуацыйны пункт.
Шматлікія студэнты выглядалі ашаломленымі. Аднак, калі Гары мінуў уздоўж сцены, аглядаючы Грыфіндорскі стол у пошуках Рона і Герміёны, Эрні Макміллан устаў з-за стала Хафлпафа і закрычаў:
- А што калі мы жадаем застацца і ўступіць у бой?
Прычуліся слабыя воплескі.
- Калі вы паўналетнія, можаце застацца, - сказала прафесар МакГонагал.
- Як наконт нашых рэчаў? - падахвоцілася дзяўчынка за сталом Рэйвенкло. - Нашы чамаданы, совы?
- У нас няма часу збіраць пажыткі, - сказала прафесар МакГонагал. - Зараз важна вывесці вас адсюль цэлымі.
- Дзе прафесар Снэйп? - выгукнула дзяўчынка з-за стала Слізэрыну.
- Ён, папулярна кажучы, змыўся, - адказала прафесар МакГонагал, і выбух апладысментаў данёсся са сталоў Грыфіндора, Хафлпафа і Рэйвенкло.
Гары прасоваўся па Зале ўздоўж стала Грыфіндора, усё яшчэ выглядваючы Рона і Герміёну. Калі ён праходзіў міма, усе паварочваліся ў яго бок, і адусюль даносіўся гучны шэпт.
- Мы ўжо ўсталявалі абарону вакол замка, - працягвала прафесар МакГонагал, - але вам не рэкамендуецца заставацца тут надоўга, пакуль мы не ўзмоцнім яе. Таму, я павінна прасіць вас перасоўвацца хутка і спакойна, і ісці за вашымі старастамі.
Але яе апошнія словы патанулі ў іншым голасе, які рэхам пранёсся праз усю залу. Ён быў высокім, выразным і халодным. Нельга было вызначыць, адкуль ён даносіўся. Здавалася, ён зыходзіў з саміх сцен, якія дагэтуль драмалі стагоддзямі, як і пачвара, якім ён некалі загадваў.
- Я ведаю, што вы рыхтуецеся ваяваць... - Сярод студэнтаў, якія шчыльней прыціснуліся адно да аднаго, у жаху глядзячы па баках у пошуках крыніцы гуку, прычуліся крыкі. - Вашы старанні бескарысныя. Вы не можаце дужацца са мной. Я не жадаю забіваць вас. Я вельмі паважаю настаўнікаў Хогвартсу. Я не жадаю праліваць чыстую кроў чараўнікоў.
Цяпер у зале запанавала цішыня, тая цішыні, якая душыць на барабанныя перапонкі і якая здаецца занадта велічэзнай, сцены змаглі стрымаць яе.
- Аддайце мне Гары Потэра, - сказаў голас Вальдэморта, - і вам не прычыняць шкоды. Аддайце мне Гары Потэра, і я пакіну школу некранутай. Аддайце мне Гары Потэра, і вы будзеце ўзнагароджаныя. У вас ёсць час да апаўначы.
Цішыня паглынула іх усіх. І усё павярнулі галовы, усе погляды звярнуліся да Гары, здавалася, каб назаўжды ўтрымаць яго на месцы тысячамі нябачных прамянёў. Затым з-за стала Слізэрыну паднялася фігура, у якой Гары пазнаў Пэнсі Паркінсан, яна падняла дрыготкую руку і закрычала:
- Але ён тут! Потэр тут! Хто-небудзь, схапіце яго!
Перш чым Гары змог загаварыць, натоўп ускалыхнуўся. Грыфіндорцы ўсталі перад ім, гледзячы не на Гары, а на Слізэрынцаў. Потым падняліся Хафлпафцы, і амаль у той жа момант - студэнты Рэйвенкло, усе яны стаялі спіной да Гары, усё глядзелі на Пэнсі, а Гары, ашаломлены і ўдзячны, глядзеў на ўздымаючыяся паўсюль палачкі, выцягнутыя з мантый або рукавоў.
- Дзякуй вам, міс Паркінсан, сказала прафесар МакГонагал, роўным голасам. - Вы першай пакінеце Залу з містэрам Філчам. Астатняя частка вашага факультэта рушыць услед за вамі...
Гары чуў рыпанне лаў, і шум Слізэрынцаў пераходзячых у іншую частку залы.
- Студэнты Рэйвенкло, вы наступныя! - крыкнула прафесар МакГонагал.
Павольна спусцелі лавы чатырох факультэтаў. Стол Слізэрыну цалкам спусцеў, але некаторыя з старэйшых студэнтаў Рэйвенкло працягвалі сядзець, у той час як, адзін за другім, сыходзілі іх таварышы, Хафлпафцаў засталося яшчэ больш, а за сталом Грыфіндора засталося сядзець яшчэ палова факультэта, так што прафесару МакГонагал прыйшлося сысці з выкладчыцкай трыбуны, каб выправадзіць непаўнагадовых.
- Нават не думай, Крыві, ідзі! І ты, Пікс!
Гары паспяшаўся да сям’і Уізлі, якая ў поўным складзе сядзела за сталом Грыфіндора.
- Дзе Рон і Герміёна?
- Ты іх не знайшоў? - пачаў Містэр Уізлі, ён выглядаў устрывожаным.
Але яго перапынілі, бо Кінгслі прайшоў наперад на трыбуну, звяртаючыся да пакінутых.
