Бóжый накáз, прыдáнія і фарысéйі

 

1. Тоды′ прыхóдять до Ісýса Йірусалы′мськы кнíжныкы і фарысéйі і кáжуть:

2. «Чомý Твойí учынікы′ ны прыдэ′ржуюцьця прыдáнія стары′х людэ′й (закóнув, пырыдáных стары′мы людьмы′)? Бо ны мы′ють рук, як йідя′ть хліб».

 

[с. 48↑]

 

3. А Вин йім скáзав на гэ′тэ: «А чогó вытэ′ ны прыдэ′ржуйітэсь зáповыді Бóжыйі з-за вáшых прыдáній (з-за закóнув, пырыдáных стары′мы людьмы′)?

4. Бо Биг дав зáповыді: «шанýй бáтька й мáтыра» і «хто обговóруе бáтька чы мáтыра, томý смэ′ртю вмырты′» (Выход, 20, 12; 21, 17).

5. А вытэ′ кáжытэ: Як хто скáжэ бáтьковы чы мáтыры: «Всэ, шо ты мáйіш од мынэ′, -- гэ′то дар Бóжый»,

6. той мóжэ й ны шановáты бáтька свогó чы мáтыра свою′. То вытэ′ одкы′нулы зáповыдь Бóжу з-за прыдáній вáшых (з-за пырыкáзаного вáшымы прэ′дкамы).

7. Кры′вытэ душéю! Дóбрэ прорóчыв про вас Ісáія, кáжучы:

8. «Гэ′ты лю′дэ блы′зькы до Мынэ′ словáмы свойíмы і шанýють Мынэ′ язы′ком; а сэ′рцэ йíхэ далё′кэ од Мынэ′.

9. Алэ′ напрáсно воны′ почытáють Мынэ′, гýчачы нагýкам і зáповыдям людськы′м». (Ісаія, 29, 13).

 

Шо осквырня′е чоловíка

 

10. І поклы′кавшы людэ′й, сказáв йім: «Слýхайтэ і розумíйтэ:

11. Ны тóе, шо вхóдыть в гýста, осквырня′е чоловíка, а тóе шо выхóдыть з гýстэй, чоловíка осквырня′е».

12. Тоды′ учынікы′ Ёгó, пудступы′вшы, сказáлы Ёмý: «Чы Ты вíдайіш, шо фарысéйі, почýвшы гэ′тэ слóво, спокусы′лысь?»

13. А Вин йім сказáв: «Вся′ка рослы′на, якýю посады′в ны Бáтько Мий Ныбэ′сный, бýдэ вы′рвана с кóрынем.

14. Остáвтэ йіх: воны′ – слыпы′йі поводырí слыпы′х; а як слыпы′й выдэ′ слыпóго, то обáдва попáдають в я′му».

15. А Пытрó, откáзуючы, сказáв Ёмý: «Роз’ясны′ нам гэ′ту пры′тчу».

16. Ісýс сказáв: «Нывжэ′ вытэ′ шэ й гэ′того ны понімáйітэ?

17. Нывжэ′ вытэ′ ны знáйітэ, шо всэ тóе, шо трапля′е в рот, попадáе в жыви′т, а стыль выхóдыть гэть.

18. А шо выхóдыть з рóта (з гýстэй), вонó с сэ′рця й з головы′ выхóдыть, і вонó осквырня′е чоловíка.

19. Бо с сэ′рця й головы′ выхóдять лыхы′йі мы′слі, шоб забы′ты чоловíка, поспáты ны с свэ′ю жи′нкыю чы ны с свойíм

 

[с. 49↑]

 

мужыкóм, пойты′ в псю′ю, вкрáсты, сказáты ныпрáвду, знывáжыты Бóга.

20. Огэ′тэ чоловíка осквырня′е. А йíсты рукáмы ныпомы′тымы – гэ′тэ ны осквырня′е чоловíка!»

 

Лíчынне дочкы′хананыя′нкы і йійí вíра

 

21. І вы′йшовшы стыль, Ісýс пошóв в зэ′мні Ты′рськы й Сыдóнськы.

22. І от молоды′ця хананыя′нка, прышóвшы с тых місьць, голосы′ла пы′рыд Йім, говóрачы: «Змы′луйся нáдо мнóю, Гóсподы, сы′ну Давы′дув: лыхы′й тя′жко мýчыть мою′ дочкý!»

23. Алэ′ Вин ны сказáв юй ны слóва. А учынікы′ Ёгó, пудыйшóвшы, просы′лы Ёгó: «Пусты′ йійі′, бо вонá ззáду нас крычы′ть».

24. А Вин йім отказáв: «Я послáный онó до пропадáючых овэ′ць рóду Ізрáілёвого».

25. А вонá, пудыйшóвшы, клáнялась Ёмý і казáла: «Гóсподы, поможы′ мынí!»

26. А Вин юй одказáв: «Ныдóбрэ взя′ты хліб у дытэ′й і кы′нуты ёгó собáкам».

27. Вонá сказáла: «Гэ′так, Гóсподы! Алэ′ ж і собáкы йідя′ть крышкы′, шо пáдають с столá йíхых господарíв».

28. Тоды′ Ісýс сказáв юй: «Ой молоды′цё! Вылы′ка вíра твоя′ – ныхáй бýдэ тобí так, як ты хóчыш!» І полíпшала йійí дочкá в тýю ж годы′ну.