VII. Завяшчанне Альбуса Дамблдора 4 страница
Герміёна не адказвала. Гары адчуваў сабе паршыва: няўжо Пажыральнікі знайшлі іх менавіта такім чынам?
- Калі я не магу выкарыстаць магію, а вы не можаце выкарыстаць яе побач са мной, каб нас не засеклі… - пачаў ён.
- Мы не падзелімся! - адрэзала Герміёна.
- Нам трэба бяспечнае месца, каб схавацца, - сказаў Рон. - Каб быў час усё абдумаць.
- Плошча Грыма, - сказаў Гары.
Парачка ўтаропілася на яго:
- Не дуры, Гары, туды можа пракрасціся Снэйп.
- Тата Рона сказаў, што яны наклалі заклёны супраць яго… і нават калі яны не спрацуюць, - ён падвысіў голас убачыўшы, што Герміёна паспрабавала паспрачацца, - то што тады? Клянуся, зараз мне больш за ўсё жадаецца сустрэць Снэйпа!
- Але…
- Герміёна, куды нам яшчэ ісці? Гэта лепшае, з чаго мы можам выбіраць. Снэйп - гэта толькі адзін Пажыральнік. Калі на мне ўсё яшчэ След, вакол нас іх адразу ж абвесціцца цэлы натоўп, куды б мы ні пайшлі.
Ёй няма чаго было запярэчыць, хоць, судзячы па яе выгляду, ёй вельмі гэтага жадалася. Пакуль яна адчыняла дзверы кафэ, Рон выпусціў святло з Дэлюмінатара. Затым Гары далічыў да трох, і яны вымавілі над трыма ахвярамі заклёны. Перш чым афіцыянтка або Пажыральнікі ачуліся, Гары, Рон і Герміёна павярнуліся на месцы і зніклі ў задушлівай цемры яшчэ раз.
Праз некалькі секунд Гары ўздыхнуў поўнымі грудзямі і адкрыў вочы: яны стаялі пасярод знаёмага маленькай і неахайнай плошчы. Высокія трухлявыя хаты глядзелі на іх са ўсіх бакоў. Яны маглі бачыць хату нумар дванаццаць, таму што Захавальнік Сакрэту Дамблдор распавёў ім, дзе ён знаходзіўся. Сябры паспяшаліся ўнутр, правяраючы па шляху, ці не пераследвалі іх. Узбегшы ўверх па каменных прыступках, Гары пастукаў па ўваходнай дзвярам палачкай. Прычуліся ваўчкі металічных пстрычак і звон ланцужка, затым дзверы з рыпеннем адчыніліся, і яны паспешна пераступілі праз парог.
Як толькі Гары зачыніў за сабой дзверы, старамодныя газавыя лямпы ажылі, раскідваючы мігатлівае святло па ўсім калідоры. Усё выглядала такім, якім Гары запомніў: злавесныя, пакрытыя павуціннем, абрысы галоў дамавых эльфаў на сцяне адкідалі дзіўныя цені на лесвіцу; доўгая чорная заслона, якая хавала партрэт маці Сірыюса. Адзінай рэччу, якая стаяла не на сваім месцы, была падстаўка для парасонікаў у выглядзе нагі троля, якая ляжала на боку, як быццам Тонкс толькі што ізноў выпусціла яе.
- Я думаю, хтосьці тут быў, - прашаптала Герміёна, паказваючы на падстаўку.
- Гэта магло здарыцца, калі Ордэн сыходзіў, - шапнуў Рон у адказ.
- І дзе ж гэтыя заклёны, якія яны наклалі супраць Снэйпа? - спытаў Гары.
- Магчыма, яны спрацоўваюць толькі тады, калі ён з’яўляецца? - выказаў здагадку Рон.
Яны ўсё яшчэ стаялі разам на дзвярным кілімку, спіной да дзвярэй, баючыся прайсці далей.
- Што ж, мы не можам стаяць тут вечна? - вымавіў Гары і ступіў наперад.
- Сэверус Снэйп? - прашаптаў голас Вар’яцкага Вока Аластара Мудзі з цемры, прымушая іх у жаху адскочыць назад.
- Мы - не Снэйп! - паспеў прахрыпець Гары, перш чым нешта, падобнае на віхар халоднага паветра, прасвістала над ім, і яго язык згарнуўся, лішая яго магчымасці казаць. Перш чым ён паспеў адчуць тое, што дзеецца ў яго ў роце, язык разблытаўся зваротна.
Іншыя, падобна, выпрабавалі тое ж непрыемнае адчуванне. Рон выдаваў гукі, падобныя на ванітавыя, Герміёна, заікаючыся, вымавіла:
- Гэта д...павінна б...быць за...заклён звязвання я...языка, якое Мудзі наклаў для Снэйпа!