- У нас ёсць толькі чвэрць гадзіны да паўночы, таму нам трэба дзейнічаць хутка. План дзеянняў быў узгоднены з настаўнікамі Хогвартса і Ордэнам Фенікса. Прафесары Флітвік, Спроўт, МакГонагал будуць збіраць групы барацьбітоў наверсе трох веж: Рэйвенкло, Астранамічнай і ў вежы Грыфіндора, дзе ў іх будзе добры агляд і выдатныя пазіцыі, адкуль можна будзе пасылаць заклёны. Тым часам, Рэмус, - ён паказаў на Люпіна, - Артур, - звярнуўся ён да Містэра Уізлі, які сядзеў за Грыфіндорскім сталом, - і я будзем са сваімі групамі дзейнічаць на тэрыторыі замка. Нам патрэбен хтосьці, хто зможа арганізаваць абарону ўваходаў і калідораў школы.
- Гучыць, як праца для нас, - падахвоціўся Фрэд, паказваючы на сябе і Джорджа, і Кінгслі ухваляльна кіўнуў.
- Так, добра, камандзіры ўстаньце тут, і мы падзелімся на групы.
- Потэр, - сказала прафесар МакГонагал, спяшаючыся да яго, калі студэнты запоўнілі трыбуну, пхаючыся на месцы і атрымліваючы інструкцыі, - Няўжо вы не павінны шукаць тое, што жадалі?
- Што? А... - сказаў Гары. - Так, вядома!
Ён амаль забыўся пра Хоркрукс, амаль забыўся, што бітва пачалася, і ён мог пачаць пошукі. Незразумелая адсутнасць Рона і Герміёны імгненна прагнала іншыя думкі з яго прытомнасці.
- Тады ідзіце, Потэр, ідзіце жа!
- Сапраўды, ага...
Ён адчуваў на сабе погляды, якія праводзілі Яго, калі выбег з Галоўнай Залы ў хол, усё яшчэ перапоўнены студэнтамі, якія ратаваліся. Ён дазволіў натоўпу захапіць сябе ўверх па мармуровай лесвіцы, але на пляцоўцы згарнуў у пусты калідор. Страх і паніка затуманьвалі яго прытомнасць. Ён спрабаваў супакоіцца, сканцэнтравацца на пошуку Хоркрукса, але яго думкі вар’яцка і дарэмна гудзелі, як восы, загнаныя ў шкляную пастку. Без дапамогі Рона і Герміёны ён не мог кіраваць імі. Ён знізіў тэмп, спыняючыся на паўдарогі ў калідоры, дзе ён сеў на пастамент былой статуі і выцягнуў Карту Марадзёраў з мяшочка на сваёй шыі. Ён нідзе не бачыў імёнаў Рона і Герміёны, хоць густы натоўп кропак, якія накіроўваліся да Выратавальнага-Пакою магла, як ён думаў, схаваць іх. Ён адклаў карту, прыціснуў далоні да твару і закрыў вочы, спрабуючы засяродзіцца.
"Вальдэморт думаў, што я пайду ў вежу Рэйвенкло."
Вось яно: бясспрэчны факт, месца, з якога трэба было пачынаць. Вальдэморт аставіў Алекту Кэроў ў агульным пакоі Рэйвенкло, і гэтаму было адзінае тлумачэнне: ён баяўся, што Гары ўжо ведае, што Хоркрукс звязаны з гэтым Факультэтам.
І адзінай рэччу, з якой асацыяваўся Рэйвенкло, была згубленая дыядэма…, але як дыядэма магла стаць Хоркруксам? Як магло здарыцца, што Вальдэморт, вучань Слізэрыну, знайшоў дыядэму, якая на працягу ўжо шматлікіх пакаленняў Рэйвенкло лічылася даўно згубленым скарбам? Хто мог распавесці яму, дзе яе шукаць, калі ніхто з тых, хто жыве зараз ніколі яе нават не бачылі?..
Сярод тых, хто зараз жаве...
Вочы Гары раптам адкрыліся пад прыціснутымі да твару пальцамі, ён саскочыў з пастамента і кінуўся зваротна, туды, адкуль прыйшоў, у пагоне за сваёй апошняй надзеяй. Пакуль ён набліжаўся да мармуровай лесвіцы, гуд галасоў сотняў людзей, якія ішлі у Выратавальны-Пакой станавіўся ўсё гучней і гучней. Старасты выкрыквалі інструкцыі, спрабуючы ўсачыць за вучнямі сваіх факультэтаў, вакол усе крычалі і пхаліся. Гары ўбачыў Захарыю Сміта, які, расштурхваючы першакурснікаў локцямі, расчышчаў сабе дарогу да пачатку чаргі. Тут і там плакалі студэнты малодшых курсаў, тыя, хто быў старэй, адчайна клікалі сябраў, братоў і сясцёр.
У поле зроку Гары патрапіла напаўпразрыстая бялявая фігура, якая павольна праплывала праз дзверы хола ўнізе, і ён паклікаў так гучна, як толькі мог, спрабуючы перакрычаць гуд натоўпу:
- Нік! НІК! Мне трэба з табой пагаварыць!
Ён з працай пракладваў сабе шлях праз шчыльныя шэрагі студэнтаў, і неўзабаве дасягнуў ніжняй пляцоўкі лесвіцы, дзе яго чакаў Амаль Безгаловы Нік, прывід Вежы Грыфіндор.
- Гары, мой хлопчык!
Нік схапіў Гары за рукі, і той адчуў сябе так, быццам яго кінулі ў ледзяную ваду.
- Нік, мне патрэбна твая дапамога. Хто прывід вежы Рэйвенкло?
Па выразе твару Амаль Безгаловага Ніка было відаць, што той здзівіўся і трохі пакрыўдзіўся.
- Шэрая Лэдзі, вядома; але калі табе патрабуецца дапамога прывіда, то...
