Ны судíтэ свойíх блы′ськых

 

37. То ны судíтэ, то й вас ны суды′тымуть; прошчя′йтэ, то й вас простя′ть.

38. Давáйтэ – і вам бýдэ дáно: мíрку дóбру, втря′сяну, натóптану, наклáджану повэ′рх рýб’я всы′плють вам в ваш прыпи′л. Бо якэ′ю мíркыю мíрайітэ, то такэ′ю сáмо одмíрайіцьця й вам».

39. Росказáв шэ йім пры′тчу: «Чы мóжэ слыпы′й воды′ты слыпóго? Чы ны попáдають обóе в я′му?

40. Учынíк ны бувáе вы′жчым за свогó учíтіля, алэ′ вы′гучывшысь, кáжон бýдэ, як ёгó учíтель.

41. Шо ты ды′высься на палíчынку в гóковы свогó брáта, а колóды в своё′му гóковы ны бáчыш?

42. Абó як ты мóжыш сказáты своё′му брáтовы: «Брат! Дай я вы′йму тобí палíчынку з гóка», як сам ны бáчыш в своё′му гóковы колóды? Кры′выш душéю! Вы′ймы зрáзу колóду с свогó гóка, і тоды′ бáчытымыш, як вы′йняты палíчынку з брáтового гóка!

 

Дэ′рыво й шо ростэ′ на ёмý

 

43. Нымá дóброго дэ′рыва, на якóму рослы′ б нычóгы плоды′, і нымá нычóгого дэ′рыва, якóе давáло б плоды′ дóбры.

44. Бо вся′кэ дэ′рыво познаéцьця по ёгó плодáх; ны рвуть жэ смóквэй с тэ′рона і ны зрывáють выногрáду с колю′чых корчíв.

45. Дóбрый чоловíк з дóброго скáрбу свогó сэ′рця вынóсыть дóбрэ, а нычóгый чоловíк з нычóгыйі скарбíнкы сэ′рця вынóсыть нычóгэ. Бо шо мáе вин в сэ′рцы, тóе выговáруе словáмы.

 

Як будовáты хáту

 

46. Чогó прóсытэ вытэ′ Мынэ′: «Гóсподы! Гóсподы!» і ны рóбытэ тогó, шо Я кажý?

47. Скажý вам, шо кáжон, хто прыхóдыть до Мынэ′, слýхае Мойí словá і рóбыть тóе, шо Я кажý, на кóго похóжый.

48. Вин похóж на чоловíка, шо рóбыть хáту, вин лыбóко вы′копав і пудмурíвку на кáмыні положы′в. То от чогó, як водá розольлéцья і напрэ′ на гэ′ту хáту, то ны змóжэ й хытнýты йійí, бо вонá стойíть на кáмынёвы.

 

[с. 160↑]

 

49. А хто слýхае, а ны рóбыть тогó, шо чýе, той похóж на чоловíка, якы′й зробы′в хáту на зымнí быз фундáмынту. Як напырлá на йійí водá, то вонá зрáзу й повалы′лась; і пошкóдылась ё′мко тáя хáта».

 

Глава 7

Вы′лічыв сóтнікового слугý

 

1. Як Вин кóнчыв говоры′ты до тых людэ′й, якы′йі Ёгó слýхалы, то прышóв в Капырнáум.

2. А в одногó сóтніка слугá, якы′м вин вэ′льмы дорожы′в, хворíв і вжэ був пры смэ′рты.

3. Почýвшы про Ісýса, вин послáв до Ёгó іудéйськых старэ′йшын просы′ты Ёгó, шоб прышóв вы′лічыты сóтнікового слугý.

4. І воны′, прышóвшы до Ісýса, вэ′льмы Ёгó просы′лы, казáлы: вин вáртый тогó, шоб Ты зробы′в ёму гэ′тэ,

5. бо вин лю′быть нáшых людэ′й і побудувáв ля нас хрáма.

6. Ісýс пошóв з йíмы. І як вжэ Вин був ныдалё′ко од хáты сóтніка, прыслáв до Ёгó дрýгув (сябрíв) сказáты Ёмý: «Ны клопочы′сь, Гóсподы! бо я ныдостóйный, шоб Ты увыйшóв пуд мою′ стрíху.

7. Бо й самóго сыбэ′ я ны полычы′в вáртым прыты′ до Тыбэ′; алэ′ скажы′ слóво і полíпшае мий слугá.

8. Бо й я, хоч і нáдо мнóю е власть, алэ′ мынí пудчыня′юцьця солдáты; кажý одномý «іды′!», і йдэ; кажý дрýгому «прыды′!», і прыхóдыть; і ля свогó слугы′: «зробы′ тóе», і рóбыть».

9. Почувшы гэ′тэ, Ісýс здывовáвся з ёгó і, повырнýвшысь, сказáв ля нарóда, шо йшов за Йім: «Кажý вам, шо й в Ізрáілі я ны бáчыв такэ′йі вíры».

10. Посланцí, вырнýвшысь в хáту, пубáчылы, шо хвóрый слугá вжэ полíпшав.