Гары асцярожна зрабіў яшчэ крок наперад. Нешта рухалася ў цені ў канцы залы, і перш чым хтосьці з іх паспеў вымавіць хоць слова, высокая, злавесная постаць колеру пылу вырасла з-за дывана, Герміёна закрычала, як і місіс Блэк, заслона з партрэта якой расхінуўся. Да іх усё хутчэй і хутчэй плаўна набліжалася шэрая постаць, з валасамі да пояса і барадой, якая раздзімалася, з запалым бесцялесным тварам з пустымі вачніцамі. Жудасна знаёмая, жахліва змяніўшаяся, яна падняла бескарысную руку, паказваючы на Гары.
- Не! - закрычаў Гары, і, нягледзячы на паднятую палачку, не змог успомніць ні аднаго заклёна. - Не, гэта былі не мы! Мы не забівалі цябе...
Пры слове "забівалі" постаць падарвалася велізарным воблакам пылу. Кашляючы, з вачамі, якія слязіліся, Гары агледзеўся ў пошуках Герміёны, якая ляжала на палу каля дзвярэй, закрыўшы галаву рукамі, а Рон, які калаціўся з галавы да ног, грубіянска пляскаў яе па плячу, падбадзёрваючы:
- Усё д-добра... Яно с-сышло...
Пыл кружыўся вакол Гары, як смуга, засланяючы сіняе газавае святло, а місіс Блэк працягвала крычаць.
- Бруднакроўкі, ублюдкі бязродныя, такая ганьба ў хаце маіх продкаў...
- ЗАТЫКНІСЯ! - закрычаў Гары, паказваючы на яе палачкай, і з грукатам і выбліскам чырвоных іскраў фіранкі зачыніліся, уціхамірваючы яе.
- Гэта… было… - прашаптала Герміёна, пакуль Рон дапамагаў ёй падняцца на ногі.
- Так, - сказаў Гары, - але гэта ж быў не ён, так? Гэта зрабілі, каб спудзіць Снэйпа.
Ці спрацавала гэта, або Снэйп забіў гэтае пудзіла гэтак жа спакойна, як ён зрабіў гэта з сучасным Дамблдорам? Ён усё яшчэ быў на ўзводзе, калі вёў сваіх сяброў па калідоры, чакаючы яшчэ якіх-небудзь жахаў, але нічога не рухалася, акрамя мышы, якая бегла ўздоўж сцяны.
- Нам лепш усё праверыць, перш чым мы пайдзем далей, - прашаптала Герміёна і падняла палачку са словамі "Хаменум Рэвеліё".
Нічога не адбылося.
- Спішам гэта на шок, - прыязна сказаў Рон. - Што павінна было адбыцца?
- Усё так, як я задумала, - пакрыўджана сказала Герміёна. - Гэта заклён, які выяўляе прысутнасць іншых людзей, і ў хаце няма нікога, акрамя нас!
- І старога пылазборніка, - сказаў Рон, кідаючы погляд на тое месца ў дыване, адкуль з’явілася постаць мерцвяка.
- Хадзем наверх, - сказала Герміёна, спалохана гледзячы на тую ж кропку, пакуль яна паднімалася наверх па скрыпячых прыступках.
Герміёна ўзмахнула палачкай, каб запаліць старыя газавыя лямпы, затым, злёгку дрыжачы ад прахалоды ў пакоі, яна прысела на канапу, абхапіўшы сябе рукамі. Рон прайшоў да акна і адсунуў цяжкія аксамітныя фіранкі на пару сантыметраў.
- Нікога не відаць, - паведаміў ён. - Думаю, калі б на Гары ўсё яшчэ быў бы След, яны б рушылі ўслед за намі сюды. Я ведаю, што яны не змогуць патрапіць у хату, але… што такое, Гары?
Гары закрычаў ад болю: шнар загарэўся, калі ў яго галаве пранеслася бачанне. Ён бачыў вялікі цень і адчуваў злосць, якая не прыналежыла яму, але яна авалодвала яго целам, жорсткая, але вокамгненная.
- Што ты бачыў, - спытаў Рон. - Ты бачыў яго ў нашай хаце?
- Не, я проста адчуў лютасць… ён вельмі злы…
- Але гэта магла быць Нара, - гучна сказаў Рон. - Што яшчэ? Ты нічога не бачыў? Ён каго-небудзь праклінаў?
- Не, я проста адчуў лютасць… я не змог зразумець…
Гары адчуваў замяшанне, а Герміёна толькі ўсё пагоршыла, спытаўшы спалоханым голасам:
- Гэта зноў твой шнар? Што адбываецца? Я думала, сувязь перапынілася!