- Я упэўнены, яна зможа мне дапамагчы. Ты не ведаеш, дзе яна?
- Зараз паглядзім…
Галава Ніка злёгку пахіснулася, калі ён пачаў выцягвацца і звужацца, пралятаючы над галовамі ўсіх студэнтаў.
- Яна вось там, Гары, маладая дзяўчына з доўгімі валасамі.
Гары паглядзеў у кірунку, паказаным празрыстым пальцам Ніка, і ўбачыў, як высокая жанчына-прывід, злавіўшы яго погляд, падняла бровы і паляцела, схаваўшыся за каменнай сцяной.
Гары пабег за ёй. Уварваўшыся праз дзверы ў калідор, куды схаваўся прывід, ён убачыў яго ў канцы доўгага пераходу. Шэрая Лэдзі павольна і плаўна выслізгвала у процілеглым ад яго кірунку.
- Гэй, пачакаеце! Вярніцеся!
Яна спынілася, парачы ў некалькіх цалях ад падлогі. Гары падумаў пра сябе, што яна была прыгожай: стройны стан, доўгія валасы і мантыя амаль да самага пола, - але акрамя гэтага яна выглядала яшчэ і напышлівай. Дагледзеўшыся да прывіда лепш, ён успомніў, што некалькі разоў бачыў у калідорах замка, але ніколі не размаўляў з ёй.
- Вы - Шэрая Лэдзі?
Яна кіўнула, але не вымавіла ні словы.
- Вы - прывід Вежы Рэйвенкло?
- Правільна, - яе голас гучаў падбадзёрвальна.
- Калі ласка, мне патрэбна дапамога. Мне трэба сёе-тое пазнаць пра зніклую дыядэму.
На яе вуснах з’явілася халодная ўсмешка.
- Баюся, - кінула яна, паварочваючыся, каб паляцець, - я не змагу табе дапамагчы.
- ПАЧАКАЕЦЕ!
Ён не жадаў крычаць, але не змог стрымаць абурэнне і паніку. Калі Шэрая Лэдзі спынілася перад ім, ён паглядзеў на гадзіннік. Было чвэрць дванаццатага.
- Гэта тэрмінова, - адчайна выклікнуў ён. - Калі дыядэма ў Хогвартсу, я павінен яе знайсці, як мага хутчэй.
- Ты не першы студэнт, які жадае атрымаць дыядэму, - пагардліва адказала яна. - Пакаленнямі студэнты даймалі мяне…
- Гэта не для таго, каб атрымаць добрыя адзнакі, - крыкнуў на яе Гары. - Гэта для Вальдэморта… каб знішчыць Вальдэморта…або… Вас гэта не хвалюе?
Яна не магла счырванець, але яе шчакі сталі меней празрыстымі, а, калі яна адказала, у голасе гучала абуранасць:
- Вядома, я…. Як ты смееш так казаць?..
- Добра, тады дапамажыце мне!
Яе ўпэўненасць пахіснулася.
- Гэта…гэта…не праблема, - запнулася яна. - Дыядэма прыналежыла маёй маці…
- Вашай маці?
Яна, здавалася, раззлавалася на саму сябе.
- Пры жыцці, - суха вымавіла яна, - мяне клікалі Хэлена Рэйвенкло.
- Вы - яе дачка? Але тады вы павінны ведаць, што здарылася.
- Дыядэма даруе мудрасць, - сказала яна, робячы над сабой высілак, каб памкнуцца. - Але я сумняваюся, што яна павялічыць твае шанцы перамагчы чараўніка, які заве сябе Лордам…
- Няўжо я не казаў вам, што я не збіраюся насіць яе! - у адчаі выклікнуў Гары. - Няма часу для тлумачэнняў, але калі Вас хвалюе лёс Хогвартса, калі Вы жадаеце ведаць, што Вальдэморт пераможаны, Вы павінны мне распавесці што-небудзь пра дыядэму!
Яна замерла ў паветры, утаропіўшыся на яго, і Гары ахапіла пачуццё безвыходнасці. Вядома, калі б яна ведала што-небудзь, то распавяла б Флітвіку або Дамблдору, бо яны напэўна задавалі ёй гэтае пытанне. Гары пагушкаў галавой і ўжо паварочваўся сыходзіць, калі яна загаварыла ціхім голасам.
- Я выкрала дыядэму ў маці…
- Вы… Што Вы зрабілі?
- Я выкрала дыядэму, - шэптам паўтарыла Хэлена Рэйвенкло. - Я жадала стаць разумней, вядомей, чым мая маці. І я збегла з дыядэмай.
Гары не ведаў, як яму атрымалася заваяваць яе давер, і вырашыў не задавацца гэтым пытаннем, ён проста працягваў слухаць яе аповяд.
- Кажуць, мая маці не прызнавала згубу дыядэмы, а прыкінулася, што дыядэма ўсё яшчэ ў яе. Яна схавала яе згубу, маю агідную здраду нават ад астатніх заснавальнікаў Хогвартса. Потым, мая маці захварэла - смяротна захварэла. Нягледзячы на мае дзеі, яна адчайна прагнула адшукаць мяне зноў. Яна адправіла мужчыну, які доўгі час кахаў мяне, на мае пошукі, хоць я адпрэчвала яго заляцання. Яна ведала, што ён і не супакоіцца, пакуль не знойдзе мяне.
Гары чакаў. Яна глыбока ўздыхнула і кіўнула галавой.
- Ён знайшоў мяне ў лесе, дзе я хавалася. Калі я адмовілася вярнуцца з ім, ён ужыў сілу. Барон заўсёды быў запальчывым чалавекам. Раз’юшаны маёй адмовай, раўнуючы мяне да маёй волі, ён вырабіў удар.
