Ісýс благословы′ть дытэ′й

 

13. Тоды′ прывылы′ до Ёгó дытэ′й, шоб Вин поклáв на йіх рýкы і помолы′вся (за йіх); учынікы′ ж ны пускáлы йіх.

14. Алэ′ Ісýс сказáв; «Пустíтэ дытóк і ны мышя′йтэ йім прыхóдыты до Мынэ′; бо Цáрыство Ныбэ′снэ – йíхэ».

15. І Вин, положы′вшы на йіх рýкы, пошóв стыль.

 

[с. 59↑]

 

 

Про богáтого хлóпця

 

16. І от оды′н (чоловíк) пудыйшóв до Ёгó і сказáв: «Учíтілю Дóбрый, шо мынí трэ′ба зробы′ты дóброго, шоб мáты вíчнэ жы′тте?»

17. А Вин ёмý сказáв: «Нáшо зовэ′ш Мынэ′ дóбрым? Ныхтó ны дóбрый, а оды′н онó Биг. А як хóчыш увыйты′ в жы′тте вíчнэ, то дыржы′сь зáповыдей.

18. Той кáжэ Ёмý: «А якых?» То Ісýс сказáв: «Ны забывáй; ны вводь сыбэ′ в блуд; ны крадь; ны свідч ныправды′во;

19. шанýй бáтька й мáтыра; і: любы′ блы′зького свогó, як самóго сыбэ′» (Выход. 20, 12—16. Лывыт. 19, 18. Другозаконне, 5, 16—20)

20. Хлóпэць кáжэ Ёмý: «Всёгó гэ′того я зáвшы дыржя′вся і дыржýсь; чогó шэ мыні ныхватáе?»

21. Ісýс сказáв ёмý: «Як хóчыш бýты одповíдным, іды′, продáй мáйку свою′ і роздáй убóгым; і бýдыш мáты скáрбы на нэ′бы; і прыхóдь да йды зо Мнóю».

22. Почýвшы гэ′ты словá, хлóпэць одыйшóв, зажуры′вшысь, бо був вин вэ′льмы богáтый.

23. А Ісýс сказáв Свойíм учынікáм: «Напрáвду кажý вам, шо богáтому тя′шко ввыйты′ в Цáрыство Ныбэ′снэ.

24. І шэ однэ′ скажý вам: Лёкш вырблю′довы пройты′ чы′рыз гушкó в гóлцы, чым богáтому в Цáрыство Бóжэ [лёкш ворóвчына (лы′на) прóйдэ чы′рыз гушкó в гóлцы, чым богáтый в цáрыство Ныбэ′снэ]».

25. Почýвшы гэ′тэ, учынікы′ Ёгó нáдто здывовáлысь і сказáлы: «То хто ж тоды′ мóжэ вы′ратоватысь?»

26. А Ісýс, гля′нувшы на йіх, сказáв: «Лю′дюм гэ′тэ нíяк, -- а Биг всэ змóжэ».

 

Нагорóда вíрным – вíчнэ жы′тте

 

27. Тоды′ Пытрó, откáзуючы, сказáв Ёмý: «От мы покы′нулы всэ і пошлы′ за Тобóю; і шо нам бýдэ?»

28. А Ісýс йім сказáв: «Напрáвду кажý вам, шо вытэ′, якы′йі пошлы′ за Мнóю, -- в нóвым буттí, і як Сын Людськы′й ся′дэ на прыстóлы Свэ′йі слáвы, то й вытэ′ ся′дытэ на дванáццыті прыстóлах суды′ты дванáццэть плы′нней Ізрáілёвых.

 

[с. 60↑]

 

29. І кáжон, хто покы′нэ хáту, чы браты′в, чы сё′стрэй, чы бáтька, чы мáтыра, чы жи′нку, чы дытэ′й, чы зэ′мню за Моé Ймэ′нне, -- той мáтымэ (мíтымэ) в мнóго раз бильш, ёмý бýдэ вíчнэ жы′тте.

30. Мнóго хто, шо пэ′ршый, то бýдэ остáтнім, а остáтній -- пэ′ршым.

 

Глава 20

 

Прытча про робитныкув в выногрáдному садкý

 

1. Бо Цáрыство Ныбэ′снэ похóжэ на одногó господаря′, шо вы′йшов вэ′льмы рáно, шоб найня′ты роби′тныкув в свий выногрáдный садóк.

2. І згоды′вшы роби′тныкув по дынáровы за дэнь, послáв йіх в свий выногрáдный садóк.

3. Вы′йшовшы кóло трэ′тійі годы′ны (дывя′та годы′на рáнку), пубáчыв шэ дрýгых, шо стоя′лы на ры′нку быз робóты.

4. І сказáв йім: «Ідíтэ й вытэ′ в мий выногрáдный садóк, і шо вам полóжано бýдэ, тóе вам дам». Воны′ пошлы′.

5. Знов вы′йшовшы кóло шóстыйі (по-нáшому – дванáцьцятыйі) і дывя′тыйі (по-нáшому – трэ′тійі), зробы′в тóе сáмэ.

6. Нарэ′шты, вы′йшовшы кóло одынáцьцятыйі годы′ны (по-нáшому -- п’я′тыйі), вин найшóв шэ гы′нчых, шо стоя′лы быз робóты, і кáжэ йім: «Чогó вытэ′ стойітэ′ тут цíлый дэн быз дíла?»

7. Воны′ кáжуть ёмý: «Ныхтó нас ны найня′в». Вин кáжэ йім: «Ідíтэ й вытэ′ в мий выногрáдный садóк, і шо вам мáе бýты, тóе мáтымытэ».

8. І як прышóв вэ′чор, то кáжэ господáр выногрáдного садкá своё′му эконóмовы: «Поклы′ч роби′тныкув і оддáй йім плáту, почя′вшы з остáтніх і до пэ′ршых».

9. І ты′йі, шо прышлы′ кóло однáцьцятыйі годы′ны, достáлы по дынáровы.

10. А ты′йі, шо прышлы′ пэ′ршымы, дýмалы, шо воны′ мáтымуть бильш. Алэ′ й воны′ достáлы по дынáровы.

11. І взя′вшы (плáту), воны′ стáлы нарíкаты на господаря′.

12. І казáлы: «Гэ′ты остáтні робы′лы онó однý годы′ну, а плáтячы, ты зрумня′в йіх з нáмы, шо пырыныслы′ тя′шку прáцю цíлого дня і гарачíнь».

 

[с. 61↑]

 

13. А вин одказáв одномý з йіх: «Дорогы′й! Ны кры′вджу я тыбэ′. Чы ж ны за дынáра договоры′вся ты зо мнóю робы′ты?

14. Возьмы′ своé і йды. А я от хóчу дáты гэ′тому остáтнёму тóе, шо й тобí.

15. Чы ж я ны мáю прáва в своё′му робы′ты тóе, шо я хóчу? Чы твойí гóчы завы′дны з-за тогó шо я дóбрый?»

16. Гэ′так бýдуть остáтні пэ′ршымы, а пэ′ршы остáтнімы; бо мнóго звáных, алэ′ мáло вы′браных».