- Перапынілася… Ненадоўга, - прамармытаў Гары, яго шнар дагэтуль балеў, чаму яму было складана засяродзіцца. - Я… я думаю, яна ўзнікае, калі ён губляе кантроль, так было…
- Але табе трэба зачыніць розум! - нервова сказала Герміёна. - Гары, Дамблдор не жадаў, каб ты карыстаўся гэтай сувяззю, ён жадаў, каб ты яе абарваў, вось навошта табе патрэбна Аклюменцыя! Інакш Вальдэморт можа зрабіць у тваім розуме фальшывых малюначкаў, памятаеш…
- Так, я памятаю, дзякуй, - сказаў Гары, сціснуўшы зубы. Яму не трэба быў напамінак ад Герміёны ні пра тое, што аднойчы Вальдэморт ужо выкарыстаў гэтую сувязь паміж імі, каб прывабіць яго ў пастку, ні пра тое, што па гэтай прычыне загінуў Сірыюс. Ён не жадаў распавядаць ім пра тое, што ён убачыў і адчуваў, ад гэта пагроза, якая выходзіла ад Вальдэморта, толькі нарастала. Боль у шнары нарастала з кожнай секундай, але Гары дужаўся, але гэта было тое ж самае, што супрацівіцца ванітаваму пазыву..
Ён павярнуўся да Рона і Герміёны спіной, робячы выгляд, што вывучае стары габелен з генеалагічным дрэвам Блэкаў. Герміёна ўскрыкнула. Гары дастаў палачку і хутка звярнуўся, затым убачыў серабрыстага Патронуса, які пралятаў скрозь акно пакоя і які прызямліўся на палу перад імі. Патронус прыняў форму гарнастая і загаварыў голасам бацькі Рона.
- Сям’я ў бяспецы, не адказвайце, за намі сочаць.
Патронус растварыўся ў паветры. Рон выдаў гук, нешта сярэдняе паміж хмыкам і стогнам, і плюхнуўся на канапу, Герміёна падсела да яго і сціснула яго руку.
- Яны ў парадку, яны ў парадку! - шаптала яна, і Рон амаль засмяяўся і абняў яе.
- Гары, - сказаў ён праз плячо Герміёны, - я…
- Няма праблем, - сказаў Гары, пакутуючы ад невыноснага болю. - Гэта твая сям’я, вядома, ты хваляваўся. Я б адчуваў сабе гэтак жа. - Ён падумаў аб Джыні. - Я так сябе і адчуваю.
Боль у шнары дасягала сваёй апагеі, ён гарэў цяпер гэтак жа, як тады ў Нары. Ён ледзь чуў, як Герміёна сказала:
- Я не жадаю заставацца адна. Можна мы паспім тут у спальных мяшках, якія я захапіла з сабой?
Ён чуў, як Рон пагадзіўся. У яго больш не было сіл супрацівіцца болю. Трэба было здавацца.
- Ванная, - прамармытаў ён і выйшаў з пакоя так хутка, як мог, стрымліваючы сябе, каб не пабегчы.
Ён ледзь паспеў: замыкаючы дзверы дрыготкімі рукамі, ён абхапіў галаву і зваліўся на падлогу, затым выбліск агоніі, і ён адчуў нянавісць, якая прыналежыла не яму, як яна авалодвала яго душой. Ён убачыў доўгі пакой, асветлены толькі святлом каміна, а на палу, крычучы і тузаючыся, ляжаў велізарны светлавалосы Пажыральнік Смерцінад, над ім стаяў чалавек з паднятай палачкай. Гары загаварыў высокім халодным бязлітасным голасам.
- Яшчэ, Роўл, або мы скончым, і Наджыні цябе з’есць? Лорд Вальдэморт не ўпэўнены, што ён прабачыць у гэты раз… Ты выклікаў мяне для таго, каб сказаць, што Гары Потэр зноў уцёк? Драка, пакажы Роўлу, як мы ім незадаволеныя… Зрабі гэта або сам пазнаеш!
У агонь паляцела палена. Полымя паднялося, яго святло адбілася на спалоханым завостраным бледным твару… нібы выныраючы з вялікай глыбіні, Гары цяжка задыхаў і адкрыў вочы.
Ён распластаўся на халодным чорным мармуровым палу, яго твар быў ўсяго толькі ў сантыметрах ад срэбных змей, на якіх стаяла ванна. Ён сеў. У яго прытомнасці застыгла выява змрочнага, закамянелага твара Малфоя. Гары адчуваў агіду да таго, што ён убачыў: судзячы па ўсім, Драка ўжо перайшоў на бок Вальдэморта.
У дзверы сцісла пастукалі, і Гары ўскочыў, калі да яго данёсся голас Герміёны.
- Гары табе патрэбна твая зубная шчотка? Яна ў мяне.
- Так, добра, дзякуй, - сказаў ён, спрабуючы казаць так, быццам усё было ў парадку, і ўстаў, каб упусціць яе.
X. Аповед Крычара
Гары прачнуўся раніцаю, у спальным мяшку на падлозе ў гасцёўні. Маленькі кавалачак неба выглядаў з-за цяжкіх палатняных заслонаў. Неба было насычана-сінім, колеру разлітых чарнілаў, такое бывае незадоўга да золку. Абсалютную цішыню ў пакоі парушала толькі ціхае дыханне спячых Рона і Герміёны. Гары сеў у спальным меху і паглядзеў на сяброў. У цемры фігуры былі ледзь бачнымі. Учора Рон праявіў галантнасть і настаяў, каб Герміёна спала на падушках ад канапы, таму яе сілуэт вылучаўся над сілуэтам Рона. Рука Герміёны звісала на падлогу, а пальцы замёрлі зусім побач з рукой Рона. Гары падумаў, што яны заснулі, трымаючыся за рукі. Дзіўна, але гэтая думка напоўніла яго журбой, Гары адчуў сябе, вельмі адзінокім.