- Барон? Вы жадаеце сказаць?..
- Крывавы Барон, так, - пацвердзіла Шэрая Лэдзі і адкінула ў бок свой плашч, каб паказаць цёмную рану на сваіх белых грудзях. - Калі ён зразумеў, што зрабіў, яго захапіла раскаянне. Ён узяў зброю, якая адабрала жыццё ў мяне, каб забіць сябе. І вось ужо стагоддзі ён носіць ланцугі ў знак пакаяння…. І заслужана, - горка дадала яна.
- А… а дыядэма
- Яна засталася там, дзе я схавала яе, учуўшы набліжэнне Барона. У дупле дрэва.
- У дупле дрэва? - паўтарыў Гары. - Якога дрэва? Дзе гэта было?
- У лясах Албаніі. Гэтае самотнае месца, як я думала, было па-за дасяжнасцю маёй маці.
- Албанія, - паўтарыў Гары.
Цудоўным чынам усё раптам стала на свае месцы, зараз ён зразумеў, чаму яна распавяла яму тое, што не сказала Дамблдору і Флітвіку. - Вы распавядалі гэтую гісторыю яшчэ камусьці, ці не праўда? Іншаму студэнту?
Яна закрыла вочы і кіўнула.
- У мяне…і ў думках не было…. Ён быў так пачцівы. Здавалася, што ён разумее… спагадае…
"Так", - падумаў Гары. - "Том Рэдл, вядома, зразумеў бы жаданне Хэлены Рэйвенкло валодаць неверагодным скарбам, на якое яна мела хоць трохі права"
- Ну, вы былі не першым чалавекам, якога зачараваў Рэдл, - прамармытаў Гары. - Ён умеў быць абаяльным, калі жадаў…
Так, Вальдэморт здолеў з дапамогай ліслівасці выведаць месцазнаходжанне дыядэмы ў Шэрай Лэдзі. Ён адправіўся ў той лес і забраў дыядэму з схованкі, магчыма адразу пасля заканчэння Хогвартса, нават раней, чым ён пачаў працаваць у Боргіна і Беркса.
І ці мог быць той падалены албанскі лес выдатнай хованкай пазней, калі Вальдэморту было неабходна спакойнае месца, каб чакаць дзесяць доўгіх гадоў?
Але дыядэма, як толькі яна стала Хоркруксам, не магла застацца ў тым сумніўным дрэве…. Не, дыядэма таемна была вернутая на сваё праўдзівае месца, І Вальдэморт, мабыць схаваў яе…
- …у тую ноч, калі ён прасіў выкладаць у Хогвартсу! - вымавіў Гары, сканчаючы сваю думку ўголас.
- Прашу прабачэння?
- Ён схаваў дыядэму ў замку ў ноч, калі прасіў Дамблдора прыняць яго настаўнікам! - выклікнуў Гары. Вымавячы гэта зголас, Гары раптам усё зразумеў. - Ён, хутчэй за ўсё, схаваў дыядэму па дарозе або на зваротным шляху з кабінета Дамблдора! Але, вядома, атрымаць працу трэба было таксама - тады б ў яго была магчымасць дабрацца і да мяча Грыфіндора… дзякуй, дзякую Вас!
Гары пакінуў прывіда ў поўным здзіўленні парыць у паветры. Прабягаючы праз вестыбюль, ён паглядзеў на гадзіннік. Без пяці хвілін поўнач, і хоць ён цяпер ведаў, што было апошнім Хоркруксам, ён не стаў бліжэй да яго выяўлення…
Пакаленні студэнтаў былі не ў стане знайсці дыядэму, значыць, хутчэй за ўсё, яна не ў вежы Рэйвенкло - але калі не там, то дзе? Якое таемнае месца было ў Тома Рэдла ў Хогвартсу, якое, ён верыў, застанецца ўтоеным назаўжды?
Пагружаны ва ўласныя думкі, адчайна шукаючы разгадку, Гары згарнуў за кут і зрабіў некалькі крокаў па калідоры, як раптам адчуў злева аглушальны звон пабітага шкла. Калі ён адскочыў у бок, велізарнае цела ўляцела праз акно і стукнулася аб процілеглую сцяну.
Нешта вялікае і касматае аддзялілася ад ізноў прыбылага і кінулася прама да Гары.
- Хагрыд! - загарлапаніў Гары, адбіваючыся ад пяшчот Фанга, пакуль велізарная барадатая фігура падымалася на ногі.
- Што за?..
- Гары, ты... тута! Ты... тута!
Хагрыд нахіліўся і склаў Гары ў кароткачасовыя, але зруйнавальныя абдымкі, пасля чаго падбег да пабітага акна:
- Добры хлопчык, Гроп! - пракрычаў ён праз дзіру ў акне. - Я гэта, праз секунду буду, малайчына!
За Хагрыдам, у цемры ночы, Гары ўбачыў падаленыя пошугі святла і пачуў жудасны прычытаюшчы крык. Ён паглядзеў на гадзіннік: была поўнач. Бітва пачалася.
- Каб мне праваліцца, Гары, - затыхаючыся, сказаў Хагрыд. - Гэта тое самае, так? Заварушка пачалася?
- Хагрыд, адкуль ты ўзяўся?
- Пачуў Сам-Ведаеш-Каго з сваёй пячоры, - змрочна вымавіў Хагрыд. - Во галасішча ж, а? Вось, спрабаваў дабрацца да цябе да апаўначы, Потэр. Зразумеў, што ты павінен быць тута, стала быць усё пачалося. Ды сядзь, Фанг!.. Прыйшлі табе дапамагчы - я і Гроп і Фанг. Прадзерліся праз мяжу лесам, Гроп нас цягнуў нас на сабе, Фанга і мяне. Сказаў яму, каб даставіў мяне ў замак, вось ён і ўпіхнуў мяне праз акно, хвала яму. Вядома, не тое, што я жадаў, але... А дзе Рон і Герміёна?
