Про воскрысíнне з мэ′ртвых

 

27. Тоды′ прышлы′ дэ′кылько садукэ′юв і спытáлы Ёгó:

28. «Учíтель! Моісéй напысáв нам, шо як в когó вмрэ брат, шо мав жи′нку, і вмрэ быздíтным, то ёгó брат трэ′ба шоб взяв ёгó жи′нку і збырíг потóмство ля свогó брáта (Другозак. 25, 5)

29. Булó сім браты′в. Пэ′ршый взяв жи′нку і вмэр быздíтным.

30. Взяв тýю жи′нку дрýгый, і той вмэр быздíтным.

31. Взяв йійí трэ′тій, і гэ′так сáмо всі сэ′мыро; і помырлы′, ны остáвывшы дытэ′й.

32. Пóсля всіх вмырлá й жи′нка.

33. То от, як воскрэ′снуть, то чыéю вонá бýдэ жи′нкыю? Бо вонá булá жи′нкыю ля сімё′х».

34. То сказáв йім Ісýс на гэ′тэ: «Дíты гэ′того вíку жэ′няцьця і выхóдять зáмуж.

35. А достóйны мáты той вік і воскрэ′снуты з мэ′ртвых, ны бýдуть ны жыны′тысь, ны зáмуж выхóдыты.

36. І вмырты′ вжэ ны змóжуть, бо воны′ вжэ такы′йі сáмо як анё′лы і воны′ тоды′ вжэ сыны′ Бóга, раз ужэ′ воскрэ′слы з мэ′ртвых.

37. А шо мэ′ртвы воскрэ′снуть, то й Моісéй сказáв кóло корчя′, як звав Гóспода Бóгом Авраáма, і Бóгом Ісáка, і Бóгом Я′кова.

38. Биг жэ ны е Бóгом мэ′ртых, а жывы′х. Бо в Ёгó всі жывы′йі».

39. То дэ′которы с кнíжныкув сказáлы: «Учíтель! Ты хорошэ′ сказáв».

40. І вжэ ны посмíлы ны про шо Ёгó пытáты.

 

[с. 206↑]

 

 

Чый сын Хрыстóс

 

41. То Вин сказáв йім: «Чы ж мóжна сказáты, шо Хрыстóс сын Давы′дув?

42. Бо сам Давы′д говóрыть в «Псáлмах»: «Сказáв Госпóдь ля Гóспода могó: сядь кóло Мэ′нэ по прáву рýку,

43. пóкыль ны покладý Я Твойíх вóрогув пуд Твойí стýпні!» (Псал. 109, 1).

44. Тож Давы′д Гóсподом Ёгó зовэ′, то якы′й жэ Вин ёмý Сын?»

 

Хто такы′йі кнíжныкы і фарысéйі

 

45. А як всі лю′дэ слýхалы Ёгó, то Вин сказáв учынікáм Свойíм:

46. «Бырыжíтэсь кнíжныкув, якы′йі лю′блять ходы′ты в дóвгуй одэ′жы і лю′блять вытáнне на схóдах, і пэ′ршы місьця′ в хрáмах, і найпочотнíшы місьця′ на бынкэ′тах;

47. воны′ обйідáють хаты′ вдовыцéй, і дóвго мóляцьця напокáз. Воны′ з-за гэ′того возьмýть на сыбэ′ би′льшэ судíнне!»

 

Глава 21

 

Вдовы′цін грош

 

Гля′нувшы, Вин пубáчыв богáтых, шо клáлы дары′ в скарбíнку.

2. І пубáчыв бíдну вдовы′цю, якáя положы′ла туды′ два грóшы.

3. І сказáв: «Напрáвду вам кажý, шо гэ′та бíдна вдовы′ця бильш за всіх положы′ла.

4. Бо всі ты′йі положы′лы в дар Бóговы с тогó, шо йім ны браковáло, а вонá взялá з ныстáчы свэ′йі і положы′ла ввэсь свий пожы′ток, всэ, шо мáла».

 

Про дóлю Йірусалы′мського хрáма

 

5. А як став дэ′хто говоры′ты про храм, шо гэ′то хороствó, бо опрáвляный дорогы′м камíннем і дарáмы, то Вин сказáв:

 

[с. 207↑]

 

6. «Пры′дэ порá, шо с тогó, шо вытэ′ бáчытэ, ны остáныцьця кáмыня на кáмынёвы, всэ бýдэ зруйнóванэ».

 

Про знак конця′ свíта

 

7. То спытáлы в Ёгó: «Учíтель! Колы′ ж гэ′тэ бýдэ? І якы′й бýдэ знак, шо такóе стáнэ?»

8. А Вин сказáв: «Бырыжíтэсь, шоб вас ны збы′лы с пантылы′ку. Бо мнóго хто пры′дэ пуд Мойíм Ймэ′ннем і казáтымэ, шо гэ′то Я. І гэ′та порá блы′сько. Ны йдíтэ за йімы′.

9. І як про вóйны й завырýхы вытэ′ почýйітэ, то ны лякáйтэсь. Бо впырíдж гэ′тому трэ′ба бýты. Алэ′ гэ′то шэ ны конэ′ць».

10. Тоды′ сказáв йім: «Стáнэ нарóд на нарóд і цáрство на цáрство.

11. Місьця′мы бýдэ ё′мко трасты′сь зымня′, і оды′н за одны′м гóлод і помырэ′ча, і жя′скы случя′йі, і стрáшны знáкы з нэ′ба.