Ён паглядзеў уверх. Нічога. Толькі столь з мудрагелістымі ценямі, ды пакрытая павуціннем люстра. Яшчэ ўчора ён стаяў пад яркім летнім сонцам і паказваў месцы гасцям на вяселлі. Здаецца, гэта было вельмі даўно, можа быць, цэлае жыццё назад. Што будзе далей? Гары ізноў лёг, не звяртаючы ўвагі на жорсткія дошкі. Ён ляжаў, гледзячы ў столь, і думкі праносіліся ў яго галаве, нібы стайка клапатлівых рыб. Гары думаў пра Хоркруксы, пра цяжкую місію, што Дамблдор усклаў на яго… Дамблдор…
Нуда, што не адпускала яго з той самай пары, як вялікі чараўнік быў забіты, зараз стала зусім іншай. Абвінавачванні, што ён пачуў ад Мюрыэль на вяселлі, нібы клубок атрутных змеяў звілі сабе гняздо ў Гарынай галаве, атручваючы светлыя ўспаміны аб Дамблдоры, чараўніку, якім ён заўсёды захапляўся. Ці мог Дамблдор сапраўды дапусціць, каб нешта падобнае здарылася ў яго ў сям’і? Няўжо ён калісьці быў такім жа, як Дадлі, гатовы абыякава наглядаць, ігнараваць і нават здзекавацца датуль, пакуль гэта не кранецца яго самога? Няўжо ён мог проста сыйсці, пакінуўшы сваю маленькую сястрычку зачыненай на ўсё жыццё толькі за тое, што тая не магла вядзьмарыць.
Гары думаў аб Годрыкавай Лагчыне, аб долах, якія яго настаўнік ніколі не называў, аб дзіўным запавеце Дамблдора, і яго абурэнне расло. Чаму стары чараўнік нічога яму не расказаў? Чаму не растлумачыў? Ці сапраўды Дамблдор так клапаціўся аб ім або Гары быў толькі прыладай, якую клапатліва шліфуюць і точаць, але адкладваюць прэч, калі ў ім знікае неабходнасць? Прыладам няма патрэбы ведаць старыя сямейныя таямніцы, яны проста павінны добра выконваць сваю работу.
Гары больш не мог ляжаць у кампаніі ўласных панурых думак. Спрабуючы хоць неяк адцягнуцца, ён вылез з спальнага меха, узяў палачку і ціха выйшаў з пакоя. У карыдоры Гары прамовіў Lumus і пачаў узбірацца па лесвіцы, асветленай толькі святлом чароўнай палачкі. На другім паверсе была спальня, дзе яны з Ронам спалі, калі жылі тут у мінулы раз. Ён заглянуў у пакой. Дзверы шафы былі адчыненыя, а пасцельная бялізна раскідана паўсюль. Гары прыпомніў пра перавернутую нагу троля на першым паверсе. Хтосьці грунтоўна пакапаўся ў доме пасля таго, як яго пакінулі члены Ордэна. Снэйп, або можа Мундунгус, ён шмат чаго сцягнуў з гэтага дому да і пасля смерці Сірыюса. Гары зацікаўлена паглядзеў на партрэт, дзе часам з’яўляўся Фінеас Нігелус Блэк, прадзед Сірыюса, але карціна была пустая, толькі шэры фон на тым месцы, дзе павінен быў знаходзіцца яе жыхар. Відавочна, Фінеас Нігелус праводзіў ноч на партрэце ў кабінеце дырэктара Хогвартса. Гары падняўся яшчэ на некалькі пралётаў, пакуль не дайшоў да самага апошняга паверху. Тут было толькі двое дзвярэй. Да дзвярэй насупраць яго была прыбіта імянная таблічка, на якой было напісана "Сірыюс".