- Добрае пытанне, - адказаў Гары, - Пайдзем.
Яны разам паспяшаліся па калідоры, Фанг подскакам збег за імі. Гары чуў рух у калідорах вакол: гукі хуткіх крокаў, крыкі; праз вокны ён бачыў яшчэ большую колькасць выбліскаў святла на цёмнай тэрыторыі замка.
- Куды мы ідзем? - спытаў задыханы Хагрыд, ідучы за Гары след у след, масніцы пад ім скалыналіся.
- На самай справе, я не ведаю, - сказаў Гары, робячы наўздагад яшчэ адзін паварот. - Але Рон і Герміёна павінны быць дзесьці тут...
Першыя ахвяры бітвы ўжо былі раскінутыя вакол: дзве каменныя гаргуллі, якія звычайна ахоўвалі ўваход у настаўніцкую, былі пабітыя заклёнам, які патрапіў ў іх праз адно з пабітых вокнаў. Іх рэшткі слаба варушыліся на палу, і калі Гары наблізіўся да адной з аддзеленых ад цела галоў, яна слаба праенчыла:
- О, не звяртайце на мяне ўвагі... Я буду проста ціха тут ляжаць і крышыцца...
Яе выродлівы каменны твар раптам нагадаў Гары пра мармуровы бюст Равены Рэйвенкло ў хаце Ксенафіліюса, якая насіла гэтак недарэчны галаўны ўбор, а затым пра статую ў Вежы Рэйвенкло, з каменнай дыядэмай на белых кучарах…
І дайдучы да канца калідора, ён раптам успомніў пра трэцюю каменную фігуру, якая паказвала выродлівага старога чараўніка, на галаву якога Гары ўласнаручна ўзняў парык і што пакрывіўся стары капялюш. Трапятанне пранізала Гары, нібы запал Агневіскі, і ён ледзь не спатыкнуўся.
Прынамсі, цяпер ён ведаў, дзе яго чакаў Хоркрукс...
Том Рэдл, які ніколі не належыў ні ад каго і дзейнічаў у адзіноце, магчыма, быў занадта напышлівым, лічачы, што ён, і толькі ён пракраўся ў самыя глыбокія таямніцы Замка Хогвартс. Вядома, Дамблдор і Флітвік, гэтыя ўзорныя вучні, ніколі не зазіралі ў гэтае месца, але ў свой час ён, Гары, часта схадзіў з пратаптанага шляху ў школьныя гады - прынамсі, ён, як і Вальдэморт, ведаў пра гэтае таемнае месца, якое Дамблдор ніколі б не выявіў.
Яго адцягнула Прафесар Спроўт, якая з шумам прайшла міма, суправаджаная Нэвілам і яшчэ тузінам іншых студэнтаў, апранутых у слухаўкі і трымаючых у руках прадметы, які пры найблізкім разглядзе апынуліся кветкавымі чыгунамі.
- Мандрагора! - на збягу крыкнуў Нэвіл у бок Гары. - Жадаем выставіць яе на сцены - ім гэта не спадабаецца!
Цяпер ведаючы, куды ісці, Гары паскорыў крок, Хагрыд і Фанг ішлі следам. Яны праходзілі міма аднаго партрэта за іншым, і намаляваныя на іх фігуры: чараўніцы і чараўнікі ў гафрыраваных круглых каўнярах і брыджах, у даспехах і мантыях, - беглі следам, тоўпячыся ў рамах карцін адзін аднаго і выкрыкваючы навіны пра тое, што адбывалася ў іншых частках замка. Калі яны дайшлі да канца калідора, увесь замак здрыгануўся, і калі гіганцкую вазу знесла з пастамента са страшнай сілай, Гары зразумеў, што прычына гэтаму паслужыла магія значна больш моцная, чым тая, якой валодалі яго настаўнікі і члены Ордэна.
- Усё добра, Фанг... усё добра! - пракрычаў Хагрыд, але велізарны сабака, як і пасярэбраныя парцалянавыя пасудзіны, шрапнэллю панёсся па паветры, і Хагрыд пагнаўся за спалоханым Фанам, пакідаючы Гары аднаго.
Гары бег па калідорах, якія скалыналіся, з палачкай напагатове, і ў адным з іх каля яго бегаў намаляваны рыцар маленькага росту, сэр Кэдаган, з маленькай лашадкая, якая скакала за ім лёгкім трушком, перабягаў за ім ад карціны да карціны, ляскаючы даспехамі і натхнёна крычучы:
- Ашуканцы і нягоднікі, сабакі і падлы, пакончы з імі, Гары Потэр, туры іх прэч!
Гары дабег да кута і ўбачыў Фрэда з невялікай купкай студэнтаў, у якой былі Лі Джордан і Ханна Эбатт, якія стаялі у іншага спусцелага пастамента, статуя на якім раней хавала сакрэтны праход. Іх палачкі былі напагатове, і яны ўслухоўваліся ў адтуліну, якая ўтварылася.
- Ночка для ўсяго гэтага ў самы раз! - закрычаў Фрэд, калі замак ізноў затросся, і Гары панёсся міма з пачуццём захаплення і страху адначасова. Ён уляцеў у іншы калідор, і ўбачыў соў, якія кідаюцца па ім. Місіс Норрыс шыпела і спрабавала абадраць іх кіпцюрамі, несумнеўна, для таго, каб вярнуць іх у адведзенае ім месца.
