Ісýс ворóчайіцьця в Іудéю. Там воскрышя′е Лáзора

 

1. Був оды′н хвóрый в Выфáнійі, Лáзор, в сылí Марíйі (Мáрді) і йійí сыстры′ Мáрты.

2. Марíя (Мáрдя), шо йійí брат Лáзор був хвóрый, -- гэ′то тáя, шо помазáла Гóсподовы нóгы мíром (мы′ром) і обтэ′рла Ёмý нóгы свойíмы косьмы′.

3. Сё′стры послáлы сказáты Ёмý: «Гóсподы! От, той, когó Ты лю′быш, хвóрый (ныдýж)».

4. Ісýс, почувшы гэ′тэ, сказáв: «Гэ′та хворóба ны на смэрть, а на слáву Бóжу, хай прослáвыцьця Сын Бóжый чы′рыз йійí».

5. Ісýс жэ любы′в Мáрту, і сыстрý йійí, і Лáзора.

6. А як Вин почýв, шо той ныдýж (хвóрый), то остáвся два дні на тым мíсьці, дэ був.

7. Пóсля тогó сказáв учынікáм: «Ходíмо знов в Іудéю».

8. Учынікы′ сказáлы Ёмý: «Учíтель (Рáвві)! Чы ж давнó булó тóе, як іудéйі хотíлы збы′ты Тыбэ′ камíннем, і Ты знов туды′ йдэш?»

 

[с. 253↑]

 

9. Ісýс одказáв: «Чы ж ны дванáццэть годы′н (часóв) в дні? Хто хóдыть вдэнь, той ны спотыкáйіцьця, бо той бáчыть выднó гэ′того свíта.

10. А хто хóдыть вночí, спотыкáйіцьця, бо нымá выднá пры йім».

11. Сказáвшы гэ′тэ, кáжэ йім пóсля: «Лáзор, друг наш, заснýв, алэ′ Я йду збуды′ты ёгó».

12. Учынікы′ ж Ёгó сказáлы: «Гóсподы! Як заснýв, то подýжчае».

13. Говоры′в Ісýс про смэрть ёгó, а ты′йі дýмалы, шо Вин кáжэ про звычя′йный сон.

14. Тоды′ Ісýс сказáв йім прóсто: «Вмэр Лáзор.

15. І Я рáдый за вас, шо ны був там, коб вытэ′ увíрувалы; алэ′ пи′йдымо до ёгó».

16. Тоды′ Хомá, шо звáвся Блызню′к, сказáв другы′м учынікáм: «Ходíмо й мы, і вмрэ′мо з йім».

17. Ісýс, прышóвшы, пубáчыв, шо вин вжэ шты′ры дні в дырывы′шчы.

18. Выфáнія ж булá кóло Йірусалы′ма, дэсь так за пятнáццэть стáдій.

19. І мнóго з іудéюв прышлы′ до Мáрты й Мáрді, шоб розвáжыты йіх по йíхому брáтовы.

20. Мáрта, почýвшы, шо йдэ Ісýс, пошлá Ёмý на суды′с; а Мáрдя остáлась вдóма.

21. Тоды′ Мáрта сказáла Ісýсовы: «Гóсподы! Шоб Ты був тут, то ны вмэр бы мий брат.

22. Алэ′ й зáрэ знáю, шо чогó б Ты в Бóга ны попросы′в, то Биг Тобí дасьць».

23. Ісýс кáжэ юй: «Воскрэ′снэ твий брат».

24. Мáрта сказáла Ёмý: «Знáю, шо воскрэ′снэ в остáтній воскрэ′сный дэнь».

25. Ісýс сказáв юй: «Я – гэ′то й воскрысíнне і жы′тте; хто вíруе в Мынэ′, то хоч і вмрэ, то знов стáнэ жы′ты.

26. І кáжон, хто жывэ′ і вíрыть в Мынэ′, то повíкы ны вмрэ. Чы вíрыш ты гэ′тому?»

27. Вонá кáжэ Ёмý: «Так, Гóсподы! Я вíрую, шо Ты Хрыстóс, Сын Бóжый, ідýчый в гэ′той світ».

 

[с. 254↑]

 

28. Сказáвшы гэ′тэ, пошлá і поклы′кала ны′шком Мáрдю, сыстрý свою′, і кáжэ юй: «Учíтель тут, клы′чэ тыбэ′».

29. Вонá ж, як онó почýла, хутэ′нько встáла і пошлá до Ёгó.

30. Ісýс шэ тоды′ ны ввыйшóв в сылó, а був на тым мíсьці, дэ Ёгó судосы′ла Мáрта.

31. Іудéйі, якы′йі булы′ з éю в хáты і розважя′лы йійí, як пубáчылы, шо Мáрдя хýтко встáла і вы′йшла, пошлы′ за éю, дýмаючы, шо вонá пошлá до грóба – плáкаты там.

32. А Мáрдя, прышóвшы туды′, дэ був Ісýс, і пубáчывшы Ёгó, то прыпáла до Ёгó ныг і сказáла Ёмý: «Гóсподы! Коб ты був тут, то ны вмэр бы мий брат».

33. А Ісýс, як пубáчыв, шо вонá плáчэ, і плáчуть іудéйі, шо прышлы′ з éю, то Сам охля′в Дýхом і розжя′лывся,

34. і сказáв: «Дэ вытэ′ положы′лы ёгó?» Сказáлы Ёмý: «Гóсподы! Сходы′ й подывы′сь».

35. В Ісýса зашкварчя′лы слё′зы.

36. Тоды′ іудéйі стáлы говоры′ты: «Дывíтэ(сь), як Вин любы′в ёгó!»

37. А дэ′хто з йіх казáв: «Чы ны міг бы Гэ′такый, шо дав выднó слыпóму, зробы′ты так, шоб і гэ′той ны вмэр?»

38. Ісýс жэ, знов розжя′лывшысь душэ′ю, прыхóдыть до грóба. Булá гэ′то пышчэ′ра, прывáляна кáмынем.

39. Ісýс кáжэ: «Отсýньтэ кáмыня». Сыстрá вмэ′ршого, Мáрта, кáжэ Ёмý: «Гóсподы! Вжэ смырды′ть; бо вжэ шты′ры дні, як вин в грóбовы».

40. Ісýс кáжэ юй: «Чы Я тобí ны казáв, шо як бýдыш вíруваты, то слáву Бóжу пубáчыш?»

41. То отсýнулы кáмыня от пышчэ′ры, дэ лыжя′в вмэ′ршый. А Ісýс звів гóчы до нэ′ба і сказáв: «Бáтьку (О′тчэ)! Дя′ку Тобí, шо Ты почýв Мынэ′.

42. Я й знав, шо Ты зáвшы почýйіш Мынэ′; алэ′ сказáв гэ′тэ з-за нарóда, шо тут стойíть, шоб повíрылы, шо Ты послáв Мынэ′».

43. Сказáвшы гэ′тэ, Вин проговоры′в ми′цним гóлосом: «Лáзор! Іды′ стыль!»

44. І вы′йшов вмэ′ршый, вповы′тый з рукáмы й ногáмы похорóнным (мырлы′нным) полотнóм, і ліцó ёгó обвя′занэ булó (і выд ёгó обвя′заный був) хýсткыю. Ісýс кáжэ йім: «Розвяжíтэ ёгó, шоб міг іты′».

 

[с. 255↑]