Раней Гары ні разу не заходзіў у спальню хроснага. Ён пхнуў дзверы, трымаючы палачку над галавой, каб асвятліць як мага больш месца. Пакой быў прасторны і калісьці павінен быў быць вельмі прыгожым. Вялікі ложак з прыгожай, разной драўлянай спінкай. Высокае акно, прыкрытае доўгімі вельветавымі заслонамі і люстра, пакрытая пылам. У пазах люстры дагэтуль стаялі недагаркі свечак, застылы воск звісаў накшталт лядзяшоў. Тоўсты пласт пылу пакрываў фатаргафіі на сценах і спінку ложка. Павуцінне працягнулася ад люстры да вялікай драўлянай шафы. Калі Гары рушыў у глыбыню пакоя, ён заўважыў імклівыя рухі патурбаваных мышэй. Калі Сірыюс быў равеснікам Гары, ён абляпіў сцены сваёй спальні мноствам плакатаў і фатаграфій. Плакаты віселі так густа, што толькі сям-там з-пад іх праглядваў серабрыста-шэры шоўк шпалераў. Тое, што фатаграфіі дагэтуль віселі на сценах, магло тлумачыцца толькі тым, што бацькі Сірыюса не змаглі разбурыць заклён, якім ён іх прыляпіў. Наўрад ці яны маглі па годнасці адзначыць густы іх старэйшага сына. Здаецца, Сірыюс зайшоў даволі далёка ў імкненні падкрэсліць сваё адрозненне ад астатніх Блэкаў. Некалькі вялікіх гербаў Грыфіндора, цьмяна зіхацеўшыя атласам і золатам, мноства фотаздымкаў матацыклаў. А таксама некалькі плакатаў (Гары адзначыў смеласць Сірыюса) з ледзь апранутымі маглаўскімі прыгажунямі ў бікіні. Гары здагадаўся, што гэта маглаўскія дзяўчаты, таму што яны не рухаліся. Назаўжды застылыя на паперы ўсмешкі, пакрытыя пылам твары. Адзінай чарадзейнай фатаграфіяй, лёгка прыкметнай у кантрасце з астатнімі, была выява чацвярых вучняў Хогвартса, якія стаялі поплеч і смяяліся перад камерай. Гары адразу пазнаў бацьку: раскіданыя валасы тырчалі ва ўсе бакі, зусім як у Гары, і ён таксама насіў акуляры.
На фотаздымках, якія былі даволі прыкметнымі сярод астатніх чарадзейных плакатаў, каля яго стаяў Сірыюс, бесклапотны, прыгожы, яго малады ледзь пагардлівы твар свяціўся шчасцем. Такім Гары ніколі не бачыў хроснага пры жыцці. Справа ад Сірыюса стаяў Пэцігру, амаль на галаву ніжэйшы за астатніх, пульхны з маленькімі ззяючымі вочкамі. Нават на фотаздымку было бачна, як ён рады, што яго прынялі ў самую лепшую кампанію ў школе, разам з Сірыюсам і Джэймсам, знакамітымі вісусамі, прадметам захаплення і зайздрасці ўсіх іншых вучняў. Злева ад Джэймса стаяў Люпін ужо тады з крыху пацёртым выглядам, але і яго агортвала такая ж атмасфера радасці, што і астатніх, і, можа быць, лёгкай нечаканасці, што яго прынялі ў кампанію, а можа Гары проста ведаў аб гэтым і дадумаў дэталі.
Ён паспрабаваў адляпіць фотаздымак, урэшце рэшт, зараз гэты дом належыў яму, але куды там, Сірыюс падбаў аб тым, каб ніхто не меў магчымасці змяніць інтэр’ер яго спальні. Неба за акном стала трохі святлейшым, палоска свету з-пад заслонаў асвятліла кнігі, зрыўкі паперы і мноства іншых дробных прадметаў, раскінутых па дывану. Гары нахіліўся і падняў некалькі кавалачкаў паперы. Адзін апынуўся старонкай з старога выдання Гісторыі магіі, аўтарства Бацільды Багшот, другі быў абрыўкам інструкцыі па тэхзабеспячэнню матацыклаў. Трэці быў напісаны ад рукі і дужа змяты. Гары асцярожна выпрастаў яго.
Дарагі Мягкалап!
Велізарны дзякуй табе за гасцінец Гары на дзень нараджэння! Пакуль гэта яго найлюбая цацка. Усяго адзін год, а ўжо ўваўсю лётае па кватэры на цацачнай мятле, яму гэта так падабаецца. Да пісьма я прыклала фотаздымак, так што зможаш паглядзець. Мятла ўзнімаецца ўсяго на паўметры, але Гары ўжо ледзь не забіў ката і разбіў вазу, якую Пятуння паслала мне ў гасцінец. (Ваза была жудасная, так што шкадаваць няма аб чым).
Джэймсу таксама вельмі спадабалася, ён ужо вырашыў, што Гары стане вялікім іграком у Квідытч, але нам прыходзіцца прыймаць усе крохкія прадметы і не спускаць з Гары вачэй, пакуль ён бавіцца з мятлой.