- Потэр!
Аберфорт Дамблдор, стаяў, блакуючы калідор наперадзе, з палачкай напагатове.
- Сотні дзяцей прайшлі праз ход у маім пабе, Потэр!
- Я ведаю, мы эвакуюемся, - вымавіў Гары. – Вальдэморт...
- …атакуе, таму што цябе яму не падалі, так, я ведаю... - скончыў Аберфорт. - Я не глухі, увесь Хогсмід чуў яго. А вам ніколі не прыходзіла ў галаву ўзяць у закладнікі некалькі Слізэрынцаў? Сярод тых, каго вы толькі што адправілі ў бяспечнае месца, ёсць дзеці Пажыральнікаў Смерці. Не было б разумней пакінуць іх тут?
- Гэта не спыніць Вальдэморта, - адказаў Гары. - І ваш брат ніколі б так не паступіў.
Аберфорт хмыкнуў і выдаліўся ў процілеглым кірунку.
"Ваш брат ніколі б так не паступіў... І гэта праўда", - думаў Гары на бягу. - "Дамблдор, які так доўга абараняў Снэйпа, ніколі б не стаў прасіць выкуп за студэнтаў".
Звярнуўшы за яшчэ адзін, апошні, кут, ён выдаў крык адначасова радасці і палягчэння, калі ўбачыў іх: Рона і Герміёну, якія трымалі ў ахапках вялікія выгнутыя прадметы брудна-жоўтага колеру. Пад мышкай у Рона тырчала ручка мятлы.
- Дзе, халера ясна, вас насіла? - закрычаў Гары
- У Таемным Пакоі - вымавіў Рон.
- Які пакой? - спытаў Гары, з працай затармазіўшы перад імі.
- Гэта ўсё Рон, гэта была яго ідэя! - адказала задыханая Герміёна. - Блішчалая ідэя, праўда? Пасля таго, як ты сышоў, я спытала у Рона, нават калі мы знойдзем яшчэ адзін - як мы пазбавімся ад яго? Мы ж яшчэ не пазбавіліся ад кубка! А потым ён падумаў пра гэта! Васіліск!
- Што за...
- Сродак, каб пазбавіцца ад Хоркруксаў, - проста сказаў Рон
Гары апусціў вочы на прадметы ў руках Рона і Герміёны: велізарныя выгнутыя іклы, выдраныя, як ён зразумеў, з чэрапа мёртвага васіліска.
- Але як вы туды прабраліся? - спытаў ён, перакладаючы погляд з іклоў на Рона. - Бо для гэтага трэба ўмець казаць на Змяінай мове!
- Ён зрабіў гэта! - прашаптала Герміёна. - Пакажы яму, Рон!
Рон выдаў жудасны задушліва-шыпячы гук.
- Гэта тое, што ты вымавіў, каб адкрыць медальён, - сканфужана сказаў ён Гары. - Мне прыйшлося зрабіць некалькі спроб, каб вымавіць гэта дакладна, але, - ён сціпла паціснуў плечамі, - урэшце-рэшт мы свайго дамагліся.
- Ён быў пышны! - радасна вымавіла Герміёна. - Проста пышны!
- Ну і... - сказаў Гары, патрабуючы працягі аповяду. - Ну і што далей?...
- А далей, мы знішчылі яшчэ адзін Хоркрукс, - скончыў Рон і выняў з-пад курткі знявечаныя астаткі кубка Хафлпаф. - Герміёна пракалола яго. Я вырашыў, што яна павінна гэта зрабіць. Бо яна яшчэ не мела такога задавальнення.
- Ты геній! - выклікнуў Гары.
- Ды глупства, - сціпла сказаў Рон, хоць выглядаў ён надзвычай задаволеным сабой. - А што новага ў цябе?
У гэты час наверсе раздаўся выбух з столі пасыпаўся пыл. Усе трое паглядзелі наверх і пачулі падалены крык.
- Я ведаю, як выглядае дыядэма, і я ведаю, дзе яна, - хуткамоўкай вымавіў Гары. - Ён схаваў яе там жа, дзе я хаваў мой падручнік па зеллеварэнню, дзе ўсё стагоддзямі хавалі ўсякае халусце. Ён думаў, што акрамя яго пакой ніхто не знойдзе. Пайшлі.
Сцены зноў задрыжалі, ён захапіў Рона і Герміёну праз таемны уваход і далей уніз па лесвіцы у Выратавальны-Пакой. Ёна быў пусты, за выключэннем трох жанчын: Джыні, Тонкс і пажылой ведзьмы ў з’едзенай моллю капялюшу на галаве. Гары адразу ж пазнаў бабулю Нэвіла.
- А, Потэр, - рашуча сказала яна, быццам чакала яго з’яўлення. - Распавядзіце нам, што адбываецца.
- Усё цэлыя? - спыталі разам Джыні і Тонкс.
- Наколькі нам вядома, так, - адказаў Гары. - У тунэлі да Галавы Вепрука яшчэ хто-небудзь ёсць?
Ён ведаў, што пакой не можа змяніцца, пакуль у ім застаюцца людзі.
- Я прыйшла апошняй, - сказала Місіс Лонгбатам. - Я зачыніла праход. Падумала, што было б неразумным пакідаць яго адчыненым, калі Аберфорт пакінуў паб. Ты бачыў майго ўнука?
- Ён ваюе, - сказаў Гары.
- Зразумела, - ганарліва сказала пажылая дама. - Прабачце, але мне трэба пайсці і дапамагчы яму. - І з дзіўнай шпаркасцю яна закрочыла да каменных прыступак.
Гары паглядзеў на Тонкс.
- Я думаў, ты з Тэдзі у мамы.
- Я б не змагла вынесці невядомасць, - з няшчасным выглядам сказала Тонкс. - Яна нагледзіць за ім… Ты бачыў Рэмуса?
- Ён планаваў весці групу байцоў на тэрыторыю школы…
Не сказаўшы больш ніводнага словы, Тонкс выбегла прэч.
- Джыні, - сказаў Гары, - прабач, але ты таксама павінна выйсці. Ненадоўга. Потым ты можаш вярнуцца.
Джыні, судзячы па ўсім, была проста шчаслівая пакінуць сховішча.
- А потым ты павінна вярнуцца! - ізноў крыкнуў ён ёй, калі яна пабегла ўслед за Тонкс. - Ты павінна будзеш вярнуцца зваротна!
- Пачакай хвілінку! - рэзка сказаў Рон. - Мы сёе аб кім забыліся!
- Аб кім? - спытала Герміёна.
- Аб эльфах дамавіках, бо ўсе яны будуць унізе ў кухні, так?
- Ты жадаеш сказаць, што мы павінны прымусіць іх дзерціся? - спытаў Гары
- Не, - сур’ёзна адказаў Рон. - Я меў на ўвазе, мы павінны сказаць ім, каб яны сыходзілі. Мы бо не жадаем паўторы выпадку з Добі, дакладна? Мы не можам загадаць ім паміраць за нас...
Раздаўся грукат, гэта іклы васіліска выпалі з рук Герміёны. Падбегшы да Рона, яна кінулася яму на шыю, і пацалавала ўзасос. Рон адкінуў іклы і мятлу і адказаў на пацалунак з такім запалам, што прыпадняў яе над зямлёй.
- Няўжо зараз падыходны момант для гэтага? - слабым голасам пацікавіўся Гары, але, не ўбачыўшы ніякай рэакцыі з іх боку, акрамя таго, што Рон і Герміёна абняліся яшчэ мацней і сталі калыхацца на месцы, цвярдзейша вымавіў. - Гэй! Тут вайна ў поўным разгары!
Рон і Герміёна адарваліся сябар ад сябра, не размыкая абдымак.
- Я ведаю, сябар, - вымавіў Рон, які выглядаў так, быццам толькі атрымаў удар бладжэрам па патыліцы. - Менавіта таму зараз або ніколі, як думаеш?
- Добра, усё роўна, але як наконт Хоркрукса? - пракрычаў Гары. - Не маглі б вы трохі… трохі пачакаць з гэтым, пакуль мы не знойдзем дыядэму?
- Так... дакладна... прабач, - прабурчаў Рон і яны з Герміёнай прыняліся падбіраць іклы, абодва густа счырванеўшы.
Як толькі яны ўтрох вярнуліся ў калідор наверсе, стала ясна, што за тыя хвіліны, якія яны правялі ў Выратавальным-Пакою, сітуацыя ў замку моцна пагоршылася: сцены і столь скалыналіся мацней, чым раней, у паветры лётаў пыл, а праз самае блізкае акно Гары ўбачыў зялёныя і чырвоныя выбліскі зусім побач ад падножжа замка. Ён зразумеў, Пажыральнікі Смерці вельмі блізкія да таго, каб уварвацца ўнутр. Гары ўбачыў волата Гропа, які бязмэтна сноўдаўся ўнізе і размахіваў чымсьці, падобным на сарваную з даху гаргуллю, і ровам што выказвае сваё незадавальненне.
- Будзем спадзявацца, ён наступіць на каго-небудзь з іх! - сказаў Рон. Паблізу рэхам раздалося ўсё больш крыкаў.
- Калі толькі гэта не будзе хто-небудзь з нашых! - вымавіў нечы голас: Гары абгарнуўся і ўбачыў Джыні і Тонкс, якія накіроўвалі свае палачкі ў суседняе акно з выбітымі шкламі. Як раз у гэты момант Джыні трапна пусціла заклён у натоўп тых, хто змагаўся ўнізе.
- Разумніца! - пракрычаў чалавек, які прабіраўся да іх скрозь воблака пылу, і Гары ізноў убачыў Аберфорта. Яго сівыя валасы раздзімаліся, ён вёў за сабой невялікую групу школьнікаў. - Здаецца, яны збіраюцца праламаць паўночную сцяну. Яны прывялі з сабой волатаў.
- Ты бачыў Рэмуса?- паклікала яго Тонкс.
- Ён ваяваў з Долахавым, - пракрычаў Аберфорт, - не бачыў яго з тых часоў!
- Тонкс, - звярнулася Джыні, - Тонкс, я ўпэўненая, што з ім усё добра.
Але Тонкс ужо схавалася ў пыле, услед за Аберфордам.
Джыні бездапаможна паглядзела на Гары, Рона і Герміёну.
- З імі нічога не здарыцца, - сказаў Гары, хоць і ведаў, што яго словы былі пустым гукам.
- Джыні, мы зараз вернемся, толькі не лезь на ражон. Будзь асцярожна… Пайшлі! - звярнуўся ён да Рону і Герміёне, і разам яны пабеглі да сцяны, дзе знаходзіўся Выратавальны-Пакой, які чакаў іх наступных загадаў.
"Мне трэба месца, дзе ўсё схавана!" - разумова ўмольваў Гары, і, калі яны прабягалі міма ў трэці раз, дзверы паявілася.
Як толькі яны пераступілі парог пакоя і зачынілі за сабой дзверы, шум бітвы змоўк: іх атачыла абсалютная цішыня. Яны апынуліся ў памяшканні памерам з сабор і па выглядзе нагадвала горад, высокія сцены якога былі выбудаваныя з тысяч прадметаў, схаваных тут студэнтамі, якія даўно пакінулі школу.