Дзень нараджэння выйшаў вельмі сціплы, мы выпілі гарбаты з Бацільдай, яна заўсёды добрая да нас і па-вар’яцку кахае Гары. Так шкада, што ты не змог прыйсці, але справы Ордэна, вядома, важней, а Гары ўсё роўна яшчэ такі малы, што не разумее што гэта яго дзень нараджэння. Джэймс апошнім часам крыху журботны -ён злуецца, што вымушаны сядзець тут пад замком. Да таго ж Дамблдор усё яшчэ не вярнуў яму плашч, так што нават не атрымліваецца выйсці трохі прагуляцца. Калі б ты мог заглянуць хоць ненадоўга, гэта несумненна яго вельмі б узбадзёрыла. Нядаўна заходзіў Пітэр. Мне здалося, ён чымсьці засмучаны, але гэта мусіць з-за таго, што здарылася з сям’ёй Макінан. Я плакала ўсю ноч, калі даведалася аб іх. Бацільда праводзіць з намі амаль кожны дзень, яна чароўная жанчына, часта распавядае дзіўна цікавыя гісторыі аб Дамблдоры…
Рукі Гары нібы знямелі. Ён стаяў нерухома, па-ранейшаму сціскаючы ў руках кавалак ліста, які цудоўным чынам дайшоў да яго праз гэтулькі гадоў, але ўсярэдзіне яго нібы нешта выбухнула і расцяклося па жылах. Пахіснуўшыся, ён сеў на ложак. Гары ізноў прачытаў ліст, але не змог ухапіць больш сэнсу, чым у першы раз. Зараз ён проста глядзеў на рукапісны тэкст. Мама пісала літару "Г" сапраўды гэтак жа, як ён сам. Ён шукаў усе гэтыя літары ў тэксце, і кожная адклікалася кароткім усплескам радасці, нібы на нейкую кароткую секунду ён мог апынуцца побач з мамай. Гэты ліст быў велізарным скарбам, доказам таго, што Лілі Потэр жыла на гэтым свеце і яе цёплыя далікатныя рукі некалі рухаліся па гэтаму аркушыку, выводзячы літары чарніламі. Літары складаліся ў словы, у словы аб ім, аб Гары, яе сыне.
Няўрымсліва змахнуўшы з вока няпрошаныя слёзы, Гары яшчэ раз перачытаў ліст, на гэты раз, сканцэнтраваўшыся на дэталях. Гэта было ўсё роўна, што слухаць напаўзабыты голас.
У іх быў кот… мусіць ён загінуў, як і бацькі ў Годрыкавай Лагчыне… або можа быць проста збег, калі не стала каму яго карміць… Сірыюс падараваў яму яго першую мятлу… Яго бацькі ведалі Бацільду Багшот, можа быць іх пазнаёміў Дамблдор? Дамблдор усё яшчэ не вярнуў Джэймсу яго плашч-нябачнік… пэўна ў гэтым радку нешта было…
Гары спыніўся, абмяркоўваючы словы маці. Навошта Дамблдору спатрэбіўся плашч-нябачнік? Гары выразна прыпомніў яго словы: "Мне не патрэбны плашч, каб быць нябачным". Можа быць, камусьці не гэтак здольнаму з членаў Ордэна запатрабавалася дапамога?
Гары працягнуў…
Пітэр быў тут… Пэцігру, здраднік! Мабыць, ён чымсьці "засмучаны". Ды няўжо! Можа быць, ён ужо ведаў, што бачыць Джэймса і Лілі ў апошні раз?
І нарэшце ізноў Бацільда, яна распавядала дзіўныя гісторыі пра Дамблдора, здаецца неверагодным, што ён…Дамблдор што? Але ў лісце было мноства ўсяго, што датычылася Дамблдора і магло мець эпітэт "неверагодны". Напрыклад, тое што ён атрымаў горшыя ў класе адзнакі на іспыце па ператварэннях, або начараваў чароўнага асла, так падобнага на Аберфорта...
Гары падхапіўся і ўважліва абшукаў падлогу кабінета. Можа быць, другі кавалак ліста ляжыць дзесьці тут. Ён схапіў паперы з ірвеннем ані не меншым чым у таго, хто раней тут усё перавярнуў. Ён высунуў скрыні стала, ператрахнуў кнігі, устаў на крэсла, каб праверыць, ці не ляжыць што-небудзь у пыле на шафе, зазірнуў пад фатэль, і нават, абквэцаўшыся ў пылу, залез пад ложак. Нарэшце, лежачы на падлозе, Гары, заўважыў абрывак паперы пад тумбачкай. Калі ён выцягнуў яго, гэта апынулася вялікая частка фотаздымка, які Лілі апісала ў лісце. Чарнавалосае дзіця пралятае на маленькай мятле, весела смеючыся, і пара ног, відавочна прыналежных Джэймсу, ішла ўслед за ім. Гары саўгануў фатаграфію ў кішэню, да пісьма Лілі і працягнуў пошукі адсутнічаючай часткі. Пасля чвэрці гадзіны пошукаў Гары прыйшлося прызнаць, што абрыўка з заканчэннем ліста ў пакоі няма. Можа быць, ён проста згубіўся за тыя шаснаццаць гадоў, мінулых з моманту яго напісання, або яго забраў той, хто абшукваў пакой?
Гары прачытаў першую частку яшчэ раз, на гэты раз адшукваючы намёкі на тое, што ў другой частцы ліста магло быць такім каштоўным для Пажыральнікаў Смерці. Наўрад ці гэта была яго цацачная мятла. Адзінае, што ён мог выказаць - здагадку: гэта інфармацыя аб Дамблдоры, якую магла расказаць Бацільда. "Здаецца неверагодным, што Дамблдор…". Што?
- Гары? Гары! Дзе ты? - пачуліся ўсхвалёваныя галасы знізу.
- Я тут, што здарылася?
Звонку пачуўся гук крокаў, і Герміёна літаральна заляцела ў пакой.
- Мы прачнуліся, а цябе няма, і не ведалі, дзе ты! - сказала Герміёна, спрабуючы адсапціся. Яна адвярнулася да адчыненых дзвярэй і гучна крыкнула. - Рон! Я знайшла яго!
Злосны голас Рона, разнёсся рэхам з першага паверху.
- Добра, перадай яму ад мяне, што ён вырадак.
- Гары, больш ніколі так не знікай. Калі ласка, - сказала яна скрозь слёзы, - мы так спужаліся!
Герміёна агледзела перавернуты пакой і папытала ўжо нашмат спакайней.
- А што ты тут рабіў?
- Паглядзі, што я знайшоў, - Гары працягнуў ёй ліст, Герміёна ўзяла яго і хутка прабеглася вачамі. Калі яна дачытала да канца, яна паглядзела на Гары і прошаптала:
- О… Гары…
- Ёсць яшчэ вось гэта, - Гары працягнуў абрывак фатаграфіі, і Герміёна ўсміхнулася, гледзячы на малога на мятле.
- Я шукаў адсутную частку ліста, -журботна сказаў Гары,- але яе тут няма.
Герміёна абгледзелася.
- Гэта ты так усё перавярнуў або так было да цябе?
- Хтосьці ўжо абшукваў гэтае месца, - уздыхнуўшы, сказаў Гары.
- Як ты думаеш, што яны шукалі?
Гары задумаўся, што можа быць каштоўнага ў старым доме Блэкаў.
- Мусіць, інфармацыю пра Ордэн, калі гэта быў Снэйп.
- А ты не думаеш, што ў іх і так было ўсё, што трэба. Я маю на ўвазе тое, што Снэйп быў членам Ордэна.
- Ну тады… - Гары захацелася абгаварыць свае здагадкі, - А што калі яны шукалі інфармацыю аб Дамблдоры? Што-небудзь накшталт другой часткі гэтага ліста? Ты ведаеш Бацільду? Мама называла яе ў лісце, ты ведаеш, хто яна?
- Хто?
- Бацільда Багшот, аўтар…
- Гісторыі магіі,- скончыла фразу Герміёна, ёй стала цікаўна, - так значыць, твае бацькі ведалі яе? Яна была выдатным магічным гісторыкам.
- Яна жывая і зараз,- сказаў Гары, -і жыве ў Годрыкавай Лагчыне. Цётка Рона, Мюрыэль гаварыла аб ёй на вяселлі. Яна ведала і сям’ю Дамблдора. З ёй было б вельмі цікава паразмаўляць, праўда?
Ва ўсмешцы Герміёны, якой яна ўзнагародзіла Гары, мабыць, было занадта шмат цеплыні і разумення. Ён забраў у яе ліст і фатаграфію, і паклаў іх у мяшочак, які вісеў на шыі, пільна гледзячы ў падлогу, каб не глядзець на Герміёну і не выдаць сваіх пачуццяў.
- Я разумею, чаму ты жадаеш паразмаўляць з Бацільдай аб сваёй сям’і і Дамблдоры. Але гэта нам нічым не дапаможа ў пошуках Хоркруксаў, праўда?
Гары не адказаў, і Герміёна працягнула, яшчэ больш настойліва.
- Ведаю, ты жадаеш пайсці ў Годрыкаву Лагчыну, але падумай пра мяне, пра Рона. Мне страшна ад таго, як лёгка Пажыральнікі Смерці знайшлі нас учора. Я упэўнена, што зараз нам трэба сцерагчыся месца, дзе пахаваныя твае бацькі. Яны чакаюць, што мы пойдзем туды!
- Справа не толькі ў гэтым,- сказаў Гары, па-ранейшаму асцерагаючыся глядзець на Герміёну…- Мюрыэль распавядала аб Дамблдоры шмат брыдкіх рэчаў тады на вяселлі… мне проста трэба ведаць праўду. Я павінен…
Гары расказаў ёй усё, што пачуў ад Мюрыэль. Калі ён скончыў, Герміёна кіўнула.
- Вядома, я разумею, чаму гэта цябе так хвалюе, Гары…
- Нічога мяне не хвалюе, - зманіў ён. - Я проста жадаю ведаць, што здарылася насамрэч…
- Гары, ты праўда думаеш, што можаш пачуць праўду ад шкадлівай старой каргі накшталт Мюрыэль, або можа ад Рыты Скітар? Як ты можаш верыць хоць нейкім з іх бязглуздых сплетняў? Бо ты добра ведаў Дамблдора.
- Я думаў, што добра яго ведаў!- Гары жадаў сказаць гэта гучна і упэўнена, але выйшла нейкае мармытанне.