- І ён не разумеў, што любы мог сюды ўвайсці?- спытаў Рон, яго голас рэхам адклікаўся ў цішыні.
- Ён думаў, што адзін такі, - сказаў Гары. - На яго бяду, мне прыйшлося сёе-тое тут схаваць у свой час… Сюды, - дадаў ён. - Думаю, дзесьці тут….
Ён прайшоў міма пудзіла троля і Знікаючай шафы, якую Драка Малфой паправіў летась з такімі маркотнымі наступствамі, і завагаўся, абводзячы вачамі праходы паміж грудамі халусця. Ён не мог успомніць, куды цяпер ісці...
- Акцыё, дыядэма! - у адчаі выклікнула Герміёна, але нічога не адбылося.
Падобна, Выратавальны-пакой, як і падзямеллі Грынгатсу, не выдаваў так лёгка даручаныя яму прадметы.
- Давайце разыйдземся, - прапанаваў Гары. - Шукайце каменны бюст старога ў парыку і кароне! Ён стаяў на буфеце, гэта павінна быць дзесьці паблізу...
Яны хутка пайшлі па сумежных праходах. Гары чуў гук крокаў сваіх сяброў, рэхам адлюстроўвальны ад груд разнастайнага халусця, бутэлек, капялюшоў, кошыкаў, крэслаў, кніг, зброі, мёцел і біт….
- Дзесьці побач - прамармытаў Гары сабе пад нос. - Дзесьці... дзесьці…
Паглыбляючыся ўсё далей у лабірынт рэчаў, шукаючы прадметы, знаёмыя яму яшчэ з моманту яго мінулага наведвання. Яго дыханне гучна аддавалася ў вушах, і затым, здавалася, сама душа ў ім здрыганулася. Вось ён, наперадзе, стары аблезлы буфет, у якім ён хаваў стары падручнік па зеллеварэнню, а наверсе - шчарбаты каменны вядзьмак у старым пыльным парыку і яшчэ чымсьці, падобным на старажытную збляклую дыядэму.
Заставалася ўсяго некалькі крокаў, і Гары ўжо працягнуў за ім руку, як раптам ззаду раздаўся нечы голас:
- Не спяшайся так, Потэр.
Ён рэзка спыніўся і павярнуўся. За ім, плячом да пляча, стаялі Крэб і Гойл, накіраваўшы палачкі прама на Гары. У невялікі прасвет паміж іх тварамі, якія усміхаліся, ён убачыў Драка Малфоя...
- У цябе ў руках мая палачка, Потэр, - сказаў Малфой, накіроўваючы яшчэ адну ў шчыліну паміж Крэбам і Гойлам.
- Больш не твая, - часта і цяжка дыхаючы, сказаў Гары, сціскаючы ў руках палачку з цёрну. - Хто перамог, той і гаспадар, Малфой. А хто пазычыў табе гэтую?
- Мая маці, - сказаў Драка.
Гары засмяяўся, хоць у гэтым не было нічога смешнага. Ён больш не чуў крокаў Рона і Герміёны. Мабыць, шукаючы дыядэму, яны апынуліся за межамі чутнасці.
- А што гэта вы трое без Вальдэморта? - спытаў Гары.
- Мы жадаем атрымаць узнагароду, - сказаў Крэб. Яго голас быў дзіўна мяккі для такога гмаха. Гары наогул, здаецца, ніколі не прыходзілася чуць, каб той адкрываў рот. Крэб размаўляў як маленькае дзіця, якому паабяцалі вялікі мяшок цукерак. - Мы вярнуліся, Потэр. Вырашылі нікуды не сыходзіць. Вырашылі даставіць цябе да яго….
- Добры план, - сказаў Гары з найграным захапленнем. Ён не мог паверыць, што зараз, калі ён так блізкі да мэты, яму могуць перашкодзіць нейкія Малфой, Крэб і Гойл. Ён пачаў павольна адыходзіць назад, бліжэй да Хоркрукса. Калі б ён толькі мог дастаць яго перш, чым пачнецца дужанне...
- Як вы сюды патрапілі? - спытаў ён у спробе адцягнуць іх.
- Я фактычна жыў у Пакоі-Схаваных-Рэчаў летась, - сказаў Малфой ломкім голасам. - Я ведаю, як сюды ўвайсці.
- Мы схаваліся ў калідоры звонку, - хрукнуў Гойл. - Цяпер мы можам ужываць Маскіравалыя Чары! І тут, - яго твар расплыўся ў агіднай усмешцы, - ты з’явіўся прама перад намі і сказаў, што шукаеш "дыя-дэмана". Што гэта за "дыя-дэман", а?
- Гары? - голас Рона данёсся аднекуль з-за сцены па правым боку ад Гары. - Ты з кімсьці размаўляеш?
Рухам, падобным на ўзмах канчуком, Крэб накіраваў сваю палачку на пяцідзесяціфутавую гару старой мэблі, ірваных валізак, патрапаных кніг, мантый і іншага незразумелага смецця, і закрычаў:
- Дэсенда!
Сцяна захісталася, і яе верхняя частка абрынулася на суседні праход, дзе павінен быў стаяць Рон.
- Рон! - прароў Гары, і тут жа дзесьці ўскрыкнула Герміёна. Гары пачуў гук мноства рэчаў, якія падалі, з іншага боку разбуранай сцяны. Ён паказаў палачкай на гару, якая хісталася і крыкнуў: - Фінітэ! - і ўсё тут жа аднавілася.