- Гары, памятаеш артыкул Рыты, у якім яна пісала пра цябе? Шмат там было праўды? Додж мае рацыю, чаму ты дазваляеш, чыімсьці бязглуздым размовам памрачаць твае ўспаміны аб Дамблдоры? Лепш выкінь гэта ўсе з галавы, табе зараз гэтыя думкі нічым не дапамогуць.
Гары адвярнуўся, спрабуючы не выдаць кіпеўшае ў ім раздражненне. Ізноў яму паказваюць, у што верыць, а ў што не. Ён усяго толькі жадае ведаць праўду. Чаму ўсе так упэўнены, што яму лепш пра ўсё забыцца?
- Можа, пойдзем на кухню, - прапанавала Герміёна пасля нядоўгай паўзы, - перакусім што-небудзь.
Гары неахвотна пагадзіўся, і рушыў услед за ёй. Калі ён праходзіў міма дзвярэй што вялі ў іншы пакой, ён заўважыў невялікі надпіс белай фарбай. Па-над надпісам прайшлі глыбокія драпіны да таго ж літары былі маленькія, таму Гары не заўважыў яе, калі ішоў у пакой Сірыюса. Надпіс быў гратэскны, акуратна выведзеныя словы казалі:
Не ўваходзіць!
Без адмысловага дазволу
Рэгулуса Арктуруса Блэка
Нешта ў такім духу Персі Уізлі мог напісаць на дзвярах сваёй спальні, але было нешта, некалькі секундаў ён спрабаваў зразумець што, а потым прачытаў надпіс яшчэ раз. І у сярэдзіне ў яго ўсё закалаціла.
- Герміёна? - Дзіўна, але яго голас быў абсалютна спакойны.
- Так? Гары?
Герміёна ўжо паспела спусціцца па лесвіцы на паверх ніжэй.
- Падніміся, калі ласка, ізноў.
- А што здарылася?
- Гэты Р.А.Б. Здаецца я знайшоў яго.
Герміёна здаўлена войкнула і тут жа ўзбегла наверх.
- У лісце тваёй мамы? Але дзе? Я не заўважыла…
Гары пакачаў галавой, а потым проста паказаў на надпіс на дзвярах пакоя Рэгулуса. Яна прачытала, а затым схапіла руку Гары з такой сілай, што ён уздрыгнуў.
- Брат Сірыюса, - прашаптала яна.
- Ён быў адным з Пажыральнікаў Смерці, - сказал Гары, - Сірыюс гаварыў мне аб ім. Ён далучыўся да Вальдэморта калі быў зусім хлапчуком, не старэйшым за нас. Сірыюс сказаў, што ён спужаўся і спрабаваў пакінуць таварыства, таму яны і забілі яго.
- Так, усё сходзіцца,- Герміёна шумна ўздыхнула, - Калі ён быў Пажыральнікам Смерці, то меў зносіны з Вальдэмортам, і калі ён разупэўніўся ў ім, ён мог захацець калі не забіць Волдэморта, то хаця б пазбавіць яго часткі моцы.
Гары толькі зараз зразумеў, што Герміёна дагэтуль крэпка трымае яго за руку. Яна трохі адышла і расціснула пальцы, потым выйшла з пакоя, перахілілася праз пярылы і закрычала.
- Гэй, Рон! РОН! Узнімайся сюды хутчэй!
Рон з’явіўся праз хвіліну, цяжка дыхаючы, з палачкай напагатове.
- Што здарылася? Калі гэта ізноў гіганцкія павукі, я жадаю спачатку паснедаць, перш чым…
Ён насупіўся і прыгледзеўся да надпісу, на які яму паказвала Герміёна.
- Ну што? Гэта брат Сірыюса, так? Рэгулус Арктурус… Рэгулус… Рэгулус… Р.А.Б.? Ты ж не думаеш?
- А вось гэта мы зараз і даведаемся, - сказаў Гары і пхнуў цяжкія дзверы. Яны не паварушыліся, зачынена.
Герміёна паднесла палачку да дзвярной ручкі і вымавіла "Алохамора." У дзвярах нешта пстрыкнула, і яны адчыніліся. Усё трое пераступілі парог, аглядаючыся па баках.
Спальня Рэгулуса была толькі трохі меншая, чым пакой Сірыюса, і дакладна гэтак жа старыя сцены захоўвалі дух гаспадара. Але калі Сірыюс усімі сіламі імкнуўся падкрэсліць сваё адрозненне ад сям’і Блэкаў, Рэгулус быў яго поўнай процілегласцю. Колеры Слізэрына, ізумрудны і срэбны, панавалі паўсюль: у драпіроўцы мэблі, у колеры шпалераў і аконных рамаў. Герб Блэкаў быў крапатліва выведзены над ложкам разам з сямейным дэвізам TOUJOURS PUR .
Крыху ніжэй на сцяне віселі выразкі з газет, пажоўклыя ад часу, утвараючы своеасаблівы калаж з крыва обрэзанымі бакамі. Герміёна перасекла пакой і падышла